Depressieve vriend verbreekt ineens relatie, wilt me niet kwijt maar negeert me erna volkomen?me e
Mijn relatie werd ineens verbroken door mijn vriend na 2 jaar een super fijne relatie. Weken voorafgaand en erna heeft hij veel zorgsignalen geuit dat het slecht gaat en vind zichzelf waardeloos, is niet zichzelf, voelt amper iets alsof hij verdoofd is etc. Ook gaf hij 1.5 maand lang erna dubbele signalen dat hij me niet kwijt wilt maar rust wil van iedereen niet alleen van mij.
Alles ligt aan hem en hij is zwaar negatief, verdient niets zorgt slecht voor zichzelf, fysieke vermoeide klachten etc. Ik ben top en zelfs perfect voor hem en maak hem gelukkig? Maar ik verdien beter dan hem?
Alle signalen wijzen naar depressie iets achtigs, al zal hij dat voor zichzelf nooit toegeven. Ik wist van niets maar na lezen kom ik wel die richting op en met zijn zorgwekkende uitspraken.. Vorig jaar heeft dit gespeeld in een minder erge variant dat we contact hielden en elkaar soms zagen in die 2 maanden, daar herinnert hij zich nu amper iets van. En ik dacht dat t destijds te maken had met een ziek familielid en niet met depressie. Pas achteraf herken ik zijn uitspraken en weer ineens een laag zelfbeeld etc.
Hij stort zich weer in werk en isoleert zich van mensen dichtbij. Ik heb niet de indruk dat zijn familie (ken ik nog niet) zich zorgen maken, alsof hij daar een masker draagt. Ik vind het lastig dat hij mij al maanden zoveel zorguitspraken en gedrag laat zien maar dat ze thuis niets door hebben? Al is hij amper thuis met zijn avonden werk dus kan je dan genoeg de schijn ophouden?
Nu heeft hij al het contact in een weer boze bui verbroken en negeert al 2 weken alle berichten en heeft me overal zowat geblokt. Alles wat hij doet zou doen en nog ervoor zegt, doet hij nu ineens wel.
Ik maak me erg zorgen en als er inderdaad een depressie zit, dan wil ik hem ook niet laten vallen. Maar ik wil hem ook niet teveel 'lastig' vallen.
Alles speelt nu al 2 maanden zo en hij weigert hulp of praten en lost alles altijd alleen op. Ik probeer af en toe een bericht te sturen dat ik er nog voor hem ben. Ik vraag me af of hij echt bewust is van wat het kan zijn of mij t gewoon nooit verteld heeft, en waarom hij wel alle zorgen bleef delen.
Maar dit moment heb ik het idee dat hij van liefde helemaal is omgeslagen naar haat zo voelt t en ik begrijp er niets van. Hoe hij t ene moment kan zeggen wil je liever niet kwijt en me vervolgens weken negeert overal blokt alles. Dat doet mij veel pijn. En hij zegt me juist zo min mogelijk pijn te willen doen?
Is dat ''normaal' gedrag van iemand in een depressie dat je zo ineens weken kan doen tegen iemand waar je veel van houdt? Want ik begrijp er niets van dat hij eerst nog contact wilt houden en steeds minder. En me nu zo volledig negeert blokkeert, maar volgens familie kon die wel met 'nieuwe' vrienden wat gaan eten. Ik vind het zo verwarrend en krijg 0 antwoorden van hem.
Iemand advies over zijn gedrag want ik ben niet bekend met depressies maar lees wel herkenbare dingen. En advies over wat ik t beste kan doen nu?
Ik wil hem niet kwijt maar dit is voor mij heel onbegrijpelijk en ben radeloos..
Ik heb een klinische depressie gehad, maar ik had geen behoefte om me af te keren van mijn geliefden, integendeel. Een slecht zelfbeeld heb ik nooit gehad, ook toen niet. Ik herken wel het niets voelen en dat alles heel veel moeite kost. Een belangrijk symptoom bij mij was nergens plezier in hebben, ook niet de dingen waar ik normaal wel plezier uit haal.
Het is best mogelijk dat je (ex?)vriend een depressie heeft, maar ik denk dat er meer meespeelt. Mag ik vragen hoe oud hij ongeveer is?
Je zegt dat dit de tweede episode in jullie toch nog behoorlijk prille relatie is. Dat is geen goed teken voor de toekomst, zeker niet als hij zich niet laat behandelen. Misschien is het beter om hem op zijn woord te geloven.
