wordt dit ooit beter
Na 17 jaar gelukkig (in mijn ogen getrouwd) 3 kids en toen plots de mededeling gekregen van mijn vrouw dat ze zich niet meer aangetrokken tot mij voelde. Gesprekken gehad en we zouden er samen voor gaan, na paar dagen werd duidelijk dat ze wel gevoelens had voor een ander (collega) ook hier wilde ik voor openstaan en samen vechten voor onze relatie helaas werd al snel duidelijk dat zij dit niet meer wilde. Hoop emoties en eerste week nog samen in huis met de kinderen wat helemaal niet ging. Nu allebei onderdak en om de beurt in het huis met de kinderen, idee is dat ik daar blijf wonen alleen dit kan alleen als zij afziet van PA wat ze in principe ook aangeeft te doen. Zijn inmiddels 6 weken verder en 3x bij mediator geweest
Waar ik vooral moeite mee heb is dat het lijkt of ik voor haar niet besta, als ik emotioneel wordt moet ik me niet zo aanstellen en me er maar overheen zetten. Ook blijf ik maar verwijten krijgen dat ik mijn toenmalige schoonouders (die eerste dag verhaal haalden waarom ik boos was) heb verteld dat ze met die andere man bepaald sms contact had (later ook bevestigd door haar aan haar fam), en ze geeft nu dit de reden dat haar familie de breuk niet willen accepteren terwijl dit de waarheid was .
onlangs heeft ze de kids verteld dat ze de andere man date (ze kennen hem via werk) toen ik daar vervolgens met de kids over wilde praten hoe ze dit vonden kreeg ik verwijten dat ik daar niet met hun over had te praten... notabene mijn eigen kinderen terwijl ik al die tijd daarvoor verzwegen heb dat ze met die andere man date en nooit enige toespeling op de kids heb gedaan
Zij blijft maar aangeven overal dat die man een gevolg is en geen oorzaak. Als je alleen dan vraagt naar argumenten wat er dan zo slecht was dan krijg je eigenlijk weinig tot niks scheidingwaardig is (letterlijk hij gooit zn sokken vaak naast de wasmand of ja laatste tijd dacht ik niet meer wauw toen ik je zag.
Ondertussen wordt ik continu neergesabeld mag ik met haar nergens over praten en op het moment dat ik laatst boos werd om de situatie wordt meteen de PA kaart getrokken waar ik van haar van afhankelijk ben. Als ik ergens niet heen wil omdat die man er dan ook is dan is er onbegrip, en zodra ik volschiet bij de kids (2e kerstdag wisselmoment) krijg ik naar mijn hoofd dat ik mijn verdriet niet bij hun moet dumpen.. Bij de mediator is het ook enkel zij die van alles eist, mag haar niet appen, wisselmoment vindt zij ongemakkelijk, praktische vragen worden via de kinderen gesteld zodat ze mij niet hoeft te appen.
Dit terwijl ik gewoon aardig probeer te zijn en ook zaken als rooster voor de kids kunnen we prima regelen. Zodra we alleen met zn 2en in een ruimte zijn of ergens samen moeten zijn voor een besprekening wordt ze erg zenuwachtig en bot, ze kijkt me ook totaal niet aan.
Heb zoveel verdriet en dan ook nog eens hoe het nu gaat, snap dat ze een ander heeft en inmiddels ook zo ver dat door alle pijn en verdriet dat ik haar absoluut niet meer terug zou willen (ook aangegeven toen ze riep heb hem helemaal niet gemist zelfs met kerst dat teruggaan voor mij ook geen optie meer is). Maar waarom kunnen we niet gewoon normaal met elkaar praten en aardig doen, we blijven immers ouders en met elkaar verbonden in die hoedanigheid... iemand hier ook ervaring mee?
Ysenda schreef op 07-02-2025 om 13:58:
[..]
Het belachelijk noemen is wellicht wat overdreven maar full-time werken na een burnout is zeker niet altijd haalbaar.
