Medicatie
Vanwege psychische problemen heb ik in de voorgaande jaren regelmatig verschillende soorten medicatie geslikt maar met geen enkele positieve ervaringen. De fysieke bijwerkingen vond ik niet fijn maar het ergste was dat ik het gevoel had buiten mijzelf te staan, de controle oid te verliezen, ik heb maar 1x dat gevoel niet gehad maar dat was omdat de dosering zo hoog was dat ik mij nergens meer bewust van was en alleen nog maar in bed bleef liggen, in een hoekje ging liggen en niet meer in staat was mijzelf te verzorgen enz. Ik ben regelmatig in crisis geraakt en ook een paar keer opgenomen geweest, zelf durf ik niet uit te sluiten dat het gevoel van controle verlies een medeoorzaak was. In de klinieken kreeg ik steeds te horen dat medicatie niet werkte bij mij en heb iedere keer de kliniek "clean" verlaten. Ambulante psychiaters zetten mij steeds weer aan de medicatie en mijn huidige dringt ook weer aan.
Ik ben bang om er weer aan te beginnen maar zal ze wel innemen als zij ze voorschrijft. Het probleem is dat zij wil dat ik gemotiveerd ben maar dat lukt mij niet en nu heeft zij aangegeven dat de medicatie niet gaat werken zonder mijn motivatie, hierdoor ben ik nog sceptischer dan ik al was en is eigenlijk onze hele behandelrelatie niets meer waard.
Heeft iemand een tip hoe ik hier mee om moet gaan? Zelf zie ik euthanasie nog als enige optie maar daar wil mijn psychiater niet aan meewerken.
is er wel eens bloed geprikt bij jou om te kijken welke medicatie bij jou past, dit bedoel ik:
https://www.nifgo.nl/bijwerkingen/antidepressiva#:~:text=Genetisch%20testen%20voor%20minder%20bijwerkingen&text=Genetisch%20testen%20kunnen%20helpen%20om,van%20antidepressiva%20in%20het%20lichaam.
Er is regelmatig bloed geprikt maar of hier naar gekeken is weet ik niet.
Om welke medicatie gaat het?
Ik kan me trouwens bij geen enkele medicatie voorstellen dat het nodig is gemotiveerd te zijn. Of denkt ze dat je de medicatie niet trouw zult slikken?
Ik weet niet precies waar het om gaat maar het zijn er meerdere, ik vermoed een combinatie van antidepressiva en antipsychotica ivm traumatische klachten. Of zij bang is dat ik ze niet in zal nemen weet ik niet, ik zal ze innemen en niet zomaar stoppen en bijwerkingen, twijfels enz eerst bespreken en misschien uiteindelijk zelfstandig stoppen als die te heftig worden en ik mij niet serieus genomen voel.
Ze heeft duidelijk uitgesproken dat ze niet werken als ik er niet in geloof of gemotiveerd ben en ergens kan ik mij dat voorstellen omdat ik mij ga verzetten als ik het gevoel heb controle oid te verliezen. Helaas is eerdere dwang medicatie te slikken en blijven slikken waar ik mij ziek door voelde een stuk van mijn trauma.
Ik denk dat je misschien eens een heel goed gesprek met die psychiater moet hebben waarin zij je dit allemaal eens duidelijk uitlegt. Wat is je niet duidelijk, wat zijn de vragen die bij jou leven? Maak een lijstje, en zorg dat op al die vragen een duidelijk antwoord komt. En ik zou iemand meenemen naar dat gesprek, iemand die met je mee kan denken, die jou tot steun is, en die op kan letten of er geen misverstanden ontstaan.
Als zoiets om wat voor reden dan ook niet mogelijk is, dan zou ik een brief aan de psychiater sturen waarin je alle vragen op een rijtje zet. Ik vind de vraag "waarom werkt de medicatie niet als ik er niet in geloof/niet gemotiveerd ben" een hele logische vraag. Je psychiater zou die moeten kunnen beantwoorden op zo'n manier dat jij het ook begrijpt, lijkt me zo.
Ik begrijp die verplichte motivatie niet zo goed. Legio mensen en zeker jonge kinderen zijn echt niet intrinsiek gemotiveerd om medicatie te slikken. Toch moet het soms. En dan werkt het ook.
Bedoelt jouw psychiater niet een soort omgekeerd placebo effect? Dat geloven dat iets helpt een deel van het herstel kan zijn?
