Verder na ontrouw - deel 8

LifeEvent! schreef op 21-01-2025 om 09:37:

[..]

Dank! En ook dank aan de mensen die mij een privé bericht stuurden om mij een hart onder de riem te steken en omdat ze bang zijn, anders ook zo aangevallen te worden.

Dit is nu zo’n typische passief-agressieve reactie, erg onaangenaam forummen! Niemand wordt hier persoonlijk aangevallen, enkel op onnodig woordgebruik. Als je op die manier uitdeelt, dan ook kunnen incasseren!

RoodVruchtje schreef op 21-01-2025 om 10:07:

[..]

Dit is nu zo’n typische passief-agressieve reactie, erg onaangenaam forummen! Niemand wordt hier persoonlijk aangevallen, enkel op onnodig woordgebruik. Als je op die manier uitdeelt, dan ook kunnen incasseren!

dit

Ik moet eerlijk bekennen dat ik Truus ook altijd de vreselijkste namen gaf. In mijn hoofd. En als ik erover sprak met ex. Het is een heel dubbel iets. Je wilt verder met je man..maar eigenlijk is het een enorme ....( vul zelf maar in) maar je wilt bereiken dat je hem wilt vergeven. Truus...ik ken haar niet persoonlijk. Is zij mede verantwoordelijk. In principe natuurlijk niet. Maar als bedrogene voelt dat wel zo. Als je er rationeel over gaat nadenken weet je natuurlijk heel goed hoe het zit. Je eigen partner is gewoon heel erg fout geweest. Als het een vriendin zou zijn van mij..ik zou haar nooit meer aankijken. ( denk ik)  en ik vond het tijdens de verwerking heel bizar van mezelf dat ik zo geobserdeerd was door Truus..waarom..geen flauw idee. Maar zo dubbel al die gevoelens. En dan is Truus de zondebok..want hoe kun je je partner als zondebok zien terwijl je verder gaat met hem/ haar.

Als ik dan weer eens alles op een rijtje ging zetten kon ik ook wel weer begrijpen dat als je verliefd bent je op een roze wolk zit. ( Truus was verliefd) Ik geloof er ook niet volledig in dat er geen connecties zijn onderling. Mijn ex wilde het ook altijd kleiner maken. Het stelde niets voor. Ja ik zag haar elke dag maar was geen affaire. Maar voordat hij met haar vreemdging heeft zich er iets afgespeeld tussen hun. Een connectie..waardoor ze verder gingen. De grens over.
Denk maar dat is mijn interpretatie dat alles kleiner gemaakt wordt om de ander geen pijn te doen als je verder gaat. Maar dat is voor mij gebaseerd op gevoel( geen wetenschap of feiten)

En als toevoeging. Verder gaan na ontrouw...is verrekte moeilijk..maar uit elkaar gaan ook. Beide zijn moeilijk en vragen veel van je..
Het enige voordeel voor mij is dat Truus niet meer in mijn hoofd zit...heel soms misschien. Maar ik hoef er nu niets meer mee. 

mijn hulpvraag over 'mogen genieten' raakte wat verloren...jammer want ik loop daar echt tegenaan.
Ik heb daar nog wat over nagedacht...
Is het misschien macht?
Ik leg even uit.
Nu hij verder wil en lief is, zich inzet, moeite doet, en ik dit niet kan, is dit misschien een bepaalde macht die ik heb. Hij noet me terug veroveren, het hof maken.
Ben ik op die manier de spanning die verslaafden opzoeken? De jacht, het trofee?
Nu ben ik superaantrekkelijk in zijn ogen.
Misschien ben ik onbewust bang als ik geniet en emoties laat blijken, dat de interesse wegvalt?
Of is dit compleet van de pot gerukt?

“En dan is Truus de zondebok..want hoe kun je je partner als zondebok zien terwijl je verder gaat met hem/ haar.”

Dit ja, het is puur een soort van rechtvaardiging voor jezelf om met de vreemdganger verder te kunnen. Allemaal heel begrijpelijk natuurlijk, maar dat kan ook op een andere manier worden geschreven dan met een soort van scheldwoord h***. Ik bedoel, je noemt je man ook geen hoerenloper toch? Nergens voor nodig en dat mag best worden gemeld door anderen. 

Hoe gaat het verder met je Peet?

Breiertje schreef op 21-01-2025 om 10:33:

Ben ik op die manier de spanning die verslaafden opzoeken? De jacht, het trofee?
Nu ben ik superaantrekkelijk in zijn ogen.
Misschien ben ik onbewust bang als ik geniet en emoties laat blijken, dat de interesse wegvalt?
Of is dit compleet van de pot gerukt?

