Ik ben ongelukkig in mijn relatie.
Goedenavond, ik ben nieuw hier op het forum en wil graag mijn verhaal met jullie delen voor eventueel herkenning of advies.
Ik ben nu zo'n 10 jaar samen met mijn vriend en heb sterke twijfels over het al dan niet voortzetten van de relatie.
Mijn vriend is erg introvert en kan moelijk met zijn emoties omgaan. Ik ben er pas achter gekomen dat zijn moeder erg kritisch op hem was tijdens zijn jeugd. Hij is heel onzeker en gevoelig voor afwijzing.
Zijn emmertje loopt snel over, en dit maakt hem onvoorspelbaar. Als hij in een goede bui is kan je op hem bouwen en is hij een leuke vader voor de kinderen (4 en newborn). Wanneer hij een slechte bui heeft is alles hem teveel. Hij is dan eigenlijk compleet overprikkeld, heeft een kort lontje en is niet toegangkelijk. Het korte lontje uit zich bij hem niet fysiek, maar je voelt de spanning in de lucht. En een slechte bui heeft hij vaak. Bijna dagelijks is dit wel het geval.
De problemen lijken alleen maar groter te worden nu onze oudste zoon groter wordt en het steeds meer opvoeden is. Hij geeft zoon naar mijn idee vaak weinig ruimte en gaat over kleine dingen al de strijd aan. Ook kan hij het moeilijk relativeren als zoon weer eens eigenwijs doet.
Zoon is deze week 3 dagen van huis geweest. Vandaag heeft mijn vriend hem opgehaald, en op de terugweg luisterde zoon blijkbaar slecht. Mijn vriend betrekt dit enorm op zichzelf en blijft erin hangen, met als gevolg dat hij tijdens het eten weer eens geen woord heeft gezegd en de spanning in de lucht hing. Ik vind dit heel vervelend voor onze zoon. Hij komt na een lange dag thuis en gezellig is het niet.
Tijdens mijn zwangerschap en net na de bevalling was mijn vriend er ook lang niet altijd voor mij. Dit doet me pijn, want je hoopt natuurlijk dat je partner er is op de momenten dat je hem het hardst nodig hebt.
Mijn vriend is onlangs akkoord gegaan met gesprekken bij de POH, omdat ik niet langer op deze manier door kan gaan. Zeker nu we een tweede hebben en de uitdaging alleen maar groter zal worden. Ik vind het goed dat hij in ieder geval hier eindelijk voor openstaat, maar merk ook dat mijn grens eigenlijk al bereikt is. Daarnaast zit dit gedrag zo ingebakken in zijn persoonlijkheid, dat ik me ook afvraag of verandering uberhaupt haalbaar is en zo ja op welke termijn.
Ik houd nog wel van hem, en wil ervoor vechten voor onze kinderen. En ergens heb ik nog de hoop dat het beter wordt. Tegelijkertijd wil ik niet dat onze kinderen opgroeien in een onveilige thuissituatie. Hun geluk en hen beschermen heeft mijn prioriteit.
Egel. schreef op 01-11-2024 om 17:35:
Even off-topic. Sinds wanneer is 'pasgeboren baby' (of: zuigeling) ook al verder ver-Engelst naar 'newborn'?
Bere-irritant inderdaad die engelse woorden die tegenwoordig te pas en te onpas door het Nederlands gegooid worden.
Goh, ik verbaas me er een beetje over hoe, in weerwil van de titel van het draadje (Ik ben ongelukkig in de relatie) To door sommigen wordt aangespoord haar schouders eronder te zetten, geduld te hebben, aan zichzelf te werken, te zien dat partner misschien wel onder het vaderschap te lijden heeft. Dat alles komt doordat ze een jong gezin heeft en dan heeft iedereen het moeilijk. Zoals ik al eerder aangaf, vind ik dat hij zeker kansen verdient en dat het feit dat hij mee wil naar naar een POH een begin kan zijn. Maar zij is er ook nog. Zij is ongelukkig in de relatie. Haar gevoel mag er ook zijn, hè? Laten we dat niet wegwuiven ten bate van ons idee dat een gezin in stand gehouden moet worden waar zij er later achter moet komen - na jaren hopen en 'werken' en kinderen die al ouder zijn - dat het nog precies hetzelfde is en zij nog ongelukkig is in de relatie. Nogmaals: het jonge gezin verdient kansen, maar niet ten koste van alles. Zij gaf in haar beginpost al aan dat ze het nu er al eigenlijk mee gehad heeft en relatietechnisch gezien alleen op de hoop leeft dat het beter wordt Hoe voelt het voor jou Mama654321 wat je tot nu toe aangeraden hebt gekregen?
