Verder na ontrouw - deel 8

Stresskipje schreef op 03-03-2025 om 15:24:

@winnie86
Waarom kun jij niet zeggen wat je nodig hebt? Weet je je gevoel niet onder woorden te brengen? Weet je niet wat er concreet achter je gevoel zit?
Ik moet ook letterlijk tegen mn man zeggen wat ik wil, of hoe ik iets bedoel. anders heeft hij ook geen idee of vat het anders op (vermoedelijk ook ass). Na jaren van communiceren heeft hij ook geleerd te vragen wat ik van hem verwacht of hoe ik iets bedoel. Onempathische mensen zijn misschien niet empathisch, maar wel leerbaar. Ookal is hij beperkt in zich inleven, dan hoeft het nog geen eenrichtingsverkeer te zijn.

Ik kan me voorstellen dat mijn post nu beroerder/harder overkomt dan dat ik deze bedoel, maar ik weet niet hoe ik het anders kan omschrijven.

Je doet het nu overkomen alsof het hebben van ASS, of wat dan ook in vergelijkbare spectrum, een soort van excuus is voor die ander zijn/haar gedrag. Of dat zij daardoor een soort van ontoerekeningsvatbaar zijn. 

Is dat wat jij soms denkt Stresskipje, dat je man doet zoals hij nu doet door zijn (nog niet vastgestelde) ASS? Dat hij niet beseft hoe respectloos het is richting zijn vrouw en gezin om voor de 2e keer in 1 maand met zijn minnares op vakantie te gaan? Om vervolgens weer ongegeneerd ‘thuis’ te komen en zijn plaatsje inneemt binnen het gezin en in het bed naast zijn vrouw?

Sneeuwklokjes schreef op 02-03-2025 om 11:26:

lees al lang af en toe mee. Maar alle verhalen en berichten en 437 pagina's doorlezen is erg veel.

Zijn hier ook stellen die daadwerkelijk langere tijd uitelkaar zijn geweest en het daarna besloten toch verder te gaan?

Wij zijn nu een jaar uitelkaar (relatie bijna 19jaar). Heel veel gebeurd. Maar toch willen we onderzoeken of dit de juiste beslissing is geweest. Hoe pak je dit aan? We zijn opzoek naar een relatietherapeut, maar merken dat er maar weinig zijn die ervaring hebben met stellen die het na een lange periode toch willen proberen. We willen niet in dezelfde patronen stappen en terug naar t oude.
Wie heeft tips?

Bedenk dat verandering heel erg moeilijk is. Kunnen jullie elkaar accepteren zoals jullie nu zijn? Je kunt geen ander mens van elkaar maken. Dit is wat het is. Is dat genoeg? Ook therapie maakt geen ander mens van jou of hem. Ga het dus niet proberen met het idee dat nu alles anders gaat. 

Tevens zou ik aanraden je eigen huis te behouden. Je kunt prima een relatie hebben zonder dagelijks samen te leven. Laat dat ook geen doel meer zijn. Geef elkaar de vrijheid en een eigen leven. En kijk hoe het vanuit die situatie samen gaat. 

Izza schreef op 03-03-2025 om 17:09:

[..]

Bedenk dat verandering heel erg moeilijk is. Kunnen jullie elkaar accepteren zoals jullie nu zijn? Je kunt geen ander mens van elkaar maken. Dit is wat het is. Is dat genoeg? Ook therapie maakt geen ander mens van jou of hem. Ga het dus niet proberen met het idee dat nu alles anders gaat.

Tevens zou ik aanraden je eigen huis te behouden. Je kunt prima een relatie hebben zonder dagelijks samen te leven. Laat dat ook geen doel meer zijn. Geef elkaar de vrijheid en een eigen leven. En kijk hoe het vanuit die situatie samen gaat.

Dat ben ik niet met je eens. Als de wil er is en je elkaar kan helpen kan je wel veranderen. Elkaars destructieve patronen herkennen en afspreken dat je daar op aangesproken wil worden.

