Ons meisje doet zichzelf pijn
Onze dochter (7,5) heeft op de een of andere manier zichzelf aangeleerd om bij situaties van heftige emotie, pijn en/of verdriet zichzelf pijn te doen. Dat uit zich gelukkig niet in letsels, maar gezond vind ik het ook allerminst. Vooral omdat ze het steeds vaker lijkt te doen.
Ze slaat en knijpt zichzelf dan. Ik vind het naar om te zien en zou haar graag een ander coping mechanisme willen bieden dat niet ten koste gaat van haarzelf.
Het belangrijkste is dat ze leert dat het niet nodig is, dat het geen oplossing is en dat ze meer waard is dan dat. Dat ze niet zo met zichzelf om hoeft te gaan, omdat ze dat niet verdient.
Voor zover wij weten is ze hiermee begonnen na een operatie aan haar ogen toen ze vijf was. Net na de narcose en tijdens boze buien in de nasleep. Het afgelopen jaar lijkt ze het steeds vaker te doen op 'crisismomenten' en ook meer zichtbaar voor anderen. Bijvoorbeeld dat ze in haar wangen knijpt en daar de afdrukken van haar nagels in staan.
Als iemand tips heeft om dit op een begripvolle en liefdevolle manier af te leren/te corrigeren of een alternatief te bieden, hoor ik het graag.
Mijn dochter is niet dom, ze weet heus wel waarom dingen als tandenpoetsen nodig zijn.
Zoals ze zelf al aangaf moest ze even haar spanning ontladen. Dan schopt ze niet tegen mij, maar tegen de situatie. Als ik dat dan verkeerd interpreteer, het persoonlijk opvat of er inhoudelijk op in ga, dan voelt zij zich niet begrepen. Een beetje alsof we op een totaal andere frequentie aan het communiceren zijn en onze zenders en ontvangers niet goed op elkaar afgestemd zijn.
Ik ben me er ook echt wel van bewust dat ik wat betreft communicatie best wel wat gebreken heb. Ik baal daar zelf ook van, maar ik weet en zie het wel van mezelf en doe nog steeds elke dag mijn best om daarin te leren en te ontwikkelen.
Ik noem haar overigens nooit zielig, daar kan ze niks mee. Dan moet ze naast haar eigen emoties ook nog met die van mij dealen. We kunnen best even samen ontzettend balen van de situatie en ze mag rustig weten dat ik het ook niet leuk vindt voor haar en dat ik het haar niet gun, maar ik heb haar al meer dan genoeg of zelfs te veel belast met mijn shit. En soms kan ze dingen ook echt anders interpreteren dan hoe het zit, dus daar moet ik wel een beetje mee oppassen.
Ik vind het wel verdrietig dat ik uit onmacht te veel situaties heb laten escaleren en haar daarbij pijn heb gedaan. Het is heel fijn dat we nu samen veel geleerd hebben, met en van elkaar.
Na een heerlijk lang weekend weg waarin we echt genoten hebben van elkaar, het weer en allerlei leuke dingen, moest dochter vandaag naar de tandarts/ortho voor de behandeling aan haar voortanden en het plaatsen van haar nieuwe beugel.
Zes verdovingsprikken en ruim anderhalf uur in de stoel, maar ze heeft geen kik gegeven. Eenmaal thuis kwamen er tranen, maar volgens eigen zeggen was ze niet verdrietig, maar moest ze haar spanning ontladen en ze vroeg of ik haar stevig vast wilde houden omdat dat hielp. Ze heeft een hele tijd in mijn armen gelegen en afgezien van haar gesnik was ze best rustig. Ik vind het echt heel knap dat ze haar gevoelens zo goed kan duiden en kan aangeven wat ze nodig heeft. Zo'n enorm verschil met een half jaar geleden. Ze heeft zo veel geleerd en is zo ontzettend gegroeid.
