Mezelf helemaal kwijt.
Ik weet niet precies hoe ik moet beginnen, hoe ik het moet verwoorden maar ik ga mijn best doen.
eind 2017 begin 2018 besloten mijn vriendin en ik voor een kindje te gaan, ons leven was niks mis mee veel werken leuk hebben met elkaar enz enz, niks kon meer in de weg staan.
Begin 2018 dol gelukkig mijn vriendin was zwanger, en toen begon alle ellende.
Mijn OCD begon na jaren weg te zijn weer met mij aan de haal te gaan in de vormen of ik niks verkeerds dee in het leven, denken dat ik ongelukken veroorzaakt had waar ik niks meer vanaf wist.
Ik kwam in de knoei terecht omdat ik aan een mijn eerste ex vriendin begon te denken, ik begon mij zorgen te maken waarom zei bij ons eerste keer seks begon te huilen, ik dacht er steeds meer over na en begon me vies te voelen, had ik haar over op dat moment een streep getrokken wat ze misschien helemaal niet wilde? Ik wist het niet meer en de zwangerschap zetten zich voort en ik bleef mij maar vies vinden en denken dat ik misschien wel in een gevangenis terecht zou komen.
Oktober 2018, ik had een feest en flink gedronken. Ik was erg dronken en kon mij niet alles meer herinneren van de vorige avond.
Ik begon te piekeren en te piekeren, als ik niet weet wat ik gedaan heb wat heb ik dan misschien voor erge dingen gedaan.
Ik kwam bij het onderwerp uit oke, als jij niet meer weet wat je gedaan heb misschien heb je wel iemand aangerand, of erger nog, je weet het tenslotte toch niet meer. Ik kan mij nog flarden herinneren van de avond, en dat zijn juist dingen dat ik tegen me zelf zei, normaal lopen niemand mag zien dat je dronken bent, niet onderweg naar huis gaan zitten, je loopt tenslotte nog in je werkkleding endan zouden mensen mij zo dronken zien en dat doorgeven aan mijn werkgever.
De dingen die ik me herinner van de avond zijn allemaal dingen waar ik mijzelf alleen maar goed wilde gedragen want anders zou het problemen opleveren.
Toch ben ik in het verschrikkelijke onderwerp blijven hangen.
Zelfs mijn eigen aangegeven op het politiebureau uit wanhoop, maar nee er was niks. Sinds dien erg veel contact gehouden met mijn oude wijkagent, wekelijks appen we of doen we een bakkie, volgens zijn zeggen zijn we een soort vrienden geworden.
Half juli 2019 verliep onze relatie zo slecht ik was constant bezig met de dronken avond, me vriendin wilde een punt achter de relatie zetten.
Ik ben mijn best gaan doen, en alles leek wat rustig te worden, ik zat in behandeling voor OCD slikte medicijnen.
Tot zomer 2020, mijn vriendin moest me wat vertellen, ze was vreemdgegaan een jaar geleden, mijn wereld storte volledig in elkaar.
Mijn OCD was direct terug en ik wist niet meer of ik voor of achteruit leefde.
Na maanden ploeteren opnieuw hulp gezocht voor mijn OCD, nieuwe medicatie, het werd erger en erger allemaal. Ik ben een verkachter, ik kom in de gevangenis, mijn leven is niks waard ik ben niet maatschappij waardig.
Me werk ging steeds slechter en kwam In de ziektewet terecht. Mijn werkgever steunt mij enorm.
Mijn vriendin en ik zijn in relatie therapie gegaan, onze relatie ondanks de pijn lijkt weer op te bloeien.
nu loop ik al dagen met een rot gevoel, ik voel me leeg, waardeloos, kansloos, een slechte vader ik ben mijnzelf helemaal kwijt geraakt, ik weet niet wat ik moet doen?
Moeilijk voor je. Hopelijk kun je meer loslaten en prettiger gedachten vasthouden. Het leven is echt niet altijd helemaal rozegeur maar er valt, zeker met een jong kind, ook genoeg te genieten.
En ik snap dat je dwanggedachten toegenomen zijn bij de geboorte van je kind. Dat is namelijk leuk maar ook heel stressvol. Onder druk kunnen de dwanggedachten bij mijn dochter toenemen. Hier is de remedie om de druk te verminderen, maar als je een kind hebt is dat niet goed mogelijk.
De expert op het gebied van dwang is Menno Oosterhoff. Hij heeft het zelf ook. En hij heeft er een leesbaar boek over geschreven. Ik lees er af en toe stukjes uit, samen met mijn dochter die ook last van dwanggedachten heeft. En ingebeelde gedachten die niet overeenkomen met de werkelijkheid.
https://www.menno-oosterhoff.nl/thema/ocd/dwangstoornis/
AnneJ schreef op 25-07-2021 om 11:36:
Moeilijk voor je. Hopelijk kun je meer loslaten en prettiger gedachten vasthouden. Het leven is echt niet altijd helemaal rozegeur maar er valt, zeker met een jong kind, ook genoeg te genieten.
