Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
Wordt tijd dat ik ook maar weer een duit in het zakje doe.
Ik zou bijna kunnen beginnen zoals ik de vorige keer begon:
Ik zit weer op dezelfde camping in Frankrijk en sinds een week of 3 ervaar ik weer wat omslag in haar gedrag. Voelsprietjes natuurlijk wat dat betreft wel uit staan, dus geprobeerd om daar een gesprek over aan te gaan. Niet over eventuele ontrouw overigens, maar wel over of het allemaal wel goed zit omdat ik voel dat ze wat minder lekker in der vel zit.
Daar kwam eigenlijk niet zo heel veel uit. Behalve dat ze enigzins aangaf wat geïrriteerd te zijn omdat ze het idee had dat ik wat norsig was de laatste tijd. Oke, ik snap dat zelf niet zo maar ik heb van de vorige keer wel geleerd om niet te ontkennen, maar door te vragen waar dat hem precies in zit. Kreeg ik niet echt een antwoord op.
Ik had er best wel een beetje de pee in, want ik kreeg een beetje een dejavu naar 2 jaar geleden. Er waren wat overeenkomsten en ik vang dat denk ik wat sneller op nu.
Afijn op de vakantie zelf is het weer hetzelfde verhaal, als 2 jaar geleden, het zij in iets mildere mate: het is niet warm of koud. Ik kan in de zee springen, ik kan op de kop gaan staan, er is weinig emotie. Ik weet niet goed hoe ik het anders moet uitleggen, maar ik voel aan alles dat er wat speelt.
Gisteravond kids met de vriendjes mee op pad gestuurd en gevraagd of we even konden gaan zitten. Want ik ken der inmiddels te goed en heb veel geleerd van 2 jaar geleden om te weten dat er iets niet in de haak is.
Nou, dat zou je wel kunnen stellen: blijkbaar is haar gevoel weer minder. Echt antwoord krijg ik wederom niet, echt een uitleg ook niet, het sluimert al een maand of 3 zegt ze en ze heeft het gevoel dat het voor haar allemaal wat minder aan het worden is.
Als ik dan vraag in hoeverre ik dat moet zien, dan komt er niet echt een antwoord. Als ik dan aangeef: joh, we hebben besproken dat we eerder bij elkaar aan de bel zouden trekken, hoezo laat je dit dan 3 maand aan gaan, dan krijg ik daar ook niet echt een antwoord op.
Er zijn een heleboel overeenkomsten met 2 jaar geleden en ik vraag me heel erg af of ik wederom met open ogen in het verhaal aan het stinken ben. Stiekem voelt het wel een beetje zo. Zeker ook de tegnstrijdigheden: ik probeer er een vorm aan te geven voor mezelf, over waar we staan. Dus dan vraag ik: staan we dan qua gevoel ongeveer waar we stonden voordat je dat weekend weg ging 2 jaar geleden? En dan krijg ik als antwoord: nee dat niet. Maar ik krijg ook niet echt een antwoord waar wel. Het is heel erg vaag. Om vervolgens heel hard te gaan huilen en te roepen: ik hou de wereld van je, je bent de liefde van mijn leven.
Maar er zijn teveel overeenkomsten met de vorige keer: ze is ineens weer heel fanatiek gaan sporten na 2 jaar niks doen ( idem vorige keer), het komt weer redelijk uit of the blue, net zoals de vorige keer, en ze weet het verhaal zelf niet echt goed uit te leggen ( net zoals de vorige keer). Ze komt.niet verder dan dat ze het gevoel heeft " al drie maand aan mij te trekken" en dat ze daar klaar mee is. Als ik dan vraag of ze daar een voorbeeld voor heeft.om dat tastbaarder te maken, dan blijft het vaag.
Dus ja, ik weet niet zo goed wat ik hier van moet zeggen. Het ziet er niet goed uit. Ik ben wel heel eerlijk geweest en heb gezegd: ik heb de vorige keer een half jaar lang voor 2 man gevochten. Ik kan het niet nog een keer voor 2 man doen.
