zo verdrietig... ouderverstoting

De cirkel is weer rond.

En dan is het tijd om te stoppen.
Letters op papier kunnen keihard zijn, iedereen leest ze anders vanachter zijn beeldscherm. Als je sterk in je vel zit hoeft kritiek, andere meningen, een andere kijk, geen probleem te zijn.
Soms is het wel pijnlijk, kan het dé beroemde druppel zijn en dan is:

Spreken is zilver en zwijgen goud.

Doenja, ik hoop dat je in je directe omgeving, naast je vriend, mensen hebt waar je mee kunt praten. Of lekker uithuilen, wat ook wel eens fijn kan zijn. Dat er weer licht aan de horizon gaat schijnen voor zaken die je op kunt lossen en dat je iets kunt loslaten als dat er (voorlopig) niet in zit.

Grappig

Kaaskopje "Een diagnose stellen is iets anders dan wel of geen mensenkennis hebben."
Vaststellen dat iemand wel... of geen mensenkennis heeft is een diagnose op zich.
Net als vaststellen dat iemand over weinig empathie beschikt.

Hier "Ik heb gemerkt, door alle jaren heen, dat jij je van alles permitteert, maar als het jouw kant op komt vals uit gaat halen. Waarom je dat doet durf ik niet te ontleden, " stel je een diagnose maar wil het van behandelen niet komen.

Je kunt ook gewoon en zonder persoonlijke aanvallen naar mij vaststellen dat je het niet met mij eens bent.
Dat behoeft geen verder commentaar toch?

M Lavell.

"Dan wordt het tijd om te laten zien dat er iets niet klopt met de kijk op de werkelijkheid."

De werkelijkheid is vaak een groot grijs gebied. Het stuk tussen zwart en wit. Dat maakt het juist zo lastig. Kant en klare antwoorden zijn er niet, of wel, maar iemand wil ze niet of kan er niets mee.
De werkelijkheid zit in jouw hoofd, in het mijne en in dat van Doenja.
Overtuigd van die werkelijkheid willen we een ander daar ook graag van overtuigen, maar als dat nu gewoon niet gaat?

Doorgaan met overtuigen, persé laten inzien dat jouw werkelijkheid de juiste is? Dat lijdt tot een zinloze discussie en vaak tot ruzie.

Ander perspectief

Omdat hier het kindperspectief naar mijn mening wat onderbelicht blijft, wil ik mijn idee daarover delen. Met het doel trouwens om jou te helpen, Doenja. Mijn ervaring is de volgende: een kind wil, om te beginnen, zijn of haar ouder niet als slachtoffer zien. Niet van de andere ouder, belastingkantoor of school, maar al helemaal niet van zichzelf als kind. Je wilt als opgroeiend kind dat je ouder de regie neemt en als dat niet lukt wil je niet dat het probleem bij jou gelegd wordt. Je wil het gevoel hebben dat de ouder de verantwoordelijkheid neemt. Als het contact met je ouder moeizaam is en het leven van de betreffende ouder ook moeilijk verloopt, wil je dat daar de volle aandacht voor is. Dat de energie die er is niet gestoken wordt in gedoe met de ex van een nieuwe partner of gehakketak over het werk. Zeker als er bij de andere ouder ook sprake van dysfunctioneren is. Je wil jouw eigen perspectief open kunnen leggen zonder dat daar verwijten op komen. Ook niet verwijten naar de andere ouder trouwens: het is naar als jouw gevoel wordt weggezet als product van indoctrinatie of iets dergelijks. Klopt het dat je door trauma’s ptss hebt opgelopen? In dat geval is het goed je te realiseren dat hierdoor kenmerken van een persoonlijkheidsstoornis kunnen ontstaan (borderline-trekken bijvoorbeeld). Het zou naar mijn idee goed zijn daar inzicht in te krijgen en je hiervan in ieder geval in het contact met de kinderen bewust van te zijn.

Ik weet trouwens helemaal niet op welke manier je het contact met je kinderen onderhoudt, voor hetzelfde geldt doe je dat al “volgens het boekje”. En ook als dit niet het geval is, moet je mijn bijdrage niet als verwijtend opvatten, maar puur als het bedoeld is: het delen van een perspectief.

Wat we zeker weten

Wil40 "De werkelijkheid is vaak een groot grijs gebied. Het stuk tussen zwart en wit. "
Nou precies. Ik heb dan ook lang mijn mond gehouden.

Maar we weten zeker dat boekhoudkantoren nooit doen aan financiële tegemoetkoming, zelfs niet als je geheel buiten jouw schuld om meer belasting moet betalen.

