Vader van 99 jaar krijgt van verpleeghuisarts nu niet meer Alzheimer medicijn Rispiridon. Waarom niet?
Het gaat hier om mijn ouders op deze site www.ouders.nl
Na de opname in het verpleeghuis, krijgt mijn vader het medicijn Risperidon niet meer.
Dit middel is voorgeschreven door de Geriator na de diagnose Vasculaire Dementie.
Wat is nou een reden voor een verpleeghuisarts om daarmee te stoppen? In de gesprekken met haar wil ze er ook niet op antwoorden en ook wil ze dit middel niet meer geven.
Mijn vader leeft in groot besef waar hij is en is heel helder, maar heeft wel erge nachtmerries en is door de VD wel erg depressief. Een immens groot geestelijk lijden vind ik dit.
Bij mijn moeder na opname in dit zelfde verpleeghuis een paar jaar geleden ging het precies hetzelfde. Mijn moeder nam al jaren een anti-liricum Gabapentine. Ook toen werd direct na opname in verpleeghuis met haar medicijnen gestopt! Met als gevolg dat ze grote afkickverschijnselen had. En ook daarna immens groot geestelijk lijden had.
Wie weet wat de reden is, dat in de laatste fase van mensen op hoge leeftijd zo moeten lijden?
zorg en dwang
Misschien iets te maken met de wet Zorg en Dwang?
Ik snap niet dat de verpleegarts haar motivaties niet wil uitleggen en zou opnieuw een gesprek aanvragen, waar jij ook kan aangeven hoe je vader lijdt. In hoeverre is een huisarts nog betrokken die iets kan betekenen?
Fixatievrij
veel huizen werken tegenwoordig zo veel mogelijk fixatievrij. Daar hoort ook minder inzet van psychofarmaca bij. Maar dat moet altijd een afweging blijven waarbij het welzijn van de cliënt voorop staat.
Als ik jou was zou ik een gesprek aanvragen met zijn persoonlijk begeleider of EVV-er (weet niet hoe het daar genoemd wordt, maar er moet een verpleegkundige zijn die voor jullie het aanspreekpunt is). En anders met het (sub)hoofd van de afdeling. Zij moeten je helder uit kunnen leggen wat de overwegingen zijn.
Als je vader onder behandeling is bij de SOG (specialist ouderen geneeskunde) heeft hij blijkbaar zijn eigen huisarts niet meer. Dan ben je inderdaad aangewezen op die SOG. Maar, de PB-er van je vader kan (en moet) wel vraagtekens zetten bij het beleid van die SOG als je vader eronder lijdt.
Hoe weet je dat hij nachtmerries heeft? En dat hij depressief is? Ik neem aan dat je er 's nachts niet bij bent. Het gebeurt heel vaak dat mensen op het moment dat er bezoek is heel anders zijn dan normaal. En wat ze vertellen, zeker bij mensen met dementie, is niet altijd de (hele) waarheid. Ik heb hier net een klachtenprocedure meegemaakt van een meneer die zijn dochter vertelde dat hij regelmatig geen eten kreeg, of dat het koud was, of niet wat hij had besteld. Terwijl wij echt heel zeker weten dat meneer iedere dag zijn eten op tijd krijgt, het is wat hij heeft besteld, het is gewoon lekker warm, en hij vindt het lekker en eet gewoon zijn bord leeg. Maar wat was het nou? Hij eet hier tussen de middag warm. En 's avonds wordt er een broodmaaltijd geserveerd. Hij registreert dat alleen niet als maaltijd. Dus als zijn dochter 's avonds komt, weet hij niet meer dat hij al een warme maaltijd op heeft die broodmaaltijd is ook niet als maaltijd 'blijven hangen'. We hebben nu voor hem de maaltijden verwisseld en het probleem is opgelost.
Wat ik hiermee wil zeggen, is dat je niet (meer) blindelings af kunt gaan op wat je vader vertelt. Belangrijk is dat jij erop kunt vertrouwen dat er goed voor hem wordt gezorgd. Dus ga in gesprek en zorg dat je uitleg krijgt. En als ze die niet hebben zoek je het hogerop. De manager zorg of directeur is dan je aanspreekpunt.
Succes!
Dit soort middelen
willen ze liever niet geven in een vp huis.
Want dat is psychofarmaca.