Een onderdeel van de affaire was dat mijn man makkelijk kon liegen. Dat wist ik altijd al, van die kleine dingetjes, hij werd boos als ik daar wat van zei. In therapie heeft hij geleerd hoe dat leugen pad in zijn hoofd ervoor zorgde dat hij het makkelijker kon en er nauwelijks schuldgevoel daarover was. Dat pad moet overwoekeren en een ander pad, de waarheid, moet gemaakt worden zodanig dat het met de ogen dicht gelopen kan worden. Zijn psycholoog vroeg mij of ik bereid was hem daarbij te helpen, zo'n pad maken kost tijd. Met vallen en opstaan. We hebben ervoor gekozen onze kinderen (14 18 en 23) erin te betrekken want onze oudste zoon vertoonde al hetzelfde leugengedrag. Het is bijzonder om zo kwetsbaar en open te zijn met en voor elkaar. Niet alleen onze relatie is door het kwade heen ten goede gekeerd maar ook ons gezin. Vrienden van de kinderen zijn graag hier (ook de kinderen van onze vrienden die ons verlaten hebben!! ) daar zijn we heel dankbaar voor. 

Ik las vanmorgen een artikel daarover van een neurowetenschapper die ik graag wil delen. 

https://www.flowmagazine.nl/levenslessen/patronen-doorbreken-tips/

Gewoon een vraag aan degene die uit elkaar zijn gegaan. Gaat het ‘gemis’ aan de ander over en hoe lang deden jullie erover voordat je echt kon zeggen; nu zit ik echt lekker in mijn eigen vel (alleen).

Ik vind het lastig om de gevoelens van hem missen te plaatsen/accepteren omdat ik degene ben geweest die de stekker eruit heeft getrokken (ondanks zijn harde werken (to late)) en ik daarom vind dat ik niet moet zeuren maar schouders eronder en door. 

Ik voel mij nu echter niet zo…..

Irtje schreef op 07-03-2025 om 11:23:

Gewoon een vraag aan degene die uit elkaar zijn gegaan. Gaat het ‘gemis’ aan de ander over en hoe lang deden jullie erover voordat je echt kon zeggen; nu zit ik echt lekker in mijn eigen vel (alleen).

Ik vind het lastig om de gevoelens van hem missen te plaatsen/accepteren omdat ik degene ben geweest die de stekker eruit heeft getrokken (ondanks zijn harde werken (to late)) en ik daarom vind dat ik niet moet zeuren maar schouders eronder en door.

Ik voel mij nu echter niet zo…..

Hoi, ik heb hier geen ervaring mee (of nog niet in elk geval, weet niet zo goed wat we nu aan het doen zijn maar herstellen kan ik het niet noemen). 

Wat mis je? Je man zelf of het beeld dat je had van jullie toekomst? Of het potentieel dat je ziet, maar het vertrouwen is er gewoon niet meer? 

Ik las even een paar berichtjes terug van je en begin februari was je nog positief over de rust die je ervaarde. Ervaar je die rust nog of is dat anders geworden? 

Ik vind het geen zeuren.. jij mag dan wel degene zijn die de stekker eruit heeft getrokken, maar dat heb je gedaan naar aanleiding van zijn acties.. hij heeft de 'bom' geplaatst. Het is niet jouw schuld dat de relatie niet goed meer voor je was. Je mag het daar ook best moeilijk mee hebben. Wat ik overal lees is dat zelf herstellen, niet lineair is, dus het is geen stijgende lijn die altijd maar omhoog gaat. Daar horen dipjes in die lijn volgens mij gewoon bij. 

Volgens mij heb je het heel lang geprobeerd, toch, om samen verder te gaan? Van dat gevoel van vechten moet je misschien ook nog loskomen? 

Ik ben wel ook bang voor dit gevoel, als het me niet meer lukt om te vechten. Mijn man vecht zo beperkt/niet mee, dat ik het moeilijk vindt om er zelf aan te blijven vechten. Ook omdat het gewoon veel tijd kost als beide optimaal vechten vanaf dag 1, maar als de 'vreemdganger' niet meevecht, lukt het me nooit dit 2 jaar te doen. Maar ik ben ook bang dat als je de stekker eruit trekt, het gemis er nog is en hoe kom je daar dan weer doorheen. 

Ik hoop dat er ervaringsdeskundigen zijn hier met goed advies voor je. 

