Hoe omgaan met man die alleen wil zijn?
hallo allemaal,
Mijn man en ik hebben een dochtertje van 13 maanden. Het gaat hartstikke goed met haar gelukkig. Sinds mei dit jaar gaat het echt niet goed met mijn man. Hij heeft in mei cocaine gebruikt omdat hij de stress en slechte gedachtes niet meer trok. Toen Ik thuis kwam barste hij compleet in tranen uit en vertelde het me eerlijk. Een echte binnenvetter dus daarvoor heb ik niet gemerkt dat hij zo ontzettend met dingen zat. We hebben nu 3,5 jaar een relatie.
Daarna is de situatie langzaam steeds slechter geworden. Het is erg moeilijk voor hem denk ik om duidelijk aan mij uit te leggen wat hij precies voelt. De gesprekken die erover gaan zijn heel emotioneel en soms komt hij niet eens meer uit zijn woorden of krijg ik een minuut later pas antwoord terwijl hij verslagen op de bank ligt. Ik heb dat dus maar opgeven. Wat hij nu inmiddels steeds aangeeft is dat hij alleen wil zijn. Dat onze relatie niet meer voelt zoals het was , dat hij heel gevoelig is en dat er bepaalde dingen hem doen herinneren aan trauma’s uit het verleden. Hij zegt dat hij nog wel van me houdt en hij wil nog in hetzelfde bed slapen. Zijn vorige relatie is uit gegaan na 3 jaar trouwens.
Hij is opzoek naar andere woonruimte maar het lijkt onmogelijk om iets te vinden alleen zonder huisgenoten ( om onze dochter daar ook te kunnen laten zijn). Als ik vraag moet het met onze relatie verder moet weet hij het niet. Plan is nu dat hij gaat kijken of hij alleen wel gelukkig gaat zijn.
Inniddels is er zoveel afstand ontstaan tussen ons. Ik heb het gevoel dat hij een kasteel gebouwd heeft waarin hij zichzelf verstopt en weg rent voor zijn gevoel/ geen verantwoordelijkheid neemt. Hij communiceert totaal niet meer. Krijg alleen ja, nee en oké als antwoorden als ik iets vraag ( ook gewoon koetjes en kalfjes dingen, praktische dingen) en zegt zelf niks meer. Als ik vraag of hij mee gaat iets doen (wandelen, ijsje halen , etc) wil hij dit allemaal niet. Hij ontloopt me. Gaat in bed liggen al heel vroeg of gaat buiten wandelen of iets dergelijks. Ook met onze dochter is hij minder enthousiast. Komt er niet meer voor uit bed, ligt veel met zijn telefoon op de bank, als ik er ben moet ik alles doen etc.
Hij heeft familie in het buitenland, maar daarmee wil hij absoluut niet praten en ook niet met collega’s. Hij heeft verder weinig vrienden hier en alleen werk en sportschool waar hij komt . Hij komt uit het buitenland oorspronkelijk. Hij zit dus helemaal alleen in zijn kasteel.
Zijn moeder is bipolair. Ik vraag me heel erg af of hij niet depressief is. Dokter, psycholoog, relatietherapeut allemaal al voorgesteld. Hij wil niks! Hij is bang zegt hij ook zelf omdat erin duiken heel pijnlijk en emotioneel is. Hij wil alleen zijn.
Ik probeer langzaam maar zeker wat aan de situatie te wennen maar heb het erg moeilijk. Ik ben me continue aan het aanpassen en probeer iedere dag er maar weer het beste van te maken. Hoe gaan we dit volhouden met zijn alle in 1 huis voor nu? Iemand tips? Ik ben eigenlijk veel te lief denk ik. Maar in mijn achterhoofd zit heel erg dat er toch mogelijk mentale problemen spelen. Ook ben ik gewoon bang dat het uiteindelijk echt einde gezin betekent.
Is er iemand die deze situatie herkent en hoe is dit afgelopen? iemand tips?
Is dit normaal gedrag voor iemand die twijfelt over de relatie? Of het niet meer ziet zitten in de relatie? Ik heb geen idee waar ik nu precies tegen aan zit te kijken.
