Moeder zoveel pijn, nood.
ik heb al eerder over mijn moeder geschreven met zoveel.pijn, maar op het moment is het crisis. Ze heeft 2 operatie's gehad aan de darmen (aneurysma en verklevingen/kronkel). Waarschijnlijk lijkt het nu zo te zijn dat alles teveel is geweest, ze pijn daarna heeft gekregen en door stress nog meer pijn. Op het moment is het niet meer uit te houden en kan ze niks meer verdragen. Haar hele lichaam is verkrampt, pijn bij het slikken, alleen maar koud, alles doet enorme pijn, ziet er vreselijk uit. Ze kleed zich nog zelf aan (wassen lukt niet)en kan 1 rondje door de kamer lopen met heel veel pijn. Verder is het de hele dag kreunen van de pijn, niet om aan te zien. Huisarts al zo vaak gebeld zeggen niks meer te kunnen doen, alleen opname is psychisch centrum. Wij zien dit allemaal niet zitten omdat ze dus helemaal niks kan, weg uit haar nog veilige omgeving en daar hebben ze ook geen medicatie,want ze heeft alles al geprobeerd. Praten lukt niet enz...2 maanden geleden is het 3 weken goed gegaan en ik denk door de morfine die ze heeft gekregen (huisarts zegt van niet), maar die morfine doet niks meer en meer krijgt ze niet. De huisarts zegt gewoon niks meer te kunnen, ik heb gisteren nog gebeld dat het onmenselijk is en zo niet het weekend in kunnen gaan. Ik heb ook het gevoel dat ze mijn moeder op de praktijk allemaal wel kennen en 'moe' zijn van ons. Ik kan mijn vader zo niet laten zitten, het is onmenselijk om mijn moeder naar instelling te doen en daar te laten creeperen. Zelf functioneer ik ook amper, ben constant aan het zoeken op internet. Iemand nog enig idee.....
Is de optie zorghotel al voorbij gekomen? Tijdelijke zorg en werken aan herstel mbv medisch team zodat je vader ook ontlast wordt.
second opinion moet ik het ziekenhuis dan bellen?
ik denk dat jullie teveel in het wil-ze-niet denken. Als niets helpt kun je niets willen, maar moet je dat niet bij de arts neerleggen omdat die een oplossing geeft die niet aanstaat.
Je moeder heeft professionele hulp nodig en dat wordt haar nu door haarzelf én jullie onthouden.
Waarom niet de aangeboden hulp accepteren en vandaar uit verder kijken.
De psychiater kan ook meekijken over het stukje medicatie en doorverwijzing en contact opnemen met de huisarts. Die heeft een veel betere visie dan je moeder of jullie.
Je moet iets, als je je moeder nu eerst weer de medisch molen instuurt omdat je staat op hulp, ben je zo weer weken verder. Waarom niet eerst eerste hulp in het psychisch centrum. Kunnen ze ook uitsluiten óf het wel psychisch is. Zo snijd je bochten af in plaats van pleisters plakken op iets dat niet bloedt.
Je hebt het gevoel dat ze je moeder "zomaar laten zitten", dat gevoel is pure onmacht omdat er niemand is die je moeder van haar pijn af kan helpen. Dat is verdrietig voor haarzelf en voor de mensen om haar heen. Maar ze laten haar niet zitten, huisarts, ziekenhuis, psychiater, thuiszorg, pijnpoli, iedereen heeft dingen geprobeerd om haar te helpen.
Het advies voor nu is opname in een kliniek, ik zou dat in werking zetten.
De pijn kan zeker (gedeeltelijk) psychisch zijn, pijnprikkels die anders verwerkt worden. Daar kan je als leek weinig mee, vandaar het advies van de huisarts om haar tijdelijk op te nemen. Het zal voornamelijk ook je vader ontlasten, misschien is dat nu wel het belangrijkste.
Kikki39 schreef op 30-04-2022 om 10:27:
hoe kunnen ze mensen zo maar laten zitten? Ze heeft zelf een euthanasie verklaring, maar dat is niet voor dit soort dingen zegt de huisarts. Nee waarvoor dan wel, erger als dit kan niet ..Wat voel ik een vreselijk onmacht en verdriet.
