Verder na ontrouw - deel 8

Anna Cara schreef op 10-08-2024 om 05:23:

Een jaar alweer. Wat vliegt de tijd. Ook ik ben bere-sterk gebleken. Verrassend hoe een mens kan blijven functioneren terwijl je leven instort. Degene die ik het meest zou moeten kunnen vertrouwen, onbetrouwbaar bleek. Ik niet van zijn woorden op aan kon. Houden van mij niet betekende dat hij afspraken over monogamie nakwam. Een enorme rollercoaster van emoties ging ik door. Ik las in dit forum, draadjes voor deze, dat je minstens 2 jaar moet uittrekken. En dat is zonder nieuw gedoe ná het uitkomen. Bij ons was dat het geval en is het niet een nieuwe relatie 2.0 geworden. En ook niet zo fijn als ervoor. Beiden hoopte ik op. Maar veel eerder blijft bij de meeste vrouwen lang verdriet, angst en/of boosheid sluimeren. Tenminste wel bij mij. Tijd hielp en helpt wel enorm om te verzachten. En natuurlijk het wel weer betrouwbaar zijn van mijn partner. Maar ook om goed na te denken over onze relatie. Dat het voor hem én mij een keuze is. Maar de weg is inderdaad lang. Langer dan ik dacht of hoopte. Ook voor mijn man.

Dat leest wat verdrietig weg… Het klinkt alsof jullie proces ergens gestopt is. Herken je dat? Of zit je gevoelsmatig in een fase waar je (nog steeds) doorheen moet? Of is dit bericht net even gepost op een mindere dag? Heb je een idee waar het gestopt is en hoe dat kan? 

Wij zijn nu twee jaar verder. Terugkijkend zijn er zoveel momenten geweest waarop ik dacht we er ongeveer waren en dan kwam er weer zo’n low. Die kan dagen over weken duren. De hoop verliezen. En toch ruimden we iedere keer weer een stukje pijn op en was het verdragen van die momenten ook een stuk herstel.

Ik ben nu op het punt gekomen dat ik het gevoelsmatig meer mag loslaten. Omdat ik het bedrog ervaar als het meest heftige en traumatische zal het er altijd zijn, met loslaten bedoel ik dus niet verdringen. Maar ik denk dat het bedrog een beetje onderdeel van mijn identiteit is geworden. Onbewust. ‘Ik ben huppeldepup en ik ben een bedrogen man.’ Zonder dat mensen dat weten 😁. Ik ben me zo op het onderwerp gaan storten en het heeft me dagelijks bezig gehouden. Dat stuk wil ik graag weer loslaten. Ik heb er genoeg bij stilgestaan, boos geweest, verdriet gevoeld, aan herstel en (zelf)compassie gewerkt. Herkenbaar voor anderen dat het haast iets van je identiteit is geworden? En hoe gaan jullie daar mee om?

Het is onderdeel van jullie relatie. Een blijvende smet. Die kan je vergeven en het kan weer goedkomen. Maar jullie zullen het nooit vergeten. En het ijs is dun. Want op het moment dat partner weer bepaald gedrag laat zien (zelfs als er niets aan de hand is) dan zul jij allert zijn. En komt het weer naar voren. Ja ook na 5 of 10 jaar. Je hebt gewoon een nieuwe relatie gekregen. En een nieuwe identiteit. Waarbij je ook nog eens toneel moet spelen voor de buitenwereld die het niet mag weten. 

GekkeHenkie100 schreef op 13-08-2024 om 10:04:

[..]

Dat leest wat verdrietig weg… Het klinkt alsof jullie proces ergens gestopt is. Herken je dat? Of zit je gevoelsmatig in een fase waar je (nog steeds) doorheen moet? Of is dit bericht net even gepost op een mindere dag? Heb je een idee waar het gestopt is en hoe dat kan?

Wij zijn nu twee jaar verder. Terugkijkend zijn er zoveel momenten geweest waarop ik dacht we er ongeveer waren en dan kwam er weer zo’n low. Die kan dagen over weken duren. De hoop verliezen. En toch ruimden we iedere keer weer een stukje pijn op en was het verdragen van die momenten ook een stuk herstel.

