Communicatieproblemen sinds enkele maanden. Hoe komt dat zo ineens?
Goedemorgen dames,
Ik ben helemaal nieuw op dit forum, maar ben als alleen lezer al wel bekend met dit forum.
Ik plaats zelf niet snel iets, maar dit is iets wat mij de laatste paar maand opvalt en ook best wel dwars zit.
De communicatie tussen mijn vriend en mij, waar ik sinds dit jaar mee samenwoon, loopt de laatste twee a drie maand best stroef, waar het voorheen nooit een probleem was.
Ik zal proberen uit te leggen hoe het dan gaat; mijn vriend vertelt mij iets, dat kan van alles zijn, ook iets van zijn werk. Om het goed begrepen te hebben en het te verifiëren vat ik samen wat hij gezegd heeft (dit deed ik van begin af aan al) met vaak de woorden ‘begrijp ik goed dat je….?’ of anderszins.
Dit doe ik vooral wanneer hij wat mompelt of snel en onduidelijk praat, wat zo nu en dan nog weleens gebeurt. En om zeker te zijn dat ik begrepen of gehoord heb wat hij heeft gezegd, want daar ben ik dan op dat moment niet zeker van.
Hij zei dat hij na het werk nog even zijn auto had gewassen, ik herhaalde het netjes ‘oh je hebt je auto nog even gewassen.’
Dan reageert hij fel ‘ja, dat zeg ik toch!’
En zo gaat het vaker als hij tussen neus en lippen door iets snel mompelend vertelt, terwijl hij tegelijkertijd iets uit de koelkast oid pakt.
En als ik het niet verstaan heb zeg ik ‘sorry, ik heb je niet verstaan’ of ‘wat zei je?’
Ook daar reageert hij geprikkeld op.
Ik heb een poosje geleden op een rustige avond het ter sprake gebracht, aangegeven dat ik soms wel hoor dat hij iets zegt/vertelt, maar niet precies wat, dat ik hem soms letterlijk niet kan verstaan, omdat hij soms snel praat, binnensmonds mompelt of zijn woorden verloren gaan in omgevingsgeluiden of de kinderen. Hoe we dit oplossen.
Ik probeer op een nette manier te communiceren, maar ik krijg steeds meer het gevoel dat mijn communicatie stijl hem niet aan staat en hij het vervelend vindt als ik hem netjes vraag om het nog een keer te herhalen omdat ik hem niet verstaan heb.
Wat ik mij wel kan herinneren is dat toen we nog niet samenwoonden, hij ‘duidelijker’ praatte en minder mompelde. Praatte hij toch snel (soms is hij een spraakwaterval)dan herhaalde hij het vriendelijk wanneer ik het niet had verstaan.
Datgene waar ik nu tegen aan loop was toen niet.
Wat vinden jullie? Ik probeer het netjes op te lossen maar heb het gevoel dat ik tegen een muur loop.
IMI-x2 schreef op 16-08-2025 om 16:14:
Ik vind het ook beter dat je wel duidelijk reageert, en dus wel wat zegt van gedrag dat te ver gaat.
Ik heb het bij mijn 2 relaties met mannen met kinderen altijd zo gedaan: je bemoeit je niet met de opvoeding van de kinderen van de ander, tenzij jouw grenzen overschreden worden (bv kind doet iemand met opzet pijn) of bij gevaarlijk gedrag. Bij dit gedrag van je vriend worden jouw grenzen overschreden én het is gevaarlijk gedrag.
Het bijzondere in jouw geval is dat het meestal de kinderen zijn die grenzen overschrijden, niet de ouders.
Klopt. De kinderen hebben zolang ik ze ken nauwelijks mijn grenzen overschreden. Mijn vriend wel. Zowel bij hen als bij mij.
Mutsje1982 schreef op 16-08-2025 om 16:04:
[..]
Weet je wat het ook is? Rationeel gezien is het verstandiger om wat afstand te nemen en de kinderen hooguit wat te troosten, uit te laten huilen als ze bij mij komen en verder er het zwijgen toe doen. Maar emotioneel en gevoelsmatig gezien voelt dit zo fout, alsof ik nu weer aan de zijlijn sta en machteloos moet toekijken hoe een vader zijn kinderen ‘verpest’.
