Zoveel moeite om de knoop in mijn hoofd echt door te hakken..
Goedemorgen allemaal,
Ik ben nieuw hier en hoop dat ik hier wat gelijkgestemden of tips kan vinden en zo niet, dan hoop ik in ieder geval dat het me helpt om mijn verhaal kwijt te kunnen..
Ik ben de weg een beetje kwijt.. Lang samen geweest met mijn middelbare school liefde en twee mooie kinderen gekregen. Al een paar jaar heb ik echter ernstige twijfels bij onze relatie. Hij geeft me veel liefde maar het lukt me niet om hetzelfde terug te geven. Hij zoekt vaak toenadering, ik duw hem vaak weg.
Hij vond het nooit een probleem, accepteerde dat als wie ik was. We hadden vrijwel nooit ruzie, vonden altijd wel een middenweg waar we beide blij mee waren. In de loop van de tijd ging het verschil in geven en nemen steeds meer knagen. Niet eens zozeer bij hem, maar wel bij mezelf. Een schuldgevoel dat ik hem niet hetzelfde kon geven, maar ook een verlangen naar dat gevoel dat hij wel had. Ik had al meerdere keren gevoelens voor iemand anders gekregen. Hier nooit iets mee gedaan, zo loyaal en integer ben ik wel, maar verwarrend was het wel.
Ik ging afleiding zoeken in allerlei dingen die niet goed waren (niks geheims overigens) tot ik uiteindelijk met een burn-out (en vervolgens depressie) thuis kwam te zitten. Relatie was daarin niet de enige oorzaak, ook de werkdruk en daarnaast de onrust (thuisonderwijs etc) door corona speelden mee.
Na verschillende dingen geprobeerd te hebben, ook relatietherapie, zag ik het niet meer zitten om zo tot mijn oude dag samen te blijven en hebben we uiteindelijk besloten om te scheiden. Het was mijn initiatief, maar hij stond erachter omdat hij ook liever bij iemand wilde zijn die hem hetzelfde kon geven.
Inmiddels zijn we een paar maanden formeel gescheiden en is hij onlangs naar zijn nieuwe woning verhuisd. Ik voel me afschuwelijk. Zoveel schuldgevoel richting de kinderen en iedereen om ons heen en ik vind het zo vreselijk dat we niet meer een gezin vormen zoals ik dat zo graag zou willen. Het wakker worden in een leeg huis zonder kinderen, alleen eten, alles alleen doen.. Ik word er gewoon misselijk van. Elke keer komen de twijfels terug. Heb ik hier wel goed aan gedaan? Ga ik dat wat ik miste elders wel vinden of zat het gewoon in mij? We zijn toch niet voor niets zo lang samen geweest? We hadden het verder toch goed samen? Ik heb niet eens zin om te gaan daten. De tranen stromen alweer over m'n wangen terwijl ik dit typ. Ik ben zo bang dat ik de verkeerde beslissing genomen heb en daarmee anderen beschadigd heb. Steeds probeer ik tegen mezelf te zeggen zo niet te denken, maar het blijft terugkomen. Herkennen mensen zit? Is dit een normaal onderdeel van het proces?
Please be gentle with me. Ik voel me echt niet goed..
Ja hoor, 3 weken na de verhuizing dacht ik: oké, vakantie is klaar, nu terug naar huis, liever slecht en vertrouwd dan "oké " en eenzaam.
Reed soms van werk naar huis naar het verkeerde huis ( automatisch, niet expres) en zag ze dan in huis lopen en ik was de buitenstaander, de passant; heel pijnlijk.
Het is vreselijk, maar ik herinnerde me altijd de reden van scheiden en dan wist ik dat het naast afschuwelijk ook "goed" was. Ik miste vooral de gezinsvorm erg en de kinderen.
Ik had geen spijt van de scheiding zelf.
De opluchting was dat ik een kans op geluk had, de ironie is dat dat na 9 jaar nog steeds niet is gelukt.
Je hebt geen zekerheid dat je vindt wat je zoekt, maar wel een kans en dat is meer dan je had. Daarnaast verdient je partner dezelfde liefde als hij geeft, het is dus eerlijker dat hij nu die kans krijgt nu jij opzij bent gestapt. Dat had mijn partner ook moeten doen ipv ikzelf.