Ik vind het lastig hierop te reageren Breiertje, maar vind dit écht een goeie vraag voor bij je behandelaar. 

@peet
Klopt dat heeft hij zeker gedaan. Kleiner gemaakt door bv de jaren dat er nog geen seks was van de duur affaire afgetrokken, verwijten maken dat ik zijn overspel "erger maakte in mijn hoofd" want het "gebeurde niet elke week" wat door anderen werd gezegd en hij was bang dat dat voor mij het erger maakte, hij zei dat zij diegene was die overwegend het contact zocht, hij hield het juist vaak af en hij voelde zich al kapot door zijn eigen toedoen maar ik duwde hem nog verder in het moeras door het "steeds in te wrijven" ik zou de kinderen bij hem weg houden etc

Door therapie ging hij na een paar maanden de verantwoordelijkheid nemen en durfde hij stukje bij beetje zijn afschuwelijk bedrog aan te kijken en kwam ipv spijt en schaamte berouw. 

Wat hij nooit heeft gedaan is mij de schuld geven van zijn overspel. Iets wat truus wel deed/doet! 

Overigens ben ik van mening dat je als minnares wel degelijk schuldig bent aan het kapot maken van de relatie van de ander. Ook vind ik, als je zeker weet van overspel van je vriendin, vriend of familie en je houdt je mond dat je medeplichtig bent aan verraad. 
Ik vind het zo erg dat mensen zich verschuilen achter "ze doen maar, het zijn mijn zaken niet" 

Breiertje schreef op 21-01-2025 om 10:33:

mijn hulpvraag over 'mogen genieten' raakte wat verloren...jammer want ik loop daar echt tegenaan.
Ik heb daar nog wat over nagedacht...
Is het misschien macht?
Ik leg even uit.
Nu hij verder wil en lief is, zich inzet, moeite doet, en ik dit niet kan, is dit misschien een bepaalde macht die ik heb. Hij noet me terug veroveren, het hof maken.
Ben ik op die manier de spanning die verslaafden opzoeken? De jacht, het trofee?
Nu ben ik superaantrekkelijk in zijn ogen.
Misschien ben ik onbewust bang als ik geniet en emoties laat blijken, dat de interesse wegvalt?
Of is dit compleet van de pot gerukt?

Offtopic: 

Een oprechte tip: dit topic is voor alle deelnemers.

Als je het gevoel krijgt ondergesneeuwd te worden, zou ik een eigen draadje starten in dezelfde rubriek met mensen die meer on topic met je meedenken.

Nu lijkt het net of het topic wordt overgenomen door een kleine groep ipv dat de kleine groep gewoon deelneemt aan een topic dat al jaren loopt. 

Breiertje schreef op 21-01-2025 om 10:33:

mijn hulpvraag over 'mogen genieten' raakte wat verloren...jammer want ik loop daar echt tegenaan.
Ik heb daar nog wat over nagedacht...
Is het misschien macht?
Ik leg even uit.
Nu hij verder wil en lief is, zich inzet, moeite doet, en ik dit niet kan, is dit misschien een bepaalde macht die ik heb. Hij noet me terug veroveren, het hof maken.
Ben ik op die manier de spanning die verslaafden opzoeken? De jacht, het trofee?
Nu ben ik superaantrekkelijk in zijn ogen.
Misschien ben ik onbewust bang als ik geniet en emoties laat blijken, dat de interesse wegvalt?
Of is dit compleet van de pot gerukt?

Nou je kunt het angst noemen, het kan ook intuitie zijn misschien. Ik bedoel, ik kan wel met je mee gaan in je redenering en heb het zelf ook ondervonden bij een seksverslaafd iemand: zolang ik wel wilde vrijen was ik eigenlijk niet interessant, zodra ik het ermee gehad had werd ik oh zo begeerlijk. Soms gaf ik er aan toe want ik hield van hem en verlangde naar verbinding, ook lichamelijk en dan bleek toch weer 'bezit van de zaak einde van het vermaak' en zakte hij in zijn kussens terug. Ik heb het ook wel eens gevraagd hoe dat dan werkte voor hem. En hij was ook een soort van eerlijke man soms en toen antwoordde hij "ja het is een soort van vlag zetten, landje veroveren, want ik weet dat ik je ook bind met seks en dan ben je weer van mij" En hoe verdrietig en naar is dat als je zelf als vrouw vanuit liefde de lichamelijke verbinding zoekt en het blijkt een machtspel te zijn van de ander? Ik kan er nog niet over uit.

