is het te veel?
hoi!
ik zit al een tijdje niet lekker in mijn vel.
Begonnen met de opleiding tot verpleegkundige, dit ging mij de eerste paar maanden goed af.
van de week een soort paniek aanval gehad waardoor ik de opleiding helemaal niet meer zag zitten.
thuis speelt er een hoop, (relatie) het is druk met kleine kinderen en met de opleiding er bij ben ik eigenlijk voortdurend te moe om nog op te voeden of lief voor mijzelf te zijn.
Als ik denk aan stoppen met de opleiding valt er een enorme last van mijn schouders, maar het lijkt mij ook zo zonde. (Ik ga dan weer ‘gewoon’ werken)
De opleiding vraagt veel tijd en kennis. Hier wil ik graag in investeren maar dit lijkt nu een onmogelijk doel.
ik ben vooral heel erg moe, veel piekeren, nachtmerries en voortdurend verdrietig.
Ik wil er weer voor mijn meiden zijn en aan mijn relatie werken.
wie herkend dit.. tips?
liefs!
Je weet het antwoord zelf al, het staat duidelijk in je OP. Supergoed dat je het hebt geprobeerd, maar je mag ook best opgeven als duidelijk is dat het niet het juiste moment is en je het nu niet kan bolwerken. Je kunt een leven lang leren. Geniet van je kinderen en je relatie en probeer het over een jaar of 4, als het misschien wat rustiger is, nog eens.
Dat, of probeer de meeste zorg en andere taken uit te besteden door iemand in te huren, maar misschien zie ik het te zwart/wit
Bespreek het eens met je partner. Ik lees nu vooral wat jij wil doen, maar wellicht, als je dit kunt omdraaien tot 'samen' dat je dan al de helft van de tijd ontlast bent.
Ik weet niet hoe oud je kinderen zijn, maar het kan zijn dat je inderdaad beter over een paar jaar opnieuw kunt starten.
Tsjor
een verpleegkundige opleiding en nog kleine kinderen 😬. Dat is ook heel moeilijk. Om je gerust te stellen... Ik heb nog twee opleidingen gedaan na mijn 40e. En ik ken iemand die de verpleegkundige opleiding doet nu de jongste naar de middelbare school gaat, ze is zelf eind 40.. dus misschien gewoon even wachten en een nieuwe poging doen later?.
Of kijken of je het op een wat rustiger tempo kunt doen? Of wordt het dan onbetaalbaar of betaald je werkgever? Zeker als je nu als verzorgende werkt bijvoorbeeld en ze hebben op je werk heel hard verpleegkundigen nodig, kun je kijken of je de opleiding wat kunt uitsmeren over langere tijd. Als jou dat helpt... En ze zitten te springen om personeel. Dus beter langer er over doen dan helemaal geen verpleegkundige.
Ja het is te veel. Op dit moment dan. My two pence: Pak de rust die stoppen met de opleiding geeft en kijk over een paar jaar weer of je ruimte voelt
Soms is juist stoppen de moedige keuze. Ik ben na 5 jaar gestopt met mijn hbo bachelor (en heb niet eens kinderen). Wilde lange tijd niet stoppen, voelde als falen, iedereen zegt altijd dat je het moet afmaken, etc. Het duurde even voor bij mij het besef kwam dat stoppen helemaal niet erg was, maar juist moedig en een keuze waar ik gelukkiger van werd.
Bespreek dit met werk en school. Misschien kun je er langer over doen. Of je stopt tijdelijk en pakt het later weer op. Maar bespreek dit met de mensen die je kunnen helpen met oplossingen bedenken.
Het is overduidelijk dat je overbelast bent.
Ik twijfel alleen of de enige oplossing ligt in stoppen met je opleiding.
(ik ben wel onmiddellijk gestopt toen bleek dat ons gezin niet meer liep toen ik opleiding deed)
De vraag is nl ook wel of dat niet uit bekende (zorg) patronen voortkomt: jij moet alles draaiende houden en overal voor zorgen.
Ergens moet je natuurlijk minderen maar misschien zijn er andere oplossingen. Misschien kan investering in relatie op lager pitje even (bespreken met partner) of kan zorg voor kinderen /huishouden etc anders verdeeld en/ of meer uitbesteed.