Irtje schreef op 07-03-2025 om 11:23:

Gewoon een vraag aan degene die uit elkaar zijn gegaan. Gaat het ‘gemis’ aan de ander over en hoe lang deden jullie erover voordat je echt kon zeggen; nu zit ik echt lekker in mijn eigen vel (alleen).

Ik vind het lastig om de gevoelens van hem missen te plaatsen/accepteren omdat ik degene ben geweest die de stekker eruit heeft getrokken (ondanks zijn harde werken (to late)) en ik daarom vind dat ik niet moet zeuren maar schouders eronder en door.

Ik voel mij nu echter niet zo…..

Ja, zeker gaat dit over. Het gaat in vlagen, de ene dag is beter dan de andere dag. Maar ik denk dat het een maand of 3 geduurd heeft voordat de acceptatie over bepaalde dingen indaalde en dat ik vanaf dat moment ook echt weer kon genieten van bepaalde dingen. 

En dan nog, na zo'n lange periode, blijven die momenten komen. Even gaan bowlen met de kids, waarop de middelste zegt dat ze het zo jammer vindt dat mama er niet bij is, en dan onwillekeurig toch bij jezelf denken: Ik ook lieverd. Ik ook. 

Maar het is een stuk loslaten, dat zeker. Uitvogelen na zoveel jaar wie je bent zonder je partner en kijken wat je leuk vindt, waar je energie van krijgt. En dat gaat hier wat mij betreft steeds beter. 

Irtje schreef op 07-03-2025 om 11:23:

Gewoon een vraag aan degene die uit elkaar zijn gegaan. Gaat het ‘gemis’ aan de ander over en hoe lang deden jullie erover voordat je echt kon zeggen; nu zit ik echt lekker in mijn eigen vel (alleen).

Ik vind het lastig om de gevoelens van hem missen te plaatsen/accepteren omdat ik degene ben geweest die de stekker eruit heeft getrokken (ondanks zijn harde werken (to late)) en ik daarom vind dat ik niet moet zeuren maar schouders eronder en door.

Ik voel mij nu echter niet zo…..

Dat is per persoon heel erg verschillend denk ik. Het heeft er ook mee te maken hoe de relatie was en waarom die is gestopt. En hoe het contact daarna is geworden (goed, normaal, slecht, volledig afwezig). Geef het in ieder geval een jaar. Geef jezelf de tijd om een nieuw leven op te bouwen. Wie ben jij zelf nog als persoon. Bij lange relaties (zeker vanaf jonge leeftijd) zijn mensen vaak volledig met elkaar vergroeid. Ze zijn soms niet meer gewend alleen te zijn, eigen activiteiten te ondernemen zonder anderen of hebben bijvoorbeeld geen eigen sociaal leven (maar voornamelijk gezamenlijke vrienden en activiteiten). Geef het de tijd om zelf te kijken hoe jij je leven wilt inrichten. Wat wil je qua werk, sport, sociaal, vrije tijd maar ook het opbouwen van een leven met de kinderen. Vlucht niet direct in een nieuwe relatie maar leer jezelf eens kennen. En natuurlijk zijn er periodes dat je de ander mist. Er waren ook mooie momenten toch? Koester die en geniet van herinneringen terwijl je ook weer nieuwe ervaringen opdoet. Laat doe gevoelens dus gewoon toe en beleef ze. Om daarna verder te gaan (dus niet in blijven hangen). 

En kijk ook naar waar naar je nu dankbaar voor bent. Je eigen proces zonder een blok aan je been. Geen negatieve energie meer. Een affaire definitief kunnen afsluiten. Bij mij waren er bijvoorbeeld geen triggers meer. En het scheelde zoveel energie dat ik alleen nog met mijzelf bezig hoefde te zijn. 1 proces ipv 3 (jij, hij, jullie). Nieuwe mensen en ervaringen geven mij positieve energie. Een ex is een herinnering aan wat er geweest is en geeft negatieve energie (ondanks dat je die persoon best wel kunt missen). Maar dat hele proces om samen te moeten herstellen mis ik absoluut niet. Zonde van alle tijd en moeite. 

