Per ongeluk het grote geheim verklapt.
Hi,
Ik ben juf, misschien wat gek op een ouders forum maar wil ander perspectief.
Vandaag ging ik voor de leuk het sinterklaasjournaal kijken met mijn groep 6 tijdens het tien uurtje. Ik vroeg het eerst als grapje maar iedereen zei ja dus zette ik het aan. Daarna kwam er wat discussie en ik probeerde het geheim te ontzeilen, dacht ik.
Na school een belletje van een moeder dat haar dochter al een uur aan het huilen was, ze belde eerst tijdens een vergadering en zei dat het kon wachten. Haar dochter was huilend thuis gekomen omdat ik had gezegd dat hij niet bestaat. Dit schooljaar zou haar laatste geloofjqar zijn. Dat school daar helemaal geen recht tot heeft etc. Daar ben ik het ook mee eens en het was nooit mijn bedoeling of intentie om het te verklappen en kan het ook niet meer herinneren. Heb ook excuses gezegd dat dit zo gelopen is en nooit mijn bedoeling was. Moeder ging door dat dit traumatisch was en het kind dit voor altijd bij zich zou dragen. Dat ze het van kinderen kon bagataliseren als die het verklapten maar dat nu het van de juf kwam niet meer te redden was. Uiteindelijk gesprek oke geeindigd. Maar ik zit er zelf nog wat in mijn maag mee, ik baal er gewoon ontzettend van. Ben ik nu een verschrikkelijk mens/juf? Gaat het kind wrok tegen mij houden? Of de ouders?
Sta de rest van de week niet voor de groep dus ik kan morgen niet peilen.
is dit serieus? Zo ja dan snap ik niet dat er nog mensen op school werken, als zulke ouders bestaan
TO: je bent een makkelijk doelwit (aanspreekpunt) voor boze en emotionele ouders. Dat komt omdat ze jou kennen en jij hun kind in de klas hebt. Maar je maakt deel uit van het instituut School en je bent niet als individu verantwoordelijk voor het levensgeluk van je leerlingen en hun ouders. Goed dat je erover praat met collega's én schoolleiding. Dan is het probleem niet meer alleen van jou, maar van het instituut School.
Zou het als kind eerder traumatisch vinden om in Sinterklaas te geloven (in stand gehouden door notabene je eigen moeder) terwijl mijn leeftijdsgenoten dat al jaren niet meer doen. in Gr 6 hoef je daar geen rekening mee te houden.
Happyapple schreef op 15-11-2023 om 07:06:
[..]
Nou dit inderdaad. Het is groep 6 en niet groep 3 of 4 ofzo. Mijn kind uit groep 4 begint nu wat te twijfelen, maar gaat tegelijkertijd ook enorm op in de magie van het sinterklaasjournaal, dus ik vind het ook lastig wat ik ermee aan moet. Vooral ook omdat die vragen dan vaak ineens komen met ons de 5 jarige ernaast. En ze herkennen bijvoorbeeld ook 'Cas de ranger' die ook een piet speelt in filmpjes enzo. Maar ik vind het ook wel cru om nu in deze periode doodleuk te zeggen dat sinterklaas idd net als de kerstman en de paashaas is en daarvan weten ze bij ons dus al sinds klein dat die niet echt bestaan.
Op vragen als hoe Sint eigenlijk al die kadootjes kan betalen, of op veel plekken tegelijk kan zijn mompelde ik iets van "oh, ja dat is eigenlijk wel gek, wat denk jijzelf? " Ik verzon geen smoesjes, liet ook geen hulpsinterklazen aanrukken. Als ze er dan zelf aan draai gaven, was dat voor mij een teken dat ze er nog niet aan toe waren afscheid te nemen van de magie van het feest. En dan kwamen ze ergens in februari mij heel triomfantelijk op ervan op de hoogte stellen dat de Sint niet bestond. Naar mijn idee sterkt het kinderen in hun (zelf)vertrouwen als je ze er op die manier achter laat komen ipv onthult dat dat ze x jaar met man en macht voorgelogen zijn door volwassenen. Oudsten hebben het ook nooit aan de jongere kinderen verraden.
Ik zou als een kind zelf met vragen komt niet gaan liegen, tenzij een kind echt nog heel jong is (mijn zus herkende de buurjongen als piet toen ze nog een peuter was, dan kun je dat nog makkelijk wegpraten). Als een kind vragen gaat stellen, zou ik de antwoorden vooral bij kind laten en het zelf in laten vullen. Met jongere kinderen erbij is dat natuurlijk wat lastiger, dan kun je er later op terugkomen.
