Ik ben bijna uit de kinderen, mijn partner zit er middenin
Sinds een klein jaar heb ik een nieuwe relatie met een leuke man. Mijn vorige relaties zijn turbulent geweest en ik heb d.m.v. therapie best wat handvatten gekregen om mijn eigen grenzen te kunnen stellen en mezelf wat meer ruimte te geven. Ik was ook niet van plan om zo snel weer een relatie aan te gaan, maar dit is niet "gelukt."Op zich ook geen ramp, alleen merk ik dat ik er wel wat meer moeite mee heb dan het aangaan van vorige relaties. Voor de therapie zou ik er zo ingesprongen zijn, maar nu zie ik veel meer haken en ogen. En dit komt mede omdat ik inmiddels 3 kinderen heb die nog net in de puberteit zitten of er zelfs al uit zijn en al studeren. Dat betekent, op mijn leeftijd, dat er ineens ook meer ruimte is gekomen en ook komt om eens goed na te denken wat ik straks ga doen als ze allemaal het huis uit zijn. Een spannende gedachte, aangezien ik jarenlang in een stramien gezeten heb van opvoeden en thuis zijn. Daar heb ik enorm van genoten en heeft uiteraard ook de nodige uitdagingen met zich meegebracht, maar goed, mijn wereld word groter en mijn kinderen zijn supergoed bezig. Mijn nieuwe partner heeft 2 jonge kinderen die nog op de basisschool zitten en die heb ik inmiddels al ontmoet. Evenals de familie en ik ben regelmatig bij hem of hen. Alles gaat goed, maar ik merk dat het me ook benauwd. Kan en wil ik wel opnieuw een rol innemen als bonusmoeder en hoe gaat dat dan als we verder zijn en zelfs zouden willen gaan samenwonen? Ergens vind ik het een op een contact superfijn, maar ik kan mezelf natuurlijk niet onzichtbaar blijven maken naar zijn kinderen toe, die het heel leuk vinden als ik er ben. En hoewel ik het ook leuk vind, heb ik ook een soort angst dat ik straks opnieuw die kant op ga van opvoeder. Ik loop wellicht op de zaken vooruit, maar het is wel iets wat me bezighoudt sinds ik zijn kinderen heb ontmoet. Vaak gaan de gesprekken ook over zijn kinderen en vraagt hij (hij is sinds een jaar gescheiden) ook regelmatig om advies. Advies die ik graag wil geven, maar die ook een indicatie lijkt te zijn van een nieuwe fase die we ingaan, samen als "gezin." IK "hoor"er dus al meer bij dan alleen de vriendin van. Mijn kinderen zijn niet afhankelijk van een bonusvader en gaan langzaam hun eigen weg, zijn kinderen verreisen meer aandacht en opvoeding. Ik heb dit allemaal al meegemaakt en weet ergens ook wel dat ik er gemakkelijk weer in zou kunnen rollen, maar ik weet niet zo goed hoe en of ik dat wel nog een keer zo zou willen. Zijn er meer ouders die dit hebben meegemaakt en hoe balanceer je een groter wordende wereld met een wereld van kleine kinderen, basisschool, werk en toekomst samen opbouwen?
Ik heb de kinderen van mijn vriend leren kennen toen hij 3 jaar gescheiden was (ik kende vriend toen een half jaar) en ik ben tot de dag van vandaag (8 jaar later) nog altijd de vriendin van papa, hun huisgenoot. (we latten dus ik ben er niet dagelijks) en ik voed niet op. Zeg niets over het huishouden, rondslingerende handdoeken of kleding. Dat is allemaal op het bordje van papa. (horen-zien en zwijgen dus) met de jongste bak ik nog wel eens een taart, of pepernoten ofzo. Of we doen bordspellen. Het woord bonusmoeder is hier ook nog nooit gevallen, zo voel ik me ook helemaal niet, ik ben de vriendin van papa. (en neem het ook wel eens voor ze op als vader loopt te mopperen) Samenwonen ga ik pas doen als de kinderen het huis uit zijn. Ik zou het iedereen aanraden. De kinderen hebben alleen-tijd met hun vader en ik vind het trouwens ook heerlijk om alleen in mijn eigen huis te zijn (waar ik nog een thuiswonende zoon heb die geen woning kan vinden om zelfstandig te wonen)
