Mijn moeder wordt oud

Eerst eens met je vader praten

hoe zit hij in deze situatie?
Zij zijn (gelukkig nog!) samen en hebben in de eerste plaats elkaar om te zorgen voor een plezierig tijdverdrijf.
k vrees dat je vader het gezanik ook wel wat zat is en juist daarom zoveel op pad is.

Sja je moeder heeft gelijk, het valt niet mee om oud(er) te worden, de vooruitzichten zijn niet een en al Zwitserlevenpensioen. Maar dat klagen moet ze afleren, want dat trekt geen volk - of het nou haar man, haar bloedeigen dochter, haar kleinkinderen, haar buren of wie dan ook is! Probeer dat aan de orde te stellen.

Je hebt niet de taak haar te vermaken. Als het contact je benauwt, spreek dan (eventueel in overleg met je vader) een vast moment in de week af en houd het daarbij. Het is belangrijk dat jullie contact plezierig blijft, voor nu en voor de toekomst.

Misschien is het goed als ze samen met maatschappelijk werk of een ouderenadviseur of zo eens praat over haar levensinvulling, zodat ze gaat ontdekken waar ze plezier aan kan beleven.
Is het een idee oud-klasgenoten op te sporen?

Nou, sterkte ermee. Houd moed.

Mijn moeder is inmiddels 91

Tonny

Ik denk

Dat het pensioen nu langzaam maar zeker pas door begint te dringen. In het begin heb je nog het vakantiegevoel, het kasten-opruim/foto-inplakgevoel, het heeeeeerlijke gevoel alle tijd van de wereld te hebben, jamjamjam.
Maar na drie jaar is dat wel over, is het gewoon gewoon geworden en ga je beseffen dat je niet meer meedoet. Er niet meer bij hoort. Dat 'iedereen' nog wel werkt en jij zelf maar een beetje achter de geraniums zit. Iedereen leidt maar een leuk en interessant en nuttig leven en jij zit nou ja......gut........maar een beetje je tijd uit te zitten en je pensioen op te vreten.
Daar krijg je enorme kwalen van. En pijnen. En veelteveel tijd om er allemaal op te letten en over te zeuren. Bespreek het met haár, zij is de enige die haar gedrag kan veranderen.

Sterkte.

Tirza

Vader

tja als jouw vader zich niet eens verantwoordelijk voelt voor het geluk voor jouw moeder, waarom moet jij dat dan wel zo voelen? Is het niet jouw vader die nu jouw moeder moet opvangen hierin? Hij is toch getrouwd met haar? Ook al heeft hij nergens last van, zegt ie... Lekker makkelijk zeg!

Dochter

Jouw moeder lijkt me niet makkelijk. En ik haat het woord "slachtofferrol", maar het lijkt er wel een beetje op.
Maar wil je één ding niet meer doen? En dat is een ziekte als COPD een excuus om niks te doen noemen!

Er speelt ongetwijfeld meer bij je moeder, en ook met COPD kan je nog aangepaste dingen doen (ik raad longrevalidatie aan!). Maar het is, ook als er nog geen zuurstof nodig is, een slopende rotkwaal die ervoor zorgt dat je continu met een lichaam zit dat op de rem staat, of je wil of niet. Ofwel een lichaam dat presteert als iemand die veel ouder is.

Daar kan je behoorlijk depressief van worden, vooral omdat het niet altijd merkbaar is (je piept en hijgt namelijk niet altijd) en mensen het al gauw afdoen als aanstellerij, zolang je geen zuurstof nodig hebt.

Sterkte ermee, het lijkt me niet makkelijk! Maar pas alsjeblieft op met wat je zegt over ziektes als COPD.

Maar die copd

Heeft ze neem ik aan al langer? Dan kon ze er toch ook mee werken? Nou verslechtert COPD wel, maar het lijkt me toch dat ze nog wel íets kan van administratief werk oid als ze tot 3 jaar geleden nog werkte.

