Pesten en school doet helemaal niks
Hoi Allemaal,
Ik heb een super lieve dochter van 5 en half, ze zit in groep 2 van de basisschool. Nu wordt ze al bijna anderhalf jaar gepest alleen de eerste drie maanden van school niet. Toen mijn dochter voor de eerste keer gepest werd zei de school “ je dochter is anders dus daarom word ze gepest.” Ik werd zo boos toen en zei meteen “ dus iedereen die anders is mag gepest worden? Bril dragen, rood haar, sproeten, noem maar op. Iedereen dus” hier gaven ze geen weer woord op. Maar mijn dochter moest maar veranderen. Ze moest therapie gaan volgen en een weerbaarheidscursus gaan volgen. Dat laatste kon niet een want ze was er te jong voor. Uiteindelijk belandde mijn dochter drie keer op de eerste hulp met ernstige buikpijn. Dit kwam door stress en was ze ook niet zindelijk meer. Ik heb toen alles geprobeerd maar liep constant tegen een muur aan en ik wist uiteindelijk niet waar ik hulp kon vinden. Intussen ging mijn dochter weer naar school en tekens werd ze door andere kinderen gepest. En school bleef maar zeggen dat ze er op zou letten. Echter bij de laatste pestperiode loopt het helemaal uit de hand, mijn dochter word uitgescholden voor de vreselijkste dingen die ik hier echt niet kan herhalen en ze wordt geschopt, geslagen en met de dood bedreigd. En school doet helemaal niks, heb de vertrouwenspersoon van school gebeld en die was kwaad op de directeur en ging hem bellen zodat hij meteen contact met mij moest opnemen, hij heeft nog niet gebeld en we zijn dagen verder. We hebben verschillende instanties ingeschakeld en die weten niet wat ze horen als wij het verhaal van onze dochter horen. Maar kunnen begrijpelijk niet a la de minuut iets doen. En wij weten niet meer wat wij in de tussentijd nog kunnen doen. Is er iemand die nog tips voor ons heeft.
berichtje van een erg bezorgde en verdrietige moeder
Verdiep je liever in de 'sociale kaart' van het onderwijs en het speciaal onderwijs, in jouw omgeving. Dan ben je een doeltreffender gesprekspartner voor de instanties die voor je zoeken en met je mee zoeken.
Ergens in jou buurt zitten sleutelfiguren die die sociale kaart goed in beeld hebben en je kind goed kunnen beoordelen. Misschien wel iemand van MEE of het samenwerkingsverband. Vraag daar actief naar: wat zou goede en veilige scholing kunnen zijn voor mijn dochter? En luister, ook als men soms wat aarzelend is, want de belangen van de eigen organisatie kunnen een oplossing voor jou dochter in de weg zitten.
Daarom kan het belangrijk zijn om daar hulp in de vorm van onderwijsconsulenten of In1school bij te zoeken.
En heb geduld. Wachten hoort erbij. Het is belangrijker dat die zaken in goede orde verlopen dan dat je zaken forceert. Dat kan ook nodig zijn maar dan moet je dat kunnen onderbouwen.
Kijk ook eens naar je gemeente. Tegenwoordig heeft de wethouder onderwijs een belangrijke rol en is er vaak een 'aanjaagteam' thuiszitters, die gezien het groeiende aantal uitvallers uit dit giftige systeem schooluitval tegen moet gaan.
Daar zitten vaak sleutelfiguren tussen. Die ook voor jou, soms achter de schermen, een oplossing kunnen zoeken en forceren.
Maar ga ook alleen maar akkoord met een oplossing waarvan je verwacht dat het je dochter goed zal doen en geef geen garanties af die je niet kunt waarmaken want je kunt behoorlijk onder druk gezet worden terwijl het gaat om de veiligheid en de scholing van je kind wil een instelling of organisatie kunnen 'scoren' en garanties dat hun oplossing gaat werken. Die kun je niet geven.