Ik vind het altijd heel pijnlijk hoe makkelijk er gezegd wordt dat je wel full-time kunt werken na een burnout. Ik ken maar heel weinig mensen die daar zonder blijvende rest-schade uitgekomen zijn. Wel mensen die na een eerste in een 2e burnout zijn gekomen en daarna volledig afgekeurd omdat ze niet meer konden herstellen.
Niet iedereen zal evenveel last hebben van een eerdere burnout. Ik geloof zeker dat er mensen zijn die er zo veel last van hebben dat ze niet meer kunnenn herstellen. Er zullen zeker ook mensen zijn die er misbruik van maken. Op de manier waarop mijn ex het zei had het niks te maken met of ze wel of niet weer fulltime zou kunnen werken maar puur en alleen om haar inkomen ze laag mogelijk voor te doen zodat zij zo min mogelijk zou hoeven te betalen. Op een gegeven moment kwam ze bij de mediator met een overzicht van inkomsten en uitgaven en zou volgens het overzicht op -300 per maand uit komen. Op dat overzicht had ze voor t gemak haar vakantiegeld, zorgtoeslag, kgb, kinderbijslag e.d. weggelaten en ook allemaal hoge kosten waar niets van klopte.
Zo te lezen zit de a.s. ex van OP iets anders in de wedstrijd. Gelukkig maar.
JohanV76 schreef op 10-02-2025 om 08:28:
[..]
Niet iedereen zal evenveel last hebben van een eerdere burnout. Ik geloof zeker dat er mensen zijn die er zo veel last van hebben dat ze niet meer kunnenn herstellen. Er zullen zeker ook mensen zijn die er misbruik van maken. Op de manier waarop mijn ex het zei had het niks te maken met of ze wel of niet weer fulltime zou kunnen werken maar puur en alleen om haar inkomen ze laag mogelijk voor te doen zodat zij zo min mogelijk zou hoeven te betalen. Op een gegeven moment kwam ze bij de mediator met een overzicht van inkomsten en uitgaven en zou volgens het overzicht op -300 per maand uit komen. Op dat overzicht had ze voor t gemak haar vakantiegeld, zorgtoeslag, kgb, kinderbijslag e.d. weggelaten en ook allemaal hoge kosten waar niets van klopte.
Zo te lezen zit de a.s. ex van OP iets anders in de wedstrijd. Gelukkig maar.
Ja ben ik ook echt blij mee nu laatste loodjes en kan ik weer gaan opbouwen
Inmiddels weer even verder en convenant is begin deze week getekend en naar de rechtbank waar de laatste loodjes normaal het zwaarst wegen ging dit ineens verassend makkelijk. Pensioen ben ik helft kwijt maarja als je meer verdient is dit nu eenmaal zo, ertegen ingaan heeft toch geen zin. Voel me nu afgelopen dagen wel echt rot een beetje leeg eigenlijk en weer een hoop verdriet, hebben anderen dit ook zo ervaren na het tekenen?
Zitten nog steeds om en om in huis maar begreep dat mijn ex nu zicht heeft op een huurwoning dus hopelijk kan dit ook snel geregeld worden, telkens het huis moeten verlaten geeft ook geen rust.
Ik vond het tekenen inderdaad ook wel zo'n definitief moment waar ik wel even een aantal dagen door van de leg ben geweest. Net zoals het moment dat de brief kwam dat de scheiding uitgesproken werd.
Een soort definitief einde van die periode van mijn leven.
Heeel herkenbaar. Klinkt als een kopie van mijn situatie. Behalve dan dat haar mr niceguy er stiekem nog 3 vriendinnetjes op nahield en toen ze dat ontdekte doodleuk vroeg of zij geen onderdeel van zijn 'friends with benefits harem' wilde zijn. De man in kwestie is geen Griekse god verder en blijkbaar heeft hij haar alleen maar bevestigd om haar in bed te krijgen want toen ze aangaf dat niet meer te willen was het heel snel klaar...
En ergens vind ik dat wel sneu voor haar ook, ik weet alleen nog niet waar...
Benieuwd wat de kiddo's hiervan gaan vinden als ze er naar gaan vragen later.