Ik vind het lastig om de gevoelens van hem missen te plaatsen/accepteren omdat ik degene ben geweest die de stekker eruit heeft getrokken (ondanks zijn harde werken (to late)) en ik daarom vind dat ik niet moet zeuren maar schouders eronder en door.

Hey, niet zo streng voor jezelf  foei

Hij heeft jou bedonderd en daarmee jullie leven en jou vertrouwen verwoest. Je kon het niet meer aan, en daarom heb je de stekker eruit getrokken. Maar daarmee is de pijn en verdriet, de rouw, niet weg.

Ik sta ook op het punt om de stekker eruit te trekken. Maar ik hou nog steeds van mijn man en ik mis hem vreselijk. Ik ben er kapot van, maar ik denk dat het eerder beter wordt als ik doorpak, dan wanneer ik hierin blijf hangen. Bij elkaar blijven voor de kinderen had ik op zich nog wel getrokken ,maar man is steeds vaker en langer weg. We hebben hem nu een week niet gezien, en na volgende week is hij weer minstens ruim een week weg. Dan kunnen we net zo goed scheiden. Maar het verdriet is er niet minder om. Maar ik ga er vanuit dat het wel slijt en went. Ik las ergens iets over 100 weken rouw na een scheiding. Dat komt overeen met de 2 jaar die ik vaker lees.

Dat klinkt moedeloos lang, maar ik denk dat het wel met een stijgende lijn is, met mindere en betere momenten. 

Er zijn ook mensen die verbitterd raken en erin blijven hangen, maar daar ben je zelf bij.

In dat opzicht is het wel "schouders eronder en gaan", maar dat wil niet zeggen dat je verdriet er niet mag zijn en niet terecht/gepast is.

Verder heb ik dezelfde vragen als Buitenspel2024. Wat mis je, en was dat er nog, of is het de melancholie die spreekt? Of de teleurstelling van het feit dat het niet gelukt is je gezin intact te houden?

Misschien nog een schrale troost; zelfs scheiden hoeft niet het einde voor altijd te betekenen. Je kan altijd nog opnieuw beginnen als beiden dat willen. Tijd is daarin je vriend. Binnen het huwelijk lukte het niet, dat heb je geprobeerd. Misschien met afstand wel. 

Dank voor jullie reacties!

Ja, wat mis ik? Het is meer een algeheel gevoel dat iets dat eindelijk was, alleen het afgelopen jaar, er niet meer is. Zijn warmte en aanwezigheid en zijn zorg voor mij. Ik heb dit hiervoor nooit ervaren en vond het erg prettig. Echter het wantrouwen gewoon niet eerlijk kunnen zijn over wat zo duidelijk aanwezig is maakt dat ik niet verder kan en wil.

Daarnaast ervaar ik nu zo’n rust (letterlijk in mijn buik) dat ik mij realiseer dat ik al die jaren (onbewust) in spanning heb geleefd. Maar ik mis hem dus ook! Het is echt heel dubbel.

Ik heb voor hem best wat jaren alleen gewoond dus ik weet dat dat niet echt het probleem is, misschien alleen het gevoel dat ik weer opnieuw moet beginnen en dat dit mij nu, op deze leeftijd meer moeite kost!

Triggers zijn en blijven er voor mij. Gisteren was ik in onze vorige woonplaats waar ik eens in de zoveel weken een dag werk en de loop van station naar kantoor en in het centrum is een grote trigger, alsof je door een neon haag van aanwijzingen gaat😞 en dat gaat niet echt weg, misschien met de tijd.

Ik denk gewoon wennen maar het voelt leger dan ik van te voren had ingeschat. 

