Zoon ziet partner niet zitten...

Tja

Hoe is je houding van je vriend naar je zoon? Ik vind het niet zo aardig klinken dat hij kritiek heeft op de afwijzende houding van je zoon, en dat hij spreekt over 'machtsspelletjes'. Het is natuurlijk helemaal niet vreemd dat je zoon geen zin heeft in een indringer in huis. Hij heeft die man helemaal niet nodig. Wat dat betreft hebben jullie er goed aan gedaan om een stapje terug te doen. Ik denk dat je het maar beter heel langzaam weer kunt opbouwen.

Macho's

Je zoon was er eerder en heeft ook mannelijke hormonen......
1+1=2

Gr. Poezie.

Nou zeg, manda

... wat ben jij fel en kort door de bocht!
Ik schreef 'bij uitzonderingen'. Echt uitzonderingen dus! Bij voorbeeld een doordeweekse feestdag of een verjaardag. En okee, het is ook wel eens gebeurd dat hij woensdag vrij had en dat we 's middags met z'n allen naar de dierentuin gingen. Dat vond mijn zoon leuk natuurlijk. Maar toen ik voorstelde dat mijn vriend na afloop wel bij ons kon eten, had hij daar geen zin in en refereerde hij aan de afspraak. Het lijkt alsof hij wel graag de leuke dingen meepakt, maar als het hem niet uitkomt, zijn stekels opzet. Is dat nou terecht? Ik zit daar mooi tussenin. Om de rust te bewaren doe ik er natuurlijk het beste aan om mijn vriend aan de kant te zetten. Ontstaat er ook geen ruzie.

Vic

Ik schreef al dat mijn vriend in het begin de fout maakte, teveel te pleasen. Nu neemt mijn zoon de leuke dingen als vanzelfsprekend en over minder leuke dingen maakt hij heisa. Van m'n vriend vind ik dat hij het afwijzingsgedrag van mijn zoon wel erg persoonlijk opneemt. Hij zou er z'n schouders over moeten ophalen, maar verwacht van mij dat ik mijn zoon terechtwijs. Ik ben mijn zoon nooit afgevallen in het bijzijn van mijn vriend want dat voelt echt niet goed. Ik heb wel vaak 1 op 1 gesprekken met mijn zoon gevoerd voor het slapengaan. Natuurlijk snap ik wel dat mijn zoon de situatie het liefst bij het oude laat. Maar tot op welke hoogte houd je daar rekening mee? Mijn vriend is geen klootzak, anders was het natuurlijk makkelijk geweest!

Jouw vraag aan zoon

Je vertelt over de uitzonderingen. Kondig je die aan en overleg je dat ? En als je dat doet, ruim vantevoren ? Is het dan ook een echte vraag ? Kan me voorstellen dat als je op de dag zelf vraagt of je vriend mag blijven eten dat je zoon zich geplaatst voelt in een positie waar hij geen zin in heeft en zich voor het blok gezet voelt... terwijl jullie een afspraak hebben, in zijn ogen. Maw die afspraak die jullie hebben.. wat is zijn interpretatie en wat is de jouwe ? Daarbij, is het misschien niet veel leuker om alleen wat met vriend te doen.. als de kinderen naar je ex zijn (?). Ik vind zelf dat je vriend of wat te bespreken heeft met zoon, als het kan, of z;n mond houdt en alleen tegen jou maar.. Het klinkt of jij er steeds tussen zit en hoe dan ook, iemand voelt zich belazerd.

Even kort door de bocht

Ik zou zorgen dat die afspraak komt te vervallen hoor, wie is hier nu de baas in huis en wie bepaalt de regels. Dat ben jij nog altijd en niet je zoon van 10 jaar. Alleen je wilt je kind wel het goede voorbeeld geven van afspraak is afspraak, dat snap ik. Het is alleen niet terecht dat je kind het wel goed vindt om de afspraak te overschrijden als er iets gebeurd dat hij leuk vindt, en weer gaat refereren aan die afspraak wanneer er iets gebeurd wat hij niet leuk vindt. Dat is gewoon niet netjes van hem, en dat zou ik dan ook zeggen.
Verder zou ik deze afspraak dus schrappen en het allemaal wat losser maken, jij bepaalt wanneer je vriend komt, en jij zorgt gewoon zelf voor een goed evenwicht, tussen aandacht voor je kinderen en je vriend. En ik denk dat ik mijn kind wel zou corrigeren in het bijzijn van vriend. Doe ik nu ook bij mijn kinderen, als mijn kind iets doet wat onbehoorlijk is, dan krijgt hij dat te horen, lijkt me niet meer dan normaal, je kind gaat zich op een gegeven moment superieur voelen ten opzichte van je vriend lijkt me zo.

