Ik ben bijna uit de kinderen, mijn partner zit er middenin

ik denk dat de feit dat je dit allemaal stelt en erover nadenkt, je een fijn oprecht, leuk mens maakt. Geef hem een kans als je het oprecht leuk hebt en ook zijn kinderen worden groot, mis het niet omdat je angstig of voorzichtig bent, het kan allemaal naast elkaar bestaan, ook je geluk. 

Niet meegemaakt, maar ik kan je twijfels wel navoelen. Mij zou de energie en zin ontbreken. Maar misschien ben jij een begin veertiger en rol je er weer in, zoals je zegt. Hoe mooi die tijd ook is met basisschoolkinderen, ik geniet van de rust en vrijheid die weer teruggekomen is. Neem je twijfels serieus. Misschien kan je latten en de tijd met je vriend doorbrengen als de kinderen niet bij hem zijn. 

Dit is exact waarom ik altijd alleen maar heb willen daten met mannen in dezelfde leeftijdsfase. Je gaat samen door dezelfde fasen en ik had van tevoren al bedacht dat ik geen zin had in een dubbele shift wat betreft kinderen opvoeden. Voor jou was dit blijkbaar niet zo'n punt. 
Ik zou het vanaf nu wel een stuk rustiger aan doen in je relatie. Zoek je vriend op als zijn kinderen er niet zijn. Ze hebben al een moeder. Het is ook rustiger voor de kinderen, dan hoeven ze hun vader niet te delen. Daarbij, mocht jullie relatie het toch niet redden (kans is helaas 70%), dan zitten ze niet weer met een afscheid. 

Zijn kinderen zijn ook niet afhankelijk van een bonusmoeder he, ze hebben hun eigen moeder al.

En waarom denk je na een jaar al aan samenwonen? Ik vind dat je/jullie wel heel erg snel gaan hoor. Zeker voor zijn kinderen. Die hebben echt nog wel tijd nodig om de scheiding van hun ouders te verwerken.

En dat hij zo vaak advies vraagt aan jou geeft mij ook een beetje een raar gevoel. Heeft hij voor de scheiding wel een serieuze rol gespeeld in het verzorgen en opvoeden van de kinderen? Of liet hij dat aan zijn vrouw over? Ik krijg de indruk dat hij op zoek is naar een nieuwe moeder voor zijn kinderen, zodat hij de zorg kan delen of misschien wel overdragen. Lijkt mij geen goede ontwikkeling, voor niemand niet.

Ik zou een hele grote stap terugdoen. Hem alleen zien als hij zijn kinderen niet heeft. En dan heel rustig kijken of dit inderdaad wel een goede match is. Samenwonen als samengesteld gezin is op zijn minst een enorme uitdaging. Het slagingspercentage is heel erg laag. En het is nooit probleemloos. Bezint eer ge begint zou mijn advies zijn.

Nog een advies: er zijn  kantelmomenten in relaties. Het eerste grote kantelmoment komt na 2 a 2,5 jaar (en daarna de 7 year itch). Dan gaat de roze bril echt af en zie je hem duidelijker als wie hij echt is, met al zijn plussen en minnen. Pas dan kun je met een helder hoofd inschatten of je echt samen verder wilt. Wacht zeker totdat jullie die 2,5 jaar ruim achter de rug hebben voordat jullie onomkeerbare plannen maken.

Ik ben zelf altijd blijven latten totdat alle kinderen het huis uit waren (10+ jaar), en dat raad ik iedereen aan. Nu woon ik sinds een paar maanden samen met mijn vriend. Heel gezellig, en ik heb absoluut geen spijt dat ik gewacht heb. Ik heb om me heen te veel relaties zien knappen omdat de pubers van de ander te lastig zijn. Dat hebben wij gelukkig kunnen vermijden.