Daar hoeven we geen ruzie over te maken.

Doenja kan dat ook als opluchting ervaren.
Ipv nóg een partij die tegen haar is, is het gewoon een partij die zijn werk doet en die niet eigenhandig de regels kan veranderen.
Niet elke brenger van slecht nieuws is een tegenpartij.

boekhoudkantoor

Nou ja, het boekhoudkantoor is een partij die zijn werk slecht heeft gedaan, dat is inderdaad niet haar tegenpartij, maar wel weer de zoveelste tegenvaller voor Doenja, ik kan me voorstellen dat ze daar enorm van baalt.

tja

Ik vind de uithalen van Miriam onaangenaam. Niet omdat ze geen gelijk zou kunnen hebben met sommige zaken maar om de kille HHZ- analyses (hoe het zit) die alleen maar aanvallen en gespeend zijn van enige empathie. Eloquent dat zeker en vaak van zo'n scherpe eenzijdigheid dat er geen speld tussen te krijgen valt.
Een term als 'de fanclub van Doenja' is zo'n voorbeeld van zaken net zo framen als zouden er stellingen ingenomen zijn en opponerende partijen moeten vechten om hun gelijk. De realiteit is natuurlijk altijd genuanceerder.
Dat is erg pijnlijk als het om ingewikkelde zaken als mishandeling gaat. Het zet zaken mijns inziens te veel op scherp in het kader van 'het doel heiligt de middelen'. Onaangenaam.
Maar... toch moet me van het hart dat ik ook een beetje afhaakte Doenja. Ik hoef niet bedankt en bejubeld te worden maar geen reacties op allerlei zaken die ik aanbied, doen mij ook afhaken. Ik stuur video's: komt geen reactie op, ik stel Storms voor: nee kan allemaal niet, ook niet bellen of zo, ik stel een fonds voor: wederom geen reactie. Ja heel veel dagen en berichten later als reactie op iemand anders "Toen verstomde die donatie actie. " Nee die verstomde niet, die werd niet ontvangen door jou. Daar speel je wat mij betreft een rol in. Nogmaals: ik hoef geen dankbaarheid, maar als het ware genegeerd worden heeft mij ook doen afhaken.

En ik

...vind de toon waarop Lavell dingen aan de kaak stelt ook niet altijd prettig, maar probeer wel naar de inhoud te kijken. En dan heeft ze in dit geval gewoon gelijk.

Aan adviezen doe ik niet meer; ik heb gemerkt dat deze genegeerd of afgewimpeld worden (kan niet, gaat niet, lukt niet) en dan houdt het voor mij op een gegeven moment ook wel op. Als alles een grote brij aan problemen is en ieder nieuw incident gezien wordt in de mantra "niemand snapt mij en iedereen is altijd tegen mij" dan voel ik me niet de juiste persoon om hier te reageren. Troost is dan het enige dat helpt, denk ik.

ja Rutiel

Je schrijft " Troost is dan het enige dat helpt, denk ik." En dat was misschien ook wel het enige waar Doenja om vroeg, bedenk ik me nu. Ze had verdriet en wilde van zich af schrijven. Ik ben ook in de oplossingen aandragerij gestapt en daar zat ze wellicht niet op te wachten.
Ik weet uit mijn eigen leven dat er situaties kunnen zijn die (nog) niet uit te leggen zijn en waar je je heel eenzaam in kunt voelen. Waar mensen makkelijk een oordeel over jouw vermeende rol hebben en je te moe bent om uit te leggen hoe het zit.
Dus ja Doenja, zoals ik al eerder zei: het lijkt me een in-verdrietige situatie en ik hoop dat ooit de tijd komt dat je kinderen openstaan voor jouw uitleg.

Mari

“ ik hoop dat ooit de tijd komt dat je kinderen openstaan voor jouw uitleg”

Dit zou niet het eerste wat ik Doenja, laat staan haar kinderen, zou toewensen. Ik wens haar wel toe dat het contact met haar kinderen (weer) liefdevol wordt.

vanuitkind

Ja, natuurlijk, ik wens ook voor haar dat het contact met kinderen weer liefdevol wordt. Maar ik kan me zo voorstellen dat een communicatie over wat er gebeurd is, van de kant van Doenja daar aan bijdraagt.