Lexus schreef op 02-11-2024 om 10:39:
Goh, ik verbaas me er een beetje over hoe, in weerwil van de titel van het draadje (Ik ben ongelukkig in de relatie) To door sommigen wordt aangespoord haar schouders eronder te zetten, geduld te hebben, aan zichzelf te werken, te zien dat partner misschien wel onder het vaderschap te lijden heeft. Dat alles komt doordat ze een jong gezin heeft en dan heeft iedereen het moeilijk. Zoals ik al eerder aangaf, vind ik dat hij zeker kansen verdient en dat het feit dat hij mee wil naar naar een POH een begin kan zijn. Maar zij is er ook nog. Zij is ongelukkig in de relatie. Haar gevoel mag er ook zijn, hè? Laten we dat niet wegwuiven ten bate van ons idee dat een gezin in stand gehouden moet worden waar zij er later achter moet komen - na jaren hopen en 'werken' en kinderen die al ouder zijn - dat het nog precies hetzelfde is en zij nog ongelukkig is in de relatie. Nogmaals: het jonge gezin verdient kansen, maar niet ten koste van alles. Zij gaf in haar beginpost al aan dat ze het nu er al eigenlijk mee gehad heeft en relatietechnisch gezien alleen op de hoop leeft dat het beter wordt Hoe voelt het voor jou Mama654321 wat je tot nu toe aangeraden hebt gekregen?
Ik denk dat TO inderdaad niet na jaren geduld alsnog tot de conclusie moet komen dat haar gevoelens niet positief veranderd zijn. Waarschijnlijk duidelijk een grens aangeven.
dan schreef op 02-11-2024 om 12:49:
[..]
Ik denk dat TO inderdaad niet na jaren geduld alsnog tot de conclusie moet komen dat haar gevoelens niet positief veranderd zijn. Waarschijnlijk duidelijk een grens aangeven.
Ja inderdaad. Je zou ook kunnen zeggen 'Ik denk dat TO inderdaad niet na jaren geduld alsnog tot de conclusie moet komen dat bepaald gedrag niet positief veranderd is. En dan voor zichzelf benoemen welk gedrag ze nou precies niet fijn vindt van haar man. Dat maakt het inzichtelijk en meetbaar voorzichzelf. Uiteraard kan en mag hij dat ook bij haar doen. Het hoeft niet zo te zijn dat hij de enige is die dingen moet veranderen
'Zij is ongelukkig in de relatie.' Dit is zo algemeen geformuleerd.
Je hebt het dan wel over een relatie die al 10 jaar bestaat, waar net nog een tweede kindje is geboren en waarvan je dus minstens heel even af mag vragen: hoe komt het dat zij juist nu ongelukkig is in de relatie? Als je dan kijkt naar de situaties die ze schetst lijkt de druppel te zitten in de wijze waarop hij met de kinderen omgaat en de sfeer die hij schept, waar de kinderen op den duur last van zouden kunnen krijgen.
Dan zou het toch verstandig zijn om daarnaar te kijken? Zij emotioneel waarschijnlijk nog niet helemaal stabiel na de bevalling, hij onvoldoende idee over zijn impact als vader (let wel, die 'sfeer' was in de jaren daarvoor blijkbaar geen probleem), mogelijk als beiden zich samen gaan bezinnen op hun rol als ouder, ieder met eigen kwaliteiten en beperkingen, dat er een andere dynamiek ontstaat.