Kun je die trauma's met de psychiater bespreken? Controleverlies kan heel eng zijn, zeker in kwetsbare situaties. Hoe kun jij meer regie krijgen over het proces zonder dat je dat zelf moet gaan bedenken/invullen/doseren?
Goh Nobody, wat zit je toch in een moeilijke situatie. Ik zou je zo gunnen dat je wat goede moed kon ervaren en het een kans zou kunnen geven, al begrijp ik ook heel goed je enorme weerstand en reserve als je er zulke slechte ervaringen mee hebt.
Ik vind het heel logisch dat je je verzet tegen controleverlies. Meer grip op je leven, is juist wat je energie en vertrouwen geeft. Vanuit dat perspectief kan ik me wel voorstellen dat de psychiater zegt: ‘als jij het ervaart als controleverlies, is dat waarschijnlijk sterker dan de positieve werking’. Ook omdat het in het verleden niet positief heeft uitgepakt.
Ik heb een paar hap-snap opmerkingen, want niet zoveel tijd:
1) heb je wel eens met een ervaringsdeskundige gepraat? Ik zou me kunnen voorstellen dat dat anders is dan met een professional die nou eenmaal niet uit eigen ervaring weet waar het over gaat. Tegenover een ervaringsdeskundige hoef je je misschien wat minder te ‘verdedigen’?
2) Heb je wel eens gehoord van PDA (pathological demand avoidance)? Dat wordt gezien als een variant van autisme of ADHD maar ik vermoed dat het breder gezien zou kunnen worden. Het komt erop neer dat je (ook normale en gezonde) verwachtingen en eisen uit de weg gaat omdat je ervaart dat die je autonomie aantasten. Jij hebt zo lang, tegen zo’n hoge prijs aan eisen voldaan dat ik me goed kan voorstellen dat je een dergelijke weerstand hebt ontwikkeld. Het vervelende is dat het voor jouzelf schadelijk is omdat dat ook betekent dat je niet meer kan meebewegen met dingen die je misschien wel zou willen of die wel goed of gezond voor je zouden kunnen zijn als je het gevoel hebt dat het MOET. Let op: ik geef je niet op je donder! Ik zeg dat ik het begrijp als dat aan de hand zou zijn! Maar lastig is het wel. Lees er eens iets over. Misschien slaat het helemaal nergens op wat ik nu zeg en misschien heb je er iets aan:
https://www.pdasociety.org.uk/
3) Doe je aan sport? Je weet dat ik zelf ook worstel met mijn mentale gezondheid. Ik ben onlangs weer begonnen met 3x per week sporten en ik merk dat me dat goed doet. Het is zeker geen wondermiddel maar het geeft een gevoel van ‘controle’ (dit krijg ik voor elkaar, ik voel resultaat, ik doe het toch maar mooi!). En fysiek ga ik me dus ook beter voelen, meer energie en daardoor ook mentaal. Nogmaals: het is niet zo dat ik ineens het zonnetje in huis ben maar ik merk wel degelijk positief verschil. Zou dat ook iets voor jou kunnen zijn! Is er bijvoorbeeld een lopersgroep (runningtherapie) bij de instelling waar jij therapie krijgt? Ik fitness nu, omdat de sportschool bij mij om de hoek is, dat is laagdrempelig. En ik ren op straat en op de loopband. Roeien vind ik ook geweldig: heel meditatief en ontspannend!
Ik denk dat, wat er ook gebeurt of wat ze je ook aanbieden, dat het superbelangrijk is dat jij het gevoel hebt dat jij dat kiest, dat jij het in de hand hebt, dat het betekent dat je de controle over je eigen leven in handen hebt. Ik gok dat dat de achtergrond is van wat de psychiater zegt en dat zou betekenen dat ze goed naar je heeft gekeken en geluisterd. Je zou dus kunnen vragen: ‘Hoe kun je me helpen dat gevoel van autonomie weer terug te krijgen?’ En dan zo dat je niet te grote stappen ‘moet’ maken waardoor je binnen de kortste keren weer zou afhaken: wat is het kleinste, meest laagdrempelige wat je kan doen, om je leven weer in eigen hand te krijgen?
Ik vind toch dat je goed bezig bent Nobody want je geeft niet op. Je blijft zoeken naar een manier op eruit te komen, blijft hier vragen stellen in de hoop dat er iets komt bovendrijven dat je kan helpen. Geef jezelf daar een schouderklop voor!
Allereerst bedankt voor jullie reacties en excuses dat ik nu pas reageer, er komt zoveel extra los dat ik niet weet hoe ik kort kan reageren.