Maxime

Overleg

@Judith: mjah, dat is wel een punt. Ik hoefde de dierentuin niet te overleggen, daar waren de kinderen allebei enthousiast over. Maar toen we daar rondliepen besloot ik spontaan mijn vriend uit te nodigen voor het eten... er waren daar vooraf dus inderdaad geen afspraken over gemaakt. Ik denk dan dat ik zoiets toch spontaan moet kunnen aanbieden? Net zoals ik spontaan kan aanbieden dat zijn speelvriendje wel mag blijven eten. Het is toch te gek dat ik mijn zoon apart had moeten nemen om te vragen of hij het goed vindt dat ik mijn vriend uitnodig? Ik geef hem dan wel heel veel macht. Dit zijn juist de dingen die mijn vriend nou juist zo irriteren!

@Maxime: ik vind daar wel iets voor te zeggen, de regeling losser te maken. Nu heeft mijn zoon altijd iets om zich op te beroepen. En het was juist bedoeld om discussies uit de weg te gaan. In de praktijk blijkt er dan weinig ruimte voor iets spontaans. Maar het komt ook voor dat een van de twee iets heeft, dan moeten we dus wachten tot we weer wel "mogen" afspreken.

Je vriend

heeft volgens mij gelijk dat er sprake is van een machtsspel. Je hebt hem zelf op het idee gebracht dat hij kan bepalen in huis; door een afspraak te maken over wanneer vriend wel of niet komt.
Het is denk ik handig als je zorgt dat je vriend hem niet corrigeert, maar dat jij dat doet. Voor zover mogelijk.
Als je een afspraak maakt, bedenk dan goed wat je afspreekt en doe dat dan ook. Maar een toezegging dat hij op bepaalde tijden alleen mag komen zou ik niet doen.

Afspraak

Hoi,

Je hebt een afspraak met je zoon die jij -waarschijnlijk in zijn ogen- steeds verandert. Dat kan niet tenzij je wil dat je zoon het idee kan krijgen dat z'n moeder onbetrouwbaar is. Ik zeg niet dat je dat bent. Om de afspraak nu teniet te doen of eenzijdig op te zeggen of te veranderen zou ik ook niet doen want dat doe je niet met afspraken met mensen waar je een vertrouwsband en loyaliteit mee hebt. Dat kan je met de loodgieter doen. Het kan ook zijn dat die afspraak voor jou wat anders inhoudt dan voor hem en dat jullie daarmee onder elkaars referentiekader hebben gelopen. Dan nog kan je die niet zomaar veranderen. Als ik met een vriendin uit ben, vind ik het ook niet perse leuk als zij iemand er voor de hele avond bij uitnodigt, zelfs al overlegt ze met mij (want dan voel ik mij of opgelaten dat ik ja moet zeggen of haar moet teleurstellen en mijzelf een plezier doe. Dan spreek ik liever niet af met haar.. of ik voel me bekocht; zij doet iets wat ik leuk vind om vervolgens 'achter mijn rug om' iemand uit te nodigen, tegen mijn wil, zonder dat ik me op onze afspraak (date) kan terugkomen. Dan kan je je belazerd voelen. De praktische kant van een afspraak is meestal dat de spontaniteit grotendeels over is. Daarbij, is het niet leuk om je moeder te moeten delen met een ander.. of je moeder verliefd te moeten zien. Dat hij geen commentaar levert als jij iets spontaans doet waar hij garen bij spint, tja.. het is een kind, jouw kind. Jij hebt een geestelijke voorsprong en overwicht op hem. Misschien dacht jij wel, ach hij wat leuks, ik wat leuks.. dan zeurt hij niet.. en dan rek ik de afspraak wellicht nog wat verder door mn vriend uit te nodigen. Zo kan het op jouw zoon overkomen.