Met twee jonge kinderen die afhankelijk zijn van de ouders mag je toch wel iets meer inzet verwachten dan 'ik ben ongelukkig in de relatie' (en daarom moet hij weg, want daar komt het verhaal van TO wel op neer).
Tsjor
tsjor schreef op 02-11-2024 om 19:47:
'Zij is ongelukkig in de relatie.' Dit is zo algemeen geformuleerd.
Je hebt het dan wel over een relatie die al 10 jaar bestaat, waar net nog een tweede kindje is geboren en waarvan je dus minstens heel even af mag vragen: hoe komt het dat zij juist nu ongelukkig is in de relatie? Als je dan kijkt naar de situaties die ze schetst lijkt de druppel te zitten in de wijze waarop hij met de kinderen omgaat en de sfeer die hij schept, waar de kinderen op den duur last van zouden kunnen krijgen.
Dan zou het toch verstandig zijn om daarnaar te kijken? Zij emotioneel waarschijnlijk nog niet helemaal stabiel na de bevalling, hij onvoldoende idee over zijn impact als vader (let wel, die 'sfeer' was in de jaren daarvoor blijkbaar geen probleem), mogelijk als beiden zich samen gaan bezinnen op hun rol als ouder, ieder met eigen kwaliteiten en beperkingen, dat er een andere dynamiek ontstaat.
Met twee jonge kinderen die afhankelijk zijn van de ouders mag je toch wel iets meer inzet verwachten dan 'ik ben ongelukkig in de relatie' (en daarom moet hij weg, want daar komt het verhaal van TO wel op neer).
Tsjor
Oh ja allemaal waar hoor, alles mag overwogen worden. Maar dat betekent voor mij nog niet dat haar gevoel van ongelukkig zijn in de relatie weggewuifd moet worden. Integendeel, juist door ook dat mee te nemen in een verbetertraject is een kans op een goede doorstart imho groter. We zijn het niet oneens hoor, ik vind alleen dat 'ik ben ongelukkig' wegzetten als te algemeen toch sterk klinkt als 'vrouwtje heeft nog last van de hormonen'. Ik bedoel, laten we ook haar serieus nemen. Iemand zegt dat niet voor niets.
Bold: ja sommige mensen veranderen sterk door het krijgen van kinderen. Bijvoorbeeld omdat ze sneller overwhelmend zijn dan anderen. Dat had TO wellicht van te voren niet kunnen bevroeden.
Intussen ben ik benieuwd wat topic stelster zelf van een en ander vindt.
Lexus schreef op 02-11-2024 om 20:05:
[..]
Oh ja allemaal waar hoor, alles mag overwogen worden. Maar dat betekent voor mij nog niet dat haar gevoel van ongelukkig zijn in de relatie weggewuifd moet worden. Integendeel, juist door ook dat mee te nemen in een verbetertraject is een kans op een goede doorstart imho groter. We zijn het niet oneens hoor, ik vind alleen dat 'ik ben ongelukkig' wegzetten als te algemeen toch sterk klinkt als 'vrouwtje heeft nog last van de hormonen'. Ik bedoel, laten we ook haar serieus nemen. Iemand zegt dat niet voor niets.
Bold: ja sommige mensen veranderen sterk door het krijgen van kinderen. Bijvoorbeeld omdat ze sneller overwhelmend zijn dan anderen. Dat had TO wellicht van te voren niet kunnen bevroeden.
Intussen ben ik benieuwd wat topic stelster zelf van een en ander vindt.
Lexus, ik ben het erg met jou eens.
Mensen die roepen: een jaar geleden was hij nog leuk genoeg om een 2e kind mee te willen, dus nu ‘moet je niet zeuren’, snappen denk ik niet dat het leven met sommigen partners erg kan veranderen nadat er een kind of een tweede kind is geboren.
Daar waar je nog prima met je partner kunt leven zonder kinderen of eventueel met een kind, wordt het met twee kinderen echt een stuk drukker. En sommige mensen kunnen dat niet goed aan.