Maar goed, dit gold voor mijn ex Breiertje, wellicht is het voor jouw man anders. 

MRI schreef op 21-01-2025 om 10:44:

[..]

 En hoe verdrietig en naar is dat als je zelf als vrouw vanuit liefde de lichamelijke verbinding zoekt en het blijkt een machtspel te zijn? Ik kan er nog niet over uit.

Maar goed, dit gold voor mijn ex Breiertje, wellicht is het voor jouw man anders.

Ik zit ook even mee te denken. Het lijkt alsof jij Breiertje toch ook meer bedoelt dat het jou om macht gaat? Dat jij nu macht hebt? 

Ik begrijp wat MRI bedoelt met de macht die je man dan zou hebben om jou te moeten veroveren nu, dan gaat het om zijn macht over jou. 

Maar er is ook nog de kant van dat jij Beiertje nu de macht voelt en die niet los wil laten. 

Het kan ook nog zo zijn dat er nog boosheid zit, een soort onverzettelijke boosheid. Iets van: jij wilt mijn nu. Maar ik wilde jou wel, maar nog zoals ik je in gedachten had voor dit alles. Ik kan dat verlangen van mij niet loslaten. Ik neem geen genoegen met iets anders, ook al doe je nog zo je best. En je gaat dat natuurlijk nooit meer krijgen. 

Breiertje schreef op 21-01-2025 om 10:33:

mijn hulpvraag over 'mogen genieten' raakte wat verloren...jammer want ik loop daar echt tegenaan.
Ik heb daar nog wat over nagedacht...
Is het misschien macht?
Ik leg even uit.
Nu hij verder wil en lief is, zich inzet, moeite doet, en ik dit niet kan, is dit misschien een bepaalde macht die ik heb. Hij noet me terug veroveren, het hof maken.
Ben ik op die manier de spanning die verslaafden opzoeken? De jacht, het trofee?
Nu ben ik superaantrekkelijk in zijn ogen.
Misschien ben ik onbewust bang als ik geniet en emoties laat blijken, dat de interesse wegvalt?
Of is dit compleet van de pot gerukt?

Heel herkenbaar...wij waren nadat het uitkwam weer heel erg verliefd. ( had hem 6 weken niet gezien)Maar mijn man was heel erg nederig. Normaal best dominant maar in die periode echt totaal niet. Hij was zo blij met de kans die hij kreeg. Zo dankbaar. Deze kans had hij totaal niet aan zien k ook men. Hij deed alles voor me.

Hij vond mij weer geweldig, de sex was geweldig en wat een verbinding en intimiteit.We leefden echt in een bubbel. Een hele grote up qua gevoel. Blij, verdriet, boosheid, kwetsbaarheid.

Maar doordat ik zo gegroeid ben ( mijn eigen innerlijke proces) werd ik me er ook van bewust dat je niet altijd in die up kan blijven leven. Ik had ook wel eens zin in gewoon een avondje bankhangen.bij wijze van. En het gevoel dat ik goed ben zoals ik ben. Dat vond hij w.s. wel maar dat was mijn gevoel wat was ontstaan door het vreemdgaan. Ben ik wel goed genoeg zoals ik ben...zonder die extreme uitersten. 

Misschien een goed onderwerp om te bespreken tijdens de therapie. 

Buitenspel2024 schreef op 21-01-2025 om 09:35:

Man heeft het hier heel moeilijk sinds alles uitgekomen is. Hij trekt zich letterlijk en figuurlijk terug, van mij en van het gezin. Doet het hoognodige en trekt zich vervolgens weer terug (naar zijn kamer of met een koptelefoon op). De eerste weken liepen mijn emoties soms hoog op, daarmee bereikte ik weinig. Nu ik daar bewust een enorme stap in terug heb gedaan, om te kijken wat hij zou doen met wat meer rust en ruimte, is het gevolg dus dat hij zich helemaal terugtrekt. Op deze manier zie ik geen herstel voor me. De grenzen die ik heb aangegeven om te kijken om samen door te gaan, worden ook niet gerespecteerd/uitgevoerd.

Hoe lang kijk ik zoiets aan? Ik wil het de tijd geven die nodig is, tegelijkertijd zou ik willen dat ik mij belangrijk voel ook voor hem.

Het zou goed kunnen dat de affaire voort is gekomen uit iets van een midlifecrisis, burn-out, depressieve klachten. Maar het traject wat hij loopt om hier achter te komen, gaat natuurlijk een langere periode beslaan. Welke ruimte geef ik hem in de tussentijd en wat mag ik toch minimaal verwachten in de tussentijd richting mij/het gezin?

