Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
Of ik mn kop in het zand steek, en of ik dit volhou denk ik ook wel overna. Maar zolang het gaat gaat het. Waarom zou ik scheiden als ik dat niet wil? Kan altijd nog als ik het niet meer trek of er genoeg van heb.
Hij heeft amper 3 weken geleden de bom gedropt, en is er vervolgens niet gelijk vandoor gegaan en met haar los gegaan.
Waarom zou ik dan rigoureuze stappen nemen? Ik ben blij dat hij dat ook niet doet, dat zou ik echt oerdom van hem gevonden hebben. Misschien houdt hij me aan het lijntje,maar daardoor wordt alles wel goed doordacht door alle partijen.
Zij ligt ook in scheiding hierdoor.
Stresskipje schreef op 09-01-2025 om 20:14:
Of ik mn kop in het zand steek, en of ik dit volhou denk ik ook wel overna. Maar zolang het gaat gaat het. Waarom zou ik scheiden als ik dat niet wil? Kan altijd nog als ik het niet meer trek of er genoeg van heb.
Hij heeft amper 3 weken geleden de bom gedropt, en is er vervolgens niet gelijk vandoor gegaan en met haar los gegaan.
Waarom zou ik dan rigoureuze stappen nemen? Ik ben blij dat hij dat ook niet doet, dat zou ik echt oerdom van hem gevonden hebben. Misschien houdt hij me aan het lijntje,maar daardoor wordt alles wel goed doordacht door alle partijen.Zij ligt ook in scheiding hierdoor.
Inderdaad, waarom zou jij het initiatief nemen voor iets dat je niet wil na amper drie weken! Drie weken is niks … Beter om het nog even aan te kijken. Nooit grote beslissingen nemen midden in een crisis. Wachten tot de storm gaat liggen en dan eens rustig de zaken bekijken. Je man en zijn lief zitten nog midden in een hormonenstorm waardoor ook zij niet helder meer kunnen denken. Er zijn hier nog mensen die denken dat echte liefde die je hebt met de vaste partner van de ene dag op de andere over gaat, daar geloof ik niet in. Toch niet als de vaste relatie goed zit, je daar gelukkig in was, zelfs met de imperfecties die elke relatie kent. Die liefde wordt wel naar de achtergrond geduwd omdat er tijdens een verliefdheid algemeen weinig ruimte overblijft voor iets anders, men is daar dag en nacht door in beslag genomen. Er is dan zelfs geen ruimte voor de kinderen, het werk lijdt er dikwijls onder enz … Het is echt bewustzijnsvernauwing. Ik denk dat iedereen die al hoteldebotel verliefd is geworden, dat weet. Je ziet de ander ook niet zoals hij is. Dus afwachten totdat die vlaag over is alvorens beslissingen te nemen, vind ik zo stom nog niet.
Mijn motto is vrij snel geworden:
Scheiden kan altijd nog.
Geef het tijd.
Mij heeft dat rust gebracht. Maar ik weet ook dat niet alle verliefdheden overgaan en een partner voor de nieuwe liefde kiest. Dat was voor mij toen het ergste idee was mij kon gebeuren. Bij mijn man was het geen optie voor hem. Hij was vanuit lust (en aanbeden worden) gaan punnikken. En ging daar jarenlang mee door. Gewenning. Makkelijk. Verslavend.
Wij hadden en hebben monogamie afgesproken. Totaal anders dan open relaties. Na het uitkomen meermaals met mijn hubby over gesproken. Want mijn grote vraagtekens was of hij wel monogaam wilde of kon zijn. Hij wilde het niet. Ook niet half open. Ik wilde geen leugens meer rondom andere vrouwen. En ik heb sterk getwijfeld over verder gaan met hem. Belangrijkste uitgangspunt was voor mij of hij meer plezier toevoegde aan mijn leven. Wat hij bijdroeg.
En ik leef ook niet meer in het idee dat getrouwd zijn voor altijd is. Een relatie is een keuze. Ik ben niet meer bang om alleen verder te gaan. En dat maakt mij sterker en helpt mij.
Xxx
Anna Cara schreef op 10-01-2025 om 10:06:
Mijn motto is vrij snel geworden:
Scheiden kan altijd nog.
Geef het tijd.
Mij heeft dat rust gebracht. Maar ik weet ook dat niet alle verliefdheden overgaan en een partner voor de nieuwe liefde kiest. Dat was voor mij toen het ergste idee was mij kon gebeuren. Bij mijn man was het geen optie voor hem. Hij was vanuit lust (en aanbeden worden) gaan punnikken. En ging daar jarenlang mee door. Gewenning. Makkelijk. Verslavend.
