Zoon wil bij mij wonen

Hoe oud is hij?

De pubers in mijn omgeving bepalen vanaf een jaar of 16 hoe ze het zouden willen. Eerder hebben ze natuurlijk ook al inspraak maar kun je je als ouder wat sturender opstellen.

De escaleren?

Geen ervaring, maar het lijkt me een vd voordelen van gescheiden leven dat je wat meer opties hebt.
Ik zou toch eens met zoon om tafel gaan en zoeken naar een middenweg.
Misschien tijdelijk afspreken dat hij wat meer bij jou is, bijv.

Gebeurt vaker

Ik ken meerdere pubers die rond hun 14e een andere omgangsregeling 'kregen'. Zowel van co-ouderschap naar weekendregeling als van het ene vaste woonadres naar het andere. Soms zelfs met schoolwisseling. En inderdaad meestal vanwege ruzie met één van de ouders. Als je in gedachten houdt dat de omgangsregeling er is voor het kind (en niet voor de ouders), is het ook niet zo gek. De behoeftes van een kind kunnen veranderen in de loop van de jaren, en dan verandert de omgangsregeling mee.

Eerst aan de ruzies werken klinkt leuk en volwassen, maar we hebben het hier over een puber. Zijn voorhoofdskwab schiet nog alle kanten op. En zijn aandacht hoort uit te gaan naar school, vrienden, zijn plek in de wereld. Bovendien is de situatie niet gelijkwaardig, dus betekent aan ruzies werken hier waarschijnlijk gewoon dat puber zijn gedrag moet aanpassen van vader. Dat gaat 'm dus niet worden.

Meebewegen met je zoon dus.

regeling vasthouden

Ik ben er voor om het contact tussen beide ouders zo lang mogelijk in stand te houden.En nee natuurlijk kun je een kind niet fysiek dwingen om naar de andere ouder te gaan, maar ik zou er wel op aan blijven sturen.

Elena H zegt "Bovendien is de situatie niet gelijkwaardig, dus betekent aan ruzies werken hier waarschijnlijk gewoon dat puber zijn gedrag moet aanpassen van vader. Dat gaat 'm dus niet worden." Nu lijkt zij meer te weten hoe de feitelijk situatie is dan ik maar hier kunnen mijn pubers soms erg onredelijk zijn. En nee dan pas ik mijn gedrag daar niet op aan. Ik denk trouwens dat heel niet-gescheiden ouders dat ook niet doen.
In die situatie zullen ouders en kind het wel samen moeten oplossen.
Ik zou wel met je zoon praten en kijken hoe je hem kunt helpen maar meebewegen in trant "kom dan maar gewoon permanent bij mij wonen" zou ik niet doen.

Alkes

De omgangsregeling aanpassen is toch niet hetzelfde als alle contact verbreken?

ElenaH

Ik las uit bericht TS dat kind bij haar wil wonen. Maar zelfs al zou het een verandering zijn van een weekend per twee weken of zo, dan zou ik daar gelijk aan toegeven.

Alkes

'Ik las uit bericht TS dat kind bij haar wil wonen. '

Ik ook, maar dat wil nog steeds niet zeggen dat het contact met de vader dan verbroken wordt. Als het rust geeft om de jongen doordeweeks/meer bij zijn moeder te laten zijn, zie ik geen reden om dat af te wijzen.

alkes

" En nee dan pas ik mijn gedrag daar niet op aan. Ik denk trouwens dat heel niet-gescheiden ouders dat ook niet doen.
In die situatie zullen ouders en kind het wel samen moeten oplossen."

Klopt natuurlijk maar vaak gaat een puber met de ene ouder iets beter dan met de andere. De 'andere' kan dan nog wel een stapje terugdoen, dan heeft de puber veel minder dan de helft van de puber/oudertijd met die ene ouder te maken. Een kind van gescheiden ouders met co-ouderschap zit wel de helft van de tijd met die ene ouder opgescheept. Daar zou ik, als ik gescheiden was, wel wat in schipperen. Wel er naar toe maar niet meer een hele week.

Dank

Zoon is 16. En inderdaad, zijn emoties zwabberen alle kanten op. Redelijkheid is vaak ver te zoeken. Alllemaal des pubers. Wanneer hij belt probeer ik te luisteren, vragen te stellen, te begrijpen, samen na te denken over een iplossing, soms mijn visie te geven zonder te oordelen (dat laatste is soms heel lastig!), en hem altijd terug te verwijzen naar vader. Want daar moet hij het immers mee oplossen. Er komen weken voor waarin ik dit zeker 4x per week moet doen.