We hebben dit al bij Mee en het samenwerkingsverband neergelegd de vraag van waar onze dochter het beste zouden thuis horen qua school, maar iedereen zegt we wachten eerst de testen en onderzoeken af en ze willen wachten met het besluit tot zeker na de herfstvakantie het volgende school jaar. Dat was onze eerste vraag en de tweede aan de instanties was hoe kunnen wij ouders en school haar veiligheid en rust geven in de tussen tijd. Daar wist niemand een concreet antwoord op. Ja nog meer begeleiding op school ( onze dochter krijgt volgens school al extra begeleiding en is een kind met extra zorg vandaar de subsidie die de school extra krijgt om haar les te geven vandaar dat ze haar niet kwijt willen) maar die extra begeleiding die ze krijgt is gericht op veranderingen bij mijn dochter zij moet netjes en op een juiste manier dingen leren vragen, zij moet netjes en correct handelen. Dus onze dochter moet veranderen en de rest niet. Ik ben heel lang heel rustig en netjes geweest. Heb de juiste wegen bewandeld en meer. Maar zoals ik al vaker schreef lopen wij steeds tegen een muur aan en worden we niet verder geholpen. Wij kunnen niet wachten tot de herfstvakantie, wij kunnen niet wachten tot onze dochter inelkaar geslagen wordt. En wij kunnen al helemaal niet meer wachten tot wij te horen krijgen dat het zo mis is gegaaan met onze dochter dat al het vrolijkheid, liefde en zachtheid uit haar is verdwenen.
In dat geval meldt je haar ziek en blijft ze thuis tot de herfstvakantie.
Echt, dat is geen uitzondering.
Mijn dochter zat thuis van het begin van het jaar tot in oktober. En dan waren wij echt heel snel en alles werd op orde gevolgd.
En inderdaad was ze inmiddels een 'brandend' huis geworden. Je tenen krommen om dat aan te moeten zien.
Voor de brugklas zou ze naar het speciaal onderwijs. De basisschool werkte niet mee dus pas in het speciaal onderwijs zou ze een rugzakje krijgen.
Echter het was al in kannen en kruiken toen de staatssecretaris in dat voorjaar ineens meldde dat kinderen die in de brugklas voor het eerst een rugzakje aanvroegen, het eerst moeten proberen.
Gelukkig snel aan kunnen melden op de school waar zoon in een speciale klas zat die ze daar ook hadden.
Het eerste brugjaar ging goed vanwege twee hele goede mentoren. Het jaar daarop liep het vast op een overspannen mentor die haar probeerde te dwingen zelfstandiger te zijn dan ze was als meisje nog zonder autisme diagnose.
Op deze school was geen oplossing, al bood men van alles aan dat niet paste. Als ze bang werd in de klas mocht ze naar de zorgmentor lopen. Ja, hallo, als ze bang was durfde ze niets meer, niet eens op te staan en weg te gaan, bang dat iemand wat aan haar zou vragen waarvan ze te bang was een verkeerd antwoord te geven en dat dan iemand boos werd en haar ging dwingen. En bovendien, het jaar daarop stuurde de mentor haar op pad naar schoolmedewerkers die vervolgens voor haar onvindbaar bleken zodat ze nog angstiger werd. Gelukkig kon ze het ook op een nevenschool proberen die kleiner was maar daar werd ze zo angstig van de onbekende voor haar nieuwse mensen en de onsympatieke 'buddy' dat de begeleiding dat daar goed opviel en onder woorden kon brengen.
Ik had 'meekijkers' vanaf de tijd van mijn zoon dus toen is de overplaatsing snel in gang gezet.
Ik liet haar wel uit haar boeken van het laatste jaar werken thuis. En daarvoor had ze op de basisschool al veel uitval en dan ging ik naar school om huiswerk op te halen dat we thuis samen maakten.
Echt, thuiszitten hoort er soms gewoon bij als het alternatief is dat je kind ziek wordt van pesten en onbegrip en gebrek aan veiligheid op school.
Misschien heb je je hoofd teveel op hol laten brengen door de school die te optimistisch kan doen over oplossingen. Ja, die jij moet opvolgen maar wat je kind niet kan en dan leggen ze de bal bij jou. Want zij hadden toch zo'n goed verhaal?