Ik ben niet helemaal eerlijk geweest, de uitspraak van het erin geloven is van de psychiater uit mijn laatste behandeling welke volledig gestopt is omdat er daar nog veel meer misgegaan is en nu een traumatische ervaring is. Ik heb wel eens iemand meegenomen en opgeschreven waar ik werkelijk tegenaan liep maar vrijwel nooit het gevoel gehad dat ik begrepen werd, de uitspraak is bij de laatste afspraak geweest en ik kan het niet meer navragen.
Toevallig of misschien mede dankzij dit topic heb ik medicatie met mijn huidige psychiater besproken, na mijn ervaringen vrij uitvoerig besproken te hebben gaf zij aan ik misschien èèn van de weinige mensen ben die fysiek heel heftig reageren maar dat het mentaal weinig of niets doet. Hoe nu verder is nog onbekend, met de heftige fysieke reactie durf ik niets meer te proberen zeker niet als ik zelfstandig woon.
Helaas is mijn Engels en concentratie te slecht om de informatie van de pda goed te begrijpen maar èèn ding herken ik mijzelf heel erg in, ik roep al jaren vaak ik kan het niet maar dan werd vaak aangegeven dat dat geen optie was waardoor ik mij minderwaardig of veroordeeld voelde. Soms lukte het wel spontaan of als ik mijzelf dwong lukte het regelmatig wel, in beide gevallen ging het dan werkelijk heel erg goed. Hierdoor werd ik vaak bemoedigend toegesproken maar daardoor voelde ik mij meestal bedrogen of dat ik mij aanstelde hoeveel moeite het mij kostte.
Ik sport niet bewust, daar heb ik mij nooit toe kunnen zetten omdat ik ook daarin altijd het gevoel had niet te kunnen voldoen aan de perfecte eisen. Lichaamsbeweging heb ik de laatste maanden wel meer dan genoeg en op een leuke manier maar ik moet juist een stapje terug doen omdat het zoveel is dat ik ondergewicht en fysieke klachten aan het krijgen ben, helaas helpt het nauwelijks om ook daarbuiten rust te krijgen en beter te slapen waardoor ik weer verder uitgeput aan het raken ben.
Ik moet mijn leven inderdaad in eigen hand nemen maar dat is vreselijk moeilijk na het misschien nooit "gemogen" hebben, soms het lukt een beetje of eventjes maar als er dan weer iets gebeurt waardoor ik getriggerd wordt ben ik steeds weer terug bij af.
de link naar PDA is erg interessant, ik herken mijn dochter er wel wat in. Ook in jou Nobody. Vooral het gevoel dat je niet begrepen wordt. Als je op de drie streepjes klikt dan krijg je de Nederlandse vertaling.
Ik ga nu een vergadering in dus kan niet uitgebreider reageren. Tot later!
Hier ook wat in het Nederlands:
https://ploeteren.nl/wat-is-pda/
Fijn dat je huidige psychiater niet meteen naar de ‘weerstands-kaart’ grijpt. Als een behandelaar dat doet ben je eigenlijk meteen klaar. Zelfs als het waar is! Want laat ze dan maar vertellen hoe je van die weerstand af komt! Of er een pilletje voor geven!
Dat PDA geeft eigenlijk een verhaal bij die weerstand. Niet per se een oplossing. Maar wat het wel kan doen bij herkenning is zorgen voor acceptatie waardoor je niet weerstand op weerstand, boosheid op boosheid stapelt. Het moeilijke is dat je ‘moet loslaten’, wat natuurlijk niet kan, want moeten en loslaten zijn tegenstrijdig. Heb ik helaas geen oplossing voor! Wel knuffels 
!