Dan kan zo iemand te vaak en te langdurig onaangenaam gezelschap worden of veel te veel aan de andere partner over laten, waardoor iemand 'opeens' ongelukkig kan zijn met zo iemand, terwijl er eerder nog wel de wens was voor een tweede kind.
En ja, hormonen kunnen meespelen, en ja, het kan ook zijn dat beide partners nog aan hun rol van ouders van 2 kinderen moeten wennen. Maar je hoopt toch dat als TO met haar man dit bespreekt, dat hij anders reageert dan alleen maar boos? Dat vind ik persoonlijk het meest zorgwekkende gedrag.
Er wordt door sommige mensen hier wel veel van TO gevraagd, alsof alleen zij zich moet aanpassen, terwijl haar man degene is die vervelend gedrag vertoont.
Lexus schreef op 02-11-2024 om 14:13:
[..]
Ja inderdaad. Je zou ook kunnen zeggen 'Ik denk dat TO inderdaad niet na jaren geduld alsnog tot de conclusie moet komen dat bepaald gedrag niet positief veranderd is. En dan voor zichzelf benoemen welk gedrag ze nou precies niet fijn vindt van haar man. Dat maakt het inzichtelijk en meetbaar voorzichzelf. Uiteraard kan en mag hij dat ook bij haar doen. Het hoeft niet zo te zijn dat hij de enige is die dingen moet veranderen
Lexus, jouw tips aan TO om te noteren welke gedragingen ze echt vervelend vindt en die voor haar moeten veranderen (na hoeveel tijd) lijkt mij een goed advies. Ik zou daaraan toevoegen wat de frequentie en duur is van het vervelende gedrag. Het maakt nl. nogal uit of iemand 1x per maand een paar uur sacherijnig is of 4 keer per week een hele dag (ik noem maar wat).
Het lijkt me ook goed dat ze een serieus gesprek met haar man heeft (na hem duidelijk te maken dat ze echt moeten praten) waar ze het erg moeilijk mee heeft en wat ze echt anders zou willen zien.
Wat ik mij gezien de beschrijving van de man het meeste afvraag is, wat er gebeurt als hij niet inziet dat hij eraan moet werken of het lukt hem niet. Wil je dan scheiden, TO? En zou je man de kinderen dan ook 50% van de tijd willen? Hoe zie je dat voor je? Zou hij wel in zijn eentje voor de kinderen zorgen, gaat dat dan wel goed met zijn gedrag?
Neemt niet weg dat ik je niet zal zeggen dat je (na hem een serieuze kans op verbetering te hebben gegeven) bij hem moet blijven als je ongelukkig bent en beter je best moet doen. Het is ook belangrijk dat je jezelf kunt zijn in een relatie en jezelf niet forceert door op eieren te lopen of alles te doen om hem niet-sacherijnig te krijgen. Ik denk ook niet dat dat goed is voor de kinderen is. Een sacherijnige, boze vader en een ongelukkige moeder.
ArianneH schreef op 02-11-2024 om 21:56:
[..]
Lexus, ik ben het erg met jou eens.
Mensen die roepen: een jaar geleden was hij nog leuk genoeg om een 2e kind mee te willen, dus nu moet je niet zeuren, snappen denk ik niet dat het leven met sommigen partners erg kan veranderen nadat er een kind of een tweede kind is geboren.
Daar waar je nog prima met je partner kunt leven zonder kinderen of eventueel met een kind, wordt het met twee kinderen echt een stuk drukker. En sommige mensen kunnen dat niet goed aan.
Dan kan zo iemand te vaak en te langdurig onaangenaam gezelschap worden of veel te veel aan de andere partner over laten, waardoor iemand 'opeens' ongelukkig kan zijn met zo iemand, terwijl er eerder nog wel de wens was voor een tweede kind.
En ja, hormonen kunnen meespelen, en ja, het kan ook zijn dat beide partners nog aan hun rol van ouders van 2 kinderen moeten wennen. Maar je hoopt toch dat als TO met haar man dit bespreekt, dat hij anders reageert dan alleen maar boos? Dat vind ik persoonlijk het meest zorgwekkende gedrag.
