Zijn er hier mensen die voor de tweede keer gescheiden zijn?

Spijt

Mijn man kwam net naar me toe en hij heeft spijt van de opmerking van gisteravond over die therapie....Gelukkig!
Hij geeft zelf aan dat dit weer zo'n machtsspelletje was en dat hij dit ook niet wil en dat hij met mij oud wil worden.
Dat wil ik ook! Ik hoop zo dat we dit niet meer gaan krijgen tot we weer naar therapie gaan!

Daan

Daantje,

wat fijn dat jouw man naar jou toe is gekomen om te zeggen dat hij spijt heeft van die opmerking en dat hij weet waar dat aan ligt.

Dat het nooit meer voor zal komen dat hoop je dan maar, maar in ieder geval weten jullie allebei waar het aan ligt en kunnen jullie er allebei aan werken

Ik wens jullie een liefdevol 2010 toe

Reactie

Jade, heel erg bedankt voor je lieve reactie, je weet niet half hoeveel dat doet. Niemand in mijn omgeving weet van onze strubbelingen en het is fijn om hier toch mijn hart te kunnen luchten.
En boch, dat is eigenlijk precies waar het om draait. Ik wil helemaal niet scheiden maar mijn man roept elke keer (en dat zijn er veel geweest inmiddels, vandaar ook de therapie) dat het tussen ons toch niet gaat werken zo.
En dan schiet ik uiteindelijk toch in de paniek, omdat het een machtsmiddel is voor hem.
Maar misschien moet ik me inderdaad sterker opstellen. Maar wat moet ik dan doen, terugroepen dat hij dan ook maar moet gaan ofzo?

daan

Ahwel

Ik zou hem laten voelen dat het voor hem een eer is dat hij mij heeft, en dat hij vereerd mag zijn dat ik bij hem blijf,
dat is voor mij misschien gemakkelijk praten (ik ben reeds 27 jaar de vaste partner van mijn man, ik was nog maar een jong tiener snotbelleke toen we een relatie begonnen) maar als hij een machtstrijd zou aangaan, dan zou ik daar toch mij even sterk langs zetten, en hem duidelijk laten merken dat ik heel veel om hem geef, maar ook dat hij toch wel daar blij voor mag zijn dat ik dat doe, en dat hij niet te vaak hoeft te zeggen dat hij eigenlijk niet echt weet of hij mij nog wel zou willen,
Als hij mij niet op mijn troon zou zetten (naast zijne troon) dan zou ik toch laten zien dat ik een 'dame' ben welke zich niet zomaar van haar troon laat grommen
Maar je moet in kleine dingetjes natuurlijk ook wel altijd laten zien dat hij veel voor je betekent, dat hij het fijn bij je heeft, proberen een positieve cirkel te krijgen en die cirkel ook positief te houden

Daantje,

"Maar wat moet ik dan doen, terugroepen dat hij dan ook maar moet gaan ofzo?"

Als hij dat weer gaat zeggen zou ik naar een andere kamer gaan, en vooral niet terug gaan roepen (oh wat weet ik het toch mooi te vertellen, zou ik ook eens ter harte moeten nemen. Het enige wat je zou kunnen zeggen is: ´Ho stop, je gaat te ver.....´ en dan "weglopen". Hem laten merken dat je niet van plan bent dit machtsspelletje mee te spelen.

Ikke

zelf zou ik niet 'weglopen' in die situatie, maar mij erboven plaatsen, ik zou mij een lekker tasje koffie zetten, of een chocomelk met een lekker stukje chocolade en slagroom erbij, een tijdschrift nemen (en doen alsof ik op mijn gemak lees, ookal kook ik vanbinnen), Hijzelf zou mogen 'weglopen', ik niet
en pas als hij/wij afgekoeld zouden zijn, zou hij (met hangende ppotjes?) mogen/kunnen een gesprek openen waar ik dan op een positieve manier zou op inhaken !

Weglopen...

Ik bedoel ook niet letterlijk het huis uit, maar naar de keuken of zo (en ja, zet dan maar lekker een kopje koffie of zo).

Het gaat mij erom om dan zelf maar uit de situatie te stappen en dan later, mits alles is afgekoeld, een gesprek met hem aangaan. Vaak helpt het om er zelf even uit te stappen, voordat je dingen zegt waar je later spijt van krijgt.

