Dit had ik niet verwacht
Geen seconde had ik kunnen bedenken dat oma zijn zo'n negatieve ervaring zou kunnen worden.
Ik ben zo blij en gelukkig met mijn kleinkindjes maar tegelijkertijd zo bang dat ik ze door verkeerd gedrag kan kwijtraken dat ik mentaal in de knoop raak. Alles gaat nog prima, maar ik loop op eieren. Door de ervaringen van 2 vriendinnen ben ik extreem voorzichtig geworden om maar niets verkeerd te doen of te zeggen. Beide collega-oma's zijn lieve, warme vrouwen die ik al jaren ken. Nuchter, humor en door de jaren gelouterd. Maar in beide gevallen mogen ze hun kleinkinderen niet meer zien. Pogingen tot gesprekken ten spijt. Omdat de ouders zich niet prettig voelen. Dus houd ik me heel erg op de vlakte, zeg niets wat misschien verkeerd kan worden opgevat, volg alle aanwijzingen wat wel of niet mag, bezoektijden etc.
Maar van de knuffelende, spelende en blije oma is niets over. Verdrietig en verward in de auto naar huis.
Waarschijnlijk zijn mijn verwachtingen te hoog geweest. Ik heb fantastische herinneringen aan mijn grootouders en mijn ouders waren ook leuke, lieve opa en oma. En ik dacht dat het ook zo zou worden.
Maar ik ben mezelf volledig kwijt, denk er (te) veel aan en soms ben ik gewoon boos. Om de macht van die kan zeggen "je ziet ze nooit meer".
De opa, mijn man, erkent het probleem en zou me graag helpen maar is ook bang voor de mogelijke gevolgen.
Niemand die iets kan merken maar dat ik niet meer mijn vrolijke ik ben begint op te vallen.
Dus moet ik er maar aan wennen. Maar als iemand weet hoe ik dat kan versnellen; graag.
waarom maak je je daarover zoveel zorgen? Mag toch hopen dat dit niet alleen is door 2 negatieve ervaringen uit je omgeving? Wat weet je nu werkelijk van hun verleden, waardoor de huidige situatie is ontstaan?
Zijn er strubbelingen binnen jouw familie, met jouw kinderen en/of schoonkinderen, dat je hierdoor zo op eieren loopt? Laat angst, voor wat anderen overkomt, niet jouw/jullie leven regeren.
Wat zou je willen en waarom denk je dat dat niet kan?
Voorbeeld: ze vinden zelf dat de oudste, 22 maanden, weinig praat in vergelijking met leeftijdgenootjes. Ik vind dat het wel meevalt, ieder kind is anders is zijn ontwikkeling.
Maar naar aanleiding hiervan (dus niet op het moment zelf) heb ik aangeboden als ik er ben samen met hem op de bank te zitten met een boekje voor zijn leeftijd. Ik heb altijd veel aandacht besteedt aan lezen/plaatjes kijken. Lekker samen op de bank.
Maar, zoals vaker tegenwoordig, zijn de ouders volledig digitaal. Dus lezen uit een boek achterhaald en niet meer van deze tijd. Dus daar hoef ik niet voor te komen.
Maar hij weet al wel hoe hij moet schollen. Dat dan weer wel.
Domina schreef op 11-04-2025 om 18:00:
Voorbeeld: ze vinden zelf dat de oudste, 22 maanden, weinig praat in vergelijking met leeftijdgenootjes. Ik vind dat het wel meevalt, ieder kind is anders is zijn ontwikkeling.
Maar naar aanleiding hiervan (dus niet op het moment zelf) heb ik aangeboden als ik er ben samen met hem op de bank te zitten met een boekje voor zijn leeftijd. Ik heb altijd veel aandacht besteedt aan lezen/plaatjes kijken. Lekker samen op de bank.
Maar, zoals vaker tegenwoordig, zijn de ouders volledig digitaal. Dus lezen uit een boek achterhaald en niet meer van deze tijd. Dus daar hoef ik niet voor te komen.
Maar hij weet al wel hoe hij moet schollen. Dat dan weer wel.
En je punt is? , je wilt niet op een ipad lezen met hem? Zelf niet digitaal ingesteld maar hier druipt het oordeel van af.
Hoe was je relatie met je kind en schoonkind voor er kinderen kwamen? Ik kan me niet zo goed voorstellen dat dat zo helemaal verandert bij de komst van een (klein)kind. Niet in die mate dat je geen boekje mag voorlezen aan je kleinkind. Zijn hier nog dingen aan vooraf gegaan?
Domina schreef op 11-04-2025 om 18:00:
Voorbeeld: ze vinden zelf dat de oudste, 22 maanden, weinig praat in vergelijking met leeftijdgenootjes. Ik vind dat het wel meevalt, ieder kind is anders is zijn ontwikkeling.
Maar naar aanleiding hiervan (dus niet op het moment zelf) heb ik aangeboden als ik er ben samen met hem op de bank te zitten met een boekje voor zijn leeftijd. Ik heb altijd veel aandacht besteedt aan lezen/plaatjes kijken. Lekker samen op de bank.
Maar, zoals vaker tegenwoordig, zijn de ouders volledig digitaal. Dus lezen uit een boek achterhaald en niet meer van deze tijd. Dus daar hoef ik niet voor te komen.
Maar hij weet al wel hoe hij moet schollen. Dat dan weer wel.
Ik lees hier wel een stevig oordeel over de ouders: alles digitaal, hij weet wel hoe hij moet scrollen, dat wel…. Dat voelen je (schoon)kinderen ook. Al die ervaring kan ook als betweterigheid overkomen, of kritiek. Dat valt al snel verkeerd.