Gaan trekken aan iemand die aangeeft geen contact te willen, is nooit een goed idee. Ik denk dat het beter is hem met rust te laten. Als hij later toch nog met jou verder wil, zal hij dat wel laten weten. Een leven met een chronisch depressief (of erger) iemand kan hels zijn, en misschien heeft hij wel gelijk als hij zegt dat jij beter afstand houdt. Dat gaat nu tegen je gevoel in. Maar wat zegt je verstand?
Ik kan me echter ook voorstellen dat je je zorgen maakt om hem, dus even los van de relatie. Met daarbij de vraag of er ook nog andere mensen zijn die zien wat er nu gebeurt en zich om hem bekommeren. Je noemt twee cirkels, zijn werk en zijn familie. Zijn werk zou ik laten rusten, het kan onnodige toestanden veroorzaken. Maar wellicht is het toch een goed idee om te kijken of je contact kunt maken met iemand van zijn familie. Of anders buren of vrienden.
Tsjor
Ik begrijp je verwarring en verdriet, maar echt : bekommer je om jezelf en je eigen welzijn en niet om hem. Je kunt hem niet repareren, veranderen, genezen of motiveren weer terug te komen. En als je geen antwoorden van hem krijgt dan houd het op. Het is mij op basis van jou bericht duidelijk dat hij de relatie echt niet meer wil. Dat is heel verdrietig. Probeer er aan te werken om deze afwijzing te accepteren, wees lief voor jezelf. De reden van de afwijzing doet er eigenlijk niet toe want er zal voor jou nooit een goede reden zijn. Het doet gewoon pijn. Richt je aandacht op je eigen proces.
Hee allemaal,
Ja het is heel lastig. Hij werkt veel alleen en avonden eigen klussen en amper thuis maar was die altijd al niet (bijna elke avond bij mij). Dus dus thuis hebben ze geen zorgen heb ze aangesproken met mijn zorgen.
Vorig jaar was een familielid ziek en trok hij zich daardoor terug geen emoties voelen heel down veel werken etc dus toen had ik meer het idee daarmee dealen. En sindsdien is hij afstandelijker naar familie en wilt zijn vrienden niet meer zien geen behoefte aan en weinig behoefte om iets met familie te doen. Ik dacht destijds meer aan bindingsangst bang mensen te verliezen dus zelf afstand te nemen. Maar tussen ons was dat eigenlijk allemaal goed. Maar verder sociaal houdt hij mensen op afstand zodat ze niet te dichtbij komen of meer verre contacten soms zien.
Nu vind ik het lastig want hij heeft zo gemengde signalen afgegeven en dingen over depressies etc geliked. En dat bestaat bij hun niet, mannen zijn sterk hebben geen emoties etc en moeten alles alleen oplossen. Dat is zoiezo wel een punt wat hij doet en praten zal die niet doen. Met mij heeft hij wel een hoop dingen gedeeld maar vind het lastig te praten. En als ik naar vorig jaar kijk herken ik nu veel uitspraken terug over dat ik beter verdien hij niet goed is voor niemand beter alleen kan blijven etc. En achteraf ook signalen van depressie achtig iets.
Nu zie ik echt veel signalen terug komen.
Zijn zware vermoeidheid en lichamelijke klachten, steeds minder gevoel voor alles hebben. Dat is al in de ramadan begonnen en pas maand later zijn we ineens uit elkaar gegaan plots. Wist niet eens of die nog om familie gaf ineens. Niks om zn eigen leven geven, als er iets gebeurd dan niemand die hem mist? Zwaar waardeloos en uitzichtloos en ik ben te goed voor hem en verdien allemaal beter. Hij weet niet waarom die ineens zo ijskoud gevoel heeft of waarom die de relatie ineens verbreekt want wilt me ook niet kwijt en hij was gelukkig met mij. Hij verpest alles en vind dit ook niet leuk. Echt zoveel vreemde uitspraken. Geen energie of amper kracht, niet concentreren, slecht slapen snachts wakker, leeg gevoel voor alles, doet niets voor niemand goed, wilt rust van iedereen (denk vooral rust in zn hoofd), bijna 10 kilo in 2 weken afgevallen, snel boos geïrriteerd om niets, verzorgd zichzelf niet zo slecht staat hij ervoor zegt ie en zag ik ook, voelt zich niet zichzelf etc zo kan ik even doorgaan. En tussendoor wel steeds wisselgedrag dat hij me ook niet kwijt wilt en dat alles fijn was maar nu niemand erbij kan hebben. Eerst veel telefoon gebruik en nu vergeten of in de auto laten, zodat niemand hem lastig kan vallen etc.
