Gebitsellende dochter...het houdt niet op
Niet dat jullie hier iets mee kunnen, maar ik moet het gewoon even kwijt.
In de nacht van zondag op maandag kwam dochter bij ons dat ze pijn had in haar mond aan 'kiezen die er niet meer waren'. Pijnstiller gegeven en bij ons gelegd, maar maandagochtend zat er een flink abces, dus met spoed naar de tandarts. Foto's gemaakt en er bleek een fikse ontsteking te zitten onder haar nieuwe kiezen die nog in haar kaakbeen zitten en aan de andere kant ook een beginnende ontsteking. Uiteindelijk met spoed doorgestuurd naar de kaakchirurg want dit hadden ze nog niet eerder gezien. Gistermiddag is dochter geopereerd en naast de ontstekingen zijn ook alle vier haar kleine volwassen kiezen in de bovenkaak verwijderd. Deze waren dusdanig slecht van kwaliteit dat ze niet meer te redden waren volgens de kaakchirurg. We wisten al van eerdere foto's dat deze kiezen ook geen goed glazuur hadden, maar hadden wel nog goede hoop dat ze te redden zouden zijn. Niet dus...Was een flinke klap voor ons, zelfs mijn man heeft flink gevloekt en gehuild.
Dochter had uiteraard veel pijn en was ontzettend boos dat ze alweer zoveel pech heeft. En bang voor de operatie, dikke paniek vooraf en ze viel terug op zichzelf pijn doen.
Na de operatie was het niet veel beter. Heel veel boosheid, paniek, zichzelf slaan en knijpen. Ze heeft veel pijn aan haar mondje, huilt veel, wil niks, weigert te eten en drinkt wel heel minimaal omdat ze anders een infuus moet.
Vanochtend kwam de kaakchirurg bij haar om uit te leggen dat haar volwassen kiezen helaas verwijderd zijn en haar reactie was heel heftig. Ze begon te huilen en te schreeuwen en zichzelf pijn te doen en riep dat hij beter gewoon alle tanden uit haar mond had gehaald zodat ze een kunstgebit kreeg en nooit meer naar de tandarts hoefde en nooit meer beugels hoefde te dragen. Sindsdien is er geen land meer met haar te bezeilen. En dat snap ik, ze is pas acht en heeft al zo veel ellende doorstaan. Maar wij weten het ook gewoon niet meer. Niet wat te zeggen, niet wat te doen. Ze zit ontzettend met zichzelf en alle ellende in de knoop, maar ondertussen wil ze helemaal niks. Bij alles wat wel écht even moet, is het weerstand en intens huilen. Ze krijgt wel pijnstilling maar ze geeft niet goed aan wat het doet. Als je er naar vraagt wordt ze boos.
Ze voelt zich ook heel schuldig dat onze vakantie nu niet doorgaat. Ze heeft ook al gezegd dat we maar gewoon moeten gaan en haar maar gewoon achter moeten laten, omdat ze toch alleen maar boos is. Ik vind het heel verdrietig dat ze zo naar over zichzelf denkt. Echt iedereen zou hier het heen en weer en erger van krijgen, de moed verliezen en het even compleet niet meer weten.
Ik weet eigenlijk niet hoe hiermee om te gaan. Ik ben zelf moe en verdrietig, maar voor haar moet ik sterk zijn. Ik ben zo bang dat we terugvallen op onze oude, giftige dynamieken, dat we elkaar kwijtraken in onze emoties. Ik weet ook wel dat dochter nu geenszins toerekeningsvatbaar moet zijn, dat ik begrip moet hebben voor haar en voor alles wat ze voelt en uit, maar ik ben bang dat het me niet lukt. En waar mijn man normaal altijd het vertrouwen houdt dat we er samen wel doorheen komen als gezin, zie ik nu dat hij het ook niet meer weet en dat vertrouwen even kwijt is.
mijn dochter van 12 die heeft met momenten ook dat ze niet alles kan vilteren in haar hoofd (geen rugzakje geen labeltje) normaal eq en schoolniveau (groep 8) en als ze het dan even niet meer allemaal kan bolwerken zegt ze mama ik ben druk in mijn hoofd en dan wil ze in de avond als ze gaat slapen lekker onder de verzwaringsdeken slapen. Soms zie ik het aan haar dat ze druk is in der hoofd en dan zeg/vraag ik L wil je vanavond lekker onder je knuffeldeken slapen dus de verzwaringsdeken deken noem ik een knuffeldeken
Tijgeroog schreef op 21-11-2024 om 18:20:
[..]