Mari

Het zou goed kunnen dat de wil om uit te leggen / te overtuigen het proces naar verzoening in de weg staat. Ik zou dat deel dus in de communicatie naar de kinderen toe vermijden. Pas als het contact weer gedurende een periode enigszins hersteld is, kan er misschien ruimte komen voor de verschillende verhalen en ervaringen uit het verleden. Of niet. Maar dan is er tenminste wel contact met de kinderen en dat lijkt me het hoofddoel.

Voorbeeld

Ik denk dat het belangrijk is dat je Doenja bevestigt: het is een voor anderen onbegrijpelijk nare situatie waar zij zich in bevindt. Je bent kwetsbaar, je hoofd loopt om, en een ongeluk komt in dit soort situaties niet alleen, je moet het uit je tenen halen om dit het hoofd te bieden en je kalmte te bewaren en je hoopvolle blik op de toekomst.
En dan kan Doenja hopelijk ook haar kinderen bevestigen: het is een rotsituatie voor de kinderen dat vader en oma de zorg voor de kinderen afgedwongen hebben en dat moeder daarmee aan de zijlijn staat en haar kinderen alleen vanaf de zijlijn kan steunen en ze niet uit het conflict kan houden. Maar ze doet wat ze kan, kinderen worden ouder en zelfstandiger en een hoopvolle toekomst is mogelijk.
Je gunt het je kinderen niet, je gunt ze een zorgelozere jeugd, en toch kun je ze dat niet geven. Dat is een machteloos gevoel. Maar je hoort bij elkaar en er komen altijd weer betere tijden.

oh ja hoor

Dat ben ik wel met je eens, dat zou kunnen. Ik dacht eigenlijk aan een tijd dat de kinderen de leeftijd des onderscheids hebben bereikt, dus na hun 20e of zo. (maar goed dat schreef ik niet natuurlijk) En niet meer afhankelijk zijn van welke ouder dan ook. Want ik denk niet dat er de komende jaren iets gaat veranderen in de situatie namelijk. Op een gegeven moment zullen ze er wellicht zelf om vragen. Want reken maar dat als de vader echt een narcistische persoonlijkheidsstoornis heeft, de kinderen daar ook veel zaken die negatief zijn voor hun zelfbeeld van mee zullen krijgen

laatste reactie van mij

was op 'vanuitkind' niet op annej

Annej

“En dan kan Doenja hopelijk ook haar kinderen bevestigen: het is een rotsituatie voor de kinderen dat vader en oma de zorg voor de kinderen afgedwongen hebben en dat moeder daarmee aan de zijlijn staat en haar kinderen alleen vanaf de zijlijn kan steunen en ze niet uit het conflict kan houden.”

Dat is niet de kinderen bevestigen, dat is je eigen gelijk opdringen. Aan kinderen die op hun beurt kwetsbaar zijn. Echt, doe dit niet!

Voor hun is bevestigen dat moeder erkent dat vader en oma voor ze gezorgd hebben. Dat ze onvoorwaardelijk van hun mogen houden. Dat het heel verdrietig voor alle partijen is dat moeder de zorg niet kon bieden, zonder daarvoor een schuldige aan te willen wijzen. Want daar zitten nou juist die kinderen niet op te wachten. Ooit misschien. Maar misschien ook niet. Dat is nu, naar mijn ervaring dan, de realiteit. Verschrikkelijk pijnlijk voor Doenja in dit geval, maar dat is het ook als ze helemaal geen contact meer met haar kinderen heeft.

Tja kind

Prima om aan te geven dat ze absoluut loyaal zijn aan oma en vader en dat dit goed is. Maar ik kan me niet voorstellen dat in zo'n situatie je de stress voor de kinderen niet benoemt.
Uiteraard probeer je dat zo respectvol mogelijk te doen. En zo mogelijk hoor je de kinderen er over aan, je observeert wat ze meemaken, maar je ontkent het niet.
O ja, en vooral, dat geven mijn kinderen mij ook mee, veel vaker benadrukken dat het niet hun schuld of verantwoordelijkheid is, de volwassenen zijn hier verantwoordelijk voor. Dat hadden mijn kinderen wel vaker willen horen.
Maar je hoeft niet te doen of alles rozegeur en maneschijn is, dat komt ook niet tegemoet aan de beleving van de kinderen. En ja, dat kan een subjectieve kant hebben, je doet je best. En zelfs die subjectieve kant kun je meegeven.
Maar je negeert de narigheid niet. Zo sta ik er in.

