Verder na ontrouw - deel 8

Om heel eerlijk te zijn denk ik dat er heel andere zaken spelen dan die ene kus. De relatie liep op een aantal punten al niet zo lekker. Door het grote leeftijdsverschil maar met name door de totaal andere leeftijdsfase en ontwikkelingsniveau. Zij moet een fase afsluiten en haar plek vinden. En dat zijn zaken die je uiteindelijk zelf moet doen. Zonder een soort ouder figuur die je daarbij  komt ondersteunen. 

Of die ene kus onder de omschreven omstandigheden direct vreemdgaan is zal voor iedereen anders zijn. In een echte diepgaande en goede relatie zullen de meeste mensen daar echt niet direct een goede relatie voor verbreken. Je was dronken, hebt spijt, het was eenmalig en is direct opgebiecht. Niet ok. Maar als het echt goed had gezeten tussen jullie waren jullie daar wel doorheen gekomen. 

Ik zou verder haar verzoek respecteren. Geen contact opnemen. En zeker geen berichten sturen of bloemen dan wel brieven sturen. Daarmee respecteer je haar verzoek niet. Als zij iets van jou wil hoor je het wel.  

TheWu schreef op 16-04-2025 om 17:54:

[..]

Bedankt voor je bericht en concrete tips Theekannetje. Ik wilde eerste graag gaan "uitleggen" in de brief in de eerste drafts, maar gelukkig zelf al ingezien dat ik inderdaad niets anders kan doen dan oprecht mijn excuses aanbieden en haar pijn erkennnen. En dat moet inderdaad "onvoorwaardelijk" zonder er iets voor terug te hoeven krijgen, bedankt voor de tips. is het wel verstandig om aan te geven dat ik de relatie graag nog een kans wil geven in die zelfde brief?

Ze is inderdaad meer gegroeid dan ik de laatste jaren, ergens ook wel een beetje logisch aangezien ik toch een stuk ouder ben en geen opleiding meer aan het doen was. Ik denk ook dat je best wel eens dicht bij de waarheid komt met dat ze haar "eigen pad wil gaan bewandelen". Ze heeft dit eerder in een moeilijke periode ook wel eens benoemd, maar daar kwam ze later op terug en gaf later aan dat ze niet wist waar ze met haar hoofd zat en haar gevoel van liefde voor mij in zichzelf "blokkeerde", want ze is totaal gek op mij en zou niets anders dan mij in haar leven willen hebben.
Ik denk dat ze door die zoen zo boos is geworden dat er weer een soort blokkade op haar liefde kan zijn gekomen waardoor ze het allemaal niet meer helder ziet momenteel.

Ook dan kan ik denk ik beter haar de rust geven die ze nodig heeft tot de situatie gekalmeerd is.

Ik zou niet schrijven dat ik de relatie nog een kans wil geven, dat zet druk en dat weet ze heus zo ook wel. Je kunt schrijven dat je ze mist, maar zonder iets terug te vragen. Het schrijven op zich kan al tricky zijn, dus echt opletten dat je nergens druk zet. Eigenlijk moet je een soort afscheidsbrief schrijven. Dan zal ze zich vrij voelen om terug te komen als ze dat wil. 

Winnie86 schreef op 22-04-2025 om 14:50:

Ik duik er weer eens tussen Meelezen en dan nog gericht reageren lukt me dikwijls niet, sorry. Te druk me de 3 kindjes en al de rest rond mijn hoofd.

Dus, we zijn 7 maanden verder nu. Mijn man is 2 jaar vreemdgegaan met een collega die ik ook ken. Ik ben er zelf op uitgekomen. Hij heeft zich uitgebreid verontschuldigd, heeft heel veel spijt dat hij me zo een pijn gedaan heeft, enz.

We zijn in relatietherapie en ik in individuele therapie.
We hebben een maand geleden ook een koppelweekend gedaan met workshops rond de Hou me Vast therapie.