Zelf geen ervaring maar ik kan me je twijfel hierover wel voorstellen. Juist omdat je de fase van opvoeden bijna hebt afgerond en jezelf een andere fase in je leven begint.
En nu je je grenzen meer gaat herkennen en erkennen lijkt het me goed dat je er veel bij stil staat.
Wellicht staat je partner open voor een anders soortige relatie, als een LAT relatie. Waarbij jullie apart blijven wonen en vooral tijd samen zijn zonder de kinderen.
En dat je ook kan aangeven aan hem dat je ook die behoeftes hebt.
Want zoals het er nu uitziet zou je zo in de nieuwe situatie ‘rollen’ voor je er erg in hebt.
Focus wellicht op wat je zou willen in je leven nu je meer tijd gaat krijgen. Hou je van buiten zijn, zelfontwikkeling, creatief zijn, verhalen schrijven?
Daar kan je denk ik meer naar gaan kijken ipv veel tijd met hem en zijn gezin rondhangen.

" Daarbij zijn ze op een leeftijd dat ze bijna gaan studeren. Mocht het er ooit van komen dan zal ik dus eerder alleen richting zijn huis vertrekken en daar gaan wonen met zijn kinderen."

Dat lijkt logisch, maar met de huidige woningmarkt is er ook heel goed een scenario denkbaar dat je oudste weer bij jou moet intrekken terwijl de jongste net op kamers is. 

Na het lezen van je openingspost dacht ik meteen "lekker blijven latten!" en daarna las ik de reactie van IMI-x2 die precies dat gedaan heeft en het dus weten kan

IrisBosch5858 schreef op 04-02-2025 om 22:48:

[..]

Dat we er over nadenken heeft bepaalde redenen, maar is eigenlijk ook iets waar we het meer mijmerend over hebben. Wat zijn kinderen aangaat, daarin heb ik ook lang gewacht om ze überhaupt te ontmoeten en vooralsnog hoef ik ook niet altijd in the picture te zijn als ze bij hem zijn. Ik hoor wel vaak dat ze naar me vragen en graag willen dat ik langskom of dat ze naar mij toe komen. Hoewel ik dat heel lief vind en een goed teken, merk ik ook dat het me wat snel gaat en ik wil ook niet dat ze straks teleurgesteld raken mocht het allemaal niet lukken of als we, zoals ik hierboven al gelezen heb en van harte neem, een langere tijd zouden gaan latten. Een volledig samengesteld gezin zouden we sowieso niet worden, aangezien ik mijn kinderen niet ga verplaatsen naar een ander dorp. Daarbij zijn ze op een leeftijd dat ze bijna gaan studeren. Mocht het er ooit van komen dan zal ik dus eerder alleen richting zijn huis vertrekken en daar gaan wonen met zijn kinderen. En daar heb ik dus af en toe mijn twijfels bij, omdat ik het hele scala van opvoeden en in de kinderen zitten al zowat heb afgerond.

Als je niet wilt dat de kinderen teleurgesteld worden waarom hebben jullie ze er dan al in betrokken? Je bent nog niet zeker over of je een relatie met hun vader wilt en hebt ze al ontmoet. Echt waarom die haast met alles. 

Vooral dat je al vaak bij hem, zijn kinderen en zijn familie bent maakt het nu wel lastiger om ineens afstand te nemen. Toch zou ik dat serieus in overweging nemen. Of misschien zelfs wel stoppen met deze relatie. Het past op dit moment blijkbaar niet op deze manier in jouw leven. 

IrisBosch5858 schreef op 04-02-2025 om 22:48:

[..]

Dat we er over nadenken heeft bepaalde redenen, maar is eigenlijk ook iets waar we het meer mijmerend over hebben. Wat zijn kinderen aangaat, daarin heb ik ook lang gewacht om ze überhaupt te ontmoeten en vooralsnog hoef ik ook niet altijd in the picture te zijn als ze bij hem zijn. Ik hoor wel vaak dat ze naar me vragen en graag willen dat ik langskom of dat ze naar mij toe komen. Hoewel ik dat heel lief vind en een goed teken, merk ik ook dat het me wat snel gaat en ik wil ook niet dat ze straks teleurgesteld raken mocht het allemaal niet lukken of als we, zoals ik hierboven al gelezen heb en van harte neem, een langere tijd zouden gaan latten. (...)

