Ik ben ongelukkig in mijn relatie.
Goedenavond, ik ben nieuw hier op het forum en wil graag mijn verhaal met jullie delen voor eventueel herkenning of advies.
Ik ben nu zo'n 10 jaar samen met mijn vriend en heb sterke twijfels over het al dan niet voortzetten van de relatie.
Mijn vriend is erg introvert en kan moelijk met zijn emoties omgaan. Ik ben er pas achter gekomen dat zijn moeder erg kritisch op hem was tijdens zijn jeugd. Hij is heel onzeker en gevoelig voor afwijzing.
Zijn emmertje loopt snel over, en dit maakt hem onvoorspelbaar. Als hij in een goede bui is kan je op hem bouwen en is hij een leuke vader voor de kinderen (4 en newborn). Wanneer hij een slechte bui heeft is alles hem teveel. Hij is dan eigenlijk compleet overprikkeld, heeft een kort lontje en is niet toegangkelijk. Het korte lontje uit zich bij hem niet fysiek, maar je voelt de spanning in de lucht. En een slechte bui heeft hij vaak. Bijna dagelijks is dit wel het geval.
De problemen lijken alleen maar groter te worden nu onze oudste zoon groter wordt en het steeds meer opvoeden is. Hij geeft zoon naar mijn idee vaak weinig ruimte en gaat over kleine dingen al de strijd aan. Ook kan hij het moeilijk relativeren als zoon weer eens eigenwijs doet.
Zoon is deze week 3 dagen van huis geweest. Vandaag heeft mijn vriend hem opgehaald, en op de terugweg luisterde zoon blijkbaar slecht. Mijn vriend betrekt dit enorm op zichzelf en blijft erin hangen, met als gevolg dat hij tijdens het eten weer eens geen woord heeft gezegd en de spanning in de lucht hing. Ik vind dit heel vervelend voor onze zoon. Hij komt na een lange dag thuis en gezellig is het niet.
Tijdens mijn zwangerschap en net na de bevalling was mijn vriend er ook lang niet altijd voor mij. Dit doet me pijn, want je hoopt natuurlijk dat je partner er is op de momenten dat je hem het hardst nodig hebt.
Mijn vriend is onlangs akkoord gegaan met gesprekken bij de POH, omdat ik niet langer op deze manier door kan gaan. Zeker nu we een tweede hebben en de uitdaging alleen maar groter zal worden. Ik vind het goed dat hij in ieder geval hier eindelijk voor openstaat, maar merk ook dat mijn grens eigenlijk al bereikt is. Daarnaast zit dit gedrag zo ingebakken in zijn persoonlijkheid, dat ik me ook afvraag of verandering uberhaupt haalbaar is en zo ja op welke termijn.
Ik houd nog wel van hem, en wil ervoor vechten voor onze kinderen. En ergens heb ik nog de hoop dat het beter wordt. Tegelijkertijd wil ik niet dat onze kinderen opgroeien in een onveilige thuissituatie. Hun geluk en hen beschermen heeft mijn prioriteit.
Moederkareltje schreef op 03-11-2024 om 08:39:
ik doe helemaal niemand de deur uit en gun ze zeker een betrokken vader. We werken eraan in relatietherapie.
Wat een rare stellingen hier.
Ja best rare stellingen;
een 2de kind maken zoals je het zelf noemt terwijl je relatie niet goed is , logisch vinden
Een man die niet alleen gelaten kan worden met zijn eigen kinderen
Best raar in mijn ogen
Anoniemvoornu schreef op 03-11-2024 om 08:45:
[..]
Ja best rare stellingen;
een 2de kind maken zoals je het zelf noemt terwijl je relatie niet goed is , logisch vinden
Een man die niet alleen gelaten kan worden met zijn eigen kinderen
Best raar in mijn ogen
1 ik kan dat begrijpen, het is niet gezegd logisch
2 ja we oefenen ermee dat hij ook alleen kan zijn met kinderen maar hij is snel overprikkeld. Dat is heel jammer.
Moederkareltje schreef op 03-11-2024 om 08:50:
[..]
1 ik kan dat begrijpen, het is niet gezegd logisch
2 ja we oefenen ermee dat hij ook alleen kan zijn met kinderen maar hij is snel overprikkeld. Dat is heel jammer.
Jouw man was bij de eerste al overprikkeld. Waarom vond je je 2de kindje maken belangrijker dan je kind(eren) 2 stabiele betrokken ouders te gunnen? Waarom niet eerst relatie therapie en dan een 2de kindje ?
Anoniemvoornu schreef op 03-11-2024 om 08:55:
[..]
Jouw man was bij de eerste al overprikkeld. Waarom vond je je 2de kindje maken belangrijker dan je kind(eren) 2 stabiele betrokken ouders te gunnen? Waarom niet eerst relatie therapie en dan een 2de kindje ?