De reacties hier en het rustig na kunnen denken over mijn eigen reacties zijn verhelderend. De vorige psychiater greep ook niet (direct) naar de weerstandskaart, in de eerste gesprekken begreep zij en was het ermee eens dat ik liever geen medicatie wilde waardoor ik haar vertrouwde. Vanuit dit vertrouwen had ik over alles wat zij voor had willen schrijven in gesprek willen gaan en de ene keer dat ze wat voor geschreven heeft was ik vrijwel direct overtuigd dat het een mild iets was en niet geïnteresseerd in de uitgebreide uitleg die zij verder wilde geven. Toen ik stopte met de therapie gaf de psychiater aan dat ze wel meer had willen proberen maar terughoudend was om de dwang uit het verleden niet te triggeren en doordat ik niet geïnteresseerd was in de uitgebreide uitleg zij niet heeft doorgepakt. Zij heeft niet doorgehad of gelooft dat ik haar vertrouwde maar door haar laatste uitspraken heb ik het gevoel continu bedrogen te zijn en dat mijn vertrouwen onterecht is geweest. Er nu over nadenkend is dit laatste gevoel niet (geheel) terecht maar helaas is het wel opgekomen waar niet alleen ik fouten heb gemaakt, zij had ook aan kunnen nemen wat ik zei ipv mij vanuit therapeutisch oogpunt sparen of niet geloven. Buiten dit alles komt toch ook steeds weer de vraag boven waarom bij opnames de medicatie steeds verworpen en afgebouwd is maar dat ik daarbuiten steeds wel aan de medicatie moest, één keer werd er binnen een week nadat ik ontslagen was alweer op aangedrongen/geëist. Helaas is mijn vertrouwen in GGZ maar nog belangrijker die in mijzelf steeds kleiner geworden maar onder dwang moet ik toch vertrouwen hebben, het wordt steeds moeilijker op deze manier.
Jaren geleden heeft een psychiater aangegeven dat ik moest (leren) loslaten maar helaas heb ik bij alle trajecten en therapieën steeds het gevoel gehad dat ik gedwongen werd, ik begon super gemotiveerd aan de laatste therapie maar vanaf het eerste gesprek had ik het gevoel (aan de hand van uitspraken is het meer een indruk dan gevoel) dat dit in twijfel getrokken werd en onmogelijk was. Loslaten was dus weer niet mogelijk want het werd een gedwongen iets. Dit was een therapie waar het om gevoel serieus nemen ging maar mijn gevoel werd continu in twijfel getrokken, volgens de methodiek moest je leren of je gevoel ook iets anders kon betekenen oid maar door mijn patronen dat een therapeut alwetend is geloofde ik hen en was mijn gevoel onwaar als hij dat zei. Het lastige is dat mijn gevoel er achteraf zelden naast bleek te zitten maar door hun overtuigingskracht twijfel ik zelfs nu nog ondanks dat veel dingen feiten zijn geworden. Mijn huidige psychiater vraagt zich af of ik niet hoog sensitief en bovengemiddeld of hoogbegaafd ben en iets in autisme spectrum maar dat autisme veel interessanter is dan volgens het standaard stigma.
Ik vind het PDA stuk interessant en herken mijzelf in veel maar dat doe ik (ondertussen) in vrijwel alle stoornissen.
Ik twijfel überhaupt aan een oplossing vanuit een diagnose en dat begrip en inzicht niet veel beter werkt. Vorig jaar is aangegeven dat ik ADHD heb waar ik kwa therapie of medicatie nog niet veel mee gedaan heb maar alleen het begrijpen waardoor ik oa chaotisch kan zijn heeft mij al meer geholpen dan tips of dwang structuur aan te brengen, helaas lijkt de maatschappij, GGZ enz veel liever met boekjes, lijstjes, doelen enz te werken waardoor het ook weer een strijd/dwang is. Er wordt al jaren gesproken dat ik autisme of trekken ervan heb en nog een paar andere diagnoses maar tegelijkertijd heb ik altijd moeten functioneren alsof er niets aan de hand is of zelfs beter dan gemiddeld, dit heeft mij vreselijk veel moeite en energie gekost wat volgens de theorie onmogelijk is bij verschillende stoornissen. Ik ben sowieso sceptisch over diagnoses, ik heb er nu een stuk of 5 gehad en als ik bij een nieuwe "behandelaar" kwam werd de vorige regelmatig verworpen en stelde die nieuwe weer zijn eigen diagnose. Bij alles wat ik denk, voel, doe of zeg twijfel ik aan mijzelf uit angst dat het weer iets verkeerds is vanuit één van de diagnoses. Refererend naar mijn andere topics, vanuit mijn diagnoses deed ik het fout als ouder en moest ik beter mijn best doen. Ik heb jarenlang mijn uiterste best gedaan maar het lukte mij niet, om de kinderen en mijzelf het beste en rust te gunnen heb ik emotioneel afstand gedaan en later volledig afstand willen doen maar dat was ook weer niet goed en toegestaan.
Gelukkig voel ik mij bij mijn huidige behandelaar wel begrepen maar dat heb ik wel vaker gehad wat uiteindelijk stopte of omkeerde, ondanks de angst dat dit weer gebeurt is het gevoel nu wel anders. De reacties hier helpen mij daar ook bij.