Hoe verdrietig ook Kiwi, ik denk dat jij niet anders kunt dan hem te laten gaan, want je trekt inmiddels aan een dood paard.
Deze man zal toch echt ooit met zichzelf aan de slag moeten om trauma’s uit het verleden te moeten verwerken, anders blijft hij steeds ‘vluchten’ in óf nieuwe relaties óf na x aantal jaren wederom vast te lopen. Jij kunt hem daar helaas niet bij helpen, die stap zal hij helemaal zelf moeten gaan zetten en vooral inzien!
Heel verdrietig dat er inmiddels een kindje bij betrokken is, maar ook 10 kinderen kunnen zijn trauma’s niet doen oplossen. Ik hoop dat hij dat inmiddels zelf ook inziet en met zichzelf aan de slag gaat, anders blijft het hem steeds achtervolgen.
Jij en jullie kind zijn hier nu helaas de dupe van, maar probeer iig de stabiele ouder voor jullie dochter te zijn en te blijven, al is het natuurlijk een hele verdrietige situatie. Ik wens je heel veel sterkte.
Klinkt als een psychisch probleem en ongezonde coping. Je hoeft hem niet te redden en kunt dat ook niet - psychische problemen moet iemand zelf oplossen (met de juiste hulp), redders faciliteren in het ergste geval de ongezonde coping. Je schrijft bang te zijn dat hij doorhopt naar iemand anders - een vlucht naar een ander zorgeloos bestaan. Maar hij zal altijd zichzelf meenemen daarbij en zonder het aanpakken van de onderliggende problemen wordt dat een herhaling van zetten. Jij hebt daar nul verantwoordelijkheid of oplossingmogelijkheden in, hij alleen kan zijn problemen aanpakken. Richt je dus op jezelf en jullie kind, dat zijn de enige twee mensen voor wie je verantwoordelijkheid hoeft te nemen.
Er bestaan echt psychische problemen die een fysieke oorzaak hebben. Dan is het geen slachtoffergedrag, trauma's uit het verleden, coping-problemen en dan is het helaas ook niet iets wat iemand zelf kan oplossen.
Wat je beschrijft klinkt nu in mijn oren echt als iemand die nu een depressieve fase doormaakt, na verloop van tijd weer in de manische/euforische fase terecht komt (nieuwe relatie, heel gelukkig) en zo op en neer gaat; waarbij medicatie goed kan helpen (zie je schoonmoeder), maar mensen helaas een grote drempel hebben om die stap te zetten. Juist omdat er zoveel theorieën rondgaan over psychische problemen (je moet het zelf kunnen oplossen, je moet dan de diepte ingaan om je oude problemen op te lossen, je moet je eigen gedrag veranderen). En omdat de GGZ zo moeilijk bereikbaar is voor goede zorg. We accepteren van elk onderdeel van ons lichaam wel dat er iets mis kan gaan, maar van de hersenen eigenlijk niet, terwijl dat deel van ons lichaam zo gecompliceerd is, dat het een wonder is dat het zo vaak goed gaat.
Ik zie nog de jongeman voor me die uitroept: ik moet een psychiater spreken, want ik ben zo gelukkig, ik snap niet dat ik op de afdeling psychiatrie zit. Helaas was het voor iedereen om hem heen duidelijk dat juist dat gevoel maakte dat hij op die afdeling thuis hoorde.
Ik denk dat je boodschap aan hem duidelijk kan zijn: ik wil, samen met jou, naar de huisarts, want het is mogelijk dat je nu een depressieve periode doormaakt en dan helpen medicijnen. En als je de druk iets meer wil opvoeren: ik begrijp niet waarom je ons liever in de steek laat dan een gesprek met de huisarts. Als het kan zou ik dan ook met hem mee gaan. Je kunt eventueel zelf al een keer bij de huisarts langs gaan en informatie vragen: hoe groot is de kans dat hij hetzelfde probleem heeft als zijn moeder, hoe ziet een behandeltraject er dan uit en wat kan ik doen om hem de eerste stap te laten zetten. Helaas zijn er verder weinig mogelijkheden, zolang hij geen gevaar is voor zichzelf of voor anderen.