En ik snap dat je dwanggedachten toegenomen zijn bij de geboorte van je kind. Dat is namelijk leuk maar ook heel stressvol. Onder druk kunnen de dwanggedachten bij mijn dochter toenemen. Hier is de remedie om de druk te verminderen, maar als je een kind hebt is dat niet goed mogelijk.
De expert op het gebied van dwang is Menno Oosterhoff. Hij heeft het zelf ook. En hij heeft er een leesbaar boek over geschreven. Ik lees er af en toe stukjes uit, samen met mijn dochter die ook last van dwanggedachten heeft. En ingebeelde gedachten die niet overeenkomen met de werkelijkheid.
https://www.menno-oosterhoff.nl/thema/ocd/dwangstoornis/
Dankje voor je reactie,
Ik heb het boek ook toevallig een tijdje geleden aangeschaft, mijn vriendin leest er ook wel eens voor het slapen gaan stukjes uit voor.
Ik vind het lastig wat betreft OCD, ik geloof zelf namelijk helemaal niet dat ik dat heb al hoe wel ik wel heel goed weet dat ik jaren geleden een enorme last had van stekkers controleren, gas controleren de sloten enz enz. Ook heb ik een lichte vorm van smetvrees.
Toch zeg ik steeds ze zeggen dat ik ocd heb, maar deze gebeurtenis voelt zo echt.
Ik zie me eigen al helemaal zitten in de gevangenis alleen, vervelen, denken aan thuis, verdrietig zijn.
Ben je op dit moment in behandeling? Je beschrijft in je eerste post dat je je obsessief zorgen maakt over tijd die je kwijt bent en wat je daarin gedaan zou hebben. In je laatste post zeg je dat je niet overtuigd bent dat je OCD hebt. Maar je bent jezelf volkomen kwijt, zeg je. Ik denk dat je je tot je behandelaar moet wenden. Wij kunnen je wel een hart onder de riem steken maar we kunnen je niet echt helpen. Ik zou zeggen: als je in het verleden stabiliseerde van behandeling en medicatie, vertrouw daar dan nu ook op, of je nou gelooft of je OCD hebt of niet. Voor je gezin, vooral je kind, is het natuurlijk heel belangrijk dat je stabiliseert.
Sterkte!
Mija schreef op 26-07-2021 om 00:03:
Ben je op dit moment in behandeling? Je beschrijft in je eerste post dat je je obsessief zorgen maakt over tijd die je kwijt bent en wat je daarin gedaan zou hebben. In je laatste post zeg je dat je niet overtuigd bent dat je OCD hebt. Maar je bent jezelf volkomen kwijt, zeg je. Ik denk dat je je tot je behandelaar moet wenden. Wij kunnen je wel een hart onder de riem steken maar we kunnen je niet echt helpen. Ik zou zeggen: als je in het verleden stabiliseerde van behandeling en medicatie, vertrouw daar dan nu ook op, of je nou gelooft of je OCD hebt of niet. Voor je gezin, vooral je kind, is het natuurlijk heel belangrijk dat je stabiliseert.
Sterkte!
ik ben momenteel wachtende voor een nieuwe behandeling. Ik ben wel in behandeling geweest maar eigelijk wat daar gezegd werd was elke keer als je stopt met dwanghandelingen, dan stopt je obsessie ook endat is dus niet zo.
Nu heb je in een ander draadje geschreven over een recente confrontatie. Ik herken het effect van een confrontatie; de opluchting eindelijk iemand eens te laten weten wat het met jou deed en de realisatie dat diegene uit je bestaan is. Een gewicht valt af en die leegte voelt goed maar ook onwennig want de boosheid heeft lang je denken beïnvloed.
Je denkt nu aan ocd, maar de leegte/onrust kan ook het resultaat zijn van loslaten en toekomst durven aankijken.
Rouw is iets anders dan ocd.
Anoniempje1989 schreef op 26-07-2021 om 11:35:
[..]
ik ben momenteel wachtende voor een nieuwe behandeling. Ik ben wel in behandeling geweest maar eigelijk wat daar gezegd werd was elke keer als je stopt met dwanghandelingen, dan stopt je obsessie ook endat is dus niet zo.
Echt? Zeggen ze dat zo? Ik zou dat ook helemaal niet verwachten. Niet onmiddellijk in ieder geval. Ik kan me wel voorstellen dat ze zeggen: zolang je het voedt, zal het in ieder geval blijven bestaan. Pas als je er geen energie meer in stopt, krijgt het de káns om uit te doven. Maar dat dat niet direct gebeurt, vind ik ook logisch. Je zit hoe dan ook nog met die spanningen.