Maar een afspraak opzeggen omdat waar je 'm voor bedacht hebt, niet voor *jou* werkt, hoort niet. Dan leg je een bom onder de vertrouwensrelatie met *beide* kinderen. Een afspraak kan je alleen van beide kanten opzeggen. En dan nog is de vraag in hoeverre je zoon kan overzien hoe het voor hem uitpakt.

Als kind van gescheiden ouders kan ik je zeggen dat iemand van buiten naar binnen halen heel storend kan zijn. Het kan best zijn je dit moet gaan ontwarren met kind mbv een therapeut. Dit zeg ik omdat het weleens over de loyaliteit kan gaan en de vertrouwensband. En met een neutrale persoon kan je beter bespreken wat goed is voor je kind en waar jij speling hebt. Dan zijn de afspraken vaak ook helder, voor beide partijen. Dat raad ik je echt van harte aan.

Kind

Vaker gezien dit. Moeder wil heel graag door met nieuwe man, maar de kinderen willen het niet. Dat komt zelden nog weer helemaal in orde. Kiezen dus. Als je kiest voor je man, gaan je kinderen over 2 jaar misschien wel naar hun vader om daar te wonen (ook gezien in mijn omgeving)
Maar ik vind zelf: jij wilde kinderen, jij en je man zijn gescheiden, de kinderen moeten er maar mee leven met al die keuzes van hun ouders. Nu heeft mama weer een nieuwe man en misschien papa wel een nieuwe vriendin, kinderen zitten daar gewoon soms niet op te wachten. Ik vind dat je moet kiezen voor je kinderen. Machtspelletjes of niet. Jouw kinderen hebben niet gevraagd om deze man. Zij krijgen hem opgedrongen omdat jij je leven wat kleur wil geven.

Zoals ik het lees

...wordt je zoon eigenlijk aangesproken op een manier die niet past bij een kind van 10. In plaats van dat je de moeder van een kind bent die opvoedkundige keuzes maakt ben je huisgenoot van een jongen van 10 die andere dingen wil dan jijzelf. Daarmee verwacht je volwassen gedrag van hem, afspraken, uitzonderingen op de afspraken... dat gaat je niet lukken met een kind van die leeftijd in die situatie.

Verder ben ik het met Mashumi eens - wat mij betreft zou het zwaartepunt moeten liggen bij de moeder-kind relatie.

Je zoon heeft hier in ieder geval niet om gevraagd. Je zou dus moeten kijken wat de behoeftes zijn van je zoon, en kijken hoe je daarbij je nieuwe vriend kunt inpassen.

Waarom moet hij je vriend aardig vinden?

Volgens mij heeft een kind na een echtscheiding vooral behoefte aan duidelijkheid. Zijn eerste wens zal waarschijnlijk zijn dat zijn ouders weer bij elkaar komen; helaas gaat dit dus niet meer gebeuren. De tweede keus zou zijn dat alles dan verder bij het oude blijft, pa en ma uit elkaar geen nieuwe partners, helaas ook dit is anders.
Jouw kind hoeft jouw vriend helemaal niet aardig te vinden en volgens mij moet je hem dat ook ronduit zeggen. Het is niet zijn idee die scheiding en die nieuwe vent. Hij vindt het niet leuk, dit is zijn goed recht (en ergens begrijp je het waarschijnlijk ook wel). Geef hem de ruimte om te balen en leef je in in zijn situatie.
Je vriend moet zich zeker niet tot doel stellen maatjes met jouw zoon te worden, dat geeft jouw zoon meer macht dan een 10 (of 15) jarige aankan. Ook hij moet hen netjes en voorkomend behandelen en zeker niet corrigeren, meer dan een gewone huisvriend zou doen.
De andere kant is wel dat hij zich fatsoenlijk dient te gedragen en de normale omgangsvormen in acht moet nemen; dus niet als een kleuter gaan lopen dreinen omdat je vriend komt eten. Jouw nieuwe liefde is een huisvriend en moet zo behandeld worden ook door je zoons.
Ga voorlopig niet samenwonen en behandel je zoon weer als een kind van 10: daarmee onderhandel je niet over jouw liefdesleven! Geef hem duidelijkheid en daarmee veiligheid.