Ook ik ben ervoor dat zoon contact houdt met vader. En Maar snap zoon ook dat het op dit moment best heel lastig is en wil daarom dus toegemoet aan zijn wens minder bij zijn vader te zijn. In welke vorm dan ook.

Ingewikkelde is dat er met vader niet over te praten valt. Niet door zoon, niet door mij. Vader zegt: het valt mee, zoon moet niet zo moeilijk doen etc. Dus als het aan mij lag kwam zoon (meer) hier, maar vader ligt daar dus (passief) voor. En zoon heeft nog voldoende loyaliteit om in ieder geval iets van vaders toestemming te willen hebben.

niet gelijk

Een puber snakt naar vrijheid en zelf beslissen waar ze zijn. Dat mag en moet tot op zekere hoogte maar zelf bepalen waar hij / zij woont gaat te ver.

Ik zou ook zo lang mogelijk vast houden aan de gemaakte afspraken en met kind bespreken hoe ze de situatie bij de andere ouder kan aanvliegen. Zeker bij gescheiden ouders is dat lastig als het contact tussen de ouders niet goed is. Ik hoef alleen maar even te zeggen 'zal ik je vader / stiefmoeder even bellen om te vragen wat zij er over zeggen' om een genuanceerder verhaal te krijgen van mijn dochter.

Waar je kind wel ruimte moet gaan krijgen is of ze weekend A of B naar de andere ouder gaan waarbij de balans nog steeds er moet zijn, dus als ze A niet gaan dan B zeker wel. Of een extra dag door de week. Dat ze in dat weekend A dan zeker wel even bellen.

De vrijheden en verantwoordelijkheden groeien naar mate ze ouder worden. Een 17 jarige mag en moet meer dan een 14 jarige.

niet eens met flavia

Ik zie dat hier ook, met over het algemeen hele makkelijke pubers/jong volwassenen. Als ze met hun vader zijn explodeert het heel snel en juist met mij er nog een beetje tussen houd ik het deksel op de pan. Als ik een paar jaar geleden gescheiden was had ik het echt voor zowel mijn zonen als mijn man niet goed gevonden als ze daar de hele week zitten. En echt niet omdat ik nu zo graag mijn kinderen thuis heb maar dit leidt tot barsten die niet meer herstellen binnen een jaar of 10.

Pas daar voor op!

Genuanceerder

verhaal: herken ik ook wel. Maar vader gaat vaak naar het andere uiterste: niks aan de hand, zoon stelt zich aan etc. Gevolg: zoon voekt zich niet gehoord. Belt mij. Ik probeer te luisteren etc. Zoon te helpen hoe conflict op te lossen. Vervolgens zegt vader tegen mij: benoei je er niet mee, het wordt er alkeen maar groter door. Terwijl ik zoon moet weerhouden acuut op de fiets naar mijn huis te springen.
Beiden willen absoluut niet met 3-en om tafel voor een goed gesprek.
Ik weet niet hoe ik me hierin moet opstellen.

en als je het laat gaan?

Je weerhoudt nu je zoon als hij op de fiets wil springen naar jou toe. Als je nu eens tegen zoon en pa zegt: pa wil niet dat ik me ermee bemoei, prima, maar dan bemoei ik me er ook niet mee als zoon weg wil gaan bij pa? Laat ze het dan maar samen oplossen, ook als zoon 'm smeert. Pa kan een onwillige 16jarige echt niet fysiek naar zijn huis terugsleuren. En als pa het jou verwijt zeg je: ik mocht me er toch niet mee bemoeien? Zoek het lekker zelf uit! Uiteindelijk zullen pa en zoon dan zelf een nieuwe modus moeten vinden.
Ik bemoei me al niet meer met de relatie tussen dochter en ex sinds ze 12 was. Ex kan compleet idioot doen, vooral als hij weer een nieuwe vriendin heeft (wat vaak is, en even vaak gaat het weer uit). Dochter is inmiddels het huis uit maar had altijd gewoon een sleutel van mijn (ons) huis en ze zat mij niet in de weg. Als ze het zat was bij haar vader stapte ze gewoon op de fiets en ging ze naar mijn huis. Uiteindelijk hebben ex en dochter een manier gevonden die voor beiden okee was. Niet meer slapen, wel af en toe samen eten of iets leuks doen.