Het is heel erg pijnlijk dat ze er zo bij zit en dat ze thuis niet geholpen kan worden maar ‘ze’ laten haar niet zomaar zitten. Ze kan immers opgenomen worden. Ik snap dat het onverteerbaar is om haar zo te zien. Dat zou het voor mij ook zijn als het mijn moeder was. Maar kun je er vanuit gaan dat de huisarts naar eer en geweten handelt? Als die andere mogelijkheden zag, zou ze die toch aanreiken? De huisarts is een professional. Het wordt toch tijd om het advies serieus te nemen. Al starten jullie maar met het onderzoeken wat het betekent. Ga erover in gesprek. Voor een second opinion, zou je deze poli onverklaarde klachten eens kunnen bellen, of een vergelijkbare poli dichter bij jullie in de buurt.
https://www.vumc.nl/zorg/expertisecentra-en-specialismen/ziekenhuispsychiatrie/polikliniek-onverklaarde-klachten.htm
Euthanasie is wel degelijk ook voor (wat beschouwd wordt als) psychische klachten. Je moet dan wel ‘alles hebben geprobeerd’. Als je moeder een serieuze wens heeft voor euthanasie, zou je eens contact kunnen opnemen met het Expertisecentrum Euthanasie. Ik zou denken: die kunnen je ook helpen om erachter te komen wat ‘alles hebben geprobeerd’ betekent. je zou dat ook aan de huisarts kunnen vragen: wat moet nog geprobeerd worden voordat u hierover in gesprek kunt gaan met mijn moeder?
https://expertisecentrumeuthanasie.nl/u-zoekt-hulp/
Hoe dan ook: je vader en jij zijn al helemaal geen professionele zorgverleners. Dit groeit jullie boven het hoofd. Ik denk dat het heel belangrijk is dat jullie dat eerlijk en duidelijk tegen je moeder zeggen. Want als vrouw en moeder wil je toch niet dat je geliefde man en dochter zo diep komen te zitten door jouw problemen? Alleen al voor jullie zou ze het een kans moeten geven.
Over het idee dat psychiatrie ‘dus’ betekent dat ze ‘gek’ is:
https://www.vumc.nl/zorg/expertisecentra-en-specialismen/ziekenhuispsychiatrie/polikliniek-onverklaarde-klachten.htm
(zelfde link als in eerdere post)
“Waarom bij de afdeling psychiatrie?
Het wekt bij patiënten met onverklaarde lichamelijke klachten nogal eens verbazing dat de Polikliniek onverklaarde klachten is ondergebracht bij de afdeling Ziekenhuispsychiatrie van VUmc. Bij sommigen roept dat zelfs tegenzin op: "ik hoor daar niet thuis", of "ze denken zeker dat het tussen mijn oren zit". Deze mensen zijn bezorgd dat een polikliniek met een psychiatrische achtergrond de lichamelijke aard van hun klachten niet serieus zal nemen.
Deze reacties zijn begrijpelijk maar niet terecht. Patiënten met ernstige en langdurige onverklaarde lichamelijke klachten hebben een ongemakkelijke positie in de hedendaagse geneeskunde. De klachten zijn lichamelijk, maar huisartsen en de meeste medische specialisten hebben de patiënt qua behandeling weinig tot niets te bieden. Uit wetenschappelijk onderzoek blijkt nu de laatste jaren dat deze klachten vaak te maken hebben met een verstoring in de ingewikkelde wisselwerking tussen ons lichaam, onze hersenen en onze geest. Met deze kennis zijn vanuit de psychiatrie effectieve behandelingen voor deze klachten ontwikkeld. De psychiatrie heeft dus een breder werkterrein dan veel mensen denken.
De lichamelijke klachten zijn in deze behandelingen steeds het uitgangspunt. De behandeling kan verschillende doelen hebben, zoals verlichting of genezing van de klachten, beter dagelijks functioneren, een nieuw en bevredigend evenwicht in het leven en een betere levenskwaliteit.”
Niemand zegt dus dat je moeder gek is. En men erkent dat ze serieuze problemen heeft. Die kunnen alleen niet vanuit een kant, de lichamelijke alleen, worden aangepakt. En de expertise zit bij de psychiatrie.
Kikki39 schreef op 30-04-2022 om 10:27:
hoe kunnen ze mensen zo maar laten zitten? Ze heeft zelf een euthanasie verklaring, maar dat is niet voor dit soort dingen zegt de huisarts. Nee waarvoor dan wel, erger als dit kan niet ..Wat voel ik een vreselijk onmacht en verdriet.
Dat geloof ik goed, mijn vader had ook ontzettend veel pijn, had huidkanker in zijn gezicht. Hij huilde vaak van de pijn, ik voelde me dan zo machteloos. Natuurlijk was ik verdrietig toen hij overleed maar aan de andere kant was ik blij dat hij geen pijn meer had.
Wat een lastige en nare situatie zeg. Ik zou die opname toch proberen. Al het andere wat jullie al hebben geprobeerd werkt blijkbaar niet. En dit trekt een hele zware wissel op jullie allemaal.
