Volwassen kinderen ongeïnteresseerd
Hallo, ik zit met een probleem waarvan ik mij afvraag of dit vaker gebeurd. Ik heb volwassen kinderen, ze hebben allemaal een gezin. Ik heb altijd opgepast en doe dat nog steeds met veel liefde.
Sinds een jaar is er van alles aan de hand met mijn gezondheid. Ik heb vorig jaar een ongeluk gehad en 2 maanden later kreeg ik een infectie (had niets met het ongeluk te maken) ik heb voor de infectie 2 weken in het ziekenhuis gelegen. Het herstel hiervan zou max 6 mnd duren. Omdat het nu al een jaar geleden is en ik niet goed ben hersteld word ik onderzocht of ik een onderliggende ziekte heb, daar lijkt het wel op alleen in welke vorm is nog niet duidelijk. De kinderen weten dit en vinden mij maar een aansteller. T ligt aan mijzelf, ik zou niks mankeren. Ik vind dit erg lastig en word erg verdrietig van deze reacties.
Herkent iemand dit?
Ik heb ondertussen besloten het niet meer over onderzoeken etcetera te hebben en zeg nu maar dat het goed gaat....
Ach jongens, kinderen nemen is een egoïstische keuze. Misschien is dit de manier waarop dat uiteindelijk bij ons terugkomt!
Als je langdurig ziek bent verdwijnt bij bijna iedereen de interesse. Vooral als er aan de buitenkant niets of weinig te zien is. Een gebroken been is in die zin lekker overzichtelijk. Gips, hulp nodig en over 2 maanden is het over.
Zeggen dat je een aansteller bent vind ik wel ver gaan en onnodig, maar dat het leven vooral draait om hun eigen gezin, de dagelijkse dingen, dat telt voor veel mensen.
Anna5919 schreef op 16-06-2025 om 17:32:
Och, ook een vervelend verhaal.
Nee, ik mankeerde tot vorig nooit wat, trok er lekker met kinderen en kleinkinderen opuit. Hadden veel familie feestjes en etentjes. Was altijd superleuk. Helaas nu weinig empathie, misschien is het angst.....
Ik denk dat het vooral angst is, angst van de kinderen voor het moment waarop zij moeten gaan beseffen dat jij niet meer die actieve ouder kunt zijn waarop ze altijd terug kunnen vallen. Misschien dat jij dan de hulpbehoevende wordt. Ook angst dat ze zelf iets anders moeten gaan regelen voor de opvang van de kinderen (veel duurder). Dan is het beter om de kop in het zand te steken en hopen dat de klachten binnenkort als sneeuw voor de zon verdwenen zijn.
Gedetailleerd alle onderzoeken en uitslagen melden maakt dat het gevreesde perspectief steeds op de kaart blijft, zonder dat er nu echt wat verandert of dat ze weten hoe ze daarop moeten reageren. Ik zou de grote wetenswaardigheden wel vermelden, maar niet alle details van lopende onderzoeken.
Opmerkingen over dat je je aanstelt zijn onbehoorlijk. Was het maar zo ... Als het echt niet meer gaat met oppassen en feestjes etc. dan zou ik een keer een serieus gesprek met ze voeren over ouder worden en de gevolgen daarvan, wat kan wel en wat kan niet meer, hoe dat voor jou voelt en hoe je dat zou willen als het gaat om contact houden.
tsjor schreef op 21-06-2025 om 08:21:
[..]
Ik denk dat het vooral angst is, angst van de kinderen voor het moment waarop zij moeten gaan beseffen dat jij niet meer die actieve ouder kunt zijn waarop ze altijd terug kunnen vallen. Misschien dat jij dan de hulpbehoevende wordt. Ook angst dat ze zelf iets anders moeten gaan regelen voor de opvang van de kinderen (veel duurder). Dan is het beter om de kop in het zand te steken en hopen dat de klachten binnenkort als sneeuw voor de zon verdwenen zijn.
.
Dit is exact hetgeen er bij mij als eerste opkwam bij het lezen van dit verhaal.
tsjor schreef op 21-06-2025 om 08:21:
[..]
Ik denk dat het vooral angst is, angst van de kinderen voor het moment waarop zij moeten gaan beseffen dat jij niet meer die actieve ouder kunt zijn waarop ze altijd terug kunnen vallen. Misschien dat jij dan de hulpbehoevende wordt. Ook angst dat ze zelf iets anders moeten gaan regelen voor de opvang van de kinderen (veel duurder). Dan is het beter om de kop in het zand te steken en hopen dat de klachten binnenkort als sneeuw voor de zon verdwenen zijn.
Ja eens, en die angst hoeft niet eens bewust te zijn bij de kinderen van Anna. Ik kan me drukke levens voorstellen waarbij moeder een factor was die 'er altijd wel was/is'. Zelf gezond zijn en in een druk gezin functioneren maakt het voorstellingsvermogen over de positie van hen die ziek en alleen zijn niet groter. En dat is menselijk. Inderdaad een goed gesprek zou kunnen helpen, meer dan onuitgesproken verwachtingen. Maar ik denk dat Anna hier niet meer leest.