Onduidelijk

Degene die zich fatsoenlijk moet gedragen is natuurlijk je zoon tegenover je vriend.

No bashing!

Ik ben niet volledig geweest in mn vorige posting maar ik weet dat het heel lastig is om je leven weer op te pakken en daarin een vriend een plek te geven. Ik vind niet dat je moet kiezen maar ik denk dat er veel winst te halen is als je met iemand kan nagaan welke afspraken je het beste kan maken. Het lastig is, met een samengesteld gezin dat je je geen fouten kan veroorloven omdat dingen zo lastig weer te repareren zijn. Ik zou dat ook niet weten: de praktijk is heel anders dan de theorie. Vanuit de theorie is het makkelijk bedacht maar de toepassing .. Ik wens je in elk geval veel wijsheid en succes. Ik hoop niet dat je je gebash-d voelt want je bespreekt dit natuurlijk voornamelijk als moeder van je zoon en je hebt het beste met hem voor. Maar je hebt ook recht op iets voor jezelf.. want een mens kan niet leven van alleen maar in dienst staan van en jezelf wegcijferen.

Waarom

moet/zou je jezelf helemaal wegcijferen voor je zoon

jij wilt een nieuw leven beginnen met je nieuwe vriend en natuurlijk kun je hier bepaalde afspraken overmaken

en je zoon moet kunnen begrijpen dat er wat kan veranderen ( tenslotte is niets zo verandelijk als de mens)

als je nu in alles toegeeft naar je zoon toe omdat hij het niet wil , nou berg je dan maar als ie een jaar of 15 is

maar laat het aanspreken van gedrag en opvoedkundige dingen nog maar ff bij jezelf want dat snap ik dan wel dat hij daar tegen ingaat , een vreemde vent die ook nog es ff gaaqt zeggen wat ik wel en niet mag

ik heb mijn kinderen ook echt vertelt dat er geen sprake zal xzijn dat pappa en mamma weer bij elkaar gaan wonen/samen leven ( met tranen en al , ook omdat pappa niks laat horen en dat ik van ze hou en ze mijn kanjers zijn en dat het niet aan hun ligt ect ) en ik moet zeggen dat het vooral voor de jongste enorm veel rust heeft gegeven

Rechten en plichten

Ik zou de duidelijke afspraak maken met zoon dat hij je partner niet graag moet hebben/zien maar dat hij wel beleefd moet blijven. Dat zou je tegenover elke willekeurige vreemde op straat ook vragen. En als 10-jarige kan hij dat prima.

Verder inderdaad uitleggen dat de situatie nu eenmaal is zoals ze is, scheiden doe je met twee. En jij vindt die partner wel leuk. Dat is tussen jou en die meneer. Zoon staat daarbuiten.

Na zeven jaar lukt het hier prima tussen dochter en stiefvader maar ik ben nog steeds degene die bemiddelt als er wat is. Ik ben haar houvast maar voor de rest is alles gedeeld: helpt haar ook bij huiswerk, wegbrengen etc. Een stiefgezin vormen duurt tussen de vier en zeven jaar dus wees geduldig.

Als je een dagje aan de kinderen besteedt zoals naar de dierentuin zou ik niet spontaan besluiten je vriend erbij te halen, dat breekt voor hun de sfeer. Geef de kinderen die dag volop aandacht en doe aparte uitstappen met je vriend erbij. Samen uit, samen thuis.

Je zegt dat je vriend teveel pleasde, als je zoon niet vriendelijk meer kan zijn, komt er ook niks terug. Je vriend zou je zoon kunnen met rust laten in die zin dat jij zorgt dat zoon zich gedraagt, daar ben je zijn moeder voor. Het is duidelijk nog niet het moment dat vriend rechtstreeks opmerkingen gaat geven aan zoon. Probleemsituaties kan je dan later bespreken, zonder zoon en overleggen hoe je het in de toekomst aanpakt.

Praten heeft hier altijd erg geholpen, veel succes!

Precies gertrudis

"En jij vindt die partner wel leuk. Dat is tussen jou en die meneer. Zoon staat daarbuiten."
Dus geen leuke uitjes plannen met deze man en jouw kinderen, die man is jouw keuze, dus zorg ervoor dat je hem dan ook apart ziet.

