Ik heb kanker
dag allemaal
2 weken is mijn baarmoeder verwijderd, de gynaecoloog ging ervan uit dat het een vleesboom was. Het gaat helaas om een vrij zeldzame vorm van kanker, een leiomyosarcoom (kanker van de spier). Ik word volgende week doorgestuurd naar het A. Van Leeuwenhoek voor verdere onderzoek en behandeling. De grond is onder mijn voeten weggeslagen.
sini
ja ik geloof dat we dezelfde medicatieschema hebben inderdaad. Werkt goed maar die smaak verandering is even zoeken. Ik, de koffieleut, kan zelfs de geur van koffie niet verdragen en alleen zoetzure dingen lijken me echt lekker (zoals die gemarineerde komkommers dar je kan krijgen in sushirestauranten).
Morgen ben ik voor het eerst alleen van 8 tot 3, een lieve vriendin komt even checken hoe het met me gaat en de hond uitlaten. Ik ben echt ongelukkig met de hitte want het sluit me op de bovenste verdieping. Enige plek met airco, de woonkamer is na 11 uur niet meer te doen.
Ik laat het over me heen komen. Een uur geleden was ik even grafstenen aan het bekijken over wat ik zou willen en net een artikel over King Charles die straks naar Frankrijk gaat. Van de grafstenen word ik trouwens wel verdrietig, niet omdat ik binnen minder tijd dan de meesten eentje nodig zal hebben, maar omdat de meesten zo lelijk zijn. Brrrr ook al ben je dood kun je toch nog smaak hebben?
Sini
Mijn vriendin ligt in een verheven grafzerk van warme kleur marmer. Ik vond dat zo bijzonder, modern en praktisch tegelijk, want er groeit geen onkruid terwijl ik met enige regelmaat de rustplaats van mijn ouders onderhoud en er nieuwe plantjes neerzet.
Het is maar een suggestie.
ik heb geen moeite met een beetje onkruid om me heen 😉 maar is wel even een zoektocht. Vandaag had ik een slechte dag omdat ik continu last van maagzuur had. Uiteindelijk van nichtje de gouden tip gekregen om het bed hoger te zetten onder het hoofdeinde (handige man) en ik hoop vanacht lekker te kunnen slapen. Het ziekenhuis zei dat de maagzuur kan komen van de Dexamethason (en ik heb vandaag de laatste genomen) of van de chemo dus even afwachten. Maar ik mag aan de Omeprazol. Het werkt beter dan de Maalox wat ik nog in huis had.
Verder is het wel arbeidsintensief, ziek zijn. Man wat een energie gaat erin zitten. Behalve mijn 10 minuten op de hometrainer, 30 minuten bellen met mijn pa, en proberen een houding te vinden wat heb ik gedaan. Oh ja 4 keer tanden poetsen en 10 keer spoelen 😕
Morgen proberen een boek te lezen.
sini
Google even naar "alternatief grafstenen", dan krijg je wat opties in hout, beelden, glas, zwerfkeien enz.
Misschien geeft het inspiratie voor je eigen ontwerp. Vannacht lekker slapen, hopelijk zonder maagzuur, dan voel je je misschien morgen wat meer uitgerust.
Sterkte morgenmiddag, pittig een paar uur alleen nu. Ik hoop dat je wat andere afleiding kunt vinden dan zo'n naargeeste stenencatalogus. De inspiratiebundel voor teksten van de Dela is nog smakelozer . Daar staan pareltjes in als De party is over now, wij zijn in diepe rouw. (ik verzin dit niet)
Even een heel prozaische insteek: wij kregen vijf jaar geleden weer een aanslag voor de verlenging van de grafrechten van mijn vader van 1000 euro voor 10 jaar. Dat zal over vijf jaar wel weer meer zijn. En het plaatst ons elke keer weer voor een dilemma: hij ligt ergens ver weg ,in een plaats waar niemand een we komen er nooit, maar ontruimen voelt ook weer zo harteloos.
Ik was laatst op de uitvaart van de moeder van een vriendin, haar as ging in een duurzame urn de grond in op een natuurbegraafplaats. Daar ging een een houten gedenkteken, dat mettertijd verweert. Ik denk dat ik ook voor zoiets kies als mijn tijd daar is.
kenfan schreef op 07-09-2023 om 22:03:
Sterkte morgenmiddag, pittig een paar uur alleen nu. Ik hoop dat je wat andere afleiding kunt vinden dan zo'n naargeeste stenencatalogus. De inspiratiebundel voor teksten van de Dela is nog smakelozer . Daar staan pareltjes in als De party is over now, wij zijn in diepe rouw. (ik verzin dit niet)
Even een heel prozaische insteek: wij kregen vijf jaar geleden weer een aanslag voor de verlenging van de grafrechten van mijn vader van 1000 euro voor 10 jaar. Dat zal over vijf jaar wel weer meer zijn. En het plaatst ons elke keer weer voor een dilemma: hij ligt ergens ver weg ,in een plaats waar niemand een we komen er nooit, maar ontruimen voelt ook weer zo harteloos.