Dus, gigantisch dejavu hier en wederom bevind ik me op vakantie met een vrouw die blijkbaar liever niet meer bij me is
Het lijkt te kunnen verkeren. Wat een shitzooi.
Oh nee, wat verschrikkelijk pijnlijk. Zij moet toch ook een enorme deja vu ervaren? Het lijkt wel.afstoten en aantrekken. Maar alle items van voorgaande keer zijn het recept? Inderdaad shitzooi. Sterkte lieverd, vreselijk voor je!
GekkeHenkie100 schreef op 14-08-2024 om 09:45:
[..]
Nog even zitten broeden op mijn eigen bijdragen. Weet niet of ik het goed opgeschreven hebt. Als ik het in een beeld zet: het is alsof het vreemdgaan nu als een groot schilderij in de woonkamer hangt. Prominent. Ik zie het heel geregeld en kijk ernaar. Gevoelsmatig is de tijd rijp om het schilderij ergens anders op te hangen. Een plekje waar tot uiting komt dat het er nog is, maar niet zo in het zicht. Meer een plekje waar ik heel af en toe nog even naar toe ga om er bij stil te staan. En misschien hang ik hem daarna wel weer op een ander plekje.
Lekker vaag 😁. Maar benieuwd of het iets van herkenning oproept.
Nee, helemaal niet vaag. Mooie beeldspraak.
Elpisto schreef op 14-08-2024 om 17:07:
Dus, gigantisch dejavu hier en wederom bevind ik me op vakantie met een vrouw die blijkbaar liever niet meer bij me is
Ik lees je verhaal al een tijd mee maar wat wil jij Elpisto?. Je hebt er alles aan gedaan. Je hebt in het donkerste punt gestaan van je leven toen het uit kwam. Het is balen maar je leeft maar 1 keer. Trek je conclusie en blijft dicht bij je zelf want dat heb je geleerd de afgelopen jaren. Niet meer malen, controleren maar actie als je gevoel op realiteit is gebaseerd.
Pippeltje schreef op 14-08-2024 om 19:13:
[..]
Nee, helemaal niet vaag. Mooie beeldspraak.
Zo had ik een denkbeeldige ladekast; een lade voor ellende 1, lade voor ellende 2 etc. De laden bleven dicht als ik er niet aan herinnerd wilde worden. Als ik mijzelf stevig genoeg in de schoenen vond staan om bv lade nr 2 te openen en er met meer mildheid naar kon terug kijken, ging lade nr 2 open om het zo te verwerken en achter mij te laten. Kon ik het niet, schoof ik die lade weer dicht tot later.
De kracht van loslaten zit hem volgens mij in de ‘kleine’ stapjes die je neemt. Niet alles in 1 keer, maar overwogen in kleinere brokken zodat het minder zwaar binnen komt en overzichtelijk blijft.
Renate46 schreef op 14-08-2024 om 19:59:
[..]
Ik lees je verhaal al een tijd mee maar wat wil jij Elpisto?. Je hebt er alles aan gedaan. Je hebt in het donkerste punt gestaan van je leven toen het uit kwam. Het is balen maar je leeft maar 1 keer. Trek je conclusie en blijft dicht bij je zelf want dat heb je geleerd de afgelopen jaren. Niet meer malen, controleren maar actie als je gevoel op realiteit is gebaseerd.
Nou zo sta ik er ook precies in eerlijk gezegd. Vandaar ook mijn opmerking over het niet wederom kunnen vechten: als we zo snel weer praten over gevoel wat minder wordt, dan denk ik dat ik mijn conclusies daar aan kan verbinden.
Wat mij betreft is gevoel niet uit te leggen. En zeker niet te controleren of af te dwingen. Waarom kan je enorm verliefd worden op iemand? Of juist afkeer voelen van iets of iemand? Dat is een gevoel. Het is ongrijpbaar. En ja dat kan opeens veranderen of verdwijnen.
Voor mij is van belang dat mensen die niet gelukkig zijn in hun relatie vaak dingen (sporten, uitgaan, eten etc) gaan doen om weer gelukkig te worden. En die kunnen ook openstaan voor anderen. Omdat dat wel (al is het kortstondig) geluk brengt.