Gr. Poezie.

Kan ook

Ja, inderdaad, als je door wilt gaan met deze man, maak dan afspraken zonder de kinderen. Jij een leuke tijd met die man, maar niet gelijk gezinnetje gaan spelen. Laat je kinderen er gewoon buiten.

Gisteravond geëscaleerd

Sorry dat ik me even terugtrok uit de discussie... Maar ik stelde de vraag natuurlijk niet voor niks. Gisteravond deed mijn vriend een uitspraak waar ik behoorlijk van schrok. "Ik krijg gewoon een hekel aan dat joch". Toen hij merkte dat ik schrok, probeerde hij zijn uitspraak wel wat af te zwakken, maar toch... Wat voor een moeder zou ik zijn als ik hiermee door ging? Hij zei dat hij er enorm van baalt dat hij zich in het begin zo heeft uigesloofd voor mijn zoon. Maar ik vind niet dat hij dat mijn zoon kwalijk kan nemen. Ik heb ook fouten gemaakt, n.a.v. de reacties zie ik in dat het van mij niet zo handig is geweest om een strak stramien (weekend wel, doordeweek niet) aan te houden. Daar baal ik natuurlijk ook van. Want ik geloof namelijk ook (wat iemand hierboven al opmerkte), dat een eenmaal verziekte verhouding niet makkelijk om te buigen is. Het is gewoon zonde.

Adempauze

Ik zou nu een adempauze inlassen,als ik jou was.
Even niet,even rust.Voor alle partijen.
Bastet

Zo heeeee!

"Ik krijg gewoon een hekel aan dat joch" Tja, heeft je zoon het niet verkeerd gezien......
"Hij zei dat hij er enorm van baalt dat hij zich in het begin zo heeft uigesloofd voor mijn zoon." Euh ja? Nou, dat heeft hij zelf gedaan! Waarom deed hij dat dan? Om een wit voetje bij jou te halen? Om jou te veroveren?
Weet je wat nou het meest zonde is? Dat je ze blijkbaar véél te snel met elkaar hebt geconfronteerd.

Gr. Poezie.

Nee, dat niet

Wat je vaak vergeet als er "liefde" in een tweedehandsgezin in het spel komt, dat de man in eerste instantie geinteresseerd is in JOU. Niet in je kinderen. En als hij gelijk aardig is tegen je kinderen en ze probeert te versieren, is dat meestal omdat hij indruk op JOU probeert te maken. Echte kindervrienden geven een kind de tijd en weten dat het initiatief vanzelf uit het kind zelf komt.
Als je verlieft wordt vergeet je dat soms. En wil je dat ook heel graag vergeten, want het geluk is compleet als alles als puzzelstukjes in elkaar valt in het nieuwe gezin.
Het is heel menselijk om in de flow van verliefdheid alles veel te snel te willen, omdat het in het begin ook vaak lijkt alsof het allemaal fantastisch gaat lukken.

Gecompliceerd

Mijn dochter vertelde ooit dat ze het zo zielig vond zoals een vriendje van haar zijn stiefvader behandelde en over hem sprak (hij was op dat moment ook 10 à 11 jaar). Volgens mijn dochter, als neutrale buitenstaander, lag dit echt volledig aan haar vriendje, want stiefvader gedroeg zich niet opdringerig. Alleen aardig. En ik zag hem bijvoorbeeld geregeld op zijn fiets uit een andere gemeente komen (waar ze woonden) om stiefzoonlief op te halen van school, zodat hij dat stuk niet in zijn eentje hoefde. Gewoon aardig dus.
Het is niet meer dan menselijk wanneer je dan baalt als daar niks voor terug komt, alleen dwarsigheid en een afwijzende houding. Je kunt ook teveel begrip hebben voor een kind (pre-puber ook nog). In dit geval lieten ze hem lekker mopperen. En nogmaals: mijn dochter vond dat hij er totaal naast zat en onrechtvaardig handelde. Ze had geregeld medelijden met de stiefvader in kwestie door dat gedrag.
De nieuwe vriend van ruziesusser wordt hier als een soort jengelend kind afgeschilderd met lange tenen. Maar dat lijkt me eerlijk gezegd erg kort door de bocht. Ik merk elders in mijn directe omgeving ook dat er heel erg veel rekening met kinderen wordt gehouden na een scheiding, op gebieden waar mijn eigen kinderen het kunnen schudden. Overduidelijk vanuit een schuldgevoel, en hoe begrijpelijk dat ook is: je helpt je kinderen daar niet mee. Volgens mij wordt het dan van kwaad tot erger. Hoe rottig de nieuwe situatie misschien ook is voor hen: het is de nieuwe situatie. Daar zullen ze toch een weg in moeten vinden. Zelf.

