Volwassen kinderen ongeïnteresseerd

Ja mensen zijn over het algemeen niet geïnteresseerd als je vage klachten hebt. Terwijl die enorm nadelig je welzijn kunnen beïnvloeden. Het zou kunnen helpen, als je benoemt wat de artsen zeggen. Bijvoorbeeld: ze zien enorm hoge ontstekingswaarden, en moeten onderzoeken waar dat vandaan komt. 

Anna5919 schreef op 16-06-2025 om 13:12:

Dank je wel voor je reactie.
Ik heb ze steeds op de hoogte gehouden van uitslagen. Ze zijn tot nu toe goed op de hoogte. Maar dat helpt niet. Ze gedragen zich afstandelijk

Wat zou je willen dat ze deden? En wat doen ze wel?

Maar wat wil je dat ze doen? Hoe wil je dat ze reageren?

Is dat je elke week oppast relevant? Behalve dan dat je er dan 1 of meer ziet?

Anna5919 schreef op 16-06-2025 om 13:59:

Ze zijn vooral met zichzelf bezig. Verder eigenlijk niks. Ik pas elke werk op.

Ja weet je, als je gewoon blijft doen wat je altijd deed, valt het niet op voor de buitenwereld. Vaak kost het degene met onverklaarbare klachten veel meer moeite die dingen te doen. Ze zegt dan wel "eigenlijk ben ik niet lekker" maar het dringt pas door als ze merken wat voor consequenties dat heeft in de praktijk. Bijvoorbeeld dat je je ziek moet melden of dat je een tijd niet meer kan oppassen. Kost dat oppassen je meer moeite dan eerst? Dan zou ik daar op beknibbelen. Ik begrijp dat je graag je kleinkinderen ziet, maar je gezondheid komt eerst en het kan als bijvangst hebben dat je kinderen wel eens op hun hoofd gaan krabben over hoe het met hun moeder gaat. 

Mocht je dit nog niet gedaan hebben, zou ik beginnen om tegen hen te zeggen dat je verdrietig wordt van de opmerking 'je stelt je aan en je mankeert niets'. En je vertelt je behoefte (ik vul die nu even in) 'ik wil graag dat ik gewoon over mijn klachten en onderzoeken kan vertellen, ik serieus wordt genomen in wat ik voel aan klachten'. Kunnen we hierover praten?

Ik kan me voorstellen dat dit pijnlijk is, omdat de relatie nu niet wederkerig voelt. Jij geeft wel en je kinderen nemen, maar ze doen niks terug. Ze bellen je wel voor oppas, maar hebben geen begrip als je ziek bent of naar het ziekenhuis moet.
Heb je dit wel eens besproken met je kinderen, wat dit met je doet?

Wat vervelend zeg, en wat zul je je eenzaam voelen naar hen toe misschien. Hebben ze dat echt zo gezegd, dat je een aansteller bent je dat je niks mankeert? Daar zou ik echt wat van zeggen, en dat je daar verdrietig van wordt. Of dénk je dat alleen maar? En op welke manier en hoeveel had je het over je klachten? Is het contact verder wel goed? 

Ik vraag dit omdat ik een vader heb die allerlei klachten heeft en bijna alleen máár daarover praat en weinig oog voor andere mensen. Er speelt wel meer want hij heeft een vervelend egocentrisch karakter in bepaalde opzichten, dus ik wil helemaal niet zeggen dat jij het gebrek aan aandacht van je kinderen voor je gezondheid aan jezelf te danken hebt, maar misschien staat er wat herkenbaars tussen. 

 Mijn vader stuurde tot een tijdje terug vanalles door wat hij zoal krijgt van het ziekenhuis of huisarts, ik las het braaf maar wist niet wat ik ermee moest. Mijn vader daarentegen heeft er helemaal een sport van gemaakt en een hoop kennis of 'kennis' bij elkaar gegoogeld, en laat dan elke keer dingen weten als dat hij er heel anders over denkt dan de dokter want hij heeft waarde x en die diagnose zou je pas krijgen bij waarde x.3 ofzo (hij denkt sowieso alles beter te weten, dus ik kan hem bijna niet serieus nemen). Terwijl ik dan denk: zou je niet gewoon naar de dokter luisteren en tegelijk een wat gezondere leefstijl proberen na te streven (eet bijvoorbeeld heel veel vlees, weinig groente, beweegt erg wenig).
Hij heeft ook de neiging om ongezond uitziende lichaamsdelen te tonen (bij wijze van spreken een liesbreuk of heftig eczeem op plaatsen die ik normaal niet te zien krijg), maar dat wil ik echt niet zien eigenlijk. Ik weet zeker dat hij heeft aangevoeld dat hij geen of maar een beperkt luisterend oor bij mij krijgt, en daarom de laatste tijd niks van zich laat horen. 

maar wat wil jij concreet van ze en wat doen ze concreet? Je blijft erg vaag.

Ik zit een zelfde soort situatie. Heb helaas geen wijze raad voor je. Er wordt gesuggereerd om met je kinderen te bespreken wat 't met je doet. Dat heb ik geprobeerd en is totaal verkeerd uitgepakt. Voor mijn gevoel heeft 't iets te maken met de rol/houding die ik altijd heb gehad. Kinderen eerst - met moeders hoef je geen rekening te houden. Dat laatste is dan goed gelukt om over te brengen😉

Anna5919 schreef op 16-06-2025 om 17:32:

Och, ook een vervelend verhaal.
Nee, ik mankeerde tot vorig nooit wat, trok er lekker met kinderen en kleinkinderen opuit. Hadden veel familie feestjes en etentjes. Was altijd superleuk. Helaas nu weinig empathie, misschien is het angst.....

Het zou inderdaad angst kunnen zijn, dat ze er nu mee geconfronteerd worden dat je gezondheid niet eeuwig goed blijft. 

Mijn vader heeft ook altijd wat. Eerst een hele geschiedenis met een allergie, toen zijn hart, toen viel hij steeds, vervolgens een liesbreuk (zat er al 20 jaar en kreeg ineens de omvang van een volleybal), en nu heeft hij jicht. Dat is natuurlijk allemaal vreselijk vervelend en naar, maar het is ook alles waar het over gaat als ik hem spreek. Wederkerigheid komt überhaupt niet in zijn woordenboek voor.
Ik toon echt wel een passende hoeveelheid medeleven, maar het is ook niet voor niets dat het gezegde luidt dat ouderdom komt met gebreken. Het is al een wonder dat hij met zijn levensstijl (60 jaar alcoholisme, amper groente en fruit, voorkeur voor witbrood) in relatief goede gezondheid (afgezien van die kwalen) al bijna 80 is.

Ik lees nu pas de reactie van Troelahoep, ben jij toevallig mijn zus?