Ik ben nu op het punt gekomen dat ik het gevoelsmatig meer mag loslaten. Omdat ik het bedrog ervaar als het meest heftige en traumatische zal het er altijd zijn, met loslaten bedoel ik dus niet verdringen. Maar ik denk dat het bedrog een beetje onderdeel van mijn identiteit is geworden. Onbewust. ‘Ik ben huppeldepup en ik ben een bedrogen man.’ Zonder dat mensen dat weten 😁. Ik ben me zo op het onderwerp gaan storten en het heeft me dagelijks bezig gehouden. Dat stuk wil ik graag weer loslaten. Ik heb er genoeg bij stilgestaan, boos geweest, verdriet gevoeld, aan herstel en (zelf)compassie gewerkt. Herkenbaar voor anderen dat het haast iets van je identiteit is geworden? En hoe gaan jullie daar mee om?

Het is niet een onderdeel van je identiteit geworden. JIJ hebt het tot je patroon gemaakt. Dat is een keus die je zelf maakt en blijkbaar gemaakt hebt. Maar deze manier van denken maakt jou tot slachtoffer. 

Ik denk dat het mogelijk is om het los te maken. Maar dan moet je dat wel willen en je niet in slachtofferschap gaan wentelen.

Pippeltje schreef op 13-08-2024 om 12:26:

[..]

Het is niet een onderdeel van je identiteit geworden. JIJ hebt het tot je patroon gemaakt. Dat is een keus die je zelf maakt en blijkbaar gemaakt hebt. Die keus kun je loslaten en een nieuwe keus maken.  Maar deze manier van denken ïk ben een bedrogen man' maakt jou tot slachtoffer. Permanent als je er niet actief aan werkt.

Ik denk dat het mogelijk is om het los te maken. Maar dan moet je dat wel willen en je niet in slachtofferschap gaan wentelen.

GekkeHenkie100 schreef op 13-08-2024 om 12:16:

[..]

Ik herken het en denk dat ik de onomkeerbaarheid heb geaccepteerd. Voor mij is iets anders de zoektocht. Ik denk dat mijn vrouw niets meer hoeft te of kan doen om tot verder herstel te komen. Behalve natuurlijk met in in de praktijk brengen wat we allemaal geleerd hebben. Ik zit nu met het gevoel dat het overspel op een manier nog aan mij kleeft. Op een of andere manier onderdeel van wie ik ben geworden in het leven. En dat wil ik graag loslaten. Ik heb het gevoel dat ik daar zelf nog iets in moet doen. Misschien nog een soort ritueel of iets dergelijks. Benieuwd wat anderen daarvan herkennen en hebben gedaan.

Ik ben het eens met Pippeltje dat dit iets is dat jij 'jezelf aandoet'. Ik heb daar in ieder geval geen last van. Het is onderdeel van onze relatie dat die een enorme dip heeft doorstaan en dat het daarna mooier is geworden. Maar het is geen onderdeel van mij. Hoewel ik wel een nog sterkere emotie voel als ik hoor, zie of lees over ontrouw en overspel. Dat is wel blijvend, maar ik had daar voorheen ook al een sterke mening over.

Wij hebben allebei ons aandeel erkend en zijn er hard mee aan de slag gegaan. We hebben daardoor allebei een enorme groei doorgemaakt. En daar zijn we dankbaar voor. Wat mij wel geholpen heeft is dat man na verloop van tijd met zoveel woorden heeft gezegd hoe dankbaar hij is voor de 2e kans die ik hem gegeven heb, en voor mijn geloof in ons. Zonder dat waren we nu echt geen stel meer geweest. Die erkenning, en de erkenning van zijn eigen aandeel in onze problemen, heeft mij veel goed gedaan en voor mij de laatste restjes 'gevoel van onrecht dat mij is aangedaan' weggehaald.

Het is nu een afgesloten hoofdstuk, maar wel met als positief gevolg dat we elkaar niet meer als vanzelfsprekend zien en doorlopend actief bezig zijn met het welzijn van elkaar en onze relatie.

Dus nee, ik herken het niet en ik heb er ook niet iets mee gedaan. Maar als jij er wel behoefte aan hebt zou je eens na kunnen denken over hoe dat er voor jou uit zou moeten zien. Jullie trouwgeloften hernieuwen bijvoorbeeld? Of ritueel iets verbranden of begraven dat voor jou symbool staat voor het overspel. Een voodoopoppetje van de andere man bestoken met naalden? Ik kan echt van alles bedenken, maar het gaat erom dat het bij jou past en de lading dekt.

Pippeltje schreef op 13-08-2024 om 12:26:

[..]

Het is niet een onderdeel van je identiteit geworden. JIJ hebt het tot je patroon gemaakt. Dat is een keus die je zelf maakt en blijkbaar gemaakt hebt. Maar deze manier van denken maakt jou tot slachtoffer.