Ik was laatst op de uitvaart van de moeder van een vriendin, haar as ging in een duurzame urn de grond in op een natuurbegraafplaats. Daar ging een een houten gedenkteken, dat mettertijd verweert. Ik denk dat ik ook voor zoiets kies als mijn tijd daar is.
Bold: wow. Dat is inderdaad echt erg (hopelijk schop ik hier nu niemand tegen de schenen…).
Sini, mijn schoonmoeder is gecremeerd en heeft een tijdje een plekje op een urnenbegraafplaats gehad. Vooral zodat onze kinderen een plek hadden om naartoe te gaan. In de praktijk bleek dat er eigenlijk niemand langs ging. Dus wij hebben de grafrechten niet verlengd maar de urn in onze achtertuin begraven, compleet met de bijbehorende (kleine, door onszelf ontworpen en gemaakte) grafsteen. Op een dag zullen we haar denk ik wel uitstrooien, maar voorlopig ligt ze prima bij ons. Wat ik maar wil zeggen is dat er heel veel mogelijkheden zijn. Voorop staan wat mij betreft de wensen van je kinderen en man. En die van jouzelf natuurlijk, maar de achterblijvers moeten zich er vooral goed bij voelen.
Sterkte morgenmiddag. Als je bij me in de buurt had gewoond was ik je hond met liefde uit komen laten. Ik hoop dat je toch iemand vindt die even bij je langs kan komen.
Nu spelen de wensen van directe familie vaak ook een rol in de gemaakte keuzes. Mijn vriendin wilde niets plannen; haar man en kinderen mochten dit beslissen want zij waren de nabestaanden. En mijn broer wilde graag dat mijn moeder begraven werd, samen in graf van mijn vader. Ik vond het allemaal prima.
Aparte van een zerk vond ik dat vanwege de royale afmeting sommige voorzien zijn van een mooie gravure die vanwege de afmeting zo mooi tot hun recht kwamen.
Jonagold schreef op 07-09-2023 om 22:24:
[..]
Bold: wow. Dat is inderdaad echt erg (hopelijk schop ik hier nu niemand tegen de schenen…).
Nog erger: een persoonlijk grafmonument uitzoeken en dan later pas erachter komen dat er op pag 8 van de regelmenten in kleine lettertjes staat afmetingen staan , jouw keuze net 2 cm langer is en dan een net nieuwe beheerder treffen die itt tot zijn voorganger daar geen mm van af wil wijken. Meedogenloos zou ik haast zeggen, want het gaat om een jong iemand. Ik aarzelde nog om dit neer te zetten, maar het is echt wel zaak om je in de voorschriften van de betreffende begraafplaats te verdiepen voordat je iets heel uitzoekt dat niet zo standaard is. Bij al het verdriet zit je ook niet op dit soort ellende te wachten. Bij het kerkhof in mijn buurt doen ze niet moeilijk .Daar staan meest potsierlijke grafmonumenten van woonwagenkampbewoners. De liefde waarmee het onderhouden wordt, straalt er vanaf. En daar gaat het uiteindelijk toch om.
Sorry Sini, voor het weinig opbeurende verhaal boven. Sla het vooral over. Ik dacht van de week nog dat mijn dochter en de jouwe dus ook als ik me niet vergis, nu bijna net zo oud zijn als wij toen we op OOL belandden. Bizar idee. Ik ben echt blij dat je in deze omstandgheden een lieve, verstandige man naast je hebt ipv die vorige - excusez le mot - lulhannes.
kenfan schreef op 08-09-2023 om 12:01:
Sorry Sini, voor het weinig opbeurende verhaal boven. Sla het vooral over. Ik dacht van de week nog dat mijn dochter en de jouwe dus ook als ik me niet vergis, nu bijna net zo oud zijn als wij toen we op OOL belandden. Bizar idee. Ik ben echt blij dat je in deze omstandgheden een lieve, verstandige man naast je hebt ipv die vorige - excusez le mot - lulhannes.
Ha ha ha ik ook
Ik weet niet wat ik zonder hem zou zijn…
Sini
Sini, ik kom zelden meer op OO maar hoorde via kenfan dat je ziek bent. Ik schrok van het bericht en wil je veel sterkte wensen. Ik vind het bewonderenswaardig hoe je er mee omgaat. En ook fijn te lezen dat je gelukkig bent in de liefde (zoals kenfan al schreef dat is anders geweest 
. Het is al jaren geleden dat we elkaar op een meeting in het echt hebben ontmoet, dus als je geen idee hebt wie ik ben snap ik dat helemaal, dan van een onbekende veel sterkte gewenst.
kenfan schreef op 08-09-2023 om 11:55:
[..]