Nee hoor, komt absoluut niet onaardig over.
Ik vind zelf een nieuw montuur uitkiezen altijd ingewikkeld. Keuzestress, onzekerheid, en bij m'n laatste bril ook heel veel gedoe en stress voor ie eindelijk goed stond.
Als je dat los kunt halen van het "m'n ogen gaan weer achteruit" maakt dat het misschien wat minder beladen.
Hier zit wel wat in. Dochter draagt al een bril sinds ze twee is. De eerste jaren was het nooit zo'n ding. Sinds ze zelfbewuster is, lijkt ze een bepaalde schakeltijd nodig te hebben om dat zonder drama aan te gaan. Niet erg, als we dat weten.
Dat achteruit gaan van haar ogen valt best mee trouwens, dat maakt ze in haar hoofd ook veel groter dan het is. Het zou veel makkelijker zijn, vooral voor haarzelf, als ze wat accepterender in het leven stond en het net als toen ze peuter/kleuter was gewoon nam zoals het komt en niet overal een oordeel aanhangt.
Maar goed, ze doet het niet expres. Dat houd ik mezelf maar voor. Dat besef helpt me ook om met meer mildheid, mededogen en genade naar dochter en haar gedrag te kijken. Want dat is hoe ik in het leven wil staan en de moeder te zijn die ik haar gun en die ze verdient.
We gaan sowieso een verzwaringsdeken kopen. Misschien vind ik het zelf ook wel fijn.
MamaE schreef op 21-11-2024 om 23:30:
[..]
Hier zit wel wat in. Dochter draagt al een bril sinds ze twee is. De eerste jaren was het nooit zo'n ding. Sinds ze zelfbewuster is, lijkt ze een bepaalde schakeltijd nodig te hebben om dat zonder drama aan te gaan. Niet erg, als we dat weten.
Dat achteruit gaan van haar ogen valt best mee trouwens, dat maakt ze in haar hoofd ook veel groter dan het is. Het zou veel makkelijker zijn, vooral voor haarzelf, als ze wat accepterender in het leven stond en het net als toen ze peuter/kleuter was gewoon nam zoals het komt en niet overal een oordeel aanhangt.
Maar goed, ze doet het niet expres. Dat houd ik mezelf maar voor. Dat besef helpt me ook om met meer mildheid, mededogen en genade naar dochter en haar gedrag te kijken. Want dat is hoe ik in het leven wil staan en de moeder te zijn die ik haar gun en die ze verdient.
We gaan sowieso een verzwaringsdeken kopen. Misschien vind ik het zelf ook wel fijn.
Er zijn ook verzwaringsknufels, die je tegen je aan kunt houden en die druk geven. Mijn kleinzoon heeft een konijn en vindt het soms prettig.
Als een verzwaringsdeken te warm zou zijn kun je ook kijken voor een slaaptunnel.
Max88 schreef op 22-11-2024 om 00:07:
[..]
Er zijn ook verzwaringsknufels, die je tegen je aan kunt houden en die druk geven. Mijn kleinzoon heeft een konijn en vindt het soms prettig.
Als een verzwaringsdeken te warm zou zijn kun je ook kijken voor een slaaptunnel.
Klopt; zo'n verzwaringsknuffel kan ook heel goed werken, ASS klasgenootje van dochter heeft er een en die ouders zijn er zeer blij mee; hun dochter heeft minder stress nu bij het slapen.