Zoals Molletje

Je hoeft je er niet mee te bemoeien, vader wil dat zelfs helemaal niet. Dus, niet doen. Tegelijkertijd is jouw zoon natuurlijk altijd welkom bij jou. En bij zijn vader, neem ik aan. Ook in de tijd dat hij eigenlijk bij de ander zou moeten zijn. En je kunt inderdaad een 16-jarige niet dwingen weer terug te gaan naar zijn vader, als je dat al zou willen.
Op het moment dat je zoon een 'escape' heeft kan het ook nog zo zijn dat zijn vader ineens gedwongen wordt om een beetje mee te veren met zoon, in plaats van dat zijn wil nog steeds wet is en je zoon zijn buien maar voor lief moet nemen. Dat hoop ik tenminste, het kan natuurlijk ook zo zijn dat vader de andere kant op schiet en dat er meer ruzies volgen.

Belangrijkste lijkt mij dat je zoon weet dat hij bij jou welkom is. Maar dat ontslaat hem niet van zijn eigen verantwoordelijkheid voor de band met zijn vader. Dus hij zal niet om elke dwars zittende scheet zijn boeltje moeten pakken. En ik zou dus vooral de regeling niet officieel wijzigen, dan maak je het veel te groot en beladen. En het is naar mijn idee helemaal niet nodig. Ik zou er ook niet een Gesprek met je ex over hebben, maar het gewoon laten gebeuren.

Niet leuk

https://www.nporadio1.nl/podcasts/papa-en-mama-zijn-gescheiden

Podcast #3 gaat over het schuiven tussen twee huizen.

Het is niet leuk dat een van de ouders zijn/haar kind dan meer moet gaan missen. Toch ga je dat niet tegen houden. In de pubertijd hebben veel kinderen geen zin meer in dat verhuisgedoe. Ze gaan hun eigen agenda invullen en dat gaat nou eenmaal makkelijker vanaf 1 adres.

Ik zou het los laten, maar ik zou mijn kind toch ook steunen, ja je mag kiezen waar je wil wonen. Maar maak een paar goede vaste afspraken met je andere ouder waar jullie beiden je in kunnen vinden zodat er toch regelmatig contact is. Overleg welke dag het handig is dat je op een vaste avond komt eten en vraag je vader mee naar de sport of de muziek. Of, nu in het coronatijdperk, spreek een vast moment af dat je samen gaat wandelen of rennen. Ja, of bij de tv hangen. Wat je ook maar samen prettig vind om te doen en elkaar daarbij te zien.

Dank

weer. Inderdaad, me er niet mee bemoeien is het verstandigst. Maar wat te doen als zoon huilend (doet ie niet snel) opbelt en zich totaal ongelukkig voelt? Hoe kan ik dan het beste reageren? Zeggen dat ik hem begrijp, maar geen idee heb wat de oplossing is? Zoiets?
Ik wens hem toe dat hij zich vrij voelt zich ook naar vader uit te spreken. Wat ie denkt voelt vindt. Maar besef ook dat het zijn weg is. Die hij zelf moet bewandelen. Ook al doet het me pijn als ik zijn wanhoop zie. Ben inderdaad ook bang voor de schade die het aanricht.
Omgekeerd gebeurt het sporadisch ook, dat hij hier is en het escaleert en hij zegt dat ie naar zn vader gaat. Ik hou ik hem dan niet tegen. Gevolg (?) is dat ie niet gaat, en we het al dan niet op een later moment kunnen uitpraten.

De vraag is wat in het moment zelf als hij bij vader is, het meest de-escalerend werkt. En wat uiteindelijk het minste schade aanricht.