Ik zit er niet zo goed bij, denk ik. Het voelt weer enorm wisselend tussen wil ik het 'opgeven' of denk ik dat er nog wat te repareren valt. Dat laatste is een beetje optimisme door de zon, denk ik. De dagen met de kinderen etc zijn beter behapbaar en dus voel ik mij overdag wel goed. Dan opper ik kleine dingen om wat toenadering te zoeken (samen eten, of een kletspraatje via de app) maar alles pakt nog steeds niet uit zoals het zou moeten 'volgens het boekje' als de ander ook wilt herstellen. 
In therapie geeft man aan samen verder te willen. Is dat dan gewoon een sociaal wenselijk antwoord of zou het toch echt mogelijk zijn dat hij dat wilt, maar het gewoon niet kan uitvoeren zoals daadwerkelijk helpend is? Gaat die therapeut daar doorheen kunnen prikken? 
Ik kan tot op zekere hoogte wel wat begrip opbrengen voor wáárom iemand een affaire begint (oorzaak hier nog altijd niet bekend, maar er zijn natuurlijk wel redenen die wellicht te accepteren zijn), maar begrip opbrengen voor waarom het zo lang duurt voordat er actie volgt nu, vind ik erg lastig. 
Zou het echt kunnen dat iemand na 3 maanden nog steeds geen enkel idee heeft voor de oorzaak van een affaire? Of is reden dan te pijnlijk om te delen? 

Misschien klink ik wel een beetje als een 'broken record' hier. Maar deur dicht voelt wel echt als deur dicht. Ben ik al bereid die dicht te doen? Misschien zie ik potentie die er helemaal niet is.. of het is er wel en dan wil ik het niet zomaar opgeven. 

Soms zou ik willen dat ik vorig jaar al veel harder had opgetreden of iets. Hem eruit gezet voordat de ellende echt begon. Achteraf is makkelijk praten natuurlijk maar toch baal ik er wel van dat ik niet tijdig iets groters heb gedaan om dit allemaal te voorkomen   

Stresskipje schreef op 07-03-2025 om 14:55:

[..]

Hey, niet zo streng voor jezelf foei

Hij heeft jou bedonderd en daarmee jullie leven en jou vertrouwen verwoest. Je kon het niet meer aan, en daarom heb je de stekker eruit getrokken. Maar daarmee is de pijn en verdriet, de rouw, niet weg.

Ik sta ook op het punt om de stekker eruit te trekken. Maar ik hou nog steeds van mijn man en ik mis hem vreselijk. Ik ben er kapot van, maar ik denk dat het eerder beter wordt als ik doorpak, dan wanneer ik hierin blijf hangen. Bij elkaar blijven voor de kinderen had ik op zich nog wel getrokken ,maar man is steeds vaker en langer weg. We hebben hem nu een week niet gezien, en na volgende week is hij weer minstens ruim een week weg. Dan kunnen we net zo goed scheiden. Maar het verdriet is er niet minder om. Maar ik ga er vanuit dat het wel slijt en went. Ik las ergens iets over 100 weken rouw na een scheiding. Dat komt overeen met de 2 jaar die ik vaker lees.

Dat klinkt moedeloos lang, maar ik denk dat het wel met een stijgende lijn is, met mindere en betere momenten.

Er zijn ook mensen die verbitterd raken en erin blijven hangen, maar daar ben je zelf bij.

In dat opzicht is het wel "schouders eronder en gaan", maar dat wil niet zeggen dat je verdriet er niet mag zijn en niet terecht/gepast is.

Verder heb ik dezelfde vragen als Buitenspel2024. Wat mis je, en was dat er nog, of is het de melancholie die spreekt? Of de teleurstelling van het feit dat het niet gelukt is je gezin intact te houden?

Misschien nog een schrale troost; zelfs scheiden hoeft niet het einde voor altijd te betekenen. Je kan altijd nog opnieuw beginnen als beiden dat willen. Tijd is daarin je vriend. Binnen het huwelijk lukte het niet, dat heb je geprobeerd. Misschien met afstand wel.

Ik zou geen adviezen gaan weggeven, als je die zelf kunt gebruiken. maar goed..  ik heb al een poos niet meer meegelezen maar jij en je situatie vindt ik schrijnend, onderhand . Dat zelfs als iemand die zelf jaren ontrouw heeft gedoogd. Je blijft wel gewoon bij iemand die je blijft besodemieteren, je niet wilt, het zelfs heeft uitgemaakt met je continue. Nadrukkelijk niet voor je wilt gaan. Het zal wel aan mijn intellectuele vermogen, liggen. Maar hoe kan je zelf toch verder gaan zo,hij heeft een vriendin aan laat haar niet meer gaan. Ik ben best gefascineerd, naar je beweegredenen en meer …. Wat beweegt je te blijven trekken aan een dood paard ?

snoepjeharibo22 schreef op 08-03-2025 om 21:36:

[..]

