Zoon gaat bij vader wonen, vanwege vo.
hi,.
Mijn zoon van bijna 12 gaat na de zomervakantie bij zijn vader naar het VO. Hij heeft vanaf kleins af aan altijd bij mij gewoond en om het weekend en vakanties bij zijn vader. Daarbij wonen wij +/- een uur uit elkaar.
Hij heeft de keuze gemaakt qua school en leefsituatie maar uiteindelijk doet dit ieders moederhart zeer. We zijn er beide (zoon en moeder) van bewust dat ik als moeder in een diep gat waneer hij na de zomervakantie niet thuis komt.
Zijn er ouders in de zelfde situatie, of geweest? Hoe ga je hier mee om? En wat moet je juist niet doen?
Wat moet dat moeilijk zijn… Het klinkt alsof jullie deze beslissing met liefde en zorg samen hebben genomen, en dat is ontzettend waardevol. Natuurlijk doet het pijn, maar ik denk dat je zoon dat ook voelt en jouw steun daarin meeneemt. Misschien helpt het om vaste contactmomenten af te spreken, zodat jullie verbinding blijft voelen. Sterkte met het wennen aan deze verandering
tsjor schreef op 06-05-2025 om 09:35:
'Ik zou ook dagelijks of om de dag even beeldbellen. Zodat je elkaar ziet en heel regelmatig spreekt. Dat inslijpen als gewoonte. Ook om zoveel mogelijk van zijn sociale leven mee te blijven maken.'
Dagelijks bellen vond mijn zoon op 10-jarige leeftijd al teveel, vooral omdat het hem dan steeds herinnert aan wat er niet is (hij zat in een gastgezin vanwege zijn opleiding).
Er is ook een grens. Zijn sociale leven moet zijn sociale leven zijn, niet jouw sociale leven.
Misschien kun je kijken naar hoe het tot nu toe ging tussen vader en zoon, hoe vaak spraken zij elkaar etc. Dat als uitgangspunt nemen en dan ervan uitgaan dat het minder/anders wordt. Kijk vooral even naar de vakanties (in overleg met vader) en inderdaad hoe je activiteiten op school etc. kunt meemaken, zoals ouderavonden.
Ik vind een gastgezin toch wel wat anders dan bij je eigen vader wonen. En je merkt vanzelf of om de dag contact teveel is. Maar mijn ervaring met pubers is wel dat contact eerder minder dan meer wordt, zeker als je zelf het initiatief niet neemt of er een afspraak over hebt. Maar daar kun je met een 12-jarige (en ouder) prima een goed gesprek over hebben.
En zijn sociale leven hoeft inderdaad niet haar sociale leven te zijn, dat zeg ik ook nergens. Maar het praat net wat makkerlijker als je weet wie zijn vrienden zijn en wat ze samen meemaken. Aan tafel praat je toch ook over hoe je dag was? Ik vind het echt niet raar om er een gewoonte van te maken om elke dag of om de dag even 5 minuten contact te hebben over de dag/afgelopen dagen om 'bij' te blijven. In de tijd van jouw zoon moest je dan bellen, met waarschijnlijk ook nog de telefoon van het gastgezin. Met een mobiel/laptop/tablet is dat veel laagdrempeliger. Dus ik zou daar zeker mee beginnen, afschalen kan altijd nog.
Ik denk dan ook omgekeerd: hoe zou het zijn als vader elke dag had gebeld (ik vermoed dat hij dat niet gedaan heeft). Het voelt toch als tamelijk aanwezig willen zijn, als drukkend, als jezelf op de voorgrond willen plaatsen.
Het verschil met een gastgezin en een onbekende stad en onbekende opleiding en nu de overgang naar een vader is inderdaad groot: bij mij waren er echt veel onbekende, nieuwe dingen. Vader is in elk geval vertrouwd, woonomgeving, mensen bij wie hij is etc.
