Steeds conflict rondom ouders

Vorige keer speelde de zorgen om je zoon een rol in je beleving, nu niet ( gelukkig).
Als een van je kinderen morgen en been breekt, is het voor je man een ander verhaal.

Hij moet het inderdaad wel overleggen met jou. Verder nog een ander vraagje, in het dorp van zijn ouders woont dus de hele familie? Kan je man niet iets doorbreken door bijv. wat hulp in te roepen van een broer of zus van zijn vader?  Of een beste vriend. Ook al zijn die ouders daar niet zo van, dat zou toch kunnen veranderen? 
Toen mijn moeder nogal slecht lag heb ik op een gegeven moment ook een schoonzus en zwager van mijn moeder gebeld en gevraagd of zij even een ochtendje konden inspringen, ik zou er dan rond 13.00 uur weer zijn. Zou ik normaal nooit gedaan hebben maar nood breekt wet. En eigenlijk vonden zij, en mijn moeder het fijn om even bij elkaar te zijn.
Je man kan met zijn broer en zus misschien toch de familiebanden wat proberen aan te halen, zeker nu zijn ouders wat hulpbehoevender worden en al is het maar om in te springen in nood zodra een van hun nog onderweg is. Lijkt me wel handig als je zo ver van je ouderlijk huis woont.

AnnaPollewop schreef op 16-06-2024 om 18:37:

[..]

Uiteraard kan TO dit veel beter beantwoorden maar uit haar reacties krijg ik de indruk dat de schoonvader perse afdwingt dat een van de kinderen komt, en dat hij geen hullp van wie dan ook wil accepteren. Op zich begrijpelijk, want ieder ander kan hij niet zo manipuleren als zijn eigen kinderen. Ik zeg het maar hard, want ik heb dit wel vaker gezien. En op zich snap ik dat de kinderen zo zijn opgevoed en liever voor de makkelijke weg kiezen dan de strijd aangaan. Nog afgezien van mensen die dan je een schuldgevoel aanpraten, van he, straks zijn ze dood en heb je spijt (alsof je niet normaal af en toe op bezoek kan maar echt je hele leven naar je ouders moet richten om maar geen spijt te krijgen?). Het is een heel manipulatieve situatie. Natuurlijk kan er ook andere hulp komen, natuurlijk is het helemaal niet nodig om maandenlang pa's hand vast te houden. Maar sommige ouders gaan heel ver om toch hun zin te krijgen. En het achterland, de partners en hun kinderen, moeten alles dan maar bufferen.

Ik weet niet of je met spijt en schuldgevoel op mijn reactie reageerde, maar dat was niet wat ik bedoelde. Ik wilde verbetering; de actie hiertoe kwam bij mij vandaan. Maar ik ken ook oudere mensen die het idd zo speelden en waar de kinderen ‘gedwee’gehoor aan gaven.

Dit klinkt enorm manipulatief van de ouders. Bijna als een peuter die alleen maar koekjes wil eten en alle andere dingen consequent weigert waardoor de ouders uit wanhoop dan toch maar elke dag een koekjesmenu voorschotelen.

Deze eis van de ouders van je man vraagt heel erg veel van al hun kinderen en is in mijn ogen geenszins redelijk. Het gaat niet om zorg, maar om aandacht. Een volwassen persoon behoeft geen 24 uur per dag aandacht en gezelschap. Dat is heel ongezond dat dat nodig is en de kinderen faciliteren dat nu. 
De prijs die hun kinderen er nu voor betalen is dat ze hun gezin in de steek laten en hun partners alles alleen moeten opknappen. Stel dat die huwelijken op den duur stuklopen, wat dan? Je kunt immers niet met je kinderen gaan logeren ergens meer dan een uur van school vandaan doordeweeks. Ze realiseren zich waarschijnlijk niet (of het boeit ze niet) dat ze indirect ook heel veel van hun schoonkinderen vragen. En die mogen zich ook nog eens nergens mee bemoeien of inspraak hebben.

Als er een noodgeval is, snap ik best dat iemand naar zijn ouders gaat en dat niet per se overlegt, maar mededeelt. Maar bij een langdurige situatie waarbij er meerdere keren per week niet thuis wordt geslapen en volstrekt geen bijdrage wordt geleverd aan het huishouden, gezin en kinderen, dan is dat echt wel anders.
Een noodgeval duurt ook geen vier maanden. 

En ja, schuldgevoel en 'nu zijn ze er nog'. Allemaal leuk en aardig, ik ben ook blij dat onze ouders er nog zijn, maar we zien ze regelmatig en dat hoeft geen 24 uur per dag te zijn. Ik voel me daar niet schuldig over. Nu hebben zij drie kinderen, maar stel ze hadden er maar één. Moet die dan volledig in komen wonen bij hun en het gezin achterlaten voor wat het is? Is dat dan een goed voorbeeld voor je kinderen en ouderschap? Deden die mensen dat zelf ook voor hun eigen ouders vroeger?

Hmmm. Ik lees iets over 'totaal verschillende achtergronden'. Zou er sprake kunnen zijn van een cultuurverschil, dat dit nog meespeelt? Anders zou ik ook geneigd zijn het gedrag van vader als manipulatief te zien.

Wat als de ouders verhuizen naar in de buurt van 1 van de kinderen? Of waarom woont iedereen sowieso zo ver van elkaar als de familiebanden zou belangrijk zijn?

Uiteindelijk is dit de dynamiek in het gezin van de partner. Daar kan to niets aan veranderen. Deze ouders gaan de komende jaren nog veel meer een beroep op hun kinderen doen. En die gehoorzamen aan al hun eisen. En in onze ogen is het onredelijk en zijn er andere opties. Dat doet niet ter zake. To kan erop rekenen dat ze er zo wekenlang alleen voor komt te staan. Want partner heeft eerder ook geen consessies gedaan (maanden lang). Hij gaat niet kiezen tussen 2 belangen. To kan dit blijven aangeven maar dat heeft eerder niet geholpen. Partner is niet sterk genoeg om dit aan te gaan en tegen familie in te gaan. Ze zal het moeten accepteren of voor zichzelf kiezen. 

Misschien dat de vergelijking strak wel wat kan helpen als de gemoederen wat zijn gezakt.
Door je echtgenoot de situatie voor te stellen dat jouw moeder jouw hulp nodig heeft en dat je een tijd lang niet veel thuis bent. Je man zal voor het hele huishouden zorgen,kookt, de was doet, boodschappen en alles, afspraken maken etc.