Wij hadden en hebben monogamie afgesproken. Totaal anders dan open relaties. Na het uitkomen meermaals met mijn hubby over gesproken. Want mijn grote vraagtekens was of hij wel monogaam wilde of kon zijn. Hij wilde het niet. Ook niet half open. Ik wilde geen leugens meer rondom andere vrouwen. En ik heb sterk getwijfeld over verder gaan met hem. Belangrijkste uitgangspunt was voor mij of hij meer plezier toevoegde aan mijn leven. Wat hij bijdroeg.
En ik leef ook niet meer in het idee dat getrouwd zijn voor altijd is. Een relatie is een keuze. Ik ben niet meer bang om alleen verder te gaan. En dat maakt mij sterker en helpt mij.
Xxx
Ik denk ook dat dat een heel goed motto is, zeker als er kinderen in het spel zijn. Zoiets moet je gewoon niet te snel vanuit de emotie beslissen. Dicht bij je gevoel blijven.
Hier ligt alles in puin, ex-vrouw is een wandelend wrak op dit moment. En voor wat? Voor niks, want het is allemaal al weer over en nu zit ze daar alleen op een vakantieparkje.
Ik vind het onbegrijpelijk dat ze niet een klein beetje op de rem getrapt heeft, maar in 3 week tijd besloten heeft ( haar woorden) van ik wil hem absoluut niet kwijt, naar scheiden. Maar goed.
Stresskipje schreef op 09-01-2025 om 16:29:
de kinderen zijn 9, 12 en 17. We bespreken niks met hen over onze relatie, maar doen ook niks alsof. Dat pap en mam niet meer sexen gaat hen niks aan. Wat we met anderen uitspoken ook niet. Verder gaat alles gewoon normaal.
We hebben ieder onze eigen rol. Ik zorg voor de kinderen, administratie, enzovoort. Hij werkt veel.
Als hij thuis is kookt hij, kletst met de kinderen over hun dag, doet een potje mee op de xbox. Brengt ze naar school/werk/sport bij slecht weer en donker. Helpt met kapotte fietsen/scooter, neemt ze mee met de vrachtwagen.
Omdat hij veel werkt maken we bewust tijd voor het gezin. Regelmatig dagjes uit, uiteten, op vakantie. Hij gaat dan met ze zwemmen, tennissen, voetballen.
Dus ja, ik vind ons wel een warm gezin en hem een betrokken vader.
Bedankt voor de term, ik ga googlen.
Nou, dit vind ik niet klinken als een man die ik geen enkel opzicht voor zijn kinderen zorgt. Mochten jullie uit elkaar gaan - ik hoop het niet - dan is er best kans dat de kinderen veel meer naar hem trekken dan dat je denkt. Wel iets om rekening mee te houden hoor. Hier ben ik dus degene die niet meer bij 't gezin hoort terwijl de opvoeding bij mij lag.
Elpisto schreef opIk vind het onbegrijpelijk dat ze niet een klein beetje op de rem getrapt heeft, maar in 3 week tijd besloten heeft ( haar woorden) van ik wil hem absoluut niet kwijt, naar scheiden. Maar goed.
Ja, bizar he. En nu? Denk jij dat het nog goed kan komen? Zou je dat zelf überhaupt nog willen?
Stresskipje ik denk dat de situatie bij jullie ook wel wat anders is. Jouw partner gaat immers niet vreemd. Jullie hebben een open relatie en nu is hij op een partner verliefd geworden. Wellicht zakt dat weer af. Of kan zij in de toekomst aanblijven als extra partner of een poly relatie. En ook jou staat het vrij iemand ernaast te hebben. Ik zou er overigens niet van uitgaan dat hij na een eventuele scheiding niets wil met de kinderen. Daar heeft hij gewoon recht op. En hij kan vanuit mening veranderen. Zou ik zeker aanmoedigen trouwens. Kinderen hebben ook een betrokken vader nodig binnen het gezin.
elledoris schreef op 10-01-2025 om 15:02:
[..]
Nou, dit vind ik niet klinken als een man die ik geen enkel opzicht voor zijn kinderen zorgt. Mochten jullie uit elkaar gaan - ik hoop het niet - dan is er best kans dat de kinderen veel meer naar hem trekken dan dat je denkt. Wel iets om rekening mee te houden hoor. Hier ben ik dus degene die niet meer bij 't gezin hoort terwijl de opvoeding bij mij lag.