Maar je zit 'gewoon' in de rouw en moet je zelf tijd gunnen nieuwe invulling aan je leven te geven. Een paar maanden is niets voor dat verwerkingsproces. En... je bent blijkbaar nog nooit echt alleen geweest. Veel mensen die hun relatie niet top vinden, maar wel al lang samen zijn, denken makkelijk over alleen zijn. Nou heeft alleen zijn voordelen maar als je altijd wel met mensen samen bent geweest, weet je niet half wat een kracht je uit jezelf moet halen om het ook alleen fijn te hebben. Ook dat heeft tijd nodig en moet je bewust aan willen gaan, anders ga je terug rennen naar de (of een) relatie omdat je niet alleen kunt zijn en dat is in feite een oneigenlijke reden
'Ik ging afleiding zoeken in allerlei dingen die niet goed waren (niks geheims overigens) tot ik uiteindelijk met een burn-out (en vervolgens depressie) thuis kwam te zitten. Relatie was daarin niet de enige oorzaak, ook de werkdruk en daarnaast de onrust (thuisonderwijs etc) door corona speelden mee.'
Je noemt nu veel externe oorzaken. En uiteindelijk heb je voor één oorzaak (je relatie) de knoop doorgehakt. Maar het levert nog grotere twijfels.
Misschien moet je het toch iets meer in jezelf zoeken. Je verhaal over de relatie laat zien dat er veel verwarring is bij jou. De middelbare schoolliefde, wat was dat eigenlijk? Dan trouwen, kinderen krijgen, was dat wat je wilde? Hem van je afduwen als hij toenadering zocht, waarom? Je schuldgevoel daarover. Je verlangen naar het gevoel dat hij blijkbaar wel heeft en jij niet (liefde?). Heimelijk op iemand anders verliefd worden, zou je daar nu wel iets mee gaan doen? Misschien moet je tijd nemen om voor jezelf hierover eens na te denken.
Tsjor
tsjor schreef op 22-10-2022 om 13:59:
Je noemt nu veel externe oorzaken. En uiteindelijk heb je voor één oorzaak (je relatie) de knoop doorgehakt. Maar het levert nog grotere twijfels.
Misschien moet je het toch iets meer in jezelf zoeken.
Dat besef ik me heel goed en juist dat zorgt voor extra twijfels. Want natuurlijk gaat het er uiteindelijk om hoe ik er zelf met alles omga, hoe ik zelf over dingen denk. Waarom ik het zover heb laten komen dat ik opgebrand raakte. En precies daarom ben ik bang dat ik harder aan mezelf had moeten werken voordat we deze kant op stuurden. Wat mijn schuldgevoel weer versterkt..
Ik vraag me af of de ervaringen van anderen je echt gaan helpen. Ik zit niet in dezelfde situatie maar kan mij voorstellen dat het echt heel verwarrend kan zijm. Zeker omdat jullie relatie niet echt slecht was en je partner nog van jou hield. Dat is toch wat anders dan iemand die uit een slechte relatie komt en dan ook nog kan denken beter slecht en vertrouwd dan oke en eenzaam..
Bij jou lees ik jaren van twijfel die je denk ik op je relatie hebt geprojecteerd.. wie weet kun je je zonder partner beter ontwikkelen en is de scheiding een goede keus geweest. Maar je zult goede keus of niet met jezelf aan de slag moeten.. met continue twijfelen kom je niet verder
In.een.scheiding schreef op 22-10-2022 om 14:28:
[..]
Dat besef ik me heel goed en juist dat zorgt voor extra twijfels. Want natuurlijk gaat het er uiteindelijk om hoe ik er zelf met alles omga, hoe ik zelf over dingen denk. Waarom ik het zover heb laten komen dat ik opgebrand raakte. En precies daarom ben ik bang dat ik harder aan mezelf had moeten werken voordat we deze kant op stuurden. Wat mijn schuldgevoel weer versterkt..
Wie weet, als jij aan jezelf werkt, ontdekt wat je wilt, waar je gevoelens vandaan komen, is er nog een weg terug als blijkt dat het ergens anders aan lag?
Zeg nooit nooit, soms vinden mensen elkaar weer.
Ik zeg normaal altijd; in turbulente periodes in je leven moet je geen grote beslissingen nemen. Er speelt heel veel in jouw hoofd en dat loopt allemaal door elkaar.
Met de mededeling 'ik wil scheiden' heb je grote kans dat dat best wel wat gedaan heeft met je man. Ik zou er niet zomaar vanuit gaan dat hij zonder meer terug wil.
En als je dat doet moet je daar heel goed over nadenken en 100% achter staan, want een tweede scheiding is nog een hardere klap, helemaal voor de kinderen.