Als iemand na alles wat je hebt doorstaan toch weer ongelukkig wordt vraag ik mij af of er echt sprake was van herstel. Soms wil je het ook gewoon heel erg graag (dat het weer goed komt). Maar was of is het nu toch klaar. Hopelijk niet. Maar voor mij is gevoel dus gewoon niet uitlegbaar.
Dubbel
Sander als het nog maar 4 maanden geleden is. Waarom is de therapie nu al gestopt dan? Dit is een langdurig gesprek en jullie hebben beiden moeite met gesprekken en communiceren. Ik zou haar vragen of jij de grote lijnen niet mag weten en waarom jullie niet samen praten. Dat was toch de uitkomst van de therapie? Anders heeft het weinig zin verder.
Elpisto schreef op 14-08-2024 om 17:07:
Wordt tijd dat ik ook maar weer een duit in het zakje doe.
Ik zou bijna kunnen beginnen zoals ik de vorige keer begon:
Ik zit weer op dezelfde camping in Frankrijk en sinds een week of 3 ervaar ik weer wat omslag in haar gedrag. Voelsprietjes natuurlijk wat dat betreft wel uit staan, dus geprobeerd om daar een gesprek over aan te gaan. Niet over eventuele ontrouw overigens, maar wel over of het allemaal wel goed zit omdat ik voel dat ze wat minder lekker in der vel zit.
Daar kwam eigenlijk niet zo heel veel uit. Behalve dat ze enigzins aangaf wat geïrriteerd te zijn omdat ze het idee had dat ik wat norsig was de laatste tijd. Oke, ik snap dat zelf niet zo maar ik heb van de vorige keer wel geleerd om niet te ontkennen, maar door te vragen waar dat hem precies in zit. Kreeg ik niet echt een antwoord op.
Ik had er best wel een beetje de pee in, want ik kreeg een beetje een dejavu naar 2 jaar geleden. Er waren wat overeenkomsten en ik vang dat denk ik wat sneller op nu.
Afijn op de vakantie zelf is het weer hetzelfde verhaal, als 2 jaar geleden, het zij in iets mildere mate: het is niet warm of koud. Ik kan in de zee springen, ik kan op de kop gaan staan, er is weinig emotie. Ik weet niet goed hoe ik het anders moet uitleggen, maar ik voel aan alles dat er wat speelt.
Gisteravond kids met de vriendjes mee op pad gestuurd en gevraagd of we even konden gaan zitten. Want ik ken der inmiddels te goed en heb veel geleerd van 2 jaar geleden om te weten dat er iets niet in de haak is.
Nou, dat zou je wel kunnen stellen: blijkbaar is haar gevoel weer minder. Echt antwoord krijg ik wederom niet, echt een uitleg ook niet, het sluimert al een maand of 3 zegt ze en ze heeft het gevoel dat het voor haar allemaal wat minder aan het worden is.
Als ik dan vraag in hoeverre ik dat moet zien, dan komt er niet echt een antwoord. Als ik dan aangeef: joh, we hebben besproken dat we eerder bij elkaar aan de bel zouden trekken, hoezo laat je dit dan 3 maand aan gaan, dan krijg ik daar ook niet echt een antwoord op.
Er zijn een heleboel overeenkomsten met 2 jaar geleden en ik vraag me heel erg af of ik wederom met open ogen in het verhaal aan het stinken ben. Stiekem voelt het wel een beetje zo. Zeker ook de tegnstrijdigheden: ik probeer er een vorm aan te geven voor mezelf, over waar we staan. Dus dan vraag ik: staan we dan qua gevoel ongeveer waar we stonden voordat je dat weekend weg ging 2 jaar geleden? En dan krijg ik als antwoord: nee dat niet. Maar ik krijg ook niet echt een antwoord waar wel. Het is heel erg vaag. Om vervolgens heel hard te gaan huilen en te roepen: ik hou de wereld van je, je bent de liefde van mijn leven.