Van die vriendinnen ken je natuurlijk alleen hun kant. Laat dat niet meewegen maar kijk gewoon naar je eigen situatie. Je kunt het bespreken met je kind (en schoonkind): dat je geschrokken bent van hun verhalen, dat je zo bang bent dat jou dat ook gebeurt dat je niet ontspannen bent in het contact, en of ze het willen zeggen als ze ergens mee zitten. Er gaan meestal (meestal!) aan “je mag ze niet meer zien” echt wel dingen vooraf die besproken en opgelost hadden kunnen worden.
Overigens vind ik je aanbod om een boekje met kleinkind te lezen alleen maar lief!
Dat betweterige komt hard aan. Moet ik blijkbaar aan werken. Ik zeg relatief weinig maar snap het gevoel.
Voor wat betreft Ipad lezen. Boekjes voor zijn leeftijd hebben vaak geluidjes, materialen etc. Dat lijkt me aantrekkelijker.
Ben zelf van Ipad en e-reader dus digitaal wel bij.
Domina schreef op 11-04-2025 om 18:00:
Maar naar aanleiding hiervan (dus niet op het moment zelf) heb ik aangeboden als ik er ben samen met hem op de bank te zitten met een boekje voor zijn leeftijd.
Dit soort dingen kun je toch gewoon doen zonder het aan te bieden of te melden?
Het zou mij waarschijnlijk nauwelijk opgevallen zijn als iemand een boekje meenam en dat met mijn kind ging bekijken zonder daarbij een doel te vermelden. Pas als iemand zou suggereren dat een mogelijke spraakachterstand kwam doordat ik niet genoeg boekjes las, en dan boekjes ging meenemen, ja, dan zou ik dat opmerken.
Maar je kunt dit toch gewoon doen? Of denk je dat ze boos worden als je een 'ouderwets' boek meeneemt?
Ik lees ook een flink waardeoordeel in het voorbeeld dat je geeft. Probeer dat te voorkomen. De tijden zijn veranderd en dit zijn hun kinderen, dus zij bepalen de opvoeding.
Net als dat jij de regie had in de opvoeding van je eigen kinderen.
En die angst die je hebt, lijkt ontzettend te worden gevoed door jouw vriendinnen. Maar jij bent jij. Zij zijn zij. En je hoort maar een kant van het verhaal. Laat je niet gek maken door hun ervaringen.
Is er op een of andere manier spanning tussen jou en de ouders? Want dit voorbeeld wat je geeft klinkt heel onschuldig. Jij bent superlief dat je met ze wil lezen. En zij zeggen dat ze lezen uit een boekje niet nodig vinden. Dan pak je toch gewoon de iPad? Of voelt het als een afwijzing? Misschien was dat helemaal niet het geval? Maar reageer je extra gevoelig vanwege die vriendinnen van je.
Ik zou zeggen: bespreek de verhalen van je vriendinnen eens met je zoon en schoondochter. Dan kun je ook aangeven hoe erg je vindt dat zij hun kleinkind(eren) niet meer mogen zien. en zelfs vragen of zij jou dat niet aan willen doen, maar op tijd willen waarschuwen als je over hun grenzen heen gaat.
Nog een tip (ik ben er zelf niet aan toegekomen): als kraamcadeautje kreeg ik een plakboek met allemaal afbeeldingen uit reclamefolders en tijdschriften. simpele afbeeldingen: klok, lepel, paard etc. Mijn oudste vond het geweldig, ik ook. Zo'n plakboek kun je zelf maken en dan geven, hij wordt binnenkort 2. Als je dan komt kun je daaruit 'lezen' met hem. Niet omdat er een oordeel onder zit over zijn praten, het belang van voorlezen, oordelen over digitaal etc., maar simpelweg omdat het jouw plakboek is dat jij gemaakt hebt. Veel plezier met het maken.
Tsjor
En Domina, er is een actief topic hier die je wellicht even kunt lezen. Hij heet “Oma mag nauwelijks op bezoek” (wat overigens een titel is die een beetje misleidend is, want oma mag wel op bezoek komen).
Hier kun je de spanning lezen die kan ontstaan als er verwachtingen zijn die niet worden nageleefd door de kersverse ouders. Geeft een mooi inkijkje hoe verschillend mensen over zaken kunnen denken. Er worden veel voorbeelden van beide kanten gegeven.
Misschien is het even een goede tegenhanger, voor de eenzijdige verhalen die jij van je vriendinnen hebt gehoord 
Een verhaal heeft altijd twee kanten.
Waarom ben je zo beinvloed geraakt door de ervaring van je collega’s?
En zijn jouw kinderen kritisch? Of eiserig?
Het zijn compleet verschillende situaties en mensen.
Sommige ouders (met name met jonge kinderen) zitten teveel bovenop hun kinderen of zijn erg krampachtig in de opvoeding. Ze lezen zich uitgebreid in en alles moet volgens bepaalde richtlijnen. Ik vind juist de oudere generatie veel meer ontspannen. Wat jij kunt doen:
- geef geen oordeel,
- heb het niet over hoe het vroeger ging en dat dat beter was,
- kom niet ongevraagd langs (tenzij ze dat graag willen),
- willen ze een vaste oppasdag? Wat verwachten jullie van elkaar?
- vraag "hoe zien jullie dat"?
- bespreek je zorgen open n.a.v vriendinnen en geef aan dat jij een goede band wilt.
Hoe is de relatie verder met je kinderen en hun partner(s)?
22 maanden en scrollen daar vind ik ook wat van. Ik laat ze ver van telefoons of ipads. Ze krijgen er afwijkende ogen van en overprikkeling. Verse ouders zijn vaak onzeker. Je legt je vinger op hun zere plek. Ze weten heel goed dat normale boeken beter zijn. Laat het gaan. En lees ze gewoon voor uit je meegenomen boek.