Ik zou het niet oké vinden als mijn kind het aan andere kinderen verklapt. Uiteraard niet meer in groep 6 of hoger. Dan mag mijn kind dat nieuws wel als bekend veronderstellen.
Mijn ouders zeiden altijd dat als ze erachter zouden komen dat wij het aan anderen hadden verteld, dat we dan geen cadeautjes meer zouden krijgen.
Wij hebben wel overwogen om het deze zomer aan dochter te vertellen maar dat is er door alle omstandigheden niet van gekomen. Ik heb er nu vrede mee als ze van haar geloof valt. Er zijn in groep 5 nog wel een aantal kinderen die nog geloven. Maar ook als ze het wel weten kunnen ze genieten van de magie van het feest. Want als de sint binnenkomt, dan ís hij er en dan is het opeens toch allemaal echt.
Ik vind het overigens ergens ook wel zielig als ouders hun kind zo lang klein houden dat het met elf jaar nog in de sint gelooft. Dat is niet schattig. Ook kleine kinderen worden groot en van je sintgeloof vallen hoort daarbij.
Als een ouder een kind zelf geen trauma wil bezorgen, ga dan niet een kind een geloof aanpraten. En dat tot groep 6 volhouden. Het is de verantwoordelijkheid van de moeder zelf, die ze nu op jou schuift. Misschien zou de school aan ouders kunnen laten weten dat vanaf groep...anders met het sinterklaasgeloof wordt omgegaan.
Mijn ouders hebben ons nooit een sinterklaasgeloof aangepraat, juist eerder laten doorschemeren hoe het werkelijk zat. Ik heb dat zelf als heel prettig ervaren, want waarom zou je tegen een kind zo erg liegen, dat is het in feite toch. De trauma is toch dat je voorgelogen wordt? Dat dat vertrouwen wordt beschaamd en dat jouw moeder als enige van de klas dit volhoudt. Ik kan me herinneren dat bij de basisschool van mijn kinderen een regel dat vanaf een bepaalde groep.. het sinterklaasgeloof door de school niet meer werd ondersteund.
Ik heb niet minder van sinterklaas genoten, en hem licht gevreesd, ook al hoorde ik meteen dat de Sinterklaas op school onze overbuurman was. We bleven thuis liedjes zingen door de open haard, ook wisten we beter.
Mijn vader die zelf in het bijzonder onderwijs werkte, vertelde als iemand voor een klas de sinterklaasverkleding aan deed, daarna toch echt de magie van sinterklaas ontstond. Ik vraag me af of het hele sinterklaasgeloof misschien alleen leuk is voor de ouders.
Dus lr0908 trek niet aan, wat niet van jou is!!
Ik vind, blijkbaar niet in de meerderheid, het wel sullig. Traumatisch, nee natuurlijk niet, sullig wel. Sommige dingen wil je als ouder zelf vertellen. Een ander bepaald niet wat de juiste leeftijd is, wat belachelijk of een leugen is.
Je hebt als juf een "laatste mogelijke" twijfelleeftijd onder je hoede, dat is het geleerde lesje. En weer door.
als het zo een groot geheim was had moeder aan het begin van het jaar aan de leraren aan kunnen geven dat haar kind nog in sinterklaas gelooft en of ze daar rekening mee kunnen houden. Anders loop je wel een groot risico in groep 6 dat het uit iemands mond komt. Het lijkt mij heel vermoeiend zoveel jaar lang een geheim te hebben en mijn kind voor te liegen om een kinderfeest.
Bloem1970 schreef op 14-11-2023 om 21:45:
een volgend schooljaar ga jij dus eerst een mailtje sturen of er nog gelovers zijn. En voor nu, misschien heb je het kind wel juist voor een trauma behoed!
Heeft het kind niet een trauma opgelopen doordat ze er achter kwam dat sinterklaas niet bestaat terwijl de rest van de klas dat al wist?
Bloem1970 schreef op 15-11-2023 om 10:59:
[..]