Dat weet je pas achteraf

denk ik. Ik zou als je zoon bij jou is, op een rustig moment met hem bespreken wat hij kan doen in zo'n situatie. Dus niet op het moment dat hij overstuur belt, want dan is de situatie te explosief inmiddels.
Je zoon zou, op een rustig moment, met zijn vader kunnen bespreken dat hij last heeft van hoe het nu gaat en dat hij graag met vader een werkafspraak maakt om de zaak niet uit de hand te laten lopen. Bijvoorbeeld dat hij al eerder in het proces aan zijn vader kunnen aangeven dat hij aanvoelt dat het niet de goede kant op gaat. Misschien kunnen ze daar een codewoord voor bedenken. Want op het moment dat het mis dreigt te gaan is dat met zoveel woorden zeggen ook niet handig. En afspreken dat zoon zich dan terugtrekt op zijn kamer. Of dat hij naar jou gaat.
Ik snap dat dat heel erg moeilijk zal zijn voor je zoon. Maar hij wordt wel ouder en zelfstandiger. Dit hoort bij het leerproces. Misschien heeft hij daar hulp bij nodig, een assertiviteitstraining oid. Maar dat is aan jou en je zoon denk ik om te bepalen.

En verder zou ik je zoon aanraden om als het echt uit de hand loopt gewoon de hoognodige spullen te pakken (denk niet dat dat veel is als jullie co-ouderschap hebben?) en naar jou te vertrekken. Dat hoeft hij niet met zoveel woorden tegen zijn vader te zeggen. Een kort 'hier heb ik geen zin in, ik ben even weg, ik bel je vanavond wel' zou dan moeten volstaan.

De enige die wat aan deze vervelende situatie kan doen is je zoon zelf. Heel naar en behoorlijk belastend, dat snap ik. Maar jij kunt er niet tussen gaan staan. Niemand niet, want er is niemand bij. En de eerste keer zal het best stuiven. Maar als je ex zich realiseert dat zijn zoon geen klein kind meer is, hoop ik dat hij eieren voor zijn geld kiest. En zo niet, kun je altijd nog het gesprek aangaan over aanpassing van de omgangsregeling. Of daarmee 'dreigen'.

"Of daarmee 'dreigen' "

Echt ?? wow

Pubers hebben de neiging om vooral daar te willen zijn waar ze het meeste 'mogen'. Niet teveel aan toegeven.

En op 16j leeftijd kunnen ze best zelf wel met de ouder praten wanneer dat nodig is, probeer je vooral daar op te richten en jouw zoon dat mee te geven. Daar als ex tussenkomen naar de vader toe, doe je best niet; maakt de dingen inderdaad alleen maar erger.

In extreme gevallen kan het kind naar de rechter stappen, maar het argument 'bij moeder is het leuker dan bij vader' gaat daar geen indruk maken.

Eigen benen

Pubers zijn groot genoeg om met eigen benen te gaan waar ze willen. Een klein kind kun je nog oppakken en mee naar huis nemen, ook niet goed, maar dit gaat niet lukken.
Dus als moeder zou ik zoon melden dat hij het zelf mag weten en jij staat er voor open dat hij ook permanent bij jou mag zijn. Hopelijk denkt vader er ook zo over.
Je hebt geen recht op een kind, je hebt de plicht het bad, bed en brood en vaardigheden te geven, dat kan op deze leeftijd bij vader en bij moeder.
Dan kan de rechter besluiten maken wat die wil, er wordt altijd gemeld dat ook na 12 jaar de rechter besluit. In werkelijkheid gaat een puber er zelf over. Gewoon door de benen te nemen zodra ze daar aan toe zijn.
Je kunt het nog een hoop gecompliceerder maken door hem te dwingen heen en weer te blijven gaan. Dan voelt hij zich straks bij geen van beiden meer thuis.

William

'Pubers hebben de neiging om vooral daar te willen zijn waar ze het meeste 'mogen'.'

Dat herken ik niet. De pubers uit mijn voorbeeld wilden vooral daar wonen waar ze het meest zichzelf konden zijn en waar ze het minst ruzie hadden.

precies

Ik herken het ook niet. Ik word gezien als 'best streng' en door de week wordt hier gezond gegeten, ook al vond puberella het niet altijd lekker. Bij vader waren geen regels en aten ze waar ze zin in hadden, vaak pizza, patat of shoarma. Toch merkte dochter zelf dat ze beter gedijde op rust, reinheid en regelmaat, vooral omdat daar ook een flinke portie oprechte aandacht (en waar nodig hulp) bij zat. En ik ben ook weer niet zo streng dat dochter haar eigen mening niet kon geven en dat ik mijn mening bij goede argumenten niet bijstelde. Ik heb niet één keer meegemaakt dat dochter bij mij wegstormde richting vader. Andersom wel heel vaak, al was het meestal dat ze ziek werd van de troep die ze daar at en dan naar mama wilde.