Luister naar je gut feeling! Je weet het wel, het gaat te snel.

Hij is pas een jaar gescheiden, dat betekent dat jullie niet lang hebben gewacht om zijn kinderen te ontmoeten. Kwam dat initiatief van hem?

Je hoort van hém dat de kinderen naar je vragen. Hij stuurt dus aan op meer 'bonding' met jou. Het kan zelfs zijn dat hij het wat aandikt, de 'berichten'. Dit is géén goed teken. De vader moet dit juist zachtjes afremmen en het al helemaal niet aan jou doorgeven. Dit is ongezond.

Je hebt hier niet te maken met een vader die in balans is. Je hebt te maken met een man die zijn echtscheiding nog aan het verwerken is en voor de zorg voor zijn kinderen een vrouw zoekt, met wie hij die zorg kan delen.

Niet voor niets open je hier een topic. Doe het niet!

Courage schreef op 06-02-2025 om 14:08:

[..]

Luister naar je gut feeling! Je weet het wel, het gaat te snel.

Hij is pas een jaar gescheiden, dat betekent dat jullie niet lang hebben gewacht om zijn kinderen te ontmoeten. Kwam dat initiatief van hem?

Je hoort van hém dat de kinderen naar je vragen. Hij stuurt dus aan op meer 'bonding' met jou. Het kan zelfs zijn dat hij het wat aandikt, de 'berichten'. Dit is géén goed teken. De vader moet dit juist zachtjes afremmen en het al helemaal niet aan jou doorgeven. Dit is ongezond.

Je hebt hier niet te maken met een vader die in balans is. Je hebt te maken met een man die zijn echtscheiding nog aan het verwerken is en voor de zorg voor zijn kinderen een vrouw zoekt, met wie hij die zorg kan delen.

Niet voor niets open je hier een topic. Doe het niet!

Oh wauw Courange, ik wilde precies hetzelfde schrijven!

Als je binnen een jaar na de scheiding al een nieuwe relatie hebt én die aan je kinderen voorstelt, ga je juist onverantwoord snel! Waarom wil hij zo snel gaan? Kan hij niet alleen voor zijn kinderen zorgen? Is hij emotioneel niet stabiel genoeg? Wil hij de pijn, het verdriet en de frustraties van zijn scheiding verdringen? Zijn dat aantrekkelijke eigenschappen bij een man? Iris, als je slim bent, zet je een paar flinke stappen terug. 

Mijn vriendinnen en ik zitten in dezelfde levensfase als jij en die biedt volop nieuwe mogelijkheden en kansen. Ga de dingen doen die bij jouw levensfase passen: alleen op vakantie of met vriendinnen of met je kinderen (samen of apart), begin aan een nieuwe sport en/of cursus, ga spontaan naar het strand, een museum of de kroeg, geef je carrière nog een duw vooruit, je heb zoveel keuzes! 

Maar nog eens 10 jaar met jonge kinderen
zitten, de verschillen in opvoedstijl en gezinsgewoonten, en straks het pubergedrag van andermans kinderen ondergaan (dubbel zo zwaar als bij je eigen kinderen), dat lijkt me geen superleuk vooruitzicht. Laat je vriend zelf zijn kinderen opvoeden, op zijn manier, en zonder dat er strijd om zijn aandacht ontstaat Blijf lekker latten en doe samen leuke dingen in de weken en weekenden dat de kinderen bij hun moeder zijn.

Het voelt benauwend, neem dat gevoel serieus. 
Dat de kinderen naar je vragen moet je ook niet te zwaar aan tillen. De meeste kinderen zijn gewoon sociaal. Je doet ze niks tekort als je afstand houdt, je bent niks van ze. Ze vinden je gewoon aardig, punt.
En het kan idd goed zijn dat vader het voedt, omdat hij de zorg graag met een vrouw wil delen of misschien sowieso niet alleen wil/kan zijn. Wil je daar je vrijheid voor opgeven?