Of forceer ik toch de boel en dwing ik het praten af, of zet ik hem eruit, of...

Ik probeer mijn eigen leven zo goed en zo kwaad mogelijk voort te zetten en te kijken wat ik zelf nou eigenlijk wil. Ook dat kost natuurlijk een langere periode. Hoe vul je het in de tussentijd..

Ik worstel met hetzelfde. Mijn man trekt zich weliswaar niet terug, hij "gaat" niet voor ons.

Dat kan hij niet heeft hij aangegeven.

En hij houdt zich dus ook niet aan de grenzen die ik gesteld heb,maar wordt er wel enigszins door geremd. Dat vind ik ook wat waard, al voel ik wel dat ik mn grens daarmee dus wel verschoven heb. Als ik dat niet zou doen zou hem dat voor nu niks kunnen schelen, dus dat zou het einde betekenen. En zover ben ik nog niet. 

Praten heeft dus ook geen zin. Zolang hij nog met Truus bezig is zal er voor hem ook nog niks veranderd zijn. Ik laat het rusten en leef mn leven. 

In jou geval heeft man deze houding misschien nodig om het voor zichzelf te verwerken en op een rijtje te krijgen?. De vraag hoelang je hem daarvoor moet geven is niet te beantwoorden, maar dat zal best lang tijd nodig hebben. Geen week, of 2. Misschien helpt het je om het een maand te geven en dan voor jezelf te evalueren hoe het voelt. Is er voor jou niks veranderd en weet je het nog niet, geef je het nog een maand. Stap voor stap. 

Kom je over een maand op een punt dat je het niet meer trekt kun je een time-out voorstellen. Laat hem zichzelf dan maar ergens anders terugtrekken. 

Ik kreeg laatst de tip: doe wat voor jou goed voelt. Drastische stappen uit ratio zetten werkt zelden. Voelt het niet goed om hem eruit te zetten, doe het niet. Heb je lucht/afstand nodig, doe het wel. Ik denk niet dat je daarin iets "fout" kunt doen. Het is immers jou gevoel. 

Een gesprek forceren heeft alleen nut als je vragen hebt, waarvan je in kunt schatten dat hij die dusdanig beantwoord dat je ermee verder kunt. Wij blijven daar nog in op 1 plek hangen, dus over een week weer aankaarten is zinloos. Ik heb voor mezelf besloten nu niks te doen voor 4 weken. Dan zijn er 2 maanden verstreken. Het zal geen deadline zijn waarop ik wel knopen door moet hakken van mezelf. Zolang dat niet goed voelt doe ik dat niet. Daarin is de stabiliteit voor de kinderen voor mij de grootste drijfveer. Voor hen is het goed zo, dat is me veel waard. Daardoor hou ik het vol. Hoe is dat bij jou?

MRI schreef op 21-01-2025 om 10:15:

[..]

Wat rot voor je. Iemand die zich zo terugtrekt nadat hij je heeft bedrogen zou me wanhopig (van woede) maken. Is hij bereid om naar een therapeut te gaan?

Dat is hij op zich wel, en de eerste afspraak voor relatietherapie staat gepland, alleen dat duurt nog een maand, helaas. En hoezeer ik het ook probeer om het voor mezelf te 'rekken' tot die tijd, de dagen lijken per dag langzamer te gaan. De hoopvolle gedachtes die ik had voor de periode ertussen (samen dat dingen doen, erover praten, zijn inzet zien, liefde voelen, spijt voelen etc...) zijn inmiddels wel vervlogen. 

Het kan natuurlijk dat dat met therapie wel in gang wordt gezet. Maar zou ook kunnen van niet. En dat ik nu op het 'wachtbankje' zit en er intussen niks hoopvols meer plaatsvindt, maakt dat ik er zelf ook minder hoopvol naar kan kijken.

Doe ik dit nog voor mezelf, of houd ik alleen nog vast voor de kinderen? Hoeveel tijd mag iemand claimen om uit zijn eigen (toch zelfgecreerde dal) te komen.. ik vind het maar moeilijk om hem uit zijn put te gaan helpen terwijl hij mij niet uit de mijne helpt (en eigenlijk sterker nog, door bewust grenzen te overschrijden, mij nog klemmer zet in mijn eigen put).

Hij lijkt eigenlijk steeds verder te zakken in een slachtofferrol en dat vind ik misschien gewoon niet passend voor nu.