Bij het kerkhof in mijn buurt doen ze niet moeilijk .Daar staan meest potsierlijke grafmonumenten van woonwagenkampbewoners. De liefde waarmee het onderhouden wordt, straalt er vanaf. En daar gaat het uiteindelijk toch om.
Mooi inderdaad, als ieder zijn eigenheid mag hebben. Bij ons zijn ze gelukkig ook niet zo streng, dus de kindergrafjes zijn soms bezaaid met speelgoed, de een is keurig aangeharkt terwijl de andere vol onkruid staat (kuch, wij komen ook niet zo vaak…) en een derde is al jaren niet aangeraakt. Het mag allemaal en dat is wel fijn, dan voel je je niet streng bekeken als je er langskomt en nieuwe viooltjes plant of een beeldje plaatst.
Sini, hielp het om je hoofdeinde te verhogen? Ik zou je zo gunnen dat je in ieder geval wat comfort kan vinden…
Dag allemaal
Nou er is van alles gebeurt dus misschien tijd voor een update. Vorige week woensdag had ik een gesprek in het ziekenhuis met mijn behandelende arts, om de resultaten van het genoomonderzoek (DNA van de tumor) te bespreken, maar werd door buikpijn en lage bloeddruk onwel in zijn kantoor. Gelijk opgenomen, ik bleek 7 liter vocht (…😱) te hebben in de buik. Ik werd gewoon afgetapt als een oude biervat, en voelde me onmiddellijk veel beter. Is echt raar, er gaat een lange naald in je buik, ze plaatsen een slangetje en tja, het loopt in een opvangzak weg. Ik zat dus vast links aan een infuus voor vocht en rechts vast aan een zakje met uitlopende vocht, gaan plassen was een hele onderneming en ondanks de ellende van dit allemaal kon ik toch om mezelf lachen. Mijn man was transparant van ellende, want ik voelde me de eerste avond in het ziekenhuis daar zo slecht dat ik hem al mijn laatste wensen heb laten opschrijven (ik wil opgebaard worden in mijn trouwjurk en kleurrijke bloemen) mijn lieve nicht (arts) en ik hebben samen een potje gejankt. Maar de volgende avond was ik leeggelopen en mocht ik naar huis. Waar ik dus sinds vrijdag aan het herstellen ben. Ik eet als een paard. Nah ja, als een pony, een grote pony, ben nu ouderwetse runderbouillon aan het maken want het was het enige dat ik kon waarderen tijdens de eerste chemoweek en ja hoor, de tweede chemoweek is volgende week al, Mits mijn bloedwaarden goed zijn. Dus. Wat doe ik: ik rommel een beetje in huis, ik kijk naar Oogappels op NPO+ (wat een geweldige serie is het toch) ik geniet wat wat ik heb en treur om wat ik niet meer heb: morgen wordt mijn haar afgeschoren en ik weet zeker dat het een enorm jankmoment gaat worden want ik had toch zo’n prachtige bos peper en zout krullen. En ik leef van dag tot dag, niet wetend of we nu over maanden of toch een paar jaartjes praten, maar toch blij van de leuke dingen, zoals: mijn dochter en haar vriend hebben een huis gekocht! Een ieniminie huisje van 75m2 met een tuin van 60 meter diep (!!) vol met fruitbomen en waar ze haar gedroomde kippen kan gaan houden. Dus het leven is toch goed 😊
Sini
Lieve Sini, we zijn allebei al heel wat jaren hier. Ik heb je gevolgd vanaf het interview in de Fiair, verhuizing naar Scandinavie en terug naar Haarlem. Tussendoor had ik ook kanker, maar toen was ik een paar jaar hier niet meer actief. Ik lees alles wat je schrijft en zou je zo graag willen helpen. Ik hoop dat je veel aan de steun hier hebt.
Mijn hartsvriendin had vorig jaar ook haar hoofd geschoren. We zijn samen naar een speciale kapper gegaan die goed wisten hoe emotioneel dat kan zijn. Ik had als verrassing 5 mooie zachte chemo-mutsjes meegenomen. Maar haar gladgeschoren bolletje stond haar zo goed dat ze die pas opzette toen het te koud werd.
Veel kracht gewenst morgen en blijf hier schrijven. Ik denk aan je, en velen hier met mij.
Ach Sini, ik heb echt met je te doen. Het mag er allemaal zijn, ook het verdriet.
Vertrouw op je veerkracht, want die heb je in je. Heel veel sterkte morgen en met de tweede chemokuur.