Voor mijn gevoel speelt er zeker wel iets met hem en maak me zorgen. Zeker omdat ik al een van de weinige was waar die echt dingen mee deelde en nu niets meer. En t kan dat er nog meer dingen spelen. Hij is 23 en gaf aan dat hij vorig jaar eindelijk amper kon herinneren en niet weet waardoor het komt. Hiji praat thuis ook niet toen ze zorgen hadden alles gaat dan altijd goed. Ik heb hem wat symptomen maar doorgestuurd en ga hem met rust laten. Misschien dat hij voor zichzelf kan begrijpen waar dit mogelijk vandaan komt. Want hij ziet zichzelf meer als er is iets mis met hem en begrijpt niet echt hoe dit zo kan ineens. De ene dag is tussen ons alles goed en zegt ie nog gaat niet weer gebeuren van vorig jaar en wilt me graag zien en dag erna barst ineens de bom. En dan weken half nog aangeven dat hij momenteel rust wilt en beste is voor nu alsof het tijdelijk is en dat hij me ook niet kwijt wilt en ik wel perfect ben voor hem en we gelukkig zijn en dat moet ik weten.
Dus het is heel verwarrend voor mij half hoop veel zorgen alles. Maar goed ben bang dat tijd het zal leren en ik toch afstand moet nemen. Al vind ik dat zelf ook heel moeilijk en zeker met mijn zorgen.
Zeker na deze uitleg denk ik dat je Margaretha's advies beter kunt opvolgen. Laat hem los, richt je op je eigen welzijn en geluk. Ga leuke dingen doen met je vrienden.
Overigens is jongvolwassenheid precies de leeftijd waarop aangeboren psychiatrische aandoeningen meestal tot uiting komen. Helaas kun jij hem niet redden en niet veranderen. Dat moet hij zelf doen, en dat wil hij niet. Misschien later in zijn leven wel, maar ga je 10 of 20 jaar daarop wachten, zonder garantie? Ik hoop dat je verstandiger bent.
Dit zal nu pijn doen en verwarrend zijn, maar hij is in woord en daad duidelijk geweest: hij wil jou niet meer. Geloof hem. Je verdient iemand die met heel zijn hart bij jou wil zijn. Niet een beetje, en ook niet alleen als het hem uitkomt. Je verdient een goede, betrouwbare man. Een man die ook goed voor en jouw en zijn eigen geestelijke en lichamelijke gezondheid zorgt, want je hebt nog een heel leven voor je. Sterkte ermee.
Marianne76, hij geeft juist heel wisselende berichten: 'De ene dag is tussen ons alles goed en zegt ie nog gaat niet weer gebeuren van vorig jaar en wilt me graag zien en dag erna barst ineens de bom. En dan weken half nog aangeven dat hij momenteel rust wilt en beste is voor nu alsof het tijdelijk is en dat hij me ook niet kwijt wilt en ik wel perfect ben voor hem en we gelukkig zijn en dat moet ik weten.'
Ik zie niet iemand die alleen maar naar Anoniem987 toetrekt 'als het hem uitkomt'.
Anoniem987, mocht je nog contact met hem hebben, dan hoop ik dat je hem kunt bewegen om naar de huisarts te gaan. Wat je schetst duidt op een ernstig ziektebeeld, waar wel behandelingen voor mogelijk zijn.
Tsjor
Tsjor: "Ik zie niet iemand die alleen maar naar Anoniem987 toetrekt 'als het hem uitkomt'."
Ik wel, want nu komt het hem niet uit en blokkeert hij haar al een paar weken. Dat doe je niet als je van iemand houdt. Dan hou je de lijn open, eventueel op een lager pitje, of met minder initiatief van de zieke, maar je blokkeert iemand niet. Tenminste, dat heb ik nog nooit meegemaakt, en ik heb al heel wat depressieve mensen om me heen meegemaakt.
Mede daarom denk ik dat er wel eens meer zou kunnen spelen dan een depressie. Ook omdat hij zich heel weinig herinnert van de vorige episode. Dat klinkt niet als een standaarddepressie. Inderdaad, hij zou dringend naar de huisarts moeten.
Over dat laatste ziijn we het eens. Ik hoop dat je ook gelezen hebt dat hij zich minderwaardig voelt ten opzichte van haar, onder andere omdat zij meer verdient. Hij blokkeert haar omdat hij zich niet goed genoeg voelt voor haar, zo lijkt het. En dan houdt hij toch van haar, juist heel veel.