Die oogarts meet haar ogen toch met objectieve testen, zoals een optometrist dat kan? Jonge kinderen kunnen namelijk heel goed compenseren. Mijn dochter heeft daardoor jarenlang onterecht steeds een sterkere bril gekregen (oogspier spant dan steeds sterker aan); waardoor ze allerlei klachten kreeg. Bij de optometrist bleek dit uiteindelijk. Nu zit ze weer bijna op de oude sterkte van haar eerste bril. De opticien schrok hiervan, heeft haar gratis een nieuwe bril en contactlenzen gegeven. Ik had dit graag eerder geweten.
Labyrinth schreef op 22-11-2024 om 10:03:
Die oogarts meet haar ogen toch met objectieve testen, zoals een optometrist dat kan? Jonge kinderen kunnen namelijk heel goed compenseren. Mijn dochter heeft daardoor jarenlang onterecht steeds een sterkere bril gekregen (oogspier spant dan steeds sterker aan); waardoor ze allerlei klachten kreeg. Bij de optometrist bleek dit uiteindelijk. Nu zit ze weer bijna op de oude sterkte van haar eerste bril. De opticien schrok hiervan, heeft haar gratis een nieuwe bril en contactlenzen gegeven. Ik had dit graag eerder geweten.
Jonge kinderen worden eerst gedruppeld voordat er gemeten wordt, juist om de accommodatie stil te leggen en nauwkeurig te kunnen meten.
Gingergirl schreef op 22-11-2024 om 06:53:
[..]
Klopt; zo'n verzwaringsknuffel kan ook heel goed werken, ASS klasgenootje van dochter heeft er een en die ouders zijn er zeer blij mee; hun dochter heeft minder stress nu bij het slapen.
Ze krijgt voor sinterklaas nog een squishmellow knuffel erbij. Ik merk dat ik een beetje weerstand voel tegen allemaal 'speciale' autisme dingetjes voor haar te regelen.
Juist omdat ze zo graag 'normaal' wil zijn.
MamaE schreef op 22-11-2024 om 11:12:
[..]
Ze krijgt voor sinterklaas nog een squishmellow knuffel erbij. Ik merk dat ik een beetje weerstand voel tegen allemaal 'speciale' autisme dingetjes voor haar te regelen.
Juist omdat ze zo graag 'normaal' wil zijn.
Even plat gezegd ( je kent me); ze is niet normaal / doorsnee; ze is speciaal met haar ASS! En dat is helemaal niet erg. En als bepaalde hulpmiddelen je helpen is dat alleen maar mooi meegenomen toch. Daar komt bij: je hoeft het ook niet te vermelden dat je iets koopt " omdat ze autisme" heeft. " mama zag zo'n mooie deken in de winkel, die heb ik voor je gekocht". Niet meer niet minder. Zo'n verzwaringsknuffel kan ook gewoon een Sint cadeautje zijn, dochter hoeft toch niet perse erbij te horen dat het voor haar autisme is.
Denk ook om; als je dochter iets lichamelijks mankeert is het heel normaal om hulpmiddelen aan te schaffen, sterker nog; het is meestal noodzakelijk zoals een bril. Andere hulpmiddelen voor bv emotieregulatie kunnen net zo noodzakelijk zijn. Het is net zo belangrijk haar daarbij te helpen als het helpen met haar ogen.
Gingergirl schreef op 22-11-2024 om 11:42:
[..]
Even plat gezegd ( je kent me); ze is niet normaal / doorsnee; ze is speciaal met haar ASS! En dat is helemaal niet erg. En als bepaalde hulpmiddelen je helpen is dat alleen maar mooi meegenomen toch. Daar komt bij: je hoeft het ook niet te vermelden dat je iets koopt " omdat ze autisme" heeft. " mama zag zo'n mooie deken in de winkel, die heb ik voor je gekocht". Niet meer niet minder. Zo'n verzwaringsknuffel kan ook gewoon een Sint cadeautje zijn, dochter hoeft toch niet perse erbij te horen dat het voor haar autisme is.
Denk ook om; als je dochter iets lichamelijks mankeert is het heel normaal om hulpmiddelen aan te schaffen, sterker nog; het is meestal noodzakelijk zoals een bril. Andere hulpmiddelen voor bv emotieregulatie kunnen net zo noodzakelijk zijn. Het is net zo belangrijk haar daarbij te helpen als het helpen met haar ogen.