Ze blijft bezig
Mijn kinderen kwamen er vanzelf achter en waren ook van slag. Mijn oudste (toen 7 jaar of zo) vroeg compleet uit het niets tijdens een zomerse bergwandeling "zeg die cadeautjes in mijn schoen, doe jij dat" Toen ik enigszins overrompeld ja zei, was zijn enige reactie "mijn hele leven is in brokken". Daarna liepen we gezellig verder. Mijn jongste kwam op 4 december met de dwingende vraag "Nu moet ik het weten, bestaat hij of niet" En omdat we hadden voorgenomen niet te liegen, antwoordden we naar waarheid. Woedend was ze, stampvoetend riep ze dat wij leugenaars waren en dat ze het morgen de hele school ging vertellen. Enfin een klein uur later en veel praten was ze gekalmeerd. Dus ja dat kinderen wat van slag zijn gebeurt vaker. Ik zou me dat niet aantrekken als leerkracht. En ik zou me het ook niet laten aanpraten door een boze ouder.
"traumatisch" wat overdreven.
Geen wonder dat bijna niemand meer leraar wil worden als ze met dit soort hysterische ouders te maken krijgen. Elk kind krijgt het een keer te horen, dus nu is heel Nederland dus getraumatiseerd ofzo? Dan kunnen we Sinterklaas maar beter stoppen.
Groep 6 ook wel erg laat om dat nog vol te houden.
Mijn dochter had in groep 6 een vriendinnetje dat een nakomertje was. De hele klas wist dat Sinterklaas niet bestaat, maar de moeder van dat meisje bleef bij hoog en bij laag volhouden dat hij wel bestond, tegen alle vragen en twijfels van haar dochter in. Mijn dochter vond het een beetje sneu dat het kind zo werd voorgelogen en daardoor een beetje buiten de groep viel en had nog eens duidelijk gezegd dat het niet waar was. Misschien niet zo handig van dochter, maar goed bedoeld. 's Middags werd ik opgebeld door een woedende moeder met allemaal lelijks over mijn dochter. Dat haar kleine schatje nu zo bruut van haar geloof beroofd was, kwam allemaal door mijn verschrikkelijke kind.
Zelf heb ik mijn juni-kind vlak na haar 8e verjaardag verteld dat ze nu onderdeel uitmaakte van het Grote Geheim van Acht Jaar en Ouder. Ze bleek al lang haar vermoedens te hebben, dus het was geen trauma. En in december stortte ze zich enthousiast op het verzinnen van surprises en gedichten.
Ik herinner me van mijn middelbare schooltijd nog dat ik een keer het lootje had getrokken van een jongen die nogal gepest werd. Ik had zelf helemaal niks tegen die jongen, ik pestte hem ook niet, hij zat gewoon niet in mijn (meiden)kliekje. Omdat ik geen idee had wat ik kon kopen voor hem en wat hij leuk vond, belde ik zijn moeder (vaste telefoon, toen nog geen nummerherkenning) en zei dat ik 'Lootjes Piet' was en me afvroeg of ze kon helpen. Blijkbaar dacht ze dat ik lollig wilde doen of dat ik één van de pesters was, want ik kreeg verbaal de volle laag. Ik kwam er helemaal niet meer tussen. Mijn moeder zag gelukkig dat het helemaal uit de hand liep, nam de hoorn van me over, zei dat ze de moeder van Lootjes Piet was en dat die moeder even moest dimmen en naar het verhaal moest luisteren. Gelukkig hielp dat en kwam de moeder uiteindelijk met bruikbare ideeën. Ik was me kapot geschrokken van die aanval, dus ik snap helemaal dat TO even moet bijkomen.
Alkes schreef op 15-11-2023 om 15:59:
Mijn kinderen kwamen er vanzelf achter en waren ook van slag. Mijn oudste (toen 7 jaar of zo) vroeg compleet uit het niets tijdens een zomerse bergwandeling "zeg die cadeautjes in mijn schoen, doe jij dat" Toen ik enigszins overrompeld ja zei, was zijn enige reactie "mijn hele leven is in brokken". Daarna liepen we gezellig verder. Mijn jongste kwam op 4 december met de dwingende vraag "Nu moet ik het weten, bestaat hij of niet" En omdat we hadden voorgenomen niet te liegen, antwoordden we naar waarheid. Woedend was ze, stampvoetend riep ze dat wij leugenaars waren en dat ze het morgen de hele school ging vertellen. Enfin een klein uur later en veel praten was ze gekalmeerd. Dus ja dat kinderen wat van slag zijn gebeurt vaker. Ik zou me dat niet aantrekken als leerkracht. En ik zou me het ook niet laten aanpraten door een boze ouder.
Haha, zijn hele leven in brokken, hilarisch. Oudste bekende later dat ze het ons pas na de feestdagen vertelde, omdat ze bang was dat we geen kadootjes meer zouden kopen als ze het wist.