Tegelijkertijd is het ook pas drie weken dat jullie apart wonen. Dat is wennen. Veel alleen zijn, kinderen niet meer elke dag zien. Dat kost ook gewoon tijd om daar aan te wennen. Die tijd moet je jezelf, maar ook je ex-man en kinderen geven.
Tijd alleen geeft ook ruimte voor bezinning. Wat wil je? Waar word je gelukkig van?
De titel van je post is niet congruent met de inhoud. Je HEBT al een knoop doorgehakt. Of jullie hebben de knoop door gehakt. Dit betekent vrees ik dat jij nog steeds het gevoel hebt dat je de boel kan terugdraaien als je dat wil.
Dat lijkt me een hele slechte zaak. Want ik denk dat jij heel veel werk met je zelf hebt te doen. Ik denk dat je heel goed terug moet naar de oorsprong. Is het altijd zo geweest dat je veelal ontevreden bent met dingen? Of is dat alleen in je relatie geweest?
Heb je misschien nooit echt de stap durven nemen om volwassen te worden/zelfstandig te worden? Dat je daarom maar veilig bij de middelbare school liefde van je leven bent gebleven?
Je doet er goed aan denk ik om snel op zoek te gaan naar hulp. Je hebt echt iemand nodig die de zaken eens goed op een rijtje zet, samen met jou en van daaruit verder kijkt naar hoe jij je leven verder invulling gaat geven.
Maar niet terug naar je ex. Voorlopig niet. Je zult eerst met je zelf in het reine moeten komen, zoals gezegd: de klap wordt nog veel zwaarder als jullie terug komen bij elkaar en dan weer gaan scheiden.
Sterkte voor de komende tijd!!
Ik herken mijn man in jou. Heeft ook veel ontevredenheid in zich en wil nu scheiden. Ik zie daarin geen oplossing en heb ook echt mijn best gedaan om hem hulp te laten zoeken en samen in therapie geweest om een scheiding te voorkomen. Maar ik was de enige die mijn best deed.
Ik ben ook erg bang dat hij er niet gelukkig van wordt, omdat de onvrede in hemzelf zit, en de kinderen al helemaal niet. Maar hij zet door en ik kan alleen maar proberen de schade te beperken. Maar als het eenmaal zover is, als hij elders woont en hij krijgt spijt, dan is het echt te laat.
Ik denk dat jij jezelf duidelijk moet maken dat dit het nu is. Dat je hiervoor hebt gekozen en dat je hem en je kinderen geen openlijk getwijfel aan kan doen. Misschien heb je je aandacht zo gericht op de scheiding, dat je zelf nog niet aan verwerking bent toegekomen. Ga daar eerst aan beginnen.
Wat ik mis in je verhaal is houdt je nog van je man/partner/maatje/vriend?
Is het antwoordt ja dan zal ik maar eens snel gaan praten met hem voordat zijn hart bij een ander ligt. Zo nee dan is het jouw keuze en het kan maar zo dat je ex weer gelukkig wordt en jij niet. Garanties heb je niet. Niemand weet de toekomst. Overigens had dit artikel een tijd geleden gevonden.
https://www.ze.nl/artikel/210296-opvallend-50-heeft-spijt-van-echtscheiding
Hoeveel mensen zitten niet in een 70/80% tevreden huwelijk. Is voor velen prima. Alleen is maar alleen of je nieuwe partner heeft een mega rugzak aan problemen of gaat vreemd. Nu had je een man die er altijd voor je was.
Ik herken dit. Mijn partner houdt van mij maar ik kan dat niet beantwoorden. Ik hou van mijn leven, zoals het eruit ziet. Maar niet van mijn relatie, daar zit weinig meer in. Ik vind het ook moeilijk te begrijpen dat mijn partner zegt met me oud te willen worden. We praten niet, zijn weinig samen thuis, lachen niet samen... Het lukt me om praktische redenen nog niet om de knoop door te hakken, maar als we geen kinderen hadden had ik mijn gevoel al wel gevolgd...
'We praten niet, zijn weinig samen thuis, lachen niet samen...' Dat zijn toch dingen die je met je partner moet gaan bespreken en waar je aan moet gaan werken. 'Houden van' krijgt (meestal) in de loop van de tijd verschillende vormen. Ooit was je verliefd op hem, ooit ben je met hem getrouwd en heb je kinderen van hem gekregen. Probeer in elk geval een begin van waardering voor hem te voelen: wat maakt hem als mens de moeite waard? Wat maakt hem als mens de moeite waard voor jou? En laat hem vertellen waarom hij jou de moeite waard vindt. Wat kunnen jullie doen om samen, zonder kinderen straks, oud te worden? Je zoekt meteen de uitgang, scheiden. Maar er is nog veel werk wat je kunt doen.