Tsjor
tsjor schreef op 03-06-2024 om 07:08:
Over dat laatste ziijn we het eens. Ik hoop dat je ook gelezen hebt dat hij zich minderwaardig voelt ten opzichte van haar, onder andere omdat zij meer verdient. Hij blokkeert haar omdat hij zich niet goed genoeg voelt voor haar, zo lijkt het. En dan houdt hij toch van haar, juist heel veel.
Tsjor
Ook uit onzekerheid of depressie kunnen mensen zich heel gemeen gedragen. Dat dat de oorzaak is, betekent niet dat je dat als partner maar moet accepteren! Zeker in zo'n prille relatie is het een heel slecht teken.
Dat alles klinkt sowieso al niet als een goede basis voor een relatie. In een goede relatie ben je als partners gelijkwaardig. Ik denk dat deze jongeman nog heel veel werk voor de boeg heeft. Het vervelende is dat hij dat zelf niet erkent. Dan is er in mijn ogen geen hoop voor deze relatie.
Anoniem987 schreef op 02-06-2024 om 12:12:
Hee allemaal,
Ja het is heel lastig. Hij werkt veel alleen en avonden eigen klussen en amper thuis maar was die altijd al niet (bijna elke avond bij mij). Dus dus thuis hebben ze geen zorgen heb ze aangesproken met mijn zorgen.
Vorig jaar was een familielid ziek en trok hij zich daardoor terug geen emoties voelen heel down veel werken etc dus toen had ik meer het idee daarmee dealen. En sindsdien is hij afstandelijker naar familie en wilt zijn vrienden niet meer zien geen behoefte aan en weinig behoefte om iets met familie te doen. Ik dacht destijds meer aan bindingsangst bang mensen te verliezen dus zelf afstand te nemen. Maar tussen ons was dat eigenlijk allemaal goed. Maar verder sociaal houdt hij mensen op afstand zodat ze niet te dichtbij komen of meer verre contacten soms zien.
Nu vind ik het lastig want hij heeft zo gemengde signalen afgegeven en dingen over depressies etc geliked. En dat bestaat bij hun niet, mannen zijn sterk hebben geen emoties etc en moeten alles alleen oplossen. Dat is zoiezo wel een punt wat hij doet en praten zal die niet doen. Met mij heeft hij wel een hoop dingen gedeeld maar vind het lastig te praten. En als ik naar vorig jaar kijk herken ik nu veel uitspraken terug over dat ik beter verdien hij niet goed is voor niemand beter alleen kan blijven etc. En achteraf ook signalen van depressie achtig iets.
Nu zie ik echt veel signalen terug komen.
Zijn zware vermoeidheid en lichamelijke klachten, steeds minder gevoel voor alles hebben. Dat is al in de ramadan begonnen en pas maand later zijn we ineens uit elkaar gegaan plots. Wist niet eens of die nog om familie gaf ineens. Niks om zn eigen leven geven, als er iets gebeurd dan niemand die hem mist? Zwaar waardeloos en uitzichtloos en ik ben te goed voor hem en verdien allemaal beter. Hij weet niet waarom die ineens zo ijskoud gevoel heeft of waarom die de relatie ineens verbreekt want wilt me ook niet kwijt en hij was gelukkig met mij. Hij verpest alles en vind dit ook niet leuk. Echt zoveel vreemde uitspraken. Geen energie of amper kracht, niet concentreren, slecht slapen snachts wakker, leeg gevoel voor alles, doet niets voor niemand goed, wilt rust van iedereen (denk vooral rust in zn hoofd), bijna 10 kilo in 2 weken afgevallen, snel boos geïrriteerd om niets, verzorgd zichzelf niet zo slecht staat hij ervoor zegt ie en zag ik ook, voelt zich niet zichzelf etc zo kan ik even doorgaan. En tussendoor wel steeds wisselgedrag dat hij me ook niet kwijt wilt en dat alles fijn was maar nu niemand erbij kan hebben. Eerst veel telefoon gebruik en nu vergeten of in de auto laten, zodat niemand hem lastig kan vallen etc.