Jouw docher

Maar jouw dochter Starry, zit ook niet in dezelfde situatie. Zij zit er gevoelsmatig ook niet in.

Wat voor moeder?

Ruziesusser: 'Wat voor een moeder zou ik zijn als ik hiermee door ging?'Nou eh, eentje met een eigen leven, waarbij duidelijk wordt dat je vriend wel jouw vriend is maar geen vaderrol zal spelen in het leven van je oudste zoon.
Wat voor moeder ben je als je aan je vriend gaat eisen dat hij zich zodanig aanpast, dat het zoonlief bevalt? Ik schrik nogal over je eerste berichtje van de macht die je zoon heeft over jou en over de situatie. Hij bepaalt nogal wat zeg. Gaat hij zich straks ook strikt aan alle afspraken houden? Mag jij straks ook voor hem gaan bepalen welke vriendjes/vriendinnetjes wel of niet over de vloer komen? Als je je zorgen maakt over je moederschap zou ik me eerder zorgen maken over de ruimte en het gedrag van je zoon ten opzichte van jou als hoofd van het gezin (om maar eens een oude term te gebruiken.

Vooralsnog zul je zelf een balans moeten vinden in je nieuwe leven. Nieuwe vriend=nieuwe pappa en alles gaat weer gewoon door, dat zal niet lukken. Denk eerst even na over de plaats die jij je nieuwe vriend in jouw leven dan wel wil geven. Dus zonder dat hij jouw kinderen aardig moet vinden. Organiseer voor jezelf die ruimte (de weekenden dat de kinderen er niet zijn, maar als het een goede vriendschap is, dan ook 'op bezoek' bij jouw verjaardag en misschien een avond in de week tussendoor of zoiets). Laat duidelijk merken dat jij het bent die die ruimte neemt en organiseert en dat je zoon dat moet accepteren. Onbehoorlijke opmerkingen en gedrag (is hij er nou alweer) moet je gewoon niet accepteren, niet zozeer omdat het naar jou toe kwetsend is, maar ook omdat hij zich nog moet ontwikkelen en zal moeten leren dat er soms onaangename situaties zijn waarin je even slikt en niet direkt je mening ten toon spreidt.
Ik geloof niet dat je een betere moeder wordt als je nu op grond van dit signaal je vriend buiten de deur zet. Integendeel zelfs. Ik vrees dat je daar een tyranniek monstertje voor terug krijgt in de vorm van je zoon. En jij bent zijn moeder.

Tsjor

Mashumi

Precies. En daarom kan ze het met neutrale blik zo meedogenloos fileren. Hoe begrijpelijk zijn houdsing ook mag zijn vanuit zijn eigen perspectief, hij zal zelf moeten leren ermee om te gaan.
Ik beschouw het persoonlijk nooit als een geldig excuus als mensen zich gaan verschuilen achter hun eigen perspectief en beperkte wereldje. Dat leidt namelijk nooit tot oplossingen.

Wat grappig starry night (ot)

Starry Night: "Ik beschouw het persoonlijk nooit als een geldig excuus als mensen zich gaan verschuilen achter hun eigen perspectief en beperkte wereldje. Dat leidt namelijk nooit tot oplossingen"
Wat grappig dat je dat schrijft. Want in een ander draadje mag dat wél, als het maar helemaal vanuit jouw eigen perspectief is. Want dat is natuurlijk een mondiaal universeel perspectief