Tirza

Dat is duidelijk

Ook mijn COPD is door roken ontstaan. De meeste gevallen van COPD zijn door roken ontstaan. Het is jammer dat mensen dan meteen in de "eigen schuld"-stand schieten (iets waar ik zelf weinig van merk, gelukkig!).
Jouw moeder voelt zich waarschijnlijk verschrikkelijk aan de kant gezet door haar baas (en terecht). Ook dat heb ik helaas meegemaakt (niet door COPD overigens). Maar zij heeft gekozen daarmee om te gaan op een manier die niet leuk is voor haarzelf en haar omgeving. En dat begint gevolgen te krijgen. Gevolgen waar zij zelf verantwoordelijk voor is. Sorry, dat klinkt hard, maar zelfs met beperkingen is er nog iets van het leven te maken. Ik vind dat je je kwalen niet hoeft te verzwijgen, maar zij lijkt er volkomen in vast te zitten. Is het jouw taak om haar daaruit te halen? Ik weet het niet...
En dan die tante in het buitenland, die vindt dat je meer met je moeder moet doen. Bepaalt ZIJ dat?!? Ik zou dat naast je neerleggen. Op afstand is het makkelijk praten.
Ook voor je vader kan ik wel enigszins begrip opbrengen, hoewel ik te weinig weet van de situatie en zijn houding. Als hij een "niks aan de hand"-houding heeft en jouw moeder continu over haar grenzen dwingt (daar was mijn ex erg goed in, bijvoorbeeld dat wandelingetje of fietstochtje toch langer maken dan ik aan kon), is het ook wel te begrijpen (niet goed te praten) dat je moeder zich niet begrepen voelt en negatief aandacht gaat vragen. Maar als jouw vader op een verantwoorde manier jouw moeder heeft geprobeerd te activeren en continu tegen "kannie wilnie" aanbotst, tja, dan zou ik in zijn geval ook mijn schouders ophalen en mijn eigen gang gaan.
Wat jouw moeder nodig heeft is een liefdevolle "schop onder de kont". Ik weet niet of jij die kan geven, je geeft al aan gevoelig te zijn voor haar boosheid en verdriet, maar soms maken zachte heelmeesters stinkende wonden. En zij blijft in "wilniet" hangen en mokken. Begrijpelijk, maar het helpt haar niet en jaagt de mensen alleen maar weg. Ik zit zelfs aan therapie te denken zodat ze haar verdriet om de COPD en de oude baas kan gaan verwerken, maar ik heb zomaar het gevoel dat ik weet wat haar antwoord zal zijn...
Heel triest, want ze doet zichzelf enorm tekort op deze manier.
Belangrijkst van alles: dit is NIET jouw verantwoordelijkheid!!! Maar misschien is het toch eens goed om boosheid of verdriet te forceren en haar duidelijk te maken dat je haar begrijpt, maar dat ze met deze houding niet verder komt en dat ze professionele hulp nodig heeft. Of het succes zal hebben? Ik heb geen idee...

Een electrische fiets, of iets doen op de computer. Mijn moeder is na haar pensionering gaan bridgen, en ontdekte dat je dat ook op de computer kunt doen. Met chatfunctie. Daar heeft ze veel plezier van, ook als ze niet uit huis kan door slecht weer of door lichamelijke ongemakken. Op haar 80ste heeft ze van ons een nieuwe computer gekregen. en de nieuwe vloerbedekking moest bestendig zijn tegen een rollende bureaustoel (en geen rolstoel, zoals de verkoper zich versprak).
Clubjes zijn er ook met jongere mensen. Mijn oma ging naar een schildersclubje met alleen maar jonge mensen, omdat ze niet bij die oude mensen wilde zitten (zelf boven de 80).
Vrijwilligerswerk is altijd leuk.

Maar ze moet wel zichzelf ertoe kunnen zetten. Heeft ze in het verleden wel zelf dingen aangepakt? Is er sprake van een gedragsverandering of is het de voortzetting van reeds bestaand gedrag, alleen nu erger voelbaar?

Tsjor

Dochter

< Ja die houding van mijn vader verdient geen schoonheidsprijs, maarja hij was altijd al veel weg, bemoeide zich nooit met het gezin en mijn moeder stond er in de praktijk alleen voor vroeger (zoals zoveel vrouwen toen denk ik). Dat verander je niet meer zomaar. >

Dat verandert niets aan het feit dat hij met haar getrouwd is en niet jij. Door dik en dun. In voor en tegenspoed. Ook dat verander je niet zomaar.

Ik durf te wedden dat als de rollen omgedraaid waren jouw vader ineens wel zijn trouwboekje kan vinden. Volgens mij kan hij dan wel ineens zomaar 'veranderen'.

Dus: laat hem meedenken in oplossingen, het is toch niet alleen jouw verantwoordelijkheid? Spreek hem er toch op aan! Wederom: lekker makkelijk hoor om mee weg te komen, omdat dat vroeger nu eenmaal zo was.