Dat is eigenlijk wat ik bedoelde te zeggen

Zeg het zelf weleens

maar na 20 jaar zucht mijn man eens en denkt: ja ja....
In het heetst van de strijd roep ik weleens dat nu echt het bord in de tuin gaat en dat ik er helemaal klaar mee ben. In het begin schrok mijn man zich dan altijd een hoedje en had ik zelf zoiets van: man maak je niet druk.... ik roep wel vaker wat. Ik ben een beetje een impulsief, expressief typje. Is heel moeilijk af te leren. Is geen excuus maar het is echt moeilijk. Het is niet aardig maar een kat in het nauw zeg maar.
Anyway mijn man knikt eens ja ja en laat mij in mijn sop gaarkoken.....

Allemaal

erg bedankt voor jullie reacties.
Mijn man riep dit soort dingen inderdaad ook al voor het trouwen, maar kwam er elke keer op terug (net als nu) door sorry te zeggen.
En ik ben op zo'n moment niet sterkt genoeg om even naar een andere kamer te gaan, en zeker niet ergens 'lekker' te gaan zitten lezen.
Ik realiseer me dat dat mijn probleem is, ik stel me op zo'n moment erg afhankelijk op. Misschien komt het juist omdat ik (zonder medelijden te willen opwekken) in de steek gelaten ben door mijn eerste man. Zo heb ik dat echt ervaren en blijkbaar komen die gevoelens toch nog weer terug op zo'n moment.
Mijn man heeft ook een probleem, dat realiseert hij zich ook, dus ik was ook blij dat we samen besloten in therapie te gaan. Het was echt gemeen van hem om te roepen dat dat ook niet gaat werken. Maar ook hij heeft een nare afloop van zijn eerste huwelijk achter de rug.
We hebben een rustige oud en nieuw achter de rug, heerlijk met z'n viertjes thuis. We hebben nog eens tegen elkaar gezegd dat we samen oud willen worden en dat we in 2010 heel veel gaan leren en dat we dat ook allebei willen.
Maar moeilijk blijft het!

Daan

Hoi daan, ook wij hebben relatieherapie:

ieder jaar als we zoveel jaar getrouwd zijn , schrijven we elkaar een brief, soort liefdesbrief.

mij viel op, dat ik zelf vooral heel erg veranderd was; van een spontane, romantische meid, in iemand die TE veel op het geld let, veel binnen is en iedere avond vroeg in bed ligt, niets meer voor zichzelf doet, ik schrok ervan!

ik heb besloten, om mijn leven voorzichtig weer op te pakken: iets later naar bed gaan, weer briefjes schrijven aan mijn man, trouwring opnieuw laten graveren, oude foto;s ophangen, met vriendinnen afspreken.

Stap voor stap komt de oude romantiek weer terug, maar we hebben ook terugvallen. Hierin kies ik ervoor niets pijnlijks terug te roepen, omdat ik zelf vind, dat je deze opmerkingen niet snel vergeet, ze blijven toch hangen...

ik reageer tegen hem vanuit mijn gevoel, maar niet expres kwetsend.

Pijnlijke opmerkingen zijn een manier van aandacht trekken; probeer erdoor heen te prikken, wat wil hij nu van jou en zeg hem eerlijk, dat hij je kwetst hiermee.

Speel geen spelletjes!!!! jullie hebben allebei oude pijn, dat is niet niks, jullie komen er wel: blijf eerlijk tov hem en jezelf!!!

veel sterkte en onthoud de mooie momenten, zoals oud en nieuw!!

Zoekend

heel erg bedankt voor je lieve reactie. Je hebt gelijk, die pijnlijke opmerkingen hebben eigenlijk niets met ons te maken, maar ze doen wel zeer.
Het lukt meestal om er niet op in te gaan, maar juist op die momenten dat ik (ook) moe ben, of juist verlang naar een arm om me heen, sla ik terug met woorden en wordt de afstand alleen maar groter. Eigenlijk lukt het me op dat moment dus niet om sterker te zijn dan mezelf.
Jouw bericht doet me goed.
Onze therapie gaat over een week of drie echt beginnen en ik kijk er naar uit. Intussen gaat het nu goed en genieten we van elkaar.

Daan

ps jij ook veel succes (hoe moet ik het anders zeggen....) gewenst!