Nou, maar een nieuwe partner

die het naar jou toe al heeft over 'dat joch', daar zou ik niet blij van worden.
Ik zie het compleet anders: je kind voelt denk ik intuïtief aan dat het jouw nieuwe vriend niet om hem te doen is, maar dat vriendlief over de rug van je zoon (met cadeautjes en zoete broodjes bakken en al) jou wilde versieren, het gevoel geven dat het zo'n fantastische leuke man was die ook al zo gek was op jouw kinderen. Dus ik begrijp jouw zoon heel goed, hij voelt zich bedreigd. Zijn speciale plekje bij jou, zijn nieuwe (want na een scheiding) leven met jou en zijn broer, wordt bedreigd. Dat is natuurlijk voor meer kinderen zo, en tuurlijk zal hij uiteindelijk aan (weer) een nieuwe situatie moeten wennen, maar ik denk dat er voor je kind meer meespeelt dan alleen maar het moeten wennen aan het delen van jouw affectie.
Misschien heb je het idd niet zo slim aangepakt, hoewel je het wel lief bedoelde toen je die afspraak maakte. Nu lijkt je zoon idd wel macht over jou en jouw leven te krijgen. Maar volgens mij speelt er iets meer mee, ik denk dat deze man idd een concurrent van je zoon is/wordt, dat er iets onderhuids speelt wat jouw zoon haarfijn aanvoelt.
Heeft deze man zelf kinderen?
Kortom, ik denk dat ik e.e.a. zou terugdraaien, en alleen nog afspraken met deze man zou maken als je kinderen niet in beeld zijn. Als je dat nog wilt, want volgens mij ben je erg geschrokken van die opmerking van je nieuwe vriend. Ik vind zo'n opmerking eerlijk gezegd een beetje vreemd, alsof je vriend zijn ware gezicht heeft laten zien. Want als jij wel echt geïnteresseerd is in je zoon, zou hij er juist alles aan willen doen om de situatie weer in goede banen te leiden. Misschien is het voor je vriend wel een machtsstrijd, waar je zoon is ingesprongen.
Kortom, ik als ik jou was vooral voor mezelf even pas op de plaats maken. Wat wil ik nu, wat vind ik belangrijk voor zoon, waar liggen mijn grenzen.
Enne, mijn kinderen zijn ook wel eens onaardig tegen vreemden (vrienden van ons of zo) in huis, als ze bv. moe uit school komen, of gestressed zijn van een ruzietje of zo, en er dan niet op gerekend hadden dat er iemand was. Dat bezoek, hoe goed ze mij dan ook kennen, gaat echt niet mijn kinderen de les lezen, of mij verwijten als ik dat niet doe, of wel doe maar anders dan zij dat zouden doen. Dat is volgens mij ook de situatie die een nieuwe partner in huis zou moeten innemen. Ik denk dat je als nieuwe partner in een reeds bestaand een-oudergezin, je plek moet verdienen en niet moet opeisen. Ik denk dat je zoon dát voelt.
Ik zou zelf (als volwassene) erg afknappen van een man die zo is. Kortom, ik zou even pas op de plaats doen, en voor mezelf duidelijk uitmaken wat ik wil. En daarna hoe je dat gaat bereiken, en daarbij zeker het welzijn van zoon niet vergeten. Als het voor hem heel goed en belangrijk is dat hij niet onzeker wordt over een nieuwe man, nou, dan zou ik die nieuwe man nog even in de coulissen houden, en lekker afspreken zonder de kinderen.

Ervaringsdeskundige

Overigens ben ik de 'nieuwe' partner (alweer lang geleden) van een gescheiden vader. Mijn stiefdochter is al weer 21, en nu is al enkele jaren onze verhouding zeer goed. Maar dat heeft best lang geduurd, en we hebben als gezin grote problemen gehad.
Een kind is in deze situatie toch al zo machteloos...
Ik moet ook wel lachen, in sommige draadjes maakt men zich zorgen over verhuizingen, een kind wel of niet van school laten veranderen, enz. omdat dit allemaal zo moeilijk voor een kind kan zijn. Maar ten eerste scheidingen, en daarna denk ik vooral het opnieuw accepteren van een nieuwe partner van de ouder is voor kinderen volgens mij nog veel stresserender. En dat zou hij dan allemaal (ocharm, pas 10 jaar oud0 moeten accepter, hij moet er maar aan wennen dat jij ook recht op je eigen geluk hebt, terwijl voorheen jouw geluk = zijn geluk was. Moeilijk hoor, voor een kind....