Maar er zijn teveel overeenkomsten met de vorige keer: ze is ineens weer heel fanatiek gaan sporten na 2 jaar niks doen ( idem vorige keer), het komt weer redelijk uit of the blue, net zoals de vorige keer, en ze weet het verhaal zelf niet echt goed uit te leggen ( net zoals de vorige keer). Ze komt.niet verder dan dat ze het gevoel heeft " al drie maand aan mij te trekken" en dat ze daar klaar mee is. Als ik dan vraag of ze daar een voorbeeld voor heeft.om dat tastbaarder te maken, dan blijft het vaag.
Dus ja, ik weet niet zo goed wat ik hier van moet zeggen. Het ziet er niet goed uit. Ik ben wel heel eerlijk geweest en heb gezegd: ik heb de vorige keer een half jaar lang voor 2 man gevochten. Ik kan het niet nog een keer voor 2 man doen.
Dus, gigantisch dejavu hier en wederom bevind ik me op vakantie met een vrouw die blijkbaar liever niet meer bij me is
Het lijkt te kunnen verkeren. Wat een shitzooi.
Sterkte, wat een gedoe weer. Het rakelt van alles op. Je trapt er niet wederom in, je hebt je antennes ontwikkeld en daarmee ben je sterker dan de vorige keer.
Ik heb van een kennis ooit 1 zinnetje onthouden en veel aan gehad: ( zonder dat ik bedoel dat je moet rennen)ga weg voordat je gaat haten en hekelen, zodat voor de kinderen de verstandhouding goed genoeg blijft.
Izza schreef op 14-08-2024 om 20:31:
Wat mij betreft is gevoel niet uit te leggen. En zeker niet te controleren of af te dwingen. Waarom kan je enorm verliefd worden op iemand? Of juist afkeer voelen van iets of iemand? Dat is een gevoel. Het is ongrijpbaar. En ja dat kan opeens veranderen of verdwijnen.
Voor mij is van belang dat mensen die niet gelukkig zijn in hun relatie vaak dingen (sporten, uitgaan, eten etc) gaan doen om weer gelukkig te worden. En die kunnen ook openstaan voor anderen. Omdat dat wel (al is het kortstondig) geluk brengt.
Als iemand na alles wat je hebt doorstaan toch weer ongelukkig wordt vraag ik mij af of er echt sprake was van herstel. Soms wil je het ook gewoon heel erg graag (dat het weer goed komt). Maar was of is het nu toch klaar. Hopelijk niet. Maar voor mij is gevoel dus gewoon niet uitlegbaar.
Dat zijn inderdaad ook mijn overwegingen en ik neig er ook naar.
Verder eens met je post ja. Het is wat het is. Ik wil ook helemaal niks afdwingen. Het is graag of niet.
Ik kan mezelf deze keer in de spiegel aan kijken en dan is het wat het is ben ik bang. Daar komen we wel uit en ook wel weer overheen.
Anna Cara schreef op 14-08-2024 om 18:10:
Oh nee, wat verschrikkelijk pijnlijk. Zij moet toch ook een enorme deja vu ervaren? Het lijkt wel.afstoten en aantrekken. Maar alle items van voorgaande keer zijn het recept? Inderdaad shitzooi. Sterkte lieverd, vreselijk voor je!
Ze geeft zelf aan dat ze de overeenkomsten wel een beetje ziet, maar dat ze 2 jaar geleden zo in de war was dat ze zelf niet heel veel meer weet of meegekregen heeft van die periode.
Ik heb het haar ook op de man af gevraagd: is dit echt een kwestie van twijfel over ons, of heb je iets van gevoel ontwikkeld voor iemand anders en is het feit dat dat kan, een reden om te twijfelen over ons. Maar ze drukt me op het hart dat dat niet zo is.
Oke, dat was de vorige keer natuurlijk ook het antwoord. Maar ik moet haar daar in die zin maar op geloven. Ik kan daar toch niets mee ben ik bang. Als ze dat zou willen verhullen, dan doet ze dat toch wel is mijn ervaring.