Ik denk dat het mogelijk is om het los te maken. Maar dan moet je dat wel willen en je niet in slachtofferschap gaan wentelen.

Dat kan ik volgen. En daarom ook mijn eigen gevoel dat ik zelf iets heb te doen. Ik kan alleen niet zoveel met het woord slachtoffer. Het is niet zo dat ik mijzelf zielig vind, dat ik ben blijven steken in emoties, dat ik het heb vermeden. Integendeel, ik ben helemaal gegaan voor ‘never waste a good crisis’. En tegelijk: het is wel iets heel groots. En dat was niet mijn keuze. Voel ook alsof ik mijzelf recht doe de omvang en het onrecht daarvan te erkennen. Maar dat voelt voor mij niet als slachtoffergedrag (zoals ik ook niet veel heb met het woord dader).

Hoe dan ook, ik heb vanaf het begin gevonden dat ik zelf iets te doen heb. Maar nu ook op een specifiek punt. En daarom benieuwd wat ervaringen van anderen zijn.

Pennestreek schreef op 13-08-2024 om 12:51:

[..]

Ik ben het eens met Pippeltje dat dit iets is dat jij 'jezelf aandoet'. Ik heb daar in ieder geval geen last van. Het is onderdeel van onze relatie dat die een enorme dip heeft doorstaan en dat het daarna mooier is geworden. Maar niet van mij. Hoewel ik wel een nog sterkere emotie voel als ik hoor, zie of lees over ontrouw en overspel. Dat is wel blijvend, maar ik had daar voorheen ook al een sterke mening over.

Wij hebben allebei ons aandeel erkend en zijn er hard mee aan de slag gegaan. We hebben daardoor allebei een enorme groei doorgemaakt. En daar zijn we dankbaar voor. Wat mij wel geholpen heeft is dat man na verloop van tijd met zoveel woorden heeft gezegd hoe dankbaar hij is voor de 2e kans die ik hem gegeven heb, en voor mijn geloof in ons. Zonder dat waren we nu echt geen stel meer geweest. Die erkenning, en de erkenning van zijn eigen aandeel in onze problemen, heeft mij veel goed gedaan en voor mij de laatste restjes 'gevoel van onrecht dat mij is aangedaan' weggehaald.

Het is nu een afgesloten hoofdstuk, maar wel met als positief gevolg dat we elkaar niet meer als vanzelfsprekend zien en doorlopend actief bezig zijn met het welzijn van elkaar en onze relatie.

Dus nee, ik herken het niet en ik heb er ook niet iets mee gedaan. Maar als jij er wel behoefte aan hebt zou je eens na kunnen denken over hoe dat er voor jou uit zou moeten zien. Jullie trouwgeloften hernieuwen bijvoorbeeld? Of ritueel iets verbranden of begraven dat voor jou symbool staat voor het overspel. Een voodoopoppetje van de andere man bestoken met naalden? Ik kan echt van alles bedenken, maar het gaat erom dat het bij jou past en de lading dekt.

Thanks!

blauwgeel schreef op 09-08-2024 om 00:16:

Voor ons is het alweer een jaar geleden dat de affaire uitkwam. Maar pas sinds kort zijn we op weg naar herstel, iets dat ik een paar maanden geleden niet meer voor me zag.

Wat een ontzettend rollercoaster is het afgelopen jaar geweest. Natuurlijk leren omgaan met de shock, het verdriet, de boosheid en tegelijk het leven 'normaal' door laten lopen met twee jonge kinderen, het huishouden, een baan. Als ik erop teug kijk snap ik niet hoe ik overeind gebleven ben. Vaak genoeg voelde het alsof dit niet meer lukte. Na nieuwe ontdekking, meer leugens, steeds weer contact met de minnares, enkel nog wantrouwen en een diepe angst om wat er nog zou volgen. Het heeft mij zo diep geraakt op verschillende vlakken. Het is oprecht het zwaarste jaar in mijn leven geweest.

En nu... begint het langzaam tot rust te komen. Mijn man is een aantal maanden ergens anders gaan wonen. Iets dat voor ons beide goed was. Mijn man is gestart met individuele therapie. Dat inzichten geeft voor hem en mij. Het ziet eruit als een lange weg. Met diepgewortelde patronen en overtuigingen. Of dit echt te overwinnen is? Daar heb ik zeker nog veel zorgen over. Ik zie wel de wilskracht van mijn man om het anders te doen. En geniet van het geluk dat de kinderen voelen als wij samen zijn als gezin.