Ja, ik schreef dit en toen dacht ik 'ze wil ook normale ogen en een normaal gebit, maar dat heeft ze ook niet en daarvoor heeft ze ook allerlei hulpmiddelen'.
En je kunt natuurlijk heel hard blijven roepen dat je gewoon goede ogen wil hebben en daar heel hard tegenaan blijven schoppen, maar je kunt natuurlijk ook gewoon een bril opzetten waardoor je wel kunt zien en kunt functioneren. Maakt het leven een stuk makkelijker.
Overal bij zeggen dat het voor haar autisme is, is alleen maar olie op het vuur. We benoemen dat thuis eigenlijk ook helemaal niet zo vaak. Meestal komt het vanuit dochter zelf als we het erover hebben. En dan vooral uit haar eigen verdriet en frustratie.
Ze vindt het zelf nog wel erg dat ze autisme heeft. Maar goed, dat vind ik van mezelf ook wel. Rationeel niet, dan kan ik gewoon zien dat het een bepaalde manier van zijn is, een bepaalde manier van breinwerking die anders is dan bij de meeste mensen.
Maar ik loop nog best heel vaak tegen dingen aan die samenhangen met of veroorzaakt worden door autisme en dat raakt me dan toch nog elke keer weer.
MamaE schreef op 22-11-2024 om 12:00:
[..]
Ja, ik schreef dit en toen dacht ik 'ze wil ook normale ogen en een normaal gebit, maar dat heeft ze ook niet en daarvoor heeft ze ook allerlei hulpmiddelen'.
En je kunt natuurlijk heel hard blijven roepen dat je gewoon goede ogen wil hebben en daar heel hard tegenaan blijven schoppen, maar je kunt natuurlijk ook gewoon een bril opzetten waardoor je wel kunt zien en kunt functioneren. Maakt het leven een stuk makkelijker.Overal bij zeggen dat het voor haar autisme is, is alleen maar olie op het vuur. We benoemen dat thuis eigenlijk ook helemaal niet zo vaak. Meestal komt het vanuit dochter zelf als we het erover hebben. En dan vooral uit haar eigen verdriet en frustratie.
Ze vindt het zelf nog wel erg dat ze autisme heeft. Maar goed, dat vind ik van mezelf ook wel. Rationeel niet, dan kan ik gewoon zien dat het een bepaalde manier van zijn is, een bepaalde manier van breinwerking die anders is dan bij de meeste mensen.
Maar ik loop nog best heel vaak tegen dingen aan die samenhangen met of veroorzaakt worden door autisme en dat raakt me dan toch nog elke keer weer.
Ik noemde die verzwaringsknuffel, maar hoe kom je erbij dat dat voor kinderen met autisme is? Mijn kleinkind heeft niets, maar heeft door zijn leeftijd nog niet echt een uit-knop. Hij slaapt baggerslecht ( genen van z'n oma) en dan is zo'n knuffel heel prettig. Het dwingt hem om even te zitten, door het gewicht en druk te ontspannen en het voelt troostend aan.
Als het je kind kan helpen hoeft er toch voor beiden geen weerstand te zijn of het autisme te benadrukken? Het is voor veel kinderen prettig, met en zonder "iets". Kleinkind noemt het een chillkonijn en vindt m erg lief.
Als je geen deken wilt kun je ook een slaaptunnel gebruiken, minder warm en zwaar, maar toch druk op het lijf.
-knip-
Ik denk dat het echt niet bedoeling is om hier naar persoonlijke gegevens te vragen.
Je mag zelf een naam voor haar verzinnen in je verhaaltjes. Ik zou niet weten wat haar echte naam toe zou voegen.
MamaE schreef op 25-11-2024 om 18:04:
Je mag zelf een naam voor haar verzinnen in je verhaaltjes. Ik zou niet weten wat haar echte naam toe zou voegen.
Nou liever niet lijkt mij, wie weet waar die verhaaltjes precies over gaan. Dit is wel echt next level, zelfs voor een autist.
En om die info te vragen heb je speciaal een account aangemaakt 