Annej

Als kind van ouders in een vechtscheiding met complicerende factoren (persoonlijkheidsproblematiek, ptss, enz.) kun je echt door niemand bij de narigheid vandaan gehouden worden. Daar zit je namelijk continue middenin. En in een dergelijke situatie doen je ouders juist niet alsof het allemaal rozengeur en maneschijn is. Integendeel. De verschillende verhalen (van kinderen, vader, moeder en anderen) en de vraag wie “de waarheid” vertelt zijn deel van het gevecht. Een ouder die in staat is het eigen verhaal op het tweede plan te zetten en alleen inzet op contact (waar eerder in de draad mooie handvatten voor gegeven zijn), maakt het voor het kind makkelijker. Daarmee kom je als ouder tegemoet aan de behoefte van het kind om zich zonder voorwaarden, ongemakkelijkheid en loyaliteitsconflicten met zijn ouder verbonden te weten. De verschillen in de ervaringsverhalen blijven, al kunnen ze in de loop van de tijd dichter bijelkaar komen te liggen of verder van elkaar verwijderd raken. De kans is levensgroot aanwezig dat tenminste een van de kinderen van Doenja niet met haar op een lijn komt wat betreft de ervaringen uit het verleden. Hoewel deze constatering aan een kant verdrietig is, kan er prima waardevol contact worden opgebouwd zonder overeenstemming.

Lastig maar toch

Doenja, mensen doen hier hun best om je te helpen, maar je doet er niets mee. Hoe denk je dat dat overkomt? Je uitleg daarover is niet te volgen (dat je niet wil vertellen waar je iets mee doet) want ook daarin maak je alles weer negatief (de donatie-actie was verstomd? Welnee, je reageerde gewoon niet) en zelfs zo'n mogelijke donateur krijgt op deze manier een verwijt naar haar hoofd.

M Lavell schrijft confronterend, maar heeft echt een punt. Probeer daar iets mee te doen.

@Vanuitkind

Je geeft aan dat het voor kind erg prettig is als een van de ouders zich alleen inzet op contact.
Zou jij mij dan kunnen uitleggen wat de reden is dat je als kind juist die ouder de rug keert?
Dat zou mijn vriend namelijk wellicht kunnen helpen. Zijn kinderen hebben hem de rug toegekeert, ondanks het feit dat hij alleen maar inzette op contact.
Wat kun je als ouder dan nog doen?

Totaal verschillend

Annej "Maar ik kan me niet voorstellen dat in zo'n situatie je de stress voor de kinderen niet benoemt. Uiteraard probeer je dat zo respectvol mogelijk te doen"
Ik kan deze zinnen een beetje plaatsen als je de ouder bent die met de kinderen woont. Zoals dat in jouw geval gegaan is.
Doenja is de ouder waar de kinderen niet wonen.
Doenja woont ver weg.
Er is weinig en blijkens de openingspost steeds minder contact met de kinderen. Onder de noemer "ouderverstoting" moet bovendien begrepen worden dat de kinderen nu ook zelf steeds meer afstand willen.

Vanuitkind probeert neer te zetten hoe je vanuit de kinderen naar de situatie kunt kijken om het contact weer te herstellen.

Kans of kansloos

Paddington ik geloof dat vanuitkind een waarbij inzetten op de contact de enige kans biedt op contact. Inzetten op conflict en gelijk krijgen en slachtofferschap maakt de situatie kansloos.

Maar er zijn duizend redenen waarom kinderen toch nog het leven met de ouder waar ze niet wonen te ingewikkeld vinden. Dat kan ook iets zijn waar helemaal geen invloed op is.

Hoe oud zijn die kinderen trouwens?

Het hervinden van contact kan ook nog.

Paddington

Ik denk dat je niet altijd meer kunt doen. Dat zorgt ook voor de machteloosheid. Maar de drempel om weer met elkaar in contact te komen is een stuk lager als je weet dat je het, zeker in de beginfase, bij makkelijke onderwerpen kunt houden en je niet bang hoeft te zijn in een loyaliteitsconflict te geraken.

AnneJ

'Ik denk dat het belangrijk is dat je Doenja bevestigt: het is een voor anderen onbegrijpelijk nare situatie waar zij zich in bevind'

Heel veel forumleden hebben dat al gedaan. Maar het is nooit genoeg. Steeds weer komt er nog meer 'bewijs', dat vervolgens compleet uit de lucht gegrepen blijkt te zijn (zoals met dat GHB-verhaal). Zolang Doenja haar energie blijft steken in het affakkelen van haar ex, zal ze nooit aan haar eigen genezingsproces toekomen. En er dus nooit kunnen zijn (mentaal) voor haar kinderen. En dat is een keuze (!) van Doenja.