Ook kun je kijken of je investering in je opleiding efficiënter kan: het hoeft niet perfect en soms kun je met slimme communicatie een stuk verder komen dan met intensieve inzet. (Er wordt een hoop van je gevraagd en niet alles is zo broodnodig of effectief)
Goede tip om dit met school en werk te bespreken maar vergeet vooral onderhandelingen met partner ook niet en belangrijkste: onderhandelingen met jezelf! (Hoe belangrijk is opleiding voor je op dit moment, kun je uitstellen en zo ja wat wil je uitstellen en om welke reden enz)
Hier even een tegengeluid met een zus die een bachelor opleiding deed met een kind van 4 en 1. Hoe vaak ik haar niet aan de telefoon heb gehad vol verdriet en schuldgevoelens richting haar kinderen en het moederschap. Zo trots dat zij toch heeft doorgezet en heeft geïnvesteerd in haar toekomst, terwijl zij geen enkele medewerking van haar man heeft gehad destijds. Nu, bijna 15 jaar later, praten wij er nog regelmatig over. Haar schuldgevoel is echt wel verdwenen gelukkig en is zij blij dat zij niet alles opzij heeft gezet voor het moederschap, maar zwaar was het zeker wel.
Heb jij enige steun van je partner (vader van je kinderen)? Niks mis met hem even wat meer ondersteuning te vragen, het zijn júllie kinderen namelijk, niet enkel die van jou!
Ik lees vooral dat TO actie moet ondernemen, maar waarom? Is het nu, anno 2022, nog steeds teveel gevraagd dat vaders eens wat meer doen om het gezin draaiende te houden?
Is er een partner en kan die misschien meer huishoudelijke en/of opvoedtaken overnemen? Of wil je alles zelf blijven doen omdat je de controle niet uit handen durft te geven, of omdat je partner het niet volgens jouw manier doet? Ik zeg daarmee vooral iets over mezelf hoor, maar ik weet dat veel vrouwen zo in elkaar steken. Het moet allemaal maar èn dit èn dat en dan vooral perfect. Daar ga je aan kapot. Durf eens voor jezelf te kiezen. Waar gaat je hart naar uit? Van welke keuze zou je het meest spijt krijgen? Kinderen kunnen ook best toe met wat minder aandacht van moeder en wat andere aandacht van andere opvoeders. Zelfs goed voor ze, als je het mij vraagt. Kinderen accepteren wat jij beslist, geloof me. Het zijn je eigen invullingen van wat goed en fout is. Onderschat fulltime moederen niet, het is ontiegelijk zwaar.
In ieder geval veel wijsheid gewenst, en wees vooral eerlijk en lief naar jezelf.
Liefs van een moeder die fulltime betaald buitenshuis is gaan werken toen de jongste 8 werd maar daarbij veel steun kreeg van partner die supergoed kan poetsen, koken en opvoeden (en we zijn allemaal gelukkig!)
Kersje schreef op 28-06-2022 om 18:44:
Hier even een tegengeluid met een zus die een bachelor opleiding deed met een kind van 4 en 1. Hoe vaak ik haar niet aan de telefoon heb gehad vol verdriet en schuldgevoelens richting haar kinderen en het moederschap. Zo trots dat zij toch heeft doorgezet en heeft geïnvesteerd in haar toekomst, terwijl zij geen enkele medewerking van haar man heeft gehad destijds. Nu, bijna 15 jaar later, praten wij er nog regelmatig over. Haar schuldgevoel is echt wel verdwenen gelukkig en is zij blij dat zij niet alles opzij heeft gezet voor het moederschap, maar zwaar was het zeker wel.
Heb jij enige steun van je partner (vader van je kinderen)? Niks mis met hem even wat meer ondersteuning te vragen, het zijn júllie kinderen namelijk, niet enkel die van jou!
Ik ben het erg eens met Kersje.
De reacties zijn wel erg gericht op: stop er maar mee als het teveel is en praten met je opleiding/werk.
Als je graag deze opleiding doet, je hebt er niet voor niets voor gekozen, dan is het jammer om te stoppen. Als het echt teveel is, is dat misschien wel de beste optie, je moet er natuurlijk niet aan onderdoor gaan. Maar ik zou als eerste eens met je man praten. En ook naar jezelf kijken of je dingen niet wat minder perfect kunt doen. En hou ook jezelf voor dat je echt niet onmisbaar bent (als je een man hebt die dingen kan doen).
Heb je er al met je man over gesproken dat je het erg zwaar vindt nu? Doet hij veel in het huishouden en met de kinderen om jou wat te ontlasten nu je een opleiding volgt?
Of begrijp ik uit je OP dat je relatie juist niet zo lekker loopt? En heb je dus juist weinig steun en hulp van hem met huishouden en kinderen?