Ik zou geen adviezen gaan weggeven, als je die zelf kunt gebruiken. maar goed.. ik heb al een poos niet meer meegelezen maar jij en je situatie vindt ik schrijnend, onderhand . Dat zelfs als iemand die zelf jaren ontrouw heeft gedoogd. Je blijft wel gewoon bij iemand die je blijft besodemieteren, je niet wilt, het zelfs heeft uitgemaakt met je continue. Nadrukkelijk niet voor je wilt gaan. Het zal wel aan mijn intellectuele vermogen, liggen. Maar hoe kan je zelf toch verder gaan zo,hij heeft een vriendin aan laat haar niet meer gaan. Ik ben best gefascineerd, naar je beweegredenen en meer …. Wat beweegt je te blijven trekken aan een dood paard ?

Serieus? bent gefascineerd door mn beweegredenen om te gaan scheiden?

Irtje schreef op 07-03-2025 om 21:01:

Dank voor jullie reacties!

Ja, wat mis ik? Het is meer een algeheel gevoel dat iets dat eindelijk was, alleen het afgelopen jaar, er niet meer is. Zijn warmte en aanwezigheid en zijn zorg voor mij. Ik heb dit hiervoor nooit ervaren en vond het erg prettig. Echter het wantrouwen gewoon niet eerlijk kunnen zijn over wat zo duidelijk aanwezig is maakt dat ik niet verder kan en wil.

Daarnaast ervaar ik nu zo’n rust (letterlijk in mijn buik) dat ik mij realiseer dat ik al die jaren (onbewust) in spanning heb geleefd. Maar ik mis hem dus ook! Het is echt heel dubbel.

Ik heb voor hem best wat jaren alleen gewoond dus ik weet dat dat niet echt het probleem is, misschien alleen het gevoel dat ik weer opnieuw moet beginnen en dat dit mij nu, op deze leeftijd meer moeite kost!

Triggers zijn en blijven er voor mij. Gisteren was ik in onze vorige woonplaats waar ik eens in de zoveel weken een dag werk en de loop van station naar kantoor en in het centrum is een grote trigger, alsof je door een neon haag van aanwijzingen gaat😞 en dat gaat niet echt weg, misschien met de tijd.

Ik denk gewoon wennen maar het voelt leger dan ik van te voren had ingeschat.

Hai Irtje. Ik ben nu 5 maanden verder. 

Wat ik ook ervaar is heel veel rust in mijn hoofd. Achteraf kan ik nu beter beoordelen dat ik dat al die tijd niet gehad heb( tijdens het verwerken van zijn ontrouw). Ik vond dat het moest lukken. Deed daar zo mijn best voor. Herken veel dingen die iedereen hier schrijft. Maar wat was ik overprikkeld. Mijn brein stond nooit meer uit.

Het houden van is er nog steeds. Het missen bij vlagen. Heb zelf wel meer afstand genomen van ex. Inmiddels is de scheiding rond. Maar laat die gevoelens er ook gewoon zijn. Denk dat het naarmate de tijd verstrijkt steeds minder zal worden. Ik begin steeds meer mijn draai te vinden alleen. Maar nog steeds denk ik heel erg veel aan hem en praat ik nog best wel veel over hem. 

Denk ook dat je de keuze niet gemaakt zou hebben als je man dit niet gedaan zou hebben. Je niet zo bedrogen zou hebben. Dus eigenlijk heeft hij de keus voor jou gemaakt. Zo zie ik het wel bij ons. Mijn man heeft de keuze gemaakt om vreemd te gaan en heeft daardoor een bom onder ons huwelijk gelegd. 

Ik was vanmiddag met een vriendin even weg. En ik deelde met haar dat ik ook niet zo snel voor me zie dat ik nog een relatie aan zal gaan. Mijn vertrouwen is echt dusdanig geschaad dat ik niet weet of dit ooit geheeld zal worden. Want hoe kan het als de dierbaarste persoon Je zo voorliegt en zelfs zolang nog iets verborgen houdt. Hoe kun je iemand dan weer ooit helemaal vertrouwen. Maar wie weet..