Iedereen neemt zijn beslissingen vanuit eigen overtuiging en ervaring. Mijn ervaring met broers en zussen is fijn. Dat gun ik mijn kind, vanuit mijn eigen overtuiging dat dat warmer is.
De relatietherapie hebben we al sinds kind 1.
Tot zover en weer terug naar TO.
Mijn advies was dus neem geen overhaaste beslissingen het eerste jaar. Denk na over hoe de situatie eruit zou zien als je uit elkaar bent. Is dat wel beter?
Wellicht in relatietherapie ook wat voor jullie.
tsjor schreef op 03-11-2024 om 08:12:
'ik vind alleen dat 'ik ben ongelukkig' wegzetten als te algemeen toch sterk klinkt als 'vrouwtje heeft nog last van de hormonen'. Ik bedoel, laten we ook haar serieus nemen. Iemand zegt dat niet voor niets.'
je hoort dat erin, maar dat is niet wat ik bedoel. Ik bedoel eigenlijk twee dingen:
- er mag een analyse plaats mag vinden na de mededeling 'ik ben niet gelukkig in de relatie'. Als je alleen bij die emotie blijft, dan is dat behoorlijk dominant en lastig om aan te voldoen: alles wat haar gelukkig maakt. Krijg het maar voor elkaar. Dat gevoel neem je mijns inziens serieus door ernaar te kijken: wat hoe waar wanneer waarom?
- mijn pleidooi is om niet te focussen op de emoties en de relatie, maar op het project dat TO en haar partner samen hebben: de zorg voor twee kinderen die afhankelijk zijn van hen. In werkrelaties gebeurt het wel eens dat je iemand niet aardig vindt, maar het is wel een hele goede collega en samen maak je een goed product; en dat maakt de relatie dan weer op een andere manier goed. Nu mag iedereen erover vallen: een kind is geen product natuurlijk. Maar soms denk ik wel eens dat de romantiek, de goede relatie voor de mooie plaatjes teveel op de voorgrond staat en dat te weinig wordt vergeten dat een huishouden, een gezin, de opvoeding van kinderen ook een stevige klus is die veel vraagt van de samenwerking van twee mensen. Misschien haalt het de hitte van de relatie af als je eerst even kijkt naar wat er te doen is: wat zijn zijn sterke kanten, wat zijn jouw sterke kanten, waar kun je elkaar optimaal benutten en wat kan er nog beter.
Tsjor
Ik ben ook voor een analyse hoor: wat vindt to naar gedrag, vooral ook met het oog op de kinderen: een vader die zich meteen afgewezen voelt omdat een kindje van vier niet doet hoe hij het wil en daar uren in blijft hangen en de energie van het hele gezin naar beneden haalt, lijkt me op den duur nou geen emotioneel veilige omgeving voor een kind. Maar uit een zorgvuldig gemaakte analyse liefst onder begeleiding van een goede therapeut, zou misschien ook kunnen blijken dat de duur en de frequentie van dat gedrag meevalt. En wellicht te veranderen is.
Tja natuurlijk is een jong gezin ook een werkrelatie. Maar vooral niet focussen op de emotionele relatie tussen de ouders lijkt me hét recept om uit elkaar te groeien en dan over drie of vier jaar elkaar helemaal kwijt te zijn. Bovendien: is een warme sfeer tussen beide ouders iets wat alle partijen ten goede komt. Dus ja: het is ook een werkrelatie maar ook zoveel meer, verlies je het zoveel meer uit het oog, dan beínvloedt dat de werkrelatie meer, veel meer dan bij collega's natuurlijk.
Maar natuurlijk is het kijken naar elkaars sterke kanten ook altijd een goede eerste insteek.
Intussen lijkt to afgehaakt, wat jammer is. Mama654321, kan je er wat mee?
Moederkareltje schreef op 03-11-2024 om 09:20:
[..]
Iedereen neemt zijn beslissingen vanuit eigen overtuiging en ervaring. Mijn ervaring met broers en zussen is fijn. Dat gun ik mijn kind, vanuit mijn eigen overtuiging dat dat warmer is.
De relatietherapie hebben we al sinds kind 1.
Tot zover en weer terug naar TO.
Mijn advies was dus neem geen overhaaste beslissingen het eerste jaar. Denk na over hoe de situatie eruit zou zien als je uit elkaar bent. Is dat wel beter?
Wellicht in relatietherapie ook wat voor jullie.
Neem geen overhaaste beslissingen maar vooral wel een 2de kind als je twijfelt , in een ander draadje werd het al genoemd maar jouw kinderwens lijkt zelf voor te gaan aan het welzijn van het kind zelf ...
To heb je nog iets aan de adviezen gehad?