Verlatingsangst

Hoi Daantje. Klinkt als de goede oude 'verlatingsangst' waar jullie mee te maken hebben. En het is dan het gemakkelijkst om de ander maar zo goed mogelijk pijn te doen; dan ben je zelf het sterkst... Zo werkt het tenminste volgens "Houd me vast' van Sue Johnon. Een aanrader, dat boek, om uit platgetreden patronen te komen en erachter te komen wat jullie achterliggende beweegredenen zijn.

Wat mij het meest bijgebleven is? Dat 'de liefde toch weer het meeste is,' gewoon blijven zeggen hoeveel je van elkaar houdt!

Luisteren

Jeetje, lijkt me zeker moeilijk voor je.

Wat misschien helpt is dat jullie niet proberen elkaar te vertellen wat de ander moet doen en wat hij/zij niet goed doet.
Als je nu eens een gesprek opent door je angsten uit te spreken, of heb je dat al gedaan?
Zeg dat je bang bent om te scheiden en alle andere gevoelens die daarbij komen kijken. Blijf daarbij bij jezelf, praat vanuit je ik-gevoelens en probeer hem niks te verwijten in het gesprek.

misschien helpt het. Vaak zie je in ruzies dat het niet lukt omdat je niet ECHT luistert naar de ander omdat je zelf het onrecht voelt dat je aangedaan wordt.

Ben zelf 1 keer gescheiden en 1 keer een relatie van 3 jaar gehad.
In beide gevallen lag het aan de communicatie....maar het blijft vechten, elke dag opnieuw.

Als je het mij vraagt draait een relatie voornamelijk uit respect, zou gauw je dat verliest gaat het mis.

Ik hoop dat je hier wat aan hebt. Ik heb nu een relatie van 2 jaar. En ook wij hebben problemen, met de kinderen. Zo zie je maar het houdt nooit op. Maar ik heb enorm veel respect voor mijn partner, dus hou het vertrouwen dat alles goed komt.

sterkte
Nancy

Nancy

Jeetje Nancy,

wat knap van je, dat je weer een nieuwe relatie hebt durven beginnen! Ik heb echt het idee dat als dit misloopt ik nooit meer met een man in zee ga. Ook niet omdat ik dat de kinderen ook niet wil aandoen.
De kinderen waar jij over spreekt, zijn die al uit je eerste huwelijk?
Het is nu 5.31 uur en ik lig dus alweer een halve nacht wakker. Het is weer mis.
Gisteravond hadden we een hele gezellige avond met de kinderen en daarna hebben we een beetje lui op de bank gehangen. Om kwart over tien stelde ik voor om naar bed te gaan en daar lekker nog naar een serie op dvd te kijken. mijn man wilde nog lekker beneden zitten en stelde voor iets anders te gaan kijken. Hij moest dat wel even opzoeken. Ok, leuk.
Maar terwijl hij een kwartiertje weg was, realiseerde ik me dat ik toch wel erg moe was. Ik liep naar boven en stelde voor dat we toch naar bed zouden gaan. Ik zei letterlijk 'wat denk je ervan als we toch naar bed zouden gaan?' En toen was het gelijk mis. Hij was net klaar en ontzettend teleurgesteld. Wij weer naar beneden en een gesprek gehad. Hij vond dat ik me er maar overheen moest zetten, want we konden morgen toch uitslapen. Dat ik er ook wat van moest maken.
Maar ik was moe. Misschien had hij wel gelijk, maar ik heb het idee dat ik nooit moe of chagrijnig mag zijn. Maar ik ben toch ook maar een mens? En ik had juist gehoopt nog even lekker te knuffelen in bed (niet eens sex, want ik weet heus wel dat hij daar geen zin in had)
Er kwam een hele tirade dat we (ik) het nooit gaan leren. En dat het zo gezellig was en waarom dat niet zo kon blijven.
Normaal ben ik dan degene die met allerlei voorbeelden aangeeft dat het wel beter gaat. Dat wel wel dipjes hebben, maar dat er een stijgende lijn in zit.
Maar nu was ik daar te moe voor. En ik zou zo graag willen dat hij dat eens zei. Altijd moet ik degene zijn die een arm om hem heenslaat en zegt dat het best meevalt.
We zijn dus inmiddels naar een relatietherapeut geweest voor een kennismakingsgesprek en dat sprak ons enorm aan. Zij zei dat er niets aan onze communicatie mankeert, maar dat we de 'taal van de liefde' niet spreken. En dat we daaraan gaan werken. Ik kijk er naar uit, maar ben intussen bang dat we die eerste echte afspraak niet eens gaan halen.
We zijn allebei zo moe. Ik wil geen strijd, maar ik heb de hele tijd het gevoel dat ik uitgedaagd word en dat ik mij en onze relatie moet verdedigen.
Er ligt vast een diepere oorzaak, maar nu ben ik er eigenlijk bijna klaar mee. Als we niet waren getrouwd en de kinderen niet zo gek op hem waren, had ik het misschien wel uitgemaakt....
Ik snak naar een arm om mij heen die mij vertelt dat het allemaal goed gaat komen.

