Kleinkind weinig zien
onze zoon van 32 is 2 jaar geleden vader geworden.
Nu was vooral mijn relatie met hem al langere tijd wat slechter, maar ik had gehoopt dat de komst van ons kleinkind daar verandering in zou brengen. Niet dus.
Onze zoon heeft slechte herinneringen aan zijn eigen jeugd en heeft te kennen gegeven dat hij het contact wil beperken tot 1x per 2 maanden bezoek en om de maand bellen.
Ik snap waar het over gaat, voel me daar ook heel schuldig over, maar vind dit tegelijkertijd ook heel moeilijk.
Zijner meer grootouders die in deze situatie zitten ? Zijn hier ook praatgroepen voor ? Ik zie wel praatgroepen voor grootouders die hun kleinkinderen helemaal niet zien, maar dat is bij ons (nog) niet het geval.
Ik ben geen grootouder dus ik weet niet hoe het voelt om een kleinkind niet zo vaak te zien maar ik vind dat je zoon het wel goed heeft aangepakt. Hij heeft duidelijk aangegeven waar de pijn voor hem zit maar hij wil je niet je kleinkind onthouden, ik vind de regeling van om de maand contact en om de maand bellen heel netjes
'Nu was vooral mijn relatie met hem al langere tijd wat slechter, maar ik had gehoopt dat de komst van ons kleinkind daar verandering in zou brengen. Niet dus.' Zo werkt dat natuurlijk niet als de oude pijn er nog steeds ligt.
Ik heb me op het standpunt gesteld dat het kleinkind het kind is van mijn kind, niet van mij. En de ouders aangeboden dat ik me richt op hen, hen zal helpen om ouder te zijn.
Jullie relatie is nu gebaseerd op een vervelend verleden. Je kunt niet op het voertuig van het kleinkind die relatie willen verbeteren. Ik denk dat je daarover met je zoon in gesprek moet gaan. Wellicht moet je zelf eerst anders worden, zodat je zoon merkt dat jij niet meer het verleden bent, maar nu een ander mens. Wellicht kun je je zoon op een andere manier bijstaan, meer op afstand. Dus mijn advies zou toch echt zijn: zorg eerst voor de relatie met je eigen kind.
Er is een uitdrukking "hoop doet leven". Mijn ervaring is dat hoop ook een hoop kapot kan maken. Hopen op iets is verlangen naar iets. Als het verlangen niet bevredigd wordt, komt meestal verdriet, teleurstelling en/of boosheid om de hoek.
Ik lees dat je eigenlijk een betere relatie met je zoon zou willen. Hij heeft uitgesproken waarom hij dat niet wil en jij voelt je schuldig over het gebeurde. Hebben jullie er ook over kunnen praten verder? Kan je hem echt laten voelen en laten zien dat je 't met de kennis van nú anders zou doen? Uit ervaring weet ik dat dat verrekte moeilijk is.
Daarnaast, mijn kinderen hebben een goede jeugd gehad. En toch zie ik ze (ook) nauwelijks. Er zijn er die ver weg wonen, maar ook die vlakbij wonen. Daar heb ik minder contact mee dan jij en je zoon. Ik vind het ook moeilijk als ik dan mensen hoor die hun (klein) kinderen bijna wekelijks zien/spreken. Door post als de jouwe realiseer ik me dan weer even "het is wat het is".
Ik hoop dat jullie (ooit) in gesprek met elkaar kunnen komen en anders dat je er vrede mee leert hebben.
Aanvulling, bij mij komt 't door m'n scheiding dat ik ze nog maar weinig zie. Ze trekken meer naar hun vader.
neem maar van mij aan dat veel grootouders hun kinderen/kleinkinderen nog veel minder zien. Dus probeer te accepteren en geniet van wat je hebt.
Wat ik heel positief vind, is dat je zoon duidelijk aangeeft waarom hij het contact niet al te intensief wil hebben. Het lijkt mij heel fijn dat dit is uitgesproken, dat je weet wat er aan de hand is. Bij veel ouders + volwassen kinderen blijft het in het midden hangen waarom er weinig en/of moeizaam contact is.
Ook geeft je zoon duidelijk aan hoeveel hij contact wil hebben. Dat vind ik ook positief. En net als sommige anderen al zeggen, dat is op zich best vaak. (Al hangt dat natuurlijk ook van de afstand af, als je 1 straat bij elkaar vandaag woont is het misschien weinig)
Dat jouw relatie met je zoon nog steeds "wat slechter" is, lijkt me trouwens een groter probleem dan hoevaak je elkaar ziet. Hoe goed het contact is, is volgens mij belangrijker dan hoe vaak het contact is.
Nog iets: als je jonge kinderen in je leven mist, is een actie als 'steungezinnen/buurtgezinnen misschien iets voor jou? Je kunt dan omgaan met kinderen die zelf geen oma hebben en waarbij de ouders een beetje ontlast moeten worden. Dat deze kinderen niet je kleinkinderen zijn, haalt de spanning en verwachtingen er een beetje van af.