Helaas ging het later op de middag toch ook een beetje mis. Dochter keek in de spiegel en zag de metalen plaatjes aan de achterkant van haar voortanden. Omdat haar tanden nogal schots en scheef staan, is dat vrij duidelijk zichtbaar. Ze schrok er blijkbaar van en vond het lelijk. Ik hoorde een gil en even later kwam ze overstuur naar beneden omdat ze zichzelf had geslagen terwijl ze dat niet wilde en ze voelde zich daar heel naar en boos en verdrietig over.
Natuurlijk is dat niet goed en niet de bedoeling, maar het is ook een leermoment; het kan bij heftige emotie toch nog een keer, vanuit een schrikreflex, gebeuren. Dat is jammer, maar geen wereldramp. En na één klap kwam ze al tot inkeer, in plaats van dat ze het meermaals achter elkaar deed en ook nog ging knijpen. Ik zou het haar gunnen om in te zien dat ook dit, ondanks dat het toch mis ging, ook laat zien dat ze veel geleerd heeft en gegroeid is.
De nieuwe beugel is weer even wennen, maar ik geloof dat ik het nog mee vind vallen ten opzichte van eerdere keren. In de avond was ze moe en liep het bijna uit op ruzie, maar het lukte me gelukkig om rustig te blijven. Later op de avond werd ze nog compleet overstuur wakker en heb ik haar nog een massage gegeven om haar weer rustig en in slaap te krijgen. Tuurlijk zou het mooi zijn als ze ons niet meer nodig zou hebben om rustig te worden, maar anderzijds is ze ook nog maar acht, heeft het leven al behoorlijk wat van haar gevraagd en hoeft ze het niet allemaal alleen te doen. Voor nu is het even goed zo.
Hoewel ik niet kan slapen. Ik voel me heel onrustig in mijn hoofd. Er speelt van alles het kost moeite om niet heel hard in de weerstand te gaan. Ik heb nu geleerd hoe het wel moet, maar dat legt de lat alleen maar hoger voor mezelf.
wat goed, van jullie allebei.
En kun jij misschien ook leren hoe jij daarna weer uit je overprikkeldheid kunt komen. Wat heb jij daarna nodig?
Ysenda schreef op 01-06-2023 om 07:03:
wat goed, van jullie allebei.
En kun jij misschien ook leren hoe jij daarna weer uit je overprikkeldheid kunt komen. Wat heb jij daarna nodig?
Geen idee. Rust aan ons hoofd en ons lijf. Ik merk dat ik ergens toch een soort explosiemoment verwacht, terwijl dat helemaal niet per se zo hoeft te zijn. Alsof ik een bepaald patroon, hoe ongewenst het ook was, weer moet ontwennen.
Ik merk wel dat dochter redelijk snel in de emotie schiet als het gaat over de dingen die haar 'anders' maken. We proberen haar mee te geven dat ze best gewoon mag zeggen dat ze iets zelf ook niet leuk vindt. Dat lukt soms, maar soms krijgen het verdriet en/of de boosheid toch even de overhand en reageert ze dat af op anderen. Ook dat is een leerproces. Ze is nog haar weg aan het zoeken in het omgaan met verschillende situaties van 'anders zijn' en 'anders voelen'. We zien haar leren en groeien, maar dit soort processen gaan niet van de ene op de andere dag.
De sleutel is meeveren met haar behoeftes en ruimte bieden voor wat zij voelt en ervaart. Dat vraagt op momenten als gisteren wel een soort van continu 'aan' staan van mijn kant, ook uit angst dat ik anders primair reageer op de verkeerde manier en onze positieve flow doorbreek. Het is even hardop denken hier hoor, maar ik denk dat dat wel maakt dat het vermoeiend is en ontprikkelen/afschakelen lastig is.
Aantal jaar geleden liep ik een slotjes beugel met als doel langer met mijn gebit te kunnen doen door beter te kunnen schoon houden omdat de sommige tanden meer ruimte kregen. Maar ik heb best wel eens gefoeterd als mijn wang pijnlijk in contact kwam met een ijzer deeltje of ik slecht sliep van een gevoelige plek op de lip. Een beugel is niet leuk; het is afzien. Met name op de dagen dat ze de slotjes gaan aandraaien.
Is je dochter de enige in de klas met een beugel?