Want wat Flanagan zegt is natuurlijk ook helemaal waar! Ik ken dat andere draadje niet maar een dwanghandeling of obsessieve gedachten lijken mij een poging om zaken onder controle te krijgen, spanning en onzekerheid tot een oplossing te brengen. Heb je uit eerdere behandelingen handvaten opgedaan om dat op een gezondere manier te doen? Antwoord(en) op de vraag: 'ik voel spanning en probeer die op een onhandige manier op te lossen. Kan ik iets ánders doen om met die spanning om te gaan? '
Mija schreef op 26-07-2021 om 14:41:
[..]
Echt? Zeggen ze dat zo? Ik zou dat ook helemaal niet verwachten. Niet onmiddellijk in ieder geval. Ik kan me wel voorstellen dat ze zeggen: zolang je het voedt, zal het in ieder geval blijven bestaan. Pas als je er geen energie meer in stopt, krijgt het de káns om uit te doven. Maar dat dat niet direct gebeurt, vind ik ook logisch. Je zit hoe dan ook nog met die spanningen.
het andere draadje is heel simpel, mijn vriendin en ik zaten een aantal jaar geleden slecht in de relatie door mijn gedachte dat ik iemand aangerand of verkracht zou hebben. Een (oude)vriend van ons heeft toen een poging gedaan om mijn vriendin te verleiden wat dus gelukt is. Ik heb anderhalf jaar rond gelopen wraak gevoel om hem terug te pakken wat 2 weken geleden ook gebeurt is. Dan wel niet op een goede manier maar ik liep helemaal vast in mijn gedachte op die gast.
De handvatten die ik zelf mee kreeg is doe geen dwanghandelingen, daar word alles minder van.
Zelfs als ik geen dwanghandelingen doe ben ik een enorme denker ik pieker echt elk uur van de dag, elk uur denk ik, ben ik echt zo slecht mens geweest? Als ik wat google, kom ik ook op magisch denken uit, want ik heb in mijn wereld dus met mijn hele dronken kop een vrouw van de fiets getrokken mee genomen in bosjes en daar moet iets gebeurd zijn, en dat in 1 minuut tijd. Soms denk ik 1 minuut, dat lukt toch niet endan komt de overtuiging weer, 1 minuut kan heel lang duren hoor.
terwijl ik ook heel goed weet dat ik juist die avond zo normaal mogelijk deed omdat ik nog in bedrijfskleding liep, 50 meter voor de plek weet ik nog dat ik even tegen een muurtje aan wilde gaan zitten wat ik bewust niet deed want dan zou ik op straat in slaapgevallen zijn en zou iemand mij vinden en misschien wel me werkgever is inlichten met alle gevolgen van dien. Maar ik zou daarna wel een vreselijke daad begaan zijn, het is allemaal zo lastig het voelt allemaal zo echt gebeurd! Ik heb een heel scenario in mijn hoofd die steeds afspeelt.
flanagan.
Dat er een gewicht af is gevallen is 1 ding wat zeker is.
Anderhalf jaar met boosheid lopen en het niet kunnen uiten vreet je ook op van binnen.
Ik ben zo blij dat ik deze confrontatie aan ben gegaan, ik kon op dat moment niet eens meer denken aan eventuele gevolgen die het zouden kunnen hebben. Nee ik ging even helemaal los, alles leek op dat moment even zwart voor mijn ogen.
Maar ik denk dat ik wel zeer zeker dwars zit nog met de ocd, we zijn momenteel bijv de zolder aan het verbouwen, mijn vriendin gaat een nagelstudio beginnen wat ik erg leuk vind voor haar, ik krijg een aparte hobbykamer en het enigste wat ik elke keer maar denk, tja voor hoelang mag ik er nog van genieten voor de politie mij op komt halen voor mijn daden.
Ik vind het ook best lastig om hier over te praten, ik voel me af en toe net zo aandachttrekker die zich aanstelt, terwijl ik echt gewoon niet kan genieten van het leven.
Begrijp ik nu goed dat er een aanranding of veerkrachtig heeft plaatsgevonden? En dat jij als verdachte bent aangewezen? Maar dat jij je niets kan herinneren?
Uit je eerste post:
"De dingen die ik me herinner van de avond zijn allemaal dingen waar ik mijzelf alleen maar goed wilde gedragen want anders zou het problemen opleveren.
Toch ben ik in het verschrikkelijke onderwerp blijven hangen.