Ook benieuwd hoe alle moraalridders hier nog steeds argumenten gaan vinden dat deze hele vreemdgangerij nog steeds past in: 'je kinderen het goede voorbeeld geven als het gaat om kiezen voor de liefde...' zweef...
Pff das helemaal wat.. ja hier gingen ze t samen met een etentje 'vieren' dat t convenant getekend was begreep ik... maar goed wel blij dat de gesprekken bij mediator voorbij zijn, hoop echt dat ze snel een plek heeft, t verdriet is er en zal er zeker zijn als ik alleen thuis ben maar vanaf dan kan ik hopelijk ook weer vooruit denken.
Harteloos... zo'n viering. Vooral om dat uit te spreken.
Homeguy schreef op 06-03-2025 om 19:05:
Harteloos... zo'n viering. Vooral om dat uit te spreken.
Waarom? Dat hangt maar net van de situatie af. Ik ken mensen die echt in nare vechtscheidingen zijn gekomen. Of uit hele vervelende relaties. Dan begrijp ik heel goed dat je de begin van een nieuw leven in vrijheid of veiligheid wilt vieren.
Izza schreef op 06-03-2025 om 21:29:
[..]
Waarom? Dat hangt maar net van de situatie af. Ik ken mensen die echt in nare vechtscheidingen zijn gekomen. Of uit hele vervelende relaties. Dan begrijp ik heel goed dat je de begin van een nieuw leven in vrijheid of veiligheid wilt vieren.
Als je het draadje gelezen hebt lijkt me dat hier niet van toepassing. Dan vind ik jouw opmerking ook nogal harteloos.
Jonagold schreef op 06-03-2025 om 22:18:
[..]
Als je het draadje gelezen hebt lijkt me dat hier niet van toepassing. Dan vind ik jouw opmerking ook nogal harteloos.
Ik bedoel het niet verkeerd. Maar iedereen ervaart en verwerkt een scheiding anders. Ik zou niets vieren en daarover ook niets delen met een ex. Maar anderen doen dat wel. Soms is het een manier om los te komen van een ander. Of opluchting dat het is afgerond.
Jonagold schreef op 06-03-2025 om 22:18:
[..]
Als je het draadje gelezen hebt lijkt me dat hier niet van toepassing. Dan vind ik jouw opmerking ook nogal harteloos.
Ik snap wat je bedoeld. Aan de andere kant; we horen hier natuurlijk maar 1 kant van het verhaal. Zoals to al schrijft in de opening; hij heeft het als een gelukkige relatie ervaren, zij misschien wel helemaal niet. Dat is het viert met een etentje is haar keuze maar wel harteloos en onnodig het zo te vertellen aan je ex.
Klopt het is inderdaad mijn kant van het verhaal en haar kant zal zeker anders zijn, ze zei afgelopen tijd zoals in dit draadje staat ook al jaren ongelukkig te zijn geweest alleen naar mijn idee was totdat de andere in beeld kwam er weinig a/d hand (heb me hier afgelopen tijd ook suf over gepiekerd maar kan gewoon echt geen signalen zien/terugvinden) ze heeft in ieder geval nooit iets aangegeven bij me, maar goed het is zoals het is en zij zal vast blij zijn dat eea achter de rug is dus het vieren met een etentje met dr nieuwe vriend. Anyway het ging mij vooral om dat ik me een beetje leeg voel en een hoop verdriet naar boven kwam na het tekenen (het moment zelf was vrij luchtig) en of anderen dit ook zo ervaren hebben, ik heb inderdaad ook vrienden gehad die aangaven gefeliciteerd ben je iig van die wekelijkse mediaton af en kun je straks verder maar ik voel eigenlijk meer een soort van leegte op dit moment
anoniemn schreef op 07-03-2025 om 08:45:Inm
Klopt het is inderdaad mijn kant van het verhaal en haar kant zal zeker anders zijn, ze zei afgelopen tijd zoals in dit draadje staat ook al jaren ongelukkig te zijn geweest alleen naar mijn idee was totdat de andere in beeld kwam er weinig a/d hand (heb me hier afgelopen tijd ook suf over gepiekerd maar kan gewoon echt geen signalen zien/terugvinden) ze heeft in ieder geval nooit iets aangegeven bij me, maar goed het is zoals het is en zij zal vast blij zijn dat eea achter de rug is dus het vieren met een etentje met dr nieuwe vriend. Anyway het ging mij vooral om dat ik me een beetje leeg voel en een hoop verdriet naar boven kwam na het tekenen (het moment zelf was vrij luchtig) en of anderen dit ook zo ervaren hebben, ik heb inderdaad ook vrienden gehad die aangaven gefeliciteerd ben je iig van die wekelijkse mediaton af en kun je straks verder maar ik voel eigenlijk meer een soort van leegte op dit moment
Het is dat piekeren dat mij het meeste opbreekt. 'Wat had ik anders kunnen doen/zien' 'Wat als?'. En zo ben je vooral zelf je grootste vijand. Je kunt je ook afvragen: Hoe komt het dat je de oorzaak zo bij jezelf zoekt en zit daar een bron van ellende?