Ze moet zelf maar nadenken over hoe ze dit wil aanpakken. Ik heb wel aangegeven geen gedoe te willen mbt een scheiding en ook geen weekend vader te worden. Daar ga ik niet in mee. Maar daar schoot ze wel direct weer van in de stress en dat vond ze dan wel heel erg snel gaan.
Dus we hebben besloten het hier maar even te laten voor wat het is en er thuis verder over te praten. Ik wil absoluut niet weer de kids een gevoel geven dat er iets niet in de haak is. Zoonlief heeft daar echt wel wat van meegekregen de vorige keer en dat wil ik gewoon niet meer. Doet ook geen recht aan 11 jaar huwelijk. Dus daar komen we wel uit. De liefde is in die zin aanwezig om te zorgen dat we zonder strubbelingen uit elkaar kunnen gaan.
Max88 schreef op 14-08-2024 om 21:15:
[..]
Sterkte, wat een gedoe weer. Het rakelt van alles op. Je trapt er niet wederom in, je hebt je antennes ontwikkeld en daarmee ben je sterker dan de vorige keer.
Ik heb van een kennis ooit 1 zinnetje onthouden en veel aan gehad: ( zonder dat ik bedoel dat je moet rennen)ga weg voordat je gaat haten en hekelen, zodat voor de kinderen de verstandhouding goed genoeg blijft.
Ik ben sterker dan de vorige keer, omdat ik altijd geweten heb dat dit voor mij eenmalig zou zijn. Ik hou zielsveel van der en we passen heel erg goed bij elkaar. Dat zegt ze zelf ook wel. Maar gevoel laat zich niet dwingen. Ik leg me daar bij neer en neig zelf ook wel naar dit af te sluiten. Nu het verdriet iets gezakt is, merk ik wel dat ik er een stuk meer serang mee ben dan de vorige keer. Ik schiet niet in paniek, ik schiet niet in de stress en ik probeer niet halsstarrig van alles te doen om haar op andere gedachten te brengen.
Misschien zegt dat wel iets over mijn gevoel.
We leren van de eerdere ervaring. Met de kennis van nu sta je er inderdaad anders in. Neemt niet weg dat het pijn doet. En dan ben je weer op die camping. Enorme deja vu. Heel verdrietig.
GekkeHenkie100 schreef op 14-08-2024 om 09:45:
[..]
Nog even zitten broeden op mijn eigen bijdragen. Weet niet of ik het goed opgeschreven hebt. Als ik het in een beeld zet: het is alsof het vreemdgaan nu als een groot schilderij in de woonkamer hangt. Prominent. Ik zie het heel geregeld en kijk ernaar. Gevoelsmatig is de tijd rijp om het schilderij ergens anders op te hangen. Een plekje waar tot uiting komt dat het er nog is, maar niet zo in het zicht. Meer een plekje waar ik heel af en toe nog even naar toe ga om er bij stil te staan. En misschien hang ik hem daarna wel weer op een ander plekje.
Lekker vaag 😁. Maar benieuwd of het iets van herkenning oproept.
Het roept zeker herkenning op, ik weet heel goed dat ik het ook zo voelde, nog niet zo lang geleden. Ik kan alleen vertellen hoe ik daar mee omgegaan ben, niet wat er goed is voor jou. Dat loslaten was voor mij een keuze die ik zelf kon maken. De knop bewust omdraaien. En daarmee gepaard gaande wat in de voorgaande posts aan bod kwam: ik kan mijn partner niet dwingen om van mij te houden of bij mij te blijven. Hij zal er vrijwillig zijn of niet zijn. En eerlijk zijn of niet. Ook de partner maakt een keuze. Je kan maar hopen dat hij/zij daar eerlijk in is. Niet eerlijk zijn, geen keuze willen maken, dat is bij mij de grens. Dat laat ik geen twee keer gebeuren. Dan kies ik zelf om de relatie te verlaten.
Loslaten dus. Dat is voor mij ook vergeven. Iets wat bij mij zit en niet bij de ander. Daarom voel ik me ook sterk. Ik ben niet meer bang om de ander te verliezen. De ander heeft bij mij een welkome thuis, maar moet dat zelf willen.