Daan

PS ik ben blij dat ik dit kan schrijven in anonimiteit, ik kan mijn verhaal nergens kwijt, want ik schaam me zo.

Moed

De kinderen zijn inderdaad uit mijn huwelijk.

Ook ik heb zeker moeite gehad om weer opnieuw te beginnen, maar net als de keren ervoor, weet je wanneer het het waard is om er voor te gaan.
Mijn ex heeft me wel eens verweten dat ik WEER een nieuwe relatie ben begonnen maar heb hem als antwoord gegeven, ik heb tenminste de ballen om iets stop te zetten als het ons niet gelukkig maakt....hij niet!( is al 6 jaar samen met iemand waar hij niet ECHT van houdt)
En zo'n stap zet je niet zo maar, dat weten we beiden.

Je hebt recht op je eigen geluk.....En als dat betekent dat je eerst een paar keer op je bek gaat dan is dat maar zo. En je kinderen....tja, ik weet ook niet of dit later moeilijkheden zal opleveren maar ik kan altijd eerlijk zijn in mijn beslissingen en ook naar mijn kinderen. Ook jij zult zo'n band met je kids hebben.

Ik weet ook niet wat wijsheid is nu....in je relatie, in deze situatie maar nu je wat geslapen hebt zal het weer anders uitzien?
Laat het rusten en zoek elkaar even niet op tot jullie met de therapeute hebben kunnen praten.

Als ik je voorval lees, snap ik het probleem helemaal niet. Buiten dat jullie beiden iets missen van de ander. Jij die arm en hij kan niks met jou wisselend humeur(wat ik trouwens heel goed begrijp, je was moe)

Hou moed en ga voor die hulp die jullie wordt aangeboden dan weet je in ieder geval zeker dat je er alles aan gedaan hebt en als het niet mag lukken heb je daar rust in.

succes

Dankje nancy

ik ben uitgeslapen en heb mijn bericht teruggelezen....en inderdaad denk ik dan wat een heisa om bijna niets!
Maar het is de teleurstelling van mijn man waar ik moeite mee heb. Ik wil graag alles in harmonie en zeg moeilijk nee.
Ik dacht het gisteravond goed te doen, door de vraag te stellen 'zullen we toch maar...'
Maar ik hou wel van hem en eigenlijk is het verder zo ontzettend leuk....
Bedankt voor je advies om het zo te laten tot we bij die therapie zijn geweest.
En ook heel erg bedankt voor jouw verhaal, daar heb ik echt iets aan.
En inderdaad ben ik altijd eerlijk naar mijn kinderen, we hebben gelukkig een hele goeie band. Ik ben ook blij dat ik nooit hun vader zwart heb gemaakt bij hen en dat hij ook nooit lelijk over mij heeft gepraat tegen hen. Ik hoop dat ze later ooit begrijpen wat er is gebeurd en dat ze leren wat het is om van iemand te houden.
Ik ga nog volhouden, want het is zonde om nu de stekker uit deze relatie te halen.
Heel erg bedankt nogmaals voor jouw verhaal, ik zal het zeker nog een keer teruglezen.