Nu gaan we morgen weer naar de therapeute. Ik voel dat ik gerichter te werk moet gaan vanaf nu, maar ik loop erop vast. Ze werkt vooral op input van ons. Dus ik moet aandragen waar ik over wil praten. Maar dat is lastig. Mijn grootste struikelblok blijft het waarom, de exacte oorzaak. Ik heb al gehoord een vlucht, en uit lust, om zich goed te voelen.
Maar ik wil daar dus altijd op doorgaan maar we geraken niet dieper. Mijn therapeute zegt dat de oorzaak ook maar bijzaak is, dat je dat eigenlijk nooit echt zal weten.

Maar dan heb ik hier bij sommigen al gelezen dat een therapeut echt wel die oorzaak kon blootleggen bij hun man?

Het lijkt mij wel belangrijk om te weten te komen wat de oorzaak is want dan kan er misschien iets aan gedaan worden en kun je misschien ook beter inschatten of het in de toekomst weer gaat gebeuren. Waarom heb jij alleen individuele therapie en je man niet?

Winnie86 schreef op 22-04-2025 om 14:50:

Ik duik er weer eens tussen Meelezen en dan nog gericht reageren lukt me dikwijls niet, sorry. Te druk me de 3 kindjes en al de rest rond mijn hoofd.

Dus, we zijn 7 maanden verder nu. Mijn man is 2 jaar vreemdgegaan met een collega die ik ook ken. Ik ben er zelf op uitgekomen. Hij heeft zich uitgebreid verontschuldigd, heeft heel veel spijt dat hij me zo een pijn gedaan heeft, enz.

We zijn in relatietherapie en ik in individuele therapie.
We hebben een maand geleden ook een koppelweekend gedaan met workshops rond de Hou me Vast therapie.

Nu gaan we morgen weer naar de therapeute. Ik voel dat ik gerichter te werk moet gaan vanaf nu, maar ik loop erop vast. Ze werkt vooral op input van ons. Dus ik moet aandragen waar ik over wil praten. Maar dat is lastig. Mijn grootste struikelblok blijft het waarom, de exacte oorzaak. Ik heb al gehoord een vlucht, en uit lust, om zich goed te voelen.
Maar ik wil daar dus altijd op doorgaan maar we geraken niet dieper. Mijn therapeute zegt dat de oorzaak ook maar bijzaak is, dat je dat eigenlijk nooit echt zal weten.

Maar dan heb ik hier bij sommigen al gelezen dat een therapeut echt wel die oorzaak kon blootleggen bij hun man?

Hi, is hier ook (nog) niet gelukt. Nog niet verder dan dat hij zich gezien/gewaardeerd voelde, vlucht uit een druk gezinsleven, en vorige week zei man dat het 'tijdelijke lust' was. Tsjah. Spijt van ons 3e kindje heb ik ook voorbij horen komen. De reden wisselt dus wat en ik vind dat ergens ook oppervlakkige redenen. Zo te lezen heb je al veel (samen) aan therapie gedaan als je ook een koppelweekend hebt gedaan. Heeft je man ook individuele therapie (gehad)? Misschien zou hij meer delen als jij er niet bij bent? 

Winnie86 schreef op 22-04-2025 om 14:50:

Ik duik er weer eens tussen Meelezen en dan nog gericht reageren lukt me dikwijls niet, sorry. Te druk me de 3 kindjes en al de rest rond mijn hoofd.

Dus, we zijn 7 maanden verder nu. Mijn man is 2 jaar vreemdgegaan met een collega die ik ook ken. Ik ben er zelf op uitgekomen. Hij heeft zich uitgebreid verontschuldigd, heeft heel veel spijt dat hij me zo een pijn gedaan heeft, enz.

We zijn in relatietherapie en ik in individuele therapie.
We hebben een maand geleden ook een koppelweekend gedaan met workshops rond de Hou me Vast therapie.

Nu gaan we morgen weer naar de therapeute. Ik voel dat ik gerichter te werk moet gaan vanaf nu, maar ik loop erop vast. Ze werkt vooral op input van ons. Dus ik moet aandragen waar ik over wil praten. Maar dat is lastig. Mijn grootste struikelblok blijft het waarom, de exacte oorzaak. Ik heb al gehoord een vlucht, en uit lust, om zich goed te voelen.
Maar ik wil daar dus altijd op doorgaan maar we geraken niet dieper. Mijn therapeute zegt dat de oorzaak ook maar bijzaak is, dat je dat eigenlijk nooit echt zal weten.