Nu is het ook tijd om hulp te krijgen voor mezelf. Weer zelfliefde voelen, dingen en plek geven en loslaten. En dan ook vooral het intense verdriet en de boosheid...

Toen dit alles uitkwam las ik hier over de lange weg die afgelegd moest worden naar herstel. Ik kon mij dit toen niet voorstellen en vroeg me af waarom het dan zo lang duurt. Ik zie het nu.. en wij zijn er nog lang niet. In wat voor een diep dal je kunt komen na de ontdekking. Steeds dieper als er nare gebeurtenissen volgen. En de klim terug naar boven ons nog zeker nog lange tijd kosten...

Heel herkenbaar blauwgeel. Hier hebben we er ook heel erg lang over gedaan. Eerst 2 jaar met twijfels van de kant van man. Toen een half jaar scheidingsproces. En toen toch een doorstart, waarna pas bleek dat man toch al een paar maanden een relatie had. Dat was een behoorlijke trap na. En toen een zwaar jaar met liefdesverdriet van man en twijfels van hem of zijn gevoel voor mij überhaupt weer terug konden komen. Daar bovenop hadden we een kind dat depressief en overspannen uitviel op school. Ik snap achteraf niet dat het leven gewoon door is gegaan in die tijd... Maar, dat gebeurde wel. Man heeft ook therapie gevolgd, eindelijk. Doordat de relatietherapeute die we bezochten tot hem door wist te dringen en hem kon helpen. We zijn haar echt eeuwig dankbaar. Want hij had net als jouw man diepgewortelde patronen en overtuigingen. Hij heeft het overwonnen. En ik heb het wantrouwen, de pijn en het verdriet overwonnen. Maar na dat eerste heftige jaar hadden we nog wel 2 jaar nodig om echt uit het dal te klimmen en te herstellen. Ook fysiek, want het had er bij mij en hem allemaal flink ingehakt. Maar nu gaat het met ons allemaal goed, ook met de kinderen.

Ik zal niet zeggen dat het allemaal zeker goed komt, want dat weet je niet. Maar als ik het zo lees zijn jullie zeker op de goede weg. Houd elkaar vast, blijf bij elkaars proces betrokken, dat is de raad die ik je geef. Als je elkaar begrijpt is ook moeilijk gedrag te hebben. Als de ander dan iets zegt of doet dat jou raakt, kun je het daarover hebben. Uitleggen wat het jou doet. En de ander kan dan die pijn/verdriet erkennen, uitleggen wat er wel bedoeld is of hoe iets getriggerd wordt. Oprechte interesse voor elkaar en naar elkaar luisteren is heel belangrijk. Zo klim je samen uit dat dal en wordt jullie band nog hechter.

Het is alweer een tijd geleden dat ik mijn verhaal hier deelde. Dat ik sinds het voorjaar in een rollercoaster van emoties zit na de uitkomst van het bedrog van mijn partner. Sinds mijn laatste post is er weer veel gebeurd. En ik wil graag weer een beroep doen op jullie ervaringen en mening hoe om te gaan met de laatste ontwikkelingen.

Kort nadat het uitkwam zijn we begonnen met een relatietherapie traject. Samen met een therapeut hebben we gesprekken gehad hoe het is misgegaan. Ook wat EFT-patronen gebruikt als handvatten. Na een aantal gesprekken hebben we het traject afgesloten met de conclusie beter te blijven communiceren zodat we begrijpen wat er in de ander omgaat. Met name mijn partner mistte die diepere gesprekken en interesses.

Daarna zijn we op vakantie gegaan en hebben we nauwelijks nog conflicten gehad maar ook zelden die diepere gesprekken gehad. Dus ook geen diepere gesprekken over van alles en nog wat. We vinden het beide moeilijk om dit te starten.