Voor nu richt ik me echt op wat er nu is. Maar ook het verwerken van de scheiding. 

Denk dat het heel veel tijd nodig heeft. Je hebt de laatste jaren ook zoveel geïnvesteerd in je huwelijk/ relatie. Dat als dit over is er ook een soort van leegte is. Het is gewoon een rouwproces wat je doormaakt. Het afscheid van Je man..en mijn inziens logisch dat je hem/ het gezins leven mist denk ik. Ook dit zal weer een proces zijn. Denk dat de gevoelens die je nu ervaart heel normaal zijn ook al heb jij aangegeven dat je wilde scheiden.

Wat mij ook enorm helpt als ik hem weer mis is terug denken aan hoe ik me voelde na het bedrog en dat het altijd bij me bleef. Ook dat ik zeker weet dat ik niet terug kan naar een liefdes relatie. Ik zou zijn leven tot een hel maken maar ook die van mezelf. Dus dan zie ik alles weer in perspectief.

Dus ook bewust vooruit kijken helpt mij enorm. Proberen niet te blijven hangen in wat was.

Peet52! schreef op 08-03-2025 om 23:29:

[..]

Hai Irtje. Ik ben nu 5 maanden verder.

Wat ik ook ervaar is heel veel rust in mijn hoofd. Achteraf kan ik nu beter beoordelen dat ik dat al die tijd niet gehad heb( tijdens het verwerken van zijn ontrouw). Ik vond dat het moest lukken. Deed daar zo mijn best voor. Herken veel dingen die iedereen hier schrijft. Maar wat was ik overprikkeld. Mijn brein stond nooit meer uit.

Het houden van is er nog steeds. Het missen bij vlagen. Heb zelf wel meer afstand genomen van ex. Inmiddels is de scheiding rond. Maar laat die gevoelens er ook gewoon zijn. Denk dat het naarmate de tijd verstrijkt steeds minder zal worden. Ik begin steeds meer mijn draai te vinden alleen. Maar nog steeds denk ik heel erg veel aan hem en praat ik nog best wel veel over hem.

Denk ook dat je de keuze niet gemaakt zou hebben als je man dit niet gedaan zou hebben. Je niet zo bedrogen zou hebben. Dus eigenlijk heeft hij de keus voor jou gemaakt. Zo zie ik het wel bij ons. Mijn man heeft de keuze gemaakt om vreemd te gaan en heeft daardoor een bom onder ons huwelijk gelegd.

Ik was vanmiddag met een vriendin even weg. En ik deelde met haar dat ik ook niet zo snel voor me zie dat ik nog een relatie aan zal gaan. Mijn vertrouwen is echt dusdanig geschaad dat ik niet weet of dit ooit geheeld zal worden. Want hoe kan het als de dierbaarste persoon Je zo voorliegt en zelfs zolang nog iets verborgen houdt. Hoe kun je iemand dan weer ooit helemaal vertrouwen. Maar wie weet..

Voor nu richt ik me echt op wat er nu is. Maar ook het verwerken van de scheiding.

Denk dat het heel veel tijd nodig heeft. Je hebt de laatste jaren ook zoveel geïnvesteerd in je huwelijk/ relatie. Dat als dit over is er ook een soort van leegte is. Het is gewoon een rouwproces wat je doormaakt. Het afscheid van Je man..en mijn inziens logisch dat je hem/ het gezins leven mist denk ik. Ook dit zal weer een proces zijn. Denk dat de gevoelens die je nu ervaart heel normaal zijn ook al heb jij aangegeven dat je wilde scheiden.

Wat mij ook enorm helpt als ik hem weer mis is terug denken aan hoe ik me voelde na het bedrog en dat het altijd bij me bleef. Ook dat ik zeker weet dat ik niet terug kan naar een liefdes relatie. Ik zou zijn leven tot een hel maken maar ook die van mezelf. Dus dan zie ik alles weer in perspectief.

Dus ook bewust vooruit kijken helpt mij enorm. Proberen niet te blijven hangen in wat was.

♥️