Helemaal eens met Tsjor. Als er sprake is van een bipolaire stoornis dan kan je dat vergelijken met iets als diabetes: met medicijnen is het beheersbaar, zonder medicijnen kan het rampzalig aflopen. Probeer hem naar de huisarts te krijgen, bij voorkeur samen (je kan altijd nog halverwege de spreekkamer verlaten als hij dat wil).
Ik las laatst een mooi stuk over een dirigent die een bipolaire stoornis bleek te hebben die hij nu goed in de hand heeft, ik zal eens kijken of ik het terug kan vinden.
Heel veel sterkte
Ik vond het artikel wel terug, maar het is niet vrij toegankelijk. Het ging over Micha Hamel. Iemand anders met een bipolaire stoornis (ook uit de muziek toevallig) is Mike Boddé.
tsjor schreef op 19-08-2025 om 08:18:
Bedankt Tsjor voor de fijne reactie. Ik denk zelf ook dat hij misschien wel depressief is. Alle opties die je beschrijft over hem toch naar een dokter krijgen heb ik helaas al geprobeerd. Ik ben ook zelf al naar de huisarts geweest. Hoe meer ik mijn best doe hoe harder hij wil weglopen en me wil ontwijken.ik had gehoopt dat hij met zijn familie / moeder zou willen praten. Die kan hem uit ervaringen misschien toch overhalen en adviezen geven. Maar hij sluit ook zijn familie compleet buiten.
Hij gaat liever (voor nu nog tijdelijk) weg bij zijn gezin dan dat hij naar een dokter gaat. Hij geeft aan dat hij bang is. Dat het veel te emotioneel en moeilijk is en dat hij zich niet kwetsbaar wil opstellen. Bang dat het er alleen maar erger van wordt. Dat is wat hij zegt.
Ik vindt de situatie verschrikkelijk en enorm moeilijk en alle familie en vrienden om ons heen ook. Maar hij praat met niemand. Ik moet zelfs zijn familie updaten met hoe het gaat want hij zegt prima. Voor mijn gevoel maakt hij compleet de verkeerde keuze, maar ik kan helaas niet anders dan proberen het te accepteren. Natuurlijk hoop ik nog steeds dat hij van gedachte veranderd…..
Ik denk ook dat hij een verkeerde keuze maakt, maar dat het niet zo is dat hij een keuze voor zich ziet. Zijn brein geeft verkeerde signalen af. Je kunt verder inderdaad niet zoveel, dan hem steeds voorhouden dat zijn keuze om weg te gaan veel pijnlijker en moeilijker is dan een gesprek met de huisarts.
Ondertussen kun je je voorbereiden op je toekomst. Dat betekent dat je even goed moet kijken naar de vraag hoe jullie met elkaar verbonden zijn, wel of niet getrouwd, geregistreerd partnerschap etc. en wat dat betekent mocht het zo zijn dat hij weg gaat en langere tijd weg blijft of een nieuwe relatie begint in een manische periode (ik ga er even van uit dat dat het probleem is). Dat betekent dat je ook moet goed moet kijken naar de financiële kanten. En naar je perspectief op wat een 'gezin' is, want ik denk dat je je wel moet realiseren dat het niet een bona-gezinnetje wordt met uitgespreid picknickkleed in de zonnige natuur. Het wordt wel pittiger.
Ik heb je een link gegeven naar een organisatie die er ook is voor familieleden van.... Wellicht vind je daar mensen met eenzelfde ervaring, vind je daar herkenning en goede adviezen.
Het is diep frustrerend en het voelt (voor mij althans) heel onrechtvaardig dat je iemand niet de GGZ in kan dwingen als het er zo dik bovenop ligt dat hij de foute dingen doet als gevolg van psychische/psychiatrische problematiek. Ik weet dat het zo is en ik snap ook waarom, maar de uitkomst is nog steeds onverteerbaar.
Maar inderdaad, ik denk dat Tsjor gelijk heeft: het enige dat je kan doen is je eigen situatie en die van je kind zo goed mogelijk maken.
En ik hoop dat je een goede band met je schoonfamilie hebt, zodat jullie elkaar kunnen steunen en behulpzaam kunnen zijn.