Er wordt door sommige mensen hier wel veel van TO gevraagd, alsof alleen zij zich moet aanpassen, terwijl haar man degene is die vervelend gedrag vertoont.
Ik heb nergens geschreven dat to niet moet zeuren ... ik heb geschreven dat ong een jaar geleden hun relatie nog zo goed was dat ze een 2de kindje wilde en gevraagd wat er veranderd is en gezegd dat een pasgeboren kind en kleuter super vermoeiend zijn , ik geloof to dat haar man niet op zijn best is , ze geeft ook aan dat hij dit zelf ook ziet maar to zal denk ik ook niet op haar best zijn en soms kan je dan ook dingen zoals dus stil zijn tijdens het eten onder een vergrootglas gaan leggen , ik lees dat man een korter lontje heeft maar niet hoe dat zich echt uit , zoals ik al zei een scheldende ouder is heel anders als een vermoeide ouder die stiller is en natuurlijk elk negatief gedrag kan schadelijk zijn voor een kind maar ik denk dat menig ouder met een kleuter en baby een keer te hard/boos nee heeft geroepen of kappen nou enz.
Maar uit elkaar gaan in het eerste levensjaar van een kind is vaak niet de beste keuze tenzij er geweld speelt denk ik, verslavingsproblematiek of iets extreems in die richting
'ik vind alleen dat 'ik ben ongelukkig' wegzetten als te algemeen toch sterk klinkt als 'vrouwtje heeft nog last van de hormonen'. Ik bedoel, laten we ook haar serieus nemen. Iemand zegt dat niet voor niets.'
je hoort dat erin, maar dat is niet wat ik bedoel. Ik bedoel eigenlijk twee dingen:
- er mag een analyse plaats mag vinden na de mededeling 'ik ben niet gelukkig in de relatie'. Als je alleen bij die emotie blijft, dan is dat behoorlijk dominant en lastig om aan te voldoen: alles wat haar gelukkig maakt. Krijg het maar voor elkaar. Dat gevoel neem je mijns inziens serieus door ernaar te kijken: wat hoe waar wanneer waarom?
- mijn pleidooi is om niet te focussen op de emoties en de relatie, maar op het project dat TO en haar partner samen hebben: de zorg voor twee kinderen die afhankelijk zijn van hen. In werkrelaties gebeurt het wel eens dat je iemand niet aardig vindt, maar het is wel een hele goede collega en samen maak je een goed product; en dat maakt de relatie dan weer op een andere manier goed. Nu mag iedereen erover vallen: een kind is geen product natuurlijk. Maar soms denk ik wel eens dat de romantiek, de goede relatie voor de mooie plaatjes teveel op de voorgrond staat en dat te weinig wordt vergeten dat een huishouden, een gezin, de opvoeding van kinderen ook een stevige klus is die veel vraagt van de samenwerking van twee mensen. Misschien haalt het de hitte van de relatie af als je eerst even kijkt naar wat er te doen is: wat zijn zijn sterke kanten, wat zijn jouw sterke kanten, waar kun je elkaar optimaal benutten en wat kan er nog beter.
Tsjor
"Tegelijkertijd wil ik niet dat onze kinderen opgroeien in een onveilige thuissituatie. Hun geluk en hen beschermen heeft mijn prioriteit."
Nou dan moet je je afvragen of jij de kinderen bij hem achter kan laten de helft of 20 procent van de tijd. Nu ben je er nog bij. Scheiden is nu denk ik in jouw geval niet de oplossing.
Ik kan mijn kinderen absoluut niet langer dan 1 dag bij man achter laten omdat hij dan totaal en totaal overprikkeld is laat staan een nacht erbij. Ik kan nog niet scheiden al zou ik het soms willen. Sowieso is scheiden in het eerste jaar na de geboorte van een kind meestal een slecht plan tenzij in gevaar. Ik wilde bij mijn eerste scheiden de eerste maanden en bij mijn tweede nu heb ik er ook vaker aan gedacht. Hormonen en slaapgebrek moeten eerst weer tot rust komen.