Ook als je heel veel pijn hebt moeten dingen soms toch. Een stap terug om er daarna hopelijk weer twee vooruit te kunnen zetten.
Iets dat 'tussen de oren' zit, zit er wel. En dan moet je daar wat mee. Psychische klachten kunnen tot lichamelijke klachten leiden en omgekeerd en het kan elkaar ook versterken. Psychosomatische klachten heet dat. Ik zou echt die opname overwegen.
In aanvulling op wat Mija zegt: soms is er ook een ingewikkelde relatie met de sociale omgeving: door de constante pijnklachten krijgt iemand de positie van patiënt, waar dan alles omheen gaat draaien. Logisch, maar niet altijd bevorderlijk.
Een opname kan dat in elk geval doorbreken.
Ik heb net ervaring met de afdeling ouderen van een GGZ-instelling en ik was onder de indruk van de zorg, vooral omdat somatische en psychiatrische zorg nu (eindelijk) goed met elkaar samenwerkten. Er werd naar het totale beeld gekeken. Het doet me dan ook verdriet dat je zo'n negatief beeld schetst van een opname. Eerlijk gezegd: het heeft mijn broer zijn leven gered. Nu is niet elke GGZ-afdeling hetzelfde, dus je kunt het ook slechter treffen. Maar neem in elk geval een open houding aan, ga kijken en navragen, proberen, praat er positiever over, ook onder elkaar, zodat jullie met elkaar niet in deze negatieve spiraal blijven hangen.
Je schreef dat ze zojuist enkele operaties heeft ondergaan. Waarschijnlijk was de hoop dat die pijn zouden verlichten, wat niet is gebeurd. misschien moet je een keer een gesprek aanvragen met de behandelend specialist en hem/haar vragen wat zijn/haar visie is op de situatie zoals die nu is.
Tsjor
we staan er negatief tegenover omdat ze niks kan en niks kan verdragen. Wij vragen ons af wat ze dan met haar moeten doen daar. Ze kan niet met andere mensen, niet tegen licht, geluid, niet sporten, gewoon niks. 5 stappen kan ze zetten en dan weer zitten.
ze heeft juist net pijn gekregen na de operatie die 3 jaar geleden gebeurd is. Waarschijnlijk is er stress opgetreden door de vele pijnen en is haar hele systeem nu in de war.
Kikki39 schreef op 30-04-2022 om 15:13:
we staan er negatief tegenover omdat ze niks kan en niks kan verdragen. Wij vragen ons af wat ze dan met haar moeten doen daar. Ze kan niet met andere mensen, niet tegen licht, geluid, niet sporten, gewoon niks. 5 stappen kan ze zetten en dan weer zitten.
Maar is dat dan zo met jullie besproken, dat ze allerlei dingen die ze niet kan, direct zou moeten gaan doen? Of is dit vooral jullie angst?
Ze zullen vanuit professionaliteit een plan moeten maken, ergens klein moeten beginnen en ik ga er vanuit dat ze haar niet zonder pardon bij wijze van spreken de sportzaal in zullen jagen. Ze zullen daar ook vanuit de werkelijkheid beginnen. Denk je dat ze dat niet professioneel zullen aanpakken? Is het jullie al uitgelegd, hoe ze dan te werk zouden gaan?
Kikki39 schreef op 30-04-2022 om 15:15:
ze heeft juist net pijn gekregen na de operatie die 3 jaar geleden gebeurd is. Waarschijnlijk is er stress opgetreden door de vele pijnen en is haar hele systeem nu in de war.
Dan heeft ze die specialistische behandeling dus kei-en keihard nodig!
Kikki39 schreef op 30-04-2022 om 10:27:
hoe kunnen ze mensen zo maar laten zitten? Ze heeft zelf een euthanasie verklaring, maar dat is niet voor dit soort dingen zegt de huisarts. Nee waarvoor dan wel, erger als dit kan niet ..Wat voel ik een vreselijk onmacht en verdriet.
Dáár zit de huisarts zeker fout, er is zelfs euthanasie gepleegd bij tinnitus. https://www.ad.nl/binnenland/tinnituspatient-reinier-van-den-berg-49-overleden-hij-koos-voor-euthanasie~a5fca71c/
Kikki39 schreef op 30-04-2022 om 15:15:
ze heeft juist net pijn gekregen na de operatie die 3 jaar geleden gebeurd is. Waarschijnlijk is er stress opgetreden door de vele pijnen en is haar hele systeem nu in de war.
Het lijkt mij toch dat daar wel iets vooruitgang te behalen moet zijn als dat de reden is. Ik zou toch verder zoeken.
