Grr altijd oneens (smaakverschillen)
Mijn vriend en ik verschillen altijd van mening, als het om kopen van meubels gaat, of het nu om een kast, bank or whatever gaat, altijd als ik iets op het oog heb en enthousiast ben, ik dit aan hem laat zien, is zijn reaktie ALTIJD een teleurstelling, hij houdt nog van het degelijke blanken eiken, ik meer van oud grenen
of het model vind hij niet mooi!
Het punt is niet of het wel of niet gekocht mag worden, maar hij vind er niks aan, en het eindigt altijd in hetzelfde liedje, dat het voor mij ook niet meer hoeft
Verschillen jullie ook van mening hierover, of zijn jullie het altijd eens?? Ik hoor het graag z-vinkje
Snijdt dit hout?
Ja, ik herken het. Ik heb een nogal uitgesproken smaak maar op een gegeven moment denk ik ook: is dit de moeite waard om ruzie over te maken? Is de vormgeving van de eettafel of de kleur van het bankstel belangrijker dan een prettige relatie? Hecht ik niet te veel waarde aan uiterlijk? Wat vaak hielp is samen de Ikea-catalogus te bekijken of door een meubelzaak te struinen en vrijblijvend aan te wijzen wat je mooi vindt(dus niet als je nieuwe stoelen zoekt maar gewoon als tijdverdrijf). Het kwam er vaak op neer dat er nogal neutrale meubels werden gekocht in voorzichtige kleuren, en dat terwijl ik houd van een gewaagde inrichting. Een beetje saai dus, maar niet storend lelijk. Ik denk op zulke momenten vaak aan mijn eerste huwelijk, we hadden dezelfde smaak op interieurgebied en kunst maar verder had onze relatie weinig diepgang. Liever andersom.
Vraag je eens af of er niet meer achter die onenigheid zit. Ik noem maar wat: zijn jullie het op andere gebieden oneens en gaat het om een symbolische strijd? Hecht je er grote waarde aan dat je huis je persoonlijkheid reflecteert en ben je in staat dat los te laten? Voel je je ongelukkig tussen spullen die je niet echt mooi vindt en is daar een mouw aan te passen? Gaat het om een machtsstrijd? Of zit er echt niets achter en is het puur een praktisch probleem? Misschien moet je er een afspraak over maken: grenen en eiken taboe en het over een heel andere boeg gooien.
Waar ik over val
Is over het woordje 'mag'. Hoezo 'mág' je toch soms de dingen kopen die je zelf mooi vindt? Beslist hij dat? Mijn stem is altijd doorslaggevend, omdat ik tenslotte de meeste uren thuis ben en er dus het meest tegenaan kijk. Isse simpel.
Tirza
Hier ook
Ik ben het meeste thuis, en heb de doorslaggevende stem. Vindt manlief iets echt gruwelijk, dan hou ik daar wel rekening mee uiteraard. Want dat zou ik dan ook weer niet leuk vinden.
Samen kiezen
Wat hier in huis staat hebben we samen gekozen, is soms een compromis. Als ik alleen zou wonen zou het anders ingericht zijn. Maar we vinden het allebei ook weer niet superbelangrijk, meubels enzo. En we zijn allebei even vaak thuis, haha.
Samen
Hier kiezen we samen de meubels uit. We hebben wel een iet wat andere smaak. De inrichting is dus een compromis. We zoeken dingen uit die we allebei leuk vinden. Het is tenslotte net zo goed mijn als zijn huis. Als ik alleen zou wonen dan zou ik het wel iets anders inrichten dan nu het geval is. Ik vind het ook vrij normaal om dat samen te beslissen.
Samen
Ik ben ook meer thuis van mijn man, maar het huis is van ons samen en ons geld ook. Dus moeten we het gewoon eens zijn.
Gelukkig hebben we dezelfde smaak, daar hebben we elkaar op uitgekozen 
Mijn man heeft trouwens meer smaak dan ik.
Maakt hem niet uit
Hier mag ik het allemaal beslissen, het maakt man niet echt uit. De bank moet lekker zitten, dat wel, dus hij gaat mee om te kijken of het lekker zit en de rest mag ik gewoon bepalen. Hij weet natuurlijk wat mijn smaak is en ik denk dat de zijne niet zoveel daarvan afwijkt.
Hoe gaan dan die gesprekken?
Ik ben eigenlijk benieuwd hoe die gesprekken gaan. Waarom is de reactie van je vriend een teleurstelling? Zou je liever hebben dat hij precies hetzelfde mooi vindt als jij? Ik hoor trouwens wel vaker de uitspraak dat het dan 'voor mij niet meer hoeft'. Bijv. in de situatie waar man alleen iets doet als daarom gevraagd wordt, en nooit spontaan. En dan hoeft het ineens niet meer. Terwijl ik juist zou denken dat het leuk is dat hij moeite voor je doet, of zijn eigen voorkeuren opzij zet.
Overigens hebben mijn vriend en ik ook een heel verschillende smaak. Voordeel is dat hij veel dingen ook eigenlijk wel prima vindt, en er geen issue van maakt. In de situaties waar het gaat om een bank of eettafel is het natuurlijk ook volstrekt onbelangrijk, als zo'n meubel maar lekker zit.
Meestal samen
We proberen meestal wel een compromis te vinden. Omdat onze smaken echter ook nogal eens kunnen verschillen lukt dit echter niet altijd. In zo'n geval gaat mijn man meestal overstag; hij heeft een wat meer behoudende smaak en heeft soms even een zetje nodig en dat geef ik hem dan. Meestal is ie het er achteraf toch wel mee eens.
Het argument dat mijn stem zwaarder weegt omdat ik het meeste thuis ben vind ik wel een leuke. Die houden we erin!
Man hecht meer waarde aan het behouden van het ruimtelijk gevoel (ik wil nogal eens doorslaan in teveel van alles) en ik in het behouden van stijl en afwerking. Meestal vinden we elkaar wel. Qua kleur gaat ie sowieso meestal op mijn smaak af. Dat maakt hem ook niet zo heel veel uit, geloof ik. En voor de rest moet het wat hem betreft gewoon "lekker zitten en niet te duur zijn". Is soms wel een beetje moeilijk te combineren....
Leuk al die reakties!
Hadden we maar helemaal geen meubels, dan was het waarschijnlijk wat gemakkelijker, maar manlief vind alles wat hij voor 15 jaar geleden heeft uitgezocht nog steeds prachtig, het is SLIJTVAST ggrrr HELAAS, of hij heeft het over ff opnieuw schuren, en dan is het weer als nieuw met een lakje oid, ik kan het woord blank eiken bijna niet meer horen, maar eerlijk is eerlijk, er is gelukkig al wel wat veranderd, het hoeft voor mij echt niet nieuw te zijn, met secondhands kan ik net zo blij zijnwe houden de moed erin