Echt, dat Passend Onderwijs is een enorme tegenvaller. Waar je doorheen moet zien te manouvreren.
En dan beloofden ze een faalangstraining, nou die moest nog beginnen toen ze al op het speciaal onderwijs zat. En die faalangst liep ze op door school. Maar ook daar zijn wachtlijsten.
Ook een behoorlijk heftig verhaal. En ook een lange periode van onzekerheid. Ja, ik denk ook wel dat als je een kind hebt met extra zorg je altijd goed in de gaten moet houden of alles goed gaat en of dat ook blijft gaan. En wij staan natuurlijk nog aan het begin ze is pas vijf en we hebben een hele lange weg te gaan. En het verschil lijkt hier het zoveel moeite moet kosten voor dat alles in werking wordt kan worden. Dat je eerst boos moet worden en met je vuist op tafel slaan voordat de mensen zien hoe nodig er hulp nodig is.
Misschien dat het een keer kan helpen maar ik raad je af om boos te reageren.
Je kunt beter goed onderbouwd reageren, goede begrijpelijke tekst, je doel voor ogen houden en juist beheerst en zakelijk overleggen.
Anders ben je ook nog die 'emotionele' ouder en geloof me dat is geen aanbeveling en kan je uiteindelijk ook nog duur komen te staan. Want voor emotioneel leest men 'labiel' 'onwetend', dom dus. En neemt alsnog een loopje met je.
Het liep hier door tot de kinderen 18 waren, maar ik werd er wel steeds handiger in, en geduldiger.
Het werd een soort sport om het goed te krijgen. Gewoon een wat lastiger puzzel. En ik had steeds meer vertrouwde contacten.
O ja, een man meenemen kan ook helpen. Heel primitief maar die hebben blijkbaar bij sommigen nog steeds meer gezag in plaats van zo'n emotionele moeder.
Ik nam mijn vader mee nadat mijn exman noodgedwongen afhaakte.
Mijn man is tot nu toe bij alle gesprekken aanwezig geweest en hij deed het laatste contact met school, maar hij bereikt ook niet veel. En ik ben eigenlijk pas echt boos geworden bij de laatste keer pesten met bedreigingen. Verder probeer ik me heel erg in te houden en als ik verdrietig ben dan laat ik dat zeker niet zien daar schiet je ook zeker niks mee op. Maar op het moment dat ze liegen, onjuist heden rond bazuinen of zo de veiligheid van mijn dochter uit het oog verliezen is het klaar met rustig zijn. Maar het ergste van alles vind ik dat je als ouders niet gehoord word, ongeacht je dit op een rustige duidelijke manier doet. En ik zal zeker de komenden gesprekken met de instanties rustig zijn, daarom gaan wij het gesprek met school niet meer aan. Wij willen absoluut niet nog meer onrust wij willen alleen duidelijkheid. Duidelijkheid van welke weg we het beste kunnen bewandelen.
'En ik denk dat mijn dochter echt beter af is op speciaal onderwijs
gezien de problemen die ze heeft. Maar er is een wet die zegt dat
kinderen die speciaal onderwijs nodig hebben eerst moeten proberen of ze
het redden met extra begeleiding op een reguliere school. Nou dat
hebben we gedaan en zie het resultaat.' .
Als ik het goed begrijp zijn de onderzoeken etc. al achter de rug, is duidelijk dat je dochter naar speciaal onderwijs kan, maar is er een wachtlijst, tot na de herfstvakantie.
Het probleem is nu vooral: wat te doen zolang die wachtlijst er is? Niemand heeft daar antwoord op, dus dan kun je zelf het antwoord bedenken. Zomaar naar deze school laten gaan is niet goed voor je dochter. Evalueer dat zelf nog even, want je vindt het ook niet goed als ze blijft zitten en dus in een andere groep terecht zou komen, waar ze wellicht de pestkoppen niet tegenkomt en een andere positie kan krijgen. Bovendien geef je aan dat ze drie vriendinnetjes heeft in deze groep, maar je zet zelf een kanttekening: de vriendinnetjes komen niet spelen, daarmee benader je dat negatief, terwijl het kan zijn dat het concept 'vriendinnetje' voor je 5-jarige dochter anders is da jouw concept.