En ik snap heel goed dat jullie nog een kindje hebben gemaakt. Dat kan ook omdat je een broer of zus wil voor je eerste en niet om te vieren hoe fantastisch je relatie is.
Moederkareltje schreef op 03-11-2024 om 08:12:
"Tegelijkertijd wil ik niet dat onze kinderen opgroeien in een onveilige thuissituatie. Hun geluk en hen beschermen heeft mijn prioriteit."
Nou dan moet je je afvragen of jij de kinderen bij hem achter kan laten de helft of 20 procent van de tijd. Nu ben je er nog bij. Scheiden is nu denk ik in jouw geval niet de oplossing.
Ik kan mijn kinderen absoluut niet langer dan 1 dag bij man achter laten omdat hij dan totaal en totaal overprikkeld is laat staan een nacht erbij. Ik kan nog niet scheiden al zou ik het soms willen. Sowieso is scheiden in het eerste jaar na de geboorte van een kind meestal een slecht plan tenzij in gevaar. Ik wilde bij mijn eerste scheiden de eerste maanden en bij mijn tweede nu heb ik er ook vaker aan gedacht. Hormonen en slaapgebrek moeten eerst weer tot rust komen.
En ik snap heel goed dat jullie nog een kindje hebben gemaakt. Dat kan ook omdat je een broer of zus wil voor je eerste en niet om te vieren hoe fantastisch je relatie is.
Talloze studies komen tot de conclusie dat enig kinderen even gelukkig, sociaal en succesvol zijn als kinderen met broertjes en zusjes.
Moeder Kareltje, maar als je een relatie aangaat met een man, waarvan je blijkbaar overtuigd bent dat hij nog geen dag voor de kinderen alleen zou kunnen zorgen, dan zijn er twee opties:
- je realiseert je dat dat zo is en dat de dagelijkse zorg op jou neerkomt; simpelweg als constatering;
- je krijgt geen kinderen met hem.
Het kan best zijn dat je er pas achter komt na de geboorte van je eerste kind. Maar wel kinderen krijgen (ook nog een broertje/zusje) en hem dan de deur uit doen, met daar achteraan: hij mag niet voor de kinderen zorgen (en moet wel betalen), dat vind ik eigenlijk zo cynisch. Twee kindjes en dan is de buit binnen en kan hij eruit (beladen met pek en veren, met achterlating van zijn portemonnee), en ben ik de dappere alleenstaande moeder (die het allemaal alleen moet doen)?
Tsjor
Moederkareltje schreef op 03-11-2024 om 08:12:
"Tegelijkertijd wil ik niet dat onze kinderen opgroeien in een onveilige thuissituatie. Hun geluk en hen beschermen heeft mijn prioriteit."
Nou dan moet je je afvragen of jij de kinderen bij hem achter kan laten de helft of 20 procent van de tijd. Nu ben je er nog bij. Scheiden is nu denk ik in jouw geval niet de oplossing.
Ik kan mijn kinderen absoluut niet langer dan 1 dag bij man achter laten omdat hij dan totaal en totaal overprikkeld is laat staan een nacht erbij. Ik kan nog niet scheiden al zou ik het soms willen. Sowieso is scheiden in het eerste jaar na de geboorte van een kind meestal een slecht plan tenzij in gevaar. Ik wilde bij mijn eerste scheiden de eerste maanden en bij mijn tweede nu heb ik er ook vaker aan gedacht. Hormonen en slaapgebrek moeten eerst weer tot rust komen.
En ik snap heel goed dat jullie nog een kindje hebben gemaakt. Dat kan ook omdat je een broer of zus wil voor je eerste en niet om te vieren hoe fantastisch je relatie is.
Wat als je zelf ziek wordt? Dan heb je een man dus die de kids niet eens een dag aankan
Zoiezo klinkt het een beetje egoistisch dat je besluit dat je kinderen geen betrokken vader nodig hebben maar alleen iemand die geld verdiend
ik doe helemaal niemand de deur uit en gun ze zeker een betrokken vader. We werken eraan in relatietherapie.
Wat een rare stellingen hier.