Daan

Twee keer gescheiden

Ik heb geen communicatietips voor je, ben zelf (bijna) twee keer gescheiden dus bepaald geen betrouwbaar adviesorgaan, maar ik wil je wel sterkte wensen. Het klinkt niet heel gezellig zoals het er bij jullie aan toe gaat. Die meningsverschillen lijken inderdaad allemaal terug te voeren op een soort van onderlinge machtsstrijd. Een goed teken vind ik wel dat ook jouw man bereid is om eraan te werken, ook al beweert hij soms anders, én dat het met de kinderen allemaal goed gaat. Bij ons is de breuk veroorzaakt doordat mijn man niet met mijn kinderen kan omgaan, hij kan niet aan ze wennen en ziet het ook niet zitten om daar aan te werken. En dan houdt het op. Dat is vooral zuur omdat het tussen ons beide wel heel erg goed gaat (ging). We hadden het altijd gezellig samen, nooit ruzie, kleine meningsverschillen zonder veel gedoe oplossen, vaak seks. Dat is nu allemaal wel over en inmiddels kijk ik uit naar weer een leven met alleen de kinderen. Ik denk ook niet dat ik ooit nog een man in huis haal zo lang de kinderen nog thuis zijn. Ook om mij heen hoor ik alleen maar ellende en gezeur van samengestelde gezinnen. Ik schaam me overigens niet voor het feit dat ik voor de tweede keer aan het scheiden ben. Je probeert wel eens wat en in beginsel is iedereen toch op zoek naar iemand die exclusief van hem/haar houdt.
Nog even.. ik hoop niet dat je dit erg vindt, maar als ik je verhaal lees van de gezellige avond en de moeheid denk ik dat jij misschien niet zo had moeten zeuren over moeheid (wat maakt het uit of je in bed hangt of op de bank), en dat hij zich eens wat volwassener moet gedragen. Het lijkt een beetje dwingelanderig gedrag om met zeurderig doen te bewerkstelligen dat jij niet naar bed gaat. Daar zou ik snel korte metten mee maken (maar goed, ik ben dus geen goed voorbeeld).

Communicatie

Ik ben geen ervaringsdeskundige wat scheiden betreft. Maar wel met ruzies. En mijn ervaring leert dat uitspraken die beginnen met 'wat denk je ervan...' geheid tot ruzie leiden. Je ruzie begon in feite al toen jij voorstelde om naar bed te gaan en daar een dvd te kijken (waarschijnlijk ook met 'zullen we'). Begreep jouw man wel dat je moe was? Is het bed een veilige, niet-ruzie zone?
Dus, je kijkt samen tv en jij voelt dat je moe bent. 'Schat, ik voel me best wel moe, maar ik vind het ook jammer om meteen naar bed te gaan en te gaan slapen, want we hebben het zo gezellig samen en ik zie dat jij nog niet moe bent, klopt dat en heb je zin om samen met mij in bed een dvd te gaan kijken en vind je het dan niet erg dat ik alvast een beetje indommel terwijl ik lekker tegen je aan lig?' Knappe man die dan nog nee zegt . Maar stel hij zegt wel: nou, ik blijf toch liever beneden, ik heb nog een hele leuke dvd liggen die ik nog wil zien en ik zou het heel leuk vinden als jij ook nog even op bleef en samen met mij keek, want het is net zo gezellig en morgen kun je toch uitslapen. Waarop jij: ja, dat klopt maar ik weet niet of ik dat wel volhoud hoor, weet je wat, dan doe ik alvast mijn pyjama aan terwijl jij die dvd zoekt en dan neem ik m'n dekentje mee naar beneden en gaan we nog even op de bank hangen.
Op die manier hadden jullie een hele leuke avond gehad en was je ook aan je slaap toegekomen, want nu heb je nog geen oog dicht gedaan. Echt waar, de ik-boodschap werkt zoveel beter, zeker als je daarnaast nog bevestigd hoe belangrijk iemand belangrijk voor je is. Ik vermoed dat de therapeute dat bedoelt met 'de taal van de liefde'. En het helpt ook dat je al die dingen die door je hoofd gaan voor de uitspraak: zullen we, ook echt uitspreekt.
Overigens doen jullie in kinderachtigheid niet voor elkaar onder. Want jij zegt niet: het wordt niks met ons, maar je denkt het wel. De hele nacht zelfs. Kom op, uithuilen en opnieuw beginnen, je kunt je kinderen opvoeden en dan kun je ook jezelf heropvoeden wat ruzie maken betreft. Denk aan de ik-boodschap en probeer jezelf te betrappen op uitspraken als 'zullen we'. Succes!