'
ik heb inderdaad ook vrienden gehad die aangaven gefeliciteerd ben je iig van die wekelijkse mediaton af en kun je straks verder maar ik voel eigenlijk meer een soort van leegte op dit moment
'
Ook heel herkenbaar. Als je had gekozen voor een leven als happy single surf dude had je daar eerder wel voor gekozen, niet alsof iemand je in die relatie gelokt heeft ofzo. Het is gewoon een echt verlies.
Homeguy schreef op 07-03-2025 om 09:08:
[..]
Het is dat piekeren dat mij het meeste opbreekt. 'Wat had ik anders kunnen doen/zien' 'Wat als?'. En zo ben je vooral zelf je grootste vijand. Je kunt je ook afvragen: Hoe komt het dat je de oorzaak zo bij jezelf zoekt en zit daar een bron van ellende?
Nou inderdaad mijn psycholoog geeft ook aan dat ik dat vooral niet moet doen, en ook dat je de waarom vraag waarschijnlijk nooit antwoord op krijgt en daar ook mee moet dealen... Zij zegt ook verliefdheid kan iedereen overkomen het is alleen een keuze (niet makkelijk) om erin verder te gaan. Mn ex roept nu ook dat ze nooit wat heeft gezegd omdat ze een binnenvetter is alleen zoals ik haar ken was eerder het hart op de tong. Maar toch spookt het continu door mijn hoofd inderdaad het zal moeten slijten ben ik bang
Ik weet natuurlijk helemaal niet hoe dat bij jou zit maar ik heb zelf veeeel teveel terrein weg gaan geven (en ben gaan pleasen) waardoor je een soort machts-onbalans ontstond.
- ze haatte mijn ouders (die geen blad voor de mond namen, ik wel)
- ze vond haar baan altijd belangrijker (jij kan de kinderen toch wel even halen, ik ben arts)
- Ik ben gaan hardlopen en ben verkeerd gelopen, kun je me komen halen met de auto
- Taakverdeling in huis: Zij doet de was, ik de rest en dan de was niet doen of 1x per week een klein wasje en die dan niet ophangen.
Dat rustig bespreekbaar maken maakte haar altijd defensief en er lag altijd iets aan mij waardoor ik het weer mocht gaan doen.
De innerlijke dialoog van: 'ah joh, zij kan weer andere dingen goed, doe dit nou maar ff' heb ik gevoerd tot ik letterlijk neerviel.
Inmiddels ben ik hard bezig om te onderzoeken hoe ik deze dialoog niet meer kan voeren en mijn eigen grenzen kan leren bewaken maar ik word daar ook een beetje een onbehouwen hork van die direct overal nee op zegt. Ik kan zeg maar goed opschieten met mijn jongste nu in de peuterpuberteit.
Die groei had ik zonder scheiding nooit gehad en hoewel de pijn nog enorm is, voel ik wel dat ik hier een soort 'rottend gaatje in mijn tand aan het uitboren en vullen ben'.