Maar dan heb ik hier bij sommigen al gelezen dat een therapeut echt wel die oorzaak kon blootleggen bij hun man?

Ik denk dat er niet altijd een duidelijke aanwijsbare oorzaak hoeft te zijn. Ook binnen goede relaties zal er vreemdgegaan (kunnen) worden, daarvoor is ‘lust’ een voorbeeld. En nee, dat is niet wenselijk of normaal, maar mensen zijn nu eenmaal geen robots.

Ik heb wel andere ideeën bij wat de therapeut zegt over dat de oorzaak maar bijzaak is, dat vind ik dus te simpel gedacht. Soms spelen er in de kern wel bepaalde zaken die vreemdgaan in de hand kunnen werken, maar daar zou je zelf of samen ook over moeten kunnen praten om tot deze conclusie te komen.

Het vreemdgaan van een partner is vaak voor beiden een soort van wakkerschudding waarbij men gaat nadenken van hoe het zo ver heeft kunnen komen. Dit wordt een stuk lastiger als er onderling niet goed gecommuniceerd kan worden. Dat men niet écht naar elkaar luistert bijv, terwijl er toch bepaalde signalen worden afgegeven.

Jullie hebben 3 (kleine/jonge?) kinderen, dat zijn tropenjaren! Kunnen jullie samen goed en open communiceren?

Buitenspel2024 schreef op 22-04-2025 om 15:58:

[..]

Hi, is hier ook (nog) niet gelukt. Nog niet verder dan dat hij zich gezien/gewaardeerd voelde, vlucht uit een druk gezinsleven, en vorige week zei man dat het 'tijdelijke lust' was. Tsjah. Spijt van ons 3e kindje heb ik ook voorbij horen komen. De reden wisselt dus wat en ik vind dat ergens ook oppervlakkige redenen. Zo te lezen heb je al veel (samen) aan therapie gedaan als je ook een koppelweekend hebt gedaan. Heeft je man ook individuele therapie (gehad)? Misschien zou hij meer delen als jij er niet bij bent?

Ik vind “spijt van ons 3e kindje” absoluut geen oppervlakkige reden hoor Buitenspel! Maar goed, dit kindje is er nu, dus daar verander je niks meer aan natuurlijk.

Was dit kindje gepland? Ik begrijp het ook als je hierop geen antwoord wenst te geven hoor, maar het zou best kunnen dat man zich bijvoorbeeld niet gehoord voelde destijds? Of vond hij 2 voldoende? Ik probeer zomaar wat mee te denken hoor, absoluut geen veroordeling, want dan had man er maar voor moeten zorgen dat er geen 3e was gekomen. Misschien zou je hierop eens verder kunnen praten tijdens therapie?

Hier wilde ik het ook zo graag begrijpen. Waar ik op uit ben gekomen: dingen uit de hechting en patronen in mijn vrouw waar deels onbewustzijn op zat, patronen in mij en ons huwelijk waardoor er emotioneel afstand was en dan een batterij aan bizarre omstandigheden die extra druk gaven en kers op de taart iemand met verkeerde intenties. Alleen… vreemdgaan is gewoon niet rationeel. Er is geen oorzaak voor liegen en bedriegen. Namelijk: het is niet eerlijk, het lost niets op, de problemen worden alleen maar groter. Dus denk ik dat je veiligheid of vrede niet gaat vinden in de reden voor vreemdgaan. Er zijn wel omstandigheden waardoor iemand vastloopt en dan voor een destructieve ipv constructieve oplossing heeft gekozen. Het komt ongeveer hier op neer: iemand voelt een gemis of tekort, herkent dat onvoldoende en/of weet dat niet goed bespreekbaar te maken, er doet zich een (zelfgecreeerde) mogelijkheid voor om je even fijn te voelen, je raakt erin verstrikt. Dat kunnen dus ook andere dingen dan affaires zijn.