Kom op Knurf

Doenja zit 'vast' in deze situatie waar ze niet aan kan ontsnappen. Lekker makkelijk om dan te wijzen op 'haar keuze'.
Gaat zo'n opmerking haar helpen om er beter in te staan?
Hebben we net hier boven vastgesteld dat het vooral gaat om bevestiging dat de situatie echt verschrikkelijk is voor haar. En wat mij betreft heeft ze daar voldoende materiaal voor gegeven dat het geen sprookje is.
Natuurlijk is het nooit genoeg. Het houdt namelijk niet op, het gaat maar door
Ik verwacht dat Doenja in elk geval voldoende begrip en ruggegraat heeft om dit soort opmerkingen naast zich neer te leggen.
Een belangrijke verworvenheid die je ook opdoet in dit soort situaties. Je leert mensen echt wel kennen op die manier. Een enkeling steunt je, een enkeling blijft maar onbegrip laten zien, soms beiden: en steunen en onbegrip laten zien, en echt helpen kan niemand, je staat er echt, echt alleen in.
Je houdt je rug recht en doet wat je kunt om je zaken op orde te krijgen en te houden en je gezonde verstand bij elkaar en je vertrouwen dat het een keer goedkomt.

Doenja, ik lees net dit

Er komt een werkgroep ouderverstoting...

‘Werkgroep Ouderverstoting van start!
Eindelijk lijkt ouderverstoting de aandacht te krijgen die het verdient van overheid en rechtspraak. Per 1 juli 2019 is de Werkgroep Ouderverstoting van start gegaan. De werkgroep moet over 1 jaar haar bevindingen presenteren, met daarin tevens voorstellen voor maatregelen tegen ouderverstoting.
Nu is een jaar heel lang voor verstoten ouders. Daarom werkt Fiduon aan het samenstellen van een multidisciplinair team om ouders die (bijna) verstoten zijn professionele hulp te bieden. Heb je als ouder hulp nodig? Het team hoort graag welke hulpvraag je hebt. Stuur een e-mail naar [email protected]. Als (BIG) professional specifieke kennis bij te dragen? Neem contact met ons op.’

Je kunt dus ook een mail sturen.

Ook de rest vd pagina ziet er nuttig uit. Allerlei tips over wat je kunt doen. Er is ook een zelfstart-handleiding.

En ja, ik schiet ook snel in de hulpmodus, en wellicht is dat niet wat je hier nu zoekt. Maar ik weet van mezelf dat ik me altijd beter voel als ik het gevoel heb dat ik zelf wat kan doen, dat ik niet machteloos sta, dat iets me niet alleen maar overspoelt, maar dat ik ook een actieve(re) rol kan spelen. Tegelijkertijd kan ik me ook goed voorstellen dat je doodop bent en alleen maar wil slapen oid.

Verder: bij ouderverstoting gaat het de verstotende ouder niet om de kinderen, maar de andere ouder kapot te maken. Van dat inzicht zou ik erg vechtlustig raken...

Ik wens je veel wijsheid.

https://www.vechtscheidingshulp.nl/kennisbank/thema-oudervervreemding-en-ouderverstoting/

Mirreke

“Verder: bij ouderverstoting gaat het de verstotende ouder niet om de kinderen, maar de andere ouder kapot te maken. Van dat inzicht zou ik erg vechtlustig raken...”

Echt, was de werkelijkheid maar zo simpel, zo zwart-wit. Dat zou de verwerking een stuk makkelijker maken. In dit geval lijkt de verstoten ouder bijvoorbeeld helemaal niet op de kinderen gericht te zijn, integendeel. Daar valt voor Doenja winst te behalen. Ondertussen is de verstotende ouder wel de verzorgende ouder. Die zorg kun je niet reduceren tot “de wens de andere ouder kapot te maken”. Zo zal het kind het in ieder geval niet ervaren.

Annej

Ik schaar mezelf onder de groep mensen die Doenja alleen maar steunt. En dus helpende adviezen geeft. Ik mag toch hopen dat het op prijs gesteld wordt dat ook vanuit het kwetsbare (!) kind meegedacht wordt.

Ja maar jezus

Mirreke, je wekt de suggestie een verwijzing te doen naar professionals die gespecialiseerd zijn in een of ander fenomeen dat met hulpverlening de wereld uit geholpen kan worden.

Maar dat is niet het geval.

Je verwijst naar een advocatenkantoor https://www.fiduon.nl/ gespecialiseerd in vechtscheidingen.

Die mensen zijn op zoek naar betalende klanten.