Leg wat waterijsjes in de koelkast, speciaal voor haar voor de momenten dat ze behoefte heeft aan verlichting en afleiding.
Wat knap hoe jullie beiden hiermee omgaan!
Het lijkt me ook niet niks, dat hele gedoe met haar tanden op die leeftijd. Veel mensen vinden een tandarts bezoek vreselijk, laat staan als je zo klein bent en er zoveel moet gebeuren.
Misschien voel jij ook wel heel erg met haar mee, of komen haar emoties heel erg bij je binnen? Super knap dat je nu veel meer probeert te ontvangen, en nu dat nog geen gewoonte is kost het natuurlijk veel energie. Veel oefenen en het kost je straks minder energie.
Dat ze jullie nog nodig heeft om haar emoties te managen vind ik vanzelfsprekend op haar leeftijd.
En dochter hier (jongvolwassene) kan met moeilijke zaken ook nog steun vragen. Fijn toch juist?
Flanagan, mijn dochter heeft nog geen slotjesbeugel, dat komt nog als ze ouder wordt.
De beugels die ze tot nu toe heeft (gehad) zijn vooral om te stabiliseren. Ze veroorzaken dus niet echt pijn, maar wel wat ongemak in de mond en het is wel even wennen, vooral met eten, praten, slikken.
Het was aanvankelijk de bedoeling dat de beugels die twee jaar geleden tijdens de operatie zijn geplaatst een aantal jaar bleven zitten, maar mettertijd zijn er toch hier en daar wat dingen bijgekomen of problemen ontstaan die weer met een andere beugel opgelost moesten worden. Ik vind het zelf soms ook vermoeiend en met momenten kan het me zelfs boos maken, maar dat laat ik haar niet merken.
Dochter wil als ze gefrustreerd is helemaal niks. Ze mag best een ijsje pakken, maar ze doet het niet. En ze mag zeker ook wel haar frustraties hebben en uiten. Het is ook allemaal niet leuk, het is echt al heel veel geweest op hele jonge leeftijd en dat vraagt enorm veel van haar veerkracht.
Toch heb ik niet zo snel het idee dat ze pijn heeft. Ze gaf zelf al aan dat ze haar spanning even moest ontladen. Dat ze dat zo kan aangeven vind ik ontzettend knap. Naast dat ik het ook heel stoer en dapper vindt dat ze ruim anderhalf uur in de stoel gaat liggen zonder een kik te geven.
En ja, ze is in haar klas de enige met een beugel. Net als dat ze met wel meer dingen de enige is/was. Dat vindt ze soms lastig, wat best begrijpelijk is, maar al met al zien we hier wel een groeiende acceptatie in, met soms ook even een minder moment. Niet erg, dat mag er ook zijn.
En ja, ik voel met haar mee. Omdat ik het haar ontzettend niet gun allemaal. Het ontwikkelen van nieuwe gewoontes kost mij altijd veel energie. Daarmee sla je echt de spijker op zijn kop Pinokkio. Het geeft wel hoop dat het mettertijd beter gaat worden. Want we zijn er nog niet. Ze zal ons nog best een hele tijd nodig hebben voor steun en hulp bij het reguleren van haar emoties. Dat is niet erg. Ik heb alleen voor mijn gevoel in het verleden al te veel fouten gemaakt waardoor ik onnodig hard tegen haar was, we ruzies hebben gehad die niet nodig waren, haar pijn heb gedaan en daarmee flink heb ingeteerd op haar voorraad vergevingsgezindheid. Ik weet nu dat we het samen wel kunnen. Maar daardoor 'mag' het ook niet meer misgaan lijkt het wel.
Ik vond de nasleep dit keer meevallen ten opzichte van vorige keren. Hier en daar wat frustraties, af en toe een paar tranen en gisteren op en na school even een flinke huilbui, ze zoekt nog wat meer nabijheid, maar verder oogst dochter rustig en ontspannen. Ze gaat niet meer volledig uit verbinding en kan zichzelf ook weer redelijk snel herpakken. Op school heeft de juf het samen met haar goed opgepakt.