Een optie is dus:volgend jaar in een andere groep, dus 1 jaar overdoen.
Andere optie: thuis houden totdat er plaats is op het speciaal onderwijs.
Andere optie, wat AnneJ al zegt: bekijk de sociale kaart uit je omgeving en zoek uit welke mogelijkheden er nog meer zijn. Je hebt al steun van verschillende organisaties, maar soms denken die alleen binnen vastgelegde paadjes en vind je zelf iets daarbuiten.
Tsjor
Ze heeft nog geen verwijzing naar het speciaal onderwijs, hier zijn de onderzoeken voor nodig die geplant staan. Maar het is duidelijk te zien dat door de achterstand in haar motoriek, nog niet kunnen lezen, enigszins traag is, spraak achterstand enz enz dat ze het het niet gaat redden op een reguliere school. En natuurlijk kan de school geen garantie geven dat ze na volgend schooljaar wel goed genoeg is voor groep 3. Dus vandaar dat wij al weten dat speciaal onderwijs beter voor haar is. Ze staat dus niet op een wachtlijst en hebben we nog een lange weg te gaan. Met de herfstvakantie willen ze pas een advies hierover uitbrengen omdat ze nog de uitslagen van de onderzoeken willen afwachten en kijken of de extra begeleiding gaat helpen. Maar die kan niet helpen omdat ze niet in een veilige omgeving is. Uit een observatie van twee maanden geleden kwam er uit dat de leerkracht vond dat haar ontwikkeling volledig stil stond. Vanmorgen toen ze nog in bed lag smeekte ze of ze niet naar school hoefde, want ze is bang. Ze heeft vannacht ook meerdere nachtmerries gehad. Dus er moet nu wat gedaan worden. En ik ga vandaag zeker die sociale kaart bekijken. Ga de gemeente vandaag ook bellen.
Ik heb zelf de ervaring dat kind niet bij standaard basisonderwijs is begonnen. Die heeft dus helemaal niet al die onderzoeken gehad want de gewone school waar ik hem wel had aangemeld gaf zelf al aan dat de volle klassen en zijn problematiek hem niet ging worden. De crèche en ib er van te voren met ib er van speciale badisonderwijsschool bij elkaar gezet en dat was genoeg.
ook de andere versie meegemaakt met kind 1, die heeft al die onderzoeken moeten doen en werd lichtelijk tot gemiddeld gepest en dat weet ze nu nog.
niet meer naar deze school is 1. En boos worden is emotioneel logisch hoor. Je wilt gewoon beste voor je kind. Het is alleen niet altijd handig. Ik zou ook niet meer met die school om tafel willen. Pak de sociale kaart inderdaad en check de mensen die het probleem wel zien. Als je gevoel nu al zegt speciaal onderwijs dan zou ik de kwelling niet langer laten voortduren en zolang zelf pad kiezen. Bovendien is toch pas leerplichtig bij 6 of is dat 5? Ik zou de leerplicht gewoon ter info melden en de gezondste weg voor dochter nemen.
Ik heb al cent contact gehad met de onderwijs inspectie zowel vertrouwenspersoon als de leerplichtambtenaar en zij adviseerde om rond de tafel met school te gaan. Dit ga ik niet doen heb ik ze al gemeld we hebben al genoeg geprobeerd misschien kan ik het speciaal onderwijs zelf bellen en dan maar eens kijken wat die zeggen. Ze is vijf en al wel leerplichtig niet volledig maar wel het grootste gedeelte van de tijd. Ik heb ook al contact gehad met de arts bij het consultatiebureau en die gaat ook verder onderzoek doen.
Voor overplaatsing ben je wel afhankelijk van school. Dus hou de lijntjes wel goed. Ook zonder dat je een 'gesprek' aangaat met school.