Voor mijn gevoel speelt er zeker wel iets met hem en maak me zorgen. Zeker omdat ik al een van de weinige was waar die echt dingen mee deelde en nu niets meer. En t kan dat er nog meer dingen spelen. Hij is 23 en gaf aan dat hij vorig jaar eindelijk amper kon herinneren en niet weet waardoor het komt. Hiji praat thuis ook niet toen ze zorgen hadden alles gaat dan altijd goed. Ik heb hem wat symptomen maar doorgestuurd en ga hem met rust laten. Misschien dat hij voor zichzelf kan begrijpen waar dit mogelijk vandaan komt. Want hij ziet zichzelf meer als er is iets mis met hem en begrijpt niet echt hoe dit zo kan ineens. De ene dag is tussen ons alles goed en zegt ie nog gaat niet weer gebeuren van vorig jaar en wilt me graag zien en dag erna barst ineens de bom. En dan weken half nog aangeven dat hij momenteel rust wilt en beste is voor nu alsof het tijdelijk is en dat hij me ook niet kwijt wilt en ik wel perfect ben voor hem en we gelukkig zijn en dat moet ik weten.
Dus het is heel verwarrend voor mij half hoop veel zorgen alles. Maar goed ben bang dat tijd het zal leren en ik toch afstand moet nemen. Al vind ik dat zelf ook heel moeilijk en zeker met mijn zorgen.
Niets meer voelen en dit soort uitspraken passen bij iemand die in een diepe depressie zit. Ik snap dat jij je zorgen maakt over de relatie, maar ik denk dat ik mij vooral zorgen zou maken over zijn gemoedstoestand (los van of jullie relatie dit overleefd). Kun je deze zorgen met iemand delen die dichtbij hem staat, familie of een goede vriend van hem? Ik denk niet dat je aan hem moet trekken met als doel de relatie te redden, maar ik zou vooral zorgen dat er iemand op de hoogte is van zijn mentale staat, die kijkt of hij open staat voor hulp. Meer kun je niet doen, denk ik.
Dankje voor jullie adviezen. Ja buiten deze periodes was onze relatie juist heel fijn en goed en was er geen sprake van vreemd gedrag of niet gelijk zijn. Tuurlijk met soms ruzies maar welke relatie niet.
Maar hij lijkt echt een totaal ander persoon nu en zo ijskoud, hij begreep zelf ook niet hoe t kwam of waarom hij zo doet. Ik heb zorgen geuit en hoop dat zijn familie er op let, al had ik het idee dat ze hier weinig van zagen. Maar dat loopt al maanden niet zo lekker en hij praat niet thuis. Dus ben bang met veel werk en thuis doen alsof het goed gaat dat het een stuk minder opvalt.
Ben bang dat ik momenteel niets kan doen en ooit ga begrijpen wat er in hemelsnaam gebeurd is dat dit zo omgeslagen is en erna nog zoveel wisselend gedrag en uitspraken. Maar ik krijg gewoon totaal geen reactie meer en vraag me af of hij nog leest wat ik zeg. Dat het niet goed gaat en hij in de knoop zit en zichzelf niet is, is voor mij heel duidelijk. Maar hij wilt geen hulp en blijft de helft van de tijd ontkennen dat er iets is. Mannen kunnen geen problemen hebben en zo wel dan lossen ze het zelf op. Of het nu om trauma's uit verleden gaat of zware problemen in familie of depressie, het kan allemaal met die signalen. Maar daar ga ik nu niet achter komen ben ik bang.
Ooit zal die weer contact opnemen lijkt me. En gezien onze relatie verder goed was en zelfs serieus over toekomst en dergelijke en hij dit ergens ook liever niet wilt, hou ik daar maar aan vast dat hij niet voor altijd verdwijnt. Het is gewoon een grote sh*t situatie met zoveel open vragen. Hoop voor hem dat hij eruit komt alleen en gaat werken en leren omgaan met dingen wat het ook kan zijn..
En ik hoop voor jou dat jij er ook uitkomt en hiermee om kunt gaan. Het is niet niks. Tsjor
Dankje ik ook.. vind het erg verwarrend en ben ook wel boos om al die gemengende signalen al die weken. Maarja voordat ik echt weet wat er speelt probeer ik maar niet teveel te veroordelen, maar dat is lastig. Ik ben momenteel ook mijn relatie mijn beste vriend en toekomst samen kwijt. En zonder iets ervan te begrijpen wat er ineens gebeurd is, is vrij pittig. Maar goed kan niet anders nu ben ik bang.
Ja, wat ontzettend verdrietig en rot voor jou, Anoniem987! Het is niet niks om een relatie op zo'n manier te zien imploderen en je ook zo'n zorgen te maken. Ik kan me jouw boosheid en verwarring goed voorstellen. Een dikke knuffel voor jou en hopelijk heb jij mensen in je omgeving die er voor jou zijn.