Omdat mijn partner zelf ook wat psychologische uitdagingen heeft is zij sinds kort alleen verdergegaan met een traject om daaraan te werken met de therapeut. Dit staat deels los van de relatie perikelen. Daarnaast spreekt ze af en toe af met een vriendin om zaken te bespreken.
Nu heeft ze aangegeven dat ze deze gesprekken niet met mij wil delen. Dus haar diepste gedachtes en gevoelens deelt ze met de therapeut en ik vermoed haar vriendin. Hierdoor krijg ik het gevoel niet helemaal te weten wat er écht in haar omgaat. Ze zegt dat ik altijd mag vragen hoe het gaat, ze verwacht dit zelfs na ons relatietherapie traject, maar ik verwacht niet dat ze écht gaat zeggen wat haar gevoelens zijn. Dit geeft mij een gevoel, net als net voordat ik het ontdekte, dat er iets kan spelen wat ik niet weet. En dus heb ik de neiging om weer op zoek te gaan naar sporen dat er iets is.
Hierdoor heb ik gezien dat ze op social media weer (vorige keer was 6 weken terug) naar degene heeft gezocht waarmee ze is vreemdgegaan. Waarschijnlijk om te zien hoe het met diegene gaat. Al met al wat mij betreft weer een stap terug.

Echter weet ik niet, en dat is mijn vraag aan jullie, of ik beide situaties wel juist bekijk. Is het normaal dat wat ze met de therapeut/vriendin deelt niet met mij wordt gedeeld als partner?

De vorige keer dat ze op social media had gezocht werd het hier op het forum afgedaan als het afbouwen van de verliefdheid (prima) maar zoveel maanden verder nog steeds er mee bezig zijn, na de relatietherapie, vind ik vervelend. Hoe zien jullie dat?

Ha Sander. Ik zou er moeite mee hebben als mijn partner niet wil delen over wat er besproken wordt. Natuurlijk kan iemand tijd nodig hebben om een eigen proces te gaan. Maar er moet een moment komen om het in de relatie te brengen. En als iemand dat niet wil is het gesprek waarom niet, omdat het mogelijk iets blootlegt over jullie relatie. Hoe dan ook, als het niet besproken wordt verlaag je het plafond in de relatie.

Vwb het opzoeken online: ik heb het afgedaan als proces van onthechting. Wat dus enerzijds compassie vraagt voor haar proces. Maar: als haar behoefte aan informatie over hem zwaarder weegt dat jouw behoefte aan nulkommanul contact en het besef dat een harde break nodig is om aan herstel te kunnen werken dan is dat zeker een rode vlag. Oftewel: ik kan snappen dat er nieuwsgierigheid of wat dan ook in haar zit, maar daar iets mee doen wetende dat het jou onveiligheid brengt en het proces bemoeilijkt wordt is toch wel heftig.

GekkeHenkie100 schreef op 13-08-2024 om 12:53:

Hoe dan ook, ik heb vanaf het begin gevonden dat ik zelf iets te doen heb. Maar nu ook op een specifiek punt. En daarom benieuwd wat ervaringen van anderen zijn.

Nog even zitten broeden op mijn eigen bijdragen. Weet niet of ik het goed opgeschreven hebt. Als ik het in een beeld zet: het is alsof het vreemdgaan nu als een groot schilderij in de woonkamer hangt. Prominent. Ik zie het heel geregeld en kijk ernaar. Gevoelsmatig is de tijd rijp om het schilderij ergens anders op te hangen. Een plekje waar tot uiting komt dat het er nog is, maar niet zo in het zicht. Meer een plekje waar ik heel af en toe nog even naar toe ga om er bij stil te staan. En misschien hang ik hem daarna wel weer op een ander plekje.

Lekker vaag 😁. Maar benieuwd of het iets van herkenning oproept.

Sander, ik vind dat je ook in een relatie nog een stukje van jezelf mag hebben. Je eigen emoties en gevoelens. Je bent namelijk ook nog een eigen persoon en niet volledig verweven met een ander. Dat kunnen bepaalde fantasieën zijn. Maar ook vervelende gevoelens of gedachten over anderen die je niet wilt delen. 

In jullie geval zie ik inderdaad wel een rode vlag. Het is nu lang genoeg geleden maar jouw partner (en jij) zijn er nog steeds mee bezig. Het is niet afgesloten en in het verleden maar blijkbaar iets actueels. En jii bent daar geen onderdeel van. Vraag jezelf af hoelang jij nog in deze onzekere situatie wilt blijven hangen. 

Jouw partner mist diepere gesprekken. Maar die kan ze bij jou blijkbaar niet vinden (en wel bij anderen). Dat zegt iets over jou en jullie. Kon ze dat bij die andere wel vinden?

Izza schreef op 14-08-2024 om 12:09:

Sander, ik vind dat je ook in een relatie nog een stukje van jezelf mag hebben. Je eigen emoties en gevoelens. Je bent namelijk ook nog een eigen persoon en niet volledig verweven met een ander. Dat kunnen bepaalde fantasieën zijn. Maar ook vervelende gevoelens of gedachten over anderen die je niet wilt delen.