En psychofarmaca moet worden afgebouwd gezien de Wzd. Maar ook omdat vp huizen hierop beoordeelt worden. Het moet ook echt goed onderbouwd zijn als iemand dit soort medicijnen krijgt.
Dus ze zijn heel huiverig.
Men gaat totaal voorbij aan het intense lijden wat ontstaat door de onttrekkingsverschijnselen.
Ik zie het regelmatig. Ik zou geen genoegen nemen. Wie is wettenlijk vertegenwoordiger? Ben jij dat?
Dan zsm een MDO aanvragen en betreffende psycholoog vragen dit zsm weer te starten.
bij mijn vader ging dat hetzelfde
Hij had best een behoorlijke dipiperon. Die werd ook afgebouwd omdat hij mocht zijn zoals hij was, inclusief zijn "lastige" gedrag. Thuis was het nodig omdat mijn moeder hem anders niet kon hanteren.
Ze bouwde het af en hij ging veel meer aan de wandel, ondanks dat hij dat helemaal niet meer kon. Hij heeft zijn heup gebroken bij zo'n "wandeling". Toen is de dipiperon weer opgebouwd. Een paar weken later is hij onverwachts overleden.
Anon en vingerhoedje
Wat een negatieve insteek! Ik vind het juist heel mooi dat in verpleeghuizen steeds vaker wordt bekeken of er ook andere manieren zijn om iemand rust te bieden, dan meteen te grijpen naar medicatie. En een verpleeghuis is heel wat anders dan de thuissituatie. In een verpleeghuis zijn de medewerkers opgeleid om met mensen met onbegrepen gedrag om te gaan, in tegenstelling tot de partners van deze mensen.
Er zijn natuurlijk situaties waarin je er niet aan ontkomt om vrijheidsbeperkende middelen in te zetten. Maar pas als verder alles geprobeerd is, en niks (afdoende) blijkt te werken. En dat moet worden afgestemd met de familie. Medicatie is een laatste redmiddel. En terecht.
het is geen
alzheimermedicatie, maar een psychofarmica. Dus om het gedrag te reguleren.
Het is vreemd als een arts dit niet wil uitleggen; dat lijkt me een misverstand. Of misschien heeft de arts niet goed de tijd ervoor genomen?
Uitleg
Of heeft de arts het al aan een familielid uitgelegd en vind dat afdoende of heeft de arts het uitgelegd en vind de familie de uitleg niet afdoende. Ik denk dat er zoiets speelt.
Aan de andere kant kun je beter de vorige arts vragen waarom deze wel die medicatie voorschreef.
pennenstreek
Wij hebben ook open gestaan voor de medicatie afbouw. Maar als je dan ziet dat het niet goed gaat met je vader is het wel een ander verhaal. Vergis je niet er gaat al heel veel vooraf aan een opname in het verpleeghuis. Ongelofelijk veel moeilijke momenten, heel veel bijzondere momenten, bezorgdheid van ons als kinderen over zowel vader als moeder (die ook al behoorlijke geheugenproblemen had.) Uiteindelijk is mijn vader in een crisis opgenomen in het verpleeghuis. Letterlijk op een avond hebben wij onze ouders uit elkaar gehaald naar bijna 50 jaar huwelijk. De medicatie was nodig om de situatie enigszins dragelijk te houden. We waren erg bang voor verzet maar hij is rustig mee gegaan.
In het verpleeghuis had met mijn vader het super fijn. Ze zijn de medicatie af gaan bouwen met het resultaat dat hij dus zijn bed uitging. Hij was heel erg val gevaarlijk en heeft zijn heup gebroken. Dat was niet gebeurd als hij zijn medicatie wel had gehad. We nemen dat niemand kwalijk. We hebben zelf ingestemd met de afbouw. Maar het had zeker niet het goede effect. Ze hebben daarna de medicatie weer opgebouwd. We hebben hem ook laten opereren eigenlijk tegen advies in. Omdat hij zo graag met zijn rolstoel in de groep zat. Anders zou hij bedlegerig worden. Ik vind dat je niet moet onderschatten hoeveel er van kinderen en partners gevraagd wordt in dit hele proces. Helaas is mijn moeder ook verder achteruit gegaan. Ze gebruikt geen sederende medicatie. Maar alle ingewikkelde keuzes komen nu ook weer terug.