Net als er vroeger, op soms mijn oma na, ook niemand het voor mij opnam wanneer mijn vader zo met mij omging en zelfs nog een stukje erger. Mijn ratio en gevoel zijn wat dat betreft nogal in strijd met elkaar.
Ik snap dat, het is een stuk verleden, (moeder-) instinct en het siert je; de kinderen boffen.
Je kunt neutraal reageren, maar niet teveel uitleggen over grote-mensen-perikelen. Je kunt het stoppen, troosten, erkennen, luisteren, omarmen.
Ga niet te diep in op de situaties, laat de kinderen het zelf onder woorden brengen als ze het willen bespreken. Troost: wat naar/ach/ik begrijp het. Je weet niet wat de informatie bij hen van binnen doet en je hebt feitelijk geen zeggenschap.
En laat jezelf niet ongelukkig maken 
Wat ik ook nogal typisch vind is dat we een film keken en in de film een jong echtpaar op de zolder van een zojuist overleden man onder een dubbele bodem een hoop contact geld vonden. De vrouw van het stel(verzorgster van de overleden man) liet het geld liggen, terwijl haar man het mee wilde nemen. ‘Die man heeft geen familie, niemand weet het.’
Vroeg mijn vriend wat ik in die situatie zou doen. Ik zei dat ik zeker dat geld niet mee zou nemen, ook al heeft de overleden cliënt geen familie en weet waarschijnlijk niemand hier iets van, omdat ik mij enorm schuldig zou voelen en dit tegen mijn principes in druist. Ik heb immers een geweten. Vroeg ik het hem, gaf hij als antwoord dat hij het niet zeker wist, maar dat de kans groot is dat hij het geld zou meenemen. Ik vroeg waarom. ‘Omdat die man geen familie heeft, niemand het weet en wat niet weet wat niet deert.’
‘Maar jij weet het toch?’
‘Ja, en?’
‘Je hebt toch ook iets van een geweten, dat je je een of andere manier schuldig kunt gaan voelen, of niet?’
‘Nee, ik heb niet echt een geweten. Niet op dat vlak iig.’
Ik wist niet wat ik ervan moest denken. Wat ik wel weet is dat hij altijd mijn eerlijke eigenschappen waardeerde, en dat ik onder alle omstandigheden netjes en eerlijk blijf. Ik zei hem dat ook.
Gaf hij als antwoord dat dat ook zo is, maar dat hij op dat vlak zelf niet zo is. Ik vond het wat vreemd. Ik wist echt niet wat ik ermee moest. Dit zegt wel iets over hem, vind ik zo.
Mutsje1982 schreef op 16-08-2025 om 16:04:
[..]
Weet je wat het ook is? Rationeel gezien is het verstandiger om wat afstand te nemen en de kinderen hooguit wat te troosten, uit te laten huilen als ze bij mij komen en verder er het zwijgen toe doen. Maar emotioneel en gevoelsmatig gezien voelt dit zo fout, alsof ik nu weer aan de zijlijn sta en machteloos moet toekijken hoe een vader zijn kinderen ‘verpest’.
Net als er vroeger, op soms mijn oma na, ook niemand het voor mij opnam wanneer mijn vader zo met mij omging en zelfs nog een stukje erger. Mijn ratio en gevoel zijn wat dat betreft nogal in strijd met elkaar.
Ik kan me dit goed voorstellen. Je leest dit vaker over kinderen die een door een ouder veroorzaakte moeilijke jeugd hadden. Als je alleen troost, dan zegt dat niets over het feit dat je het gedrag van de ouder veroordeelt. Terwijl me dat juist waardevol lijkt voor het kind. Dat zijn of haar gevoel dat dat gedrag niet oke is, klopt, dat een ander dit ook niet goed vindt. En dat een ander het soms zelfs voor je opneemt! Ik snap ook dat het moeilijk kan zijn, je gaat tegen de (natuurlijke) autoriteit van die ouder in. Maar toch, het lijkt me fijn en belangrijk voor een kind te weten er sóms iemand is die 'het' ziet en zegt: dit gedrag is niet oké. Mogelijk kun je daar je hele jeugd op teren, ook als de 'helper' weer buiten beeld is.