Zelfs mijn eigen aangegeven op het politiebureau uit wanhoop, maar nee er was niks. Sinds dien erg veel contact gehouden met mijn oude wijkagent, wekelijks appen we of doen we een bakkie, volgens zijn zeggen zijn we een soort vrienden geworden."
Je komt in je laatste post met dat beeld van die vrouw die je de bosjes in trekt. Je beschrijft dat alsof dat gebeurd is. "Er moet iets gebeurd zijn."
Ik denk dat het belangrijk is dat je steeds beseft dat je de neiging hebt werkelijkheid en fantasie (angst) door elkaar te halen. Dat weet je ook. Je schrijft het zelf op. Je hoeft die angst dan niet meteen te bestrijden. Dat gevoel, die spanning kan blijven hangen maar de feiten zeggen iets anders:
- Je hebt alleen herinneringen aan 'normale' dingen
- Je bent maar erg weinig tijd 'kwijt' (toch?)
- Je hebt de verantwoordelijkheid voor je twijfel genomen door naar het politiebureau te gaan.
- De wijkagent, een professional die jou had moeten 'pakken' als je iets verkeerds had gedaan, heeft contact met je gehouden en is een soort vriend geworden.
Hoeveel ruimte is er met deze feiten nog voor ernstig wangedrag, als je hier even nuchter naar kijkt? Ik zou zeggen: niet. Jij blijft toch haken in een ander verhaal. Het heeft geen zin om die dwanggedachten te bestrijden. Dat is alleen maar weer aandacht en zuigt je er dieper in. Doe dus iets anders! Bijvoorbeeld: zoek die wijkagent op en laat hem je nog eens gerust stellen. Leid jezelf af. Ga naar de huisarts. Ga sporten? Whatever works for you!
Anoniempje, na die confrontatie ben ik aan een mindfulnesstraining van 8 weken in groepsverband begonnen. Het heeft mij geholpen in het proces van oordelen of beoordeeld worden. Het heeft mij geholpen bij het ontspannen van elke spier in het lichaam. Nog steeds doe ik iedere avond een rugmeditatie zodat de rug en nek niet vast komen te zitten.
Mija noemde het al, welke handvatten heb je om wel om te kunnen gaan met opwellende stress.
Als je met een trauma dealt en bang bent voor een gepleegde verkrachting, lijkt mij een emdr bij een psycholoog een uitweg. Stel dat je helemaal niets gedaan hebt, dan zit je jezelf gek te maken over iets wat niet gebeurd is. Dat zou toch even flink zonde zijn van een belangrijk deel van je leven.
flanagan, toevallig zit ik nu te wachten op emdr behandelingen, dus dat is wel in werking gezet, tevens zou ik nieuwe medicatie krijgen omdat wat ik slikte zoveel bijwerkingen had wat niet leuk meer was.
volgens de wijk agent is er echt niks gebeurd, ergens vertrouw ik hem want ik vertel hem echt alles alleen soms heb ik toch moeite om te geloven dat hij de waarheid spreekt.
Ik heb dit ook bespreekbaar met hem gemaakt en hij vind dit niet erg.
December word al het 3e jaar dat ik bij hem over de vloer komt en hij bij mij.
Hij komt regelmatig langs ook gewoon als hij vrij is, we rijden regelmatig een rondje in de auto, hij wilt eerdaags een keer met mij gaan vissen.
Ik vroeg hem laatst of we vrienden zijn geworden (klinkt kinderachtig maar ik ben zo onzeker als wat) en hij zei dat zijn we wel een soort geworden, maar ik wil je vooral helpen met alles.
Ik vind het gewoon zo lastig om hem gewoon 100% te geloven ik ben zo achterdochtig!
Fijn zo’n klankbord in je nabijheid! Zelfs al zou hij niets anders zijn dan een coach, als hij maar tot steun is.
Vissen is ideaal voor fijne gesprekken. Tijdens autorijden moet je nog zo op het verkeer letten. Lijkt mij een goed plan.
PS je vrouw zal ook graag van je horen hoe jij je voelt; zij is ook je steun en toeverlaat.
ik heb ook enorm last van voornamelijk vrouwen wanneer ze naar me kijken. Voorbeeldje ik ging wat halen bij de pomp, stap uit had en er kijkt een vrouw naar me die aan het tanken is, vervolgens heb ik afgerekend en ik loop naar buiten en die vrouw kijkt mij een paar seconden aan, ik word daar zo onzeker van, ik krijg dan zo het gevoel van, oke deze vrouw herkent mij als de dader. Dit heb ik echt keer op keer ik word daar angstig van.
Heb je ook al iets gevonden, waardoor je dat gevoel beter kunt weerstaan? Bijvoorbeeld de gedachte dat die mevrouw gewoon vriendelijk is en dat je vriendelijk terug kunt knikken?
Tsjor