Misschien. Maar ik verwacht het niet. Het voor ze thuis moeten zijn/blijven, naar bed brengen, lichamelijke verzorging ed doet hij nooit, en wil hij ook niet.
Laatst heb ik hem een avond alleen met ze gelaten en toen is hij met haar uitgegaan en de oudste laten oppassen. Kwam om 3 uur snachts thuis. Ik was er al eerder weer,en dat was ook zijn excuus waarom hij het acceptabel achtte, maar eigenlijk heeft hij er gewoon geen zin in.
Als hij overdag met ze is is hij het na een uur al zat,en als ik terugkom klagen zowel man als kinderen. Ze zullen best bij papa op bezoek gaan, en hij hier over de vloer komen, maar dat is natuurlijk niet hetzelfde als nu.
Bovendien werkt hij 60 a 80 uur per week, onregelmatig, dag en nacht. Ook vaak in het weekend.
Stresskipje schreef op 10-01-2025 om 15:13:
[..]
Ja, bizar he. En nu? Denk jij dat het nog goed kan komen? Zou je dat zelf überhaupt nog willen?
Willen is wat anders dan kunnen ben ik bang.
Ik denk dat er een deel van mij altijd het verdriet zal voelen over mijn gezin en toekomstdroom, waar zij absoluut een belangrijk onderdeel van was. En dat ik daarom altijd de "wil" wel zou hebben, om samen met haar te zijn. Voor mij was de relatie namelijk meer dan goed genoeg en hebben we heel veel lol samen gehad en hadden we heel veel om voor te vechten.
Maar ik moet ook realistisch zijn: Zij heeft echt in 3 week tijd besloten om te gaan scheiden als in: Ik word 1 juli nog doodverdrietig als ik er aan denk mijn man kwijt te raken, en 18 juli wil ik niet meer verder. Haar woorden.
En ik denk dat dat wat zegt, nog los van alles wat er daarna gebeurd, over mijn ex en over onze relatie. En ik wil me die angst niet weer op de hals halen. En eerlijk: Ik mis bij haar deze keer ook wel een beetje de acceptatie over wat ze gedaan heeft allemaal. Ik heb nu niet bepaald het gevoel dat ze zich heel erg bewust is van wat ze onze kinderen allemaal aangedaan heeft, wat ze mij aangedaan heeft en dat ze daar mee aan de slag zou moeten. Die noodzaak voel ik niet echt bij haar. En eerlijk: Ik heb wel echt besloten mijn gevoel niet meer door haar woorden te laten overstemmen.
Oh en die gozer valt mij/haar lastig. Dus ik ben mijn energie op dit moment ook wel even op een andere manier nodig.
Izza schreef op 10-01-2025 om 15:17:
Stresskipje ik denk dat de situatie bij jullie ook wel wat anders is. Jouw partner gaat immers niet vreemd. Jullie hebben een open relatie en nu is hij op een partner verliefd geworden. Wellicht zakt dat weer af. Of kan zij in de toekomst aanblijven als extra partner of een poly relatie. En ook jou staat het vrij iemand ernaast te hebben. Ik zou er overigens niet van uitgaan dat hij na een eventuele scheiding niets wil met de kinderen. Daar heeft hij gewoon recht op. En hij kan vanuit mening veranderen. Zou ik zeker aanmoedigen trouwens. Kinderen hebben ook een betrokken vader nodig binnen het gezin.
Onze relatie is niet zo open dat een 2e partner erbij een optie is. Ik heb heel lang mn grens verlegd, als ze maar niet gingen s*xen. Ik denk dat die grens hem ertoe gedrukt heeft het "uit te maken " met mij. Want hij wilde wel s*x met haar.
Ik hoef echt niet te doen wat hij nu doet, wat dat betreft is hij veel jaloerser dan ik.
Nu zal het hem minder boeien, omdat hij haar heeft. Maar toen alles nog koek en ei was hebben we een tijdje partnerruil gedaan, en toen hij niet meer wou en ik wel omdat ik verliefd was (op de situatie achteraf gezien, niet op de persoon) heeft hij ook zn koffers gepakt.
Als ik een ander zou hebben zal hij dat nu waarschijnlijk als springplank gebruiken om te scheiden. ik heb er nog over gedacht om het expres te doen om hem jaloers te maken, maar dat gaat me te ver. Ik doe niet aan spelletjes. Ik wil geen ander. En ik wil ook niet dat hij een ander wil. Maarja, dat laatste heb ik niks over te zeggen.