Tsjor
tsjor schreef op 24-10-2022 om 08:29:
'We praten niet, zijn weinig samen thuis, lachen niet samen...' Dat zijn toch dingen die je met je partner moet gaan bespreken en waar je aan moet gaan werken. 'Houden van' krijgt (meestal) in de loop van de tijd verschillende vormen. Ooit was je verliefd op hem, ooit ben je met hem getrouwd en heb je kinderen van hem gekregen. Probeer in elk geval een begin van waardering voor hem te voelen: wat maakt hem als mens de moeite waard? Wat maakt hem als mens de moeite waard voor jou? En laat hem vertellen waarom hij jou de moeite waard vindt. Wat kunnen jullie doen om samen, zonder kinderen straks, oud te worden? Je zoekt meteen de uitgang, scheiden. Maar er is nog veel werk wat je kunt doen.
Tsjor
Eens dat het voor een goed nahuwelijk nodig is je positief op te stellen naar je partner. Maar... ze is al gescheiden hoor, al een tijdje. Wonen al in verschillende huizen etc. Of stel je voor dat ze teruggaat?
Sorry, had moeten zijn: je hebt meteen de uitgang gezocht, scheiden. Ik proef in het hele verhaal, dat de scheiding dan wel formeel is, maar van hem uit had het niet gehoeven en zij twijfelt nu. Ze wonen apart, maar dat was niet zijn wens en zij vindt het nu niet leuk. Dus er is nog genoeg grond om alles nog eens te heroverwegen. De uitkomst kan alsnog hetzelfde zijn.
Tsjor
Volgens mij lopen er nu twee zaken door elkaar. De vraag van TO en dan is er nog een opmerking van Anniejo die tegen dezelfde problemen lijkt op te lopen. En waar Tsjor volgens mij op geantwoord heeft. En AnnieJo is nog niet gescheiden.
Lastig allemaal maar ik proef bij beiden veel ontevredenheid maar vraag me bij beiden af of het nu echt alleen maar aan de partner ligt. Ik weet wel zeker van niet.
Het valt mij vaker op dat als je niet uitkijkt veel te veel van een ander verlangt. Er wordt ontzettend veel belang gehecht aan een romantische liefdesrelatie. Iemand die je happy maakt, waar het spannend mee is en mee blijft. Maar niemand kan altijd alle wensen vervullen dat is nonsens. En wat doe je dan zelf.. ik denk dat Tsjor helemaal gelijk heeft als ze zegt dat je toch moet proberen weer een begin van waardering op te brengen voor de man op wie je ooit verliefd was en met wie je kinderen hebt gekregen.
Ik merk dat ik me ook wat irriteer aan opmerkingen die AnnieJo maakt.. "het kan nog niet praktisch en we hebben kinderen anders was ik weggeweest en had mijn gevoel gevolgd" Daar wordt je relatie en je leven nu natuurlijk ook niet beter van. Zorgt uiteindelijk maar voor meer chagrijn. Je zou daar maar mee getrouwd zijn... als man. Sorry niet heel erg aardig misschien maar zou het lukken ook eens naar jezelf te kijken.
Of je blijft en probeert er dan maar het beste van te maken, of je hebt het geprobeerd en je hakt de knoop door. Langer blijven omdat het je financieel niet uitkomt of je denkt dat het slecht voor de kinderen is ( is vaak ook zo maar zo bij elkaar blijven lijkt me ook niet goed) vind ik ook zo oneerlijk.
Natuurlijk weet ik dat het heden ten dage heel lastig is met de woningen etc maar ik krijg het idee dat het bij AnnieJo en bij TO niet van vandaag of gisteren is.
En verder wil ik jullie nog zeggen dat ik zelf lang alleen ben geweest, ik ben ver gekomen met mijn alleen zijn, was ook beslist niet ongelukkig maar het is echt beter om met z'n tweeën te zijn. En nee ik ben niet met superman getrouwd en ben ook geen superwoman. Maar een maatje waar je plezier kunt hebben en die samen met je door het leven gaat is beter dan alleen zijn. Ik zou zelf alleen scheiden als je dat echt met veel proberen niet voor elkaar krijgt. Pas echt op dat je je eigen twijfels en onzekerheden niet op je man of relatie projecteert.