In jullie geval zie ik inderdaad wel een rode vlag. Het is nu lang genoeg geleden maar jouw partner (en jij) zijn er nog steeds mee bezig. Het is niet afgesloten en in het verleden maar blijkbaar iets actueels. En jii bent daar geen onderdeel van. Vraag jezelf af hoelang jij nog in deze onzekere situatie wilt blijven hangen.

Jouw partner mist diepere gesprekken. Maar die kan ze bij jou blijkbaar niet vinden (en wel bij anderen). Dat zegt iets over jou en jullie. Kon ze dat bij die andere wel vinden?

Natuurlijk is het belangrijk dat iedereen in een relatie zijn eigen gevoelens en gedachten heeft. Het is alleen maar gezond om die ruimte te hebben. Het is ook waar dat niet alles wat in je opkomt, gedeeld moet worden. Dan zou ik denk ik vaak ruzie hebben... 

Toch is het denk ik waardevol om bepaalde dingen wel te delen, zeker als het gaat om onderwerpen die de ander bezighouden. Als je met een therapeut praat, betekent het dat er iets serieus speelt waar je mee zit. Het is begrijpelijk dat je niet alle details met je partner hoeft te delen, maar voor mij als partner kan heel waardevol zijn om in grote lijnen te weten waar ze mee bezig is. Door hier samen over te praten, kunnen we elkaar beter begrijpen en een sterkere band opbouwen. Dit was ook de conclusie van de relatietherapie. Nu heb ik het gevoel dat zij niet openstaat voor diepere gesprekken, terwijl zij die behoefte had en dit één van de oorzaken van de crisis was volgens haar. Nu krijg ik alleen maar het topje van de ijsberg te zien, terwijl ik weet dat er veel meer speelt. Zij lijkt de deur dicht te houden, en dan blijven onze 'diepere gesprekken' oppervlakkig want ik voel dat er veel meer onder ligt. 

Ik lees dat jij vindt dat het al lang genoeg geleden is, maar vier maanden voelt voor mij nog heel kort. We willen allebei verder, maar het is moeilijk om niet aan alles terug te denken, zeker als ik zie dat zij hem nog zoekt. De verhalen op de vorige pagina laten zien dat dit soort gevoelens best lang kunnen duren. Het gebrek aan vertrouwen maakt het voor mij extra lastig.

GekkeHenkie100 schreef op 14-08-2024 om 09:40:

Ha Sander. Ik zou er moeite mee hebben als mijn partner niet wil delen over wat er besproken wordt. Natuurlijk kan iemand tijd nodig hebben om een eigen proces te gaan. Maar er moet een moment komen om het in de relatie te brengen. En als iemand dat niet wil is het gesprek waarom niet, omdat het mogelijk iets blootlegt over jullie relatie. Hoe dan ook, als het niet besproken wordt verlaag je het plafond in de relatie.

Vwb het opzoeken online: ik heb het afgedaan als proces van onthechting. Wat dus enerzijds compassie vraagt voor haar proces. Maar: als haar behoefte aan informatie over hem zwaarder weegt dat jouw behoefte aan nulkommanul contact en het besef dat een harde break nodig is om aan herstel te kunnen werken dan is dat zeker een rode vlag. Oftewel: ik kan snappen dat er nieuwsgierigheid of wat dan ook in haar zit, maar daar iets mee doen wetende dat het jou onveiligheid brengt en het proces bemoeilijkt wordt is toch wel heftig.

De onderwerpen ze bespreekt gaan over vroeger en soms ook onze relatie. Ik las hier vaker dat mensen in therapie gaan om zaken uit het verleden af te sluiten. Of zelfs om van verslavingen af te komen. Ben dan ook benieuwd of al die details ook met de partner worden gedeeld.

Over het opzoeken: In mijn geval, en dat is eerder gedeeld, is de andere partij 0,0 geïnteresseerd dus het opzoeken kan ze doen maar er gaat niet meer gebeuren dan zien hoe het met de ander gaat. Dit klinkt misschien naief, maar dit weet ik zeker op basis van alle informatie die ik heb. 
Ik ben van mening dat als je met die ander bezig bent in je hoofd, dit een keer moet stoppen want anders gaat het je relatie beïnvloeden en wil je eigenlijk de ander.
Het proces van onthechting zoals jij het noemt moet dus een keer stoppen.