Het contact met de kinderen zal ik zeker aanmoedigen, maar ik heb daar geen verwachtingen in. Dat is ook besproken voor de eerste zwangerschap. Het zou mijn ding zijn, hij zorgde wel voor het geld. "zorgen voor" was niks voor hem. En dat is ook wel gebleken. We hebben er een mooie weg in gevonden zodat hij er voor ze is op een manier die hem wel past,en hij gaat braaf mee op uitjes en vakanties. Maar voor hem hoeft het niet. Ja, hij wilde altijd graag bij mij zijn. Daardoor was hij automatisch ook bij de kinderen.
Klinkt heel kil en ongezellig zo, maar dat is het dus absoluut niet. En nu doet hij zelfs extra zijn best. Uit schuldgevoel denk ik, maar dat boeit me niet. Hij doet het.
Elpisto schreef op 10-01-2025 om 15:39:
[..]
Willen is wat anders dan kunnen ben ik bang.
Ik denk dat er een deel van mij altijd het verdriet zal voelen over mijn gezin en toekomstdroom, waar zij absoluut een belangrijk onderdeel van was. En dat ik daarom altijd de "wil" wel zou hebben, om samen met haar te zijn. Voor mij was de relatie namelijk meer dan goed genoeg en hebben we heel veel lol samen gehad en hadden we heel veel om voor te vechten.
Maar ik moet ook realistisch zijn: Zij heeft echt in 3 week tijd besloten om te gaan scheiden als in: Ik word 1 juli nog doodverdrietig als ik er aan denk mijn man kwijt te raken, en 18 juli wil ik niet meer verder. Haar woorden.
En ik denk dat dat wat zegt, nog los van alles wat er daarna gebeurd, over mijn ex en over onze relatie.
Eerste alinea is heel herkenbaar.
Over het 2e deel denk ik juist dat het gedrag voortkomt uit totale verstandsverbijstering door verliefdheid en emoties. In mijn geval dan he, jij kent je partner het beste. En jezelf, of je het haar zou kunnen vergeven.
Ik ben heeeel vergevingsgezind ,en zoals het nu gaat zou ik het hem nog wel kunnen vergeven. Maar als hij me vanalles zou flikken dan ook niet meer hoor.
Goed dat je voor jezelf en je gezin bent gaan staan. Dat vind ik knap en sterk. Wel vervelend dat hij jullie lastig valt zeg. Alsnog een storende factor. Ik gun je rust en vooruitgang!
Dat klinkt wel heel gek. Je hebt een open relatie maar dan zonder seks? Uiteindelijk wil je dat toch ook? Zeker vanuit mannelijk perspectief. Of deden jullie alleen swingen? Dat kan natuurlijk ook.
Dit klinkt voor hem overigens ideaal. Hij kan zich volledig richten op zijn passie (zijn werk). Jij bent er voor de huishouding en kinderen (waar hij geen enkele verplichting in heeft). En zijn vriendin is er voor de spanning en seks. En naar de buitenwereld is hij de geslaagde man. Waarom zou hij dit precies anders willen denk je?
Elpisto schreef op 10-01-2025 om 15:39:
Oh en die gozer valt mij/haar lastig. Dus ik ben mijn energie op dit moment ook wel even op een andere manier nodig.
We kunnen een legertje formeren met bedrogen mensen en hem ergens opwachten 😉. Doe we allemaal een bivakmuts op met onze forumnaam…
Maar serieus, doffe ellende. Het wordt je zo niet makkelijk gemaakt om verder te gaan in het leven. Door haar en hem.
Izza schreef op 10-01-2025 om 16:23:
Dat klinkt wel heel gek. Je hebt een open relatie maar dan zonder seks? Uiteindelijk wil je dat toch ook? Zeker vanuit mannelijk perspectief. Of deden jullie alleen swingen? Dat kan natuurlijk ook.
Dit klinkt voor hem overigens ideaal. Hij kan zich volledig richten op zijn passie (zijn werk). Jij bent er voor de huishouding en kinderen (waar hij geen enkele verplichting in heeft). En zijn vriendin is er voor de spanning en seks. En naar de buitenwereld is hij de geslaagde man. Waarom zou hij dit precies anders willen denk je?
Omdat hij de persoon kan kwijtraken die een groot deel van zijn leven uitmaakt en waar hij om geeft?
Niet iedereen is een kale egoïst die enkel berekent wat er voor zichzelf in zit? Ik ken deze man niet natuurlijk. Misschien is hij dat wel. Maar dat weten we niet. Nog niet. Het is te vroeg daarvoor.
Je weet dikwijls maar dat je kwijt bent als het te laat is.