Ik vond de veiligheid meer hierin: mijn vrouw begon meer in te zien wat er in haar rugzak zat. En in die van mij en onze relatie. Zij (en wij) zijn beter gaan herkennen wat momenten zijn waarop we daarin geraakt werden, momenten waarop je elkaar in het groot of klein kunt verliezen. Waar je even eenzaamheid voelt. Waar je je afgewezen voelt. Ik durf er nu op te vertrouwen dat we die momenten herkennen, in het contract brengen en dan herstellen. En in die verbondenheid is geloof ik echt geen ruimte voor leugens. En dat geeft voor mij houvast.

Als je het hebt over 2 jaar. Dan is er gewoon sprake van een parallelle relatie. Niet een vergissing of een keer dronken een verkeerde keuze maken. Maar heel duidelijk langdurig jouw voorliegen. Dat zegt wat over zijn karakter. En in die 2 jaar heeft hij ook een band met haar gekregen. Elkaar regelmatig zien en spreken (waarschijnlijk ook over jou of jullie gezin). Dat gaat echt wel dieper dan een keertje vreemdgaan. En dan is 7 maanden nog niet zo lang. Herstel duurt jarenlang. En is een berg vol ellende en pijn om doorheen te komen. 

Is die collega wel uit zijn leven? Anders is het echt behoorlijk kansloos allemaal. Absoluut geen contact en desnoods een andere baan. Heeft hij wel het niveau en de emotionele diepgang om echt te begrijpen waar het verkeerd is gegaan? Niet iedereen kan dit. 

En uiteindelijk moet jij het achter je kunnen laten. Jij kiest ook voor verdergaan. Dus niet eindeloos blijven hangen in die keuze. 

RoodVruchtje schreef op 22-04-2025 om 16:13:

[..]

Ik vind “spijt van ons 3e kindje” absoluut geen oppervlakkige reden hoor Buitenspel! Maar goed, dit kindje is er nu, dus daar verander je niks meer aan natuurlijk.

Was dit kindje gepland? Ik begrijp het ook als je hierop geen antwoord wenst te geven hoor, maar het zou best kunnen dat man zich bijvoorbeeld niet gehoord voelde destijds? Of vond hij 2 voldoende? Ik probeer zomaar wat mee te denken hoor, absoluut geen veroordeling, want dan had man er maar voor moeten zorgen dat er geen 3e was gekomen. Misschien zou je hierop eens verder kunnen praten tijdens therapie?

Bedoelde het meer als dat ik een rits aan 'redenen' heb gehoord en het steeds wisselt. Dat het naar mijn idee de kern nog niet raakt. Ik heb hier wel ideeën over (ook mbt hechtingsstijl bijv) maar mijn man staat niet echt open om dieper te graven.

Het 'spijt van 3e kindje' kan natuurlijk zo zijn. Alleen was het wel zeker een gepland kindje. En tussen kind 2 en 3 zat nog een afgebroken zwangerschap, en daardoor hebben we juist best wel gepraat over wel of niet nog een keer proberen. In ons geval was er voldoende ruimte, reden en tijd om die deur dicht te gooien na die zwangerschap. Ik heb zelf ook niet lichtelijk die deur weer open gezet zeg maar omdat de statistieken ons daarna beduidend minder goed gezind waren. En voordat die zwangerschap er was hebben we ook tijd genomen om na te denken of we überhaupt een 3e wilde. 

En daarom vind ik dat persoonlijk voelen als een 'makkelijk' excuus voor vreemdgaan en denk ik dat dit in mijn man zijn geval meer een oppervlakkige reden is en niet de échte reden.. 

Bolmieke schreef op 22-04-2025 om 15:52:

[..]

Het lijkt mij wel belangrijk om te weten te komen wat de oorzaak is want dan kan er misschien iets aan gedaan worden en kun je misschien ook beter inschatten of het in de toekomst weer gaat gebeuren. Waarom heb jij alleen individuele therapie en je man niet?

Dat is inderdaad mijn eigen beweegreden om dat te willen weten, denk ik. Maar dan zegt mijn therapeute dat een vreemdganger dikwijls zelf niet weet waarom hij vreemdging en dat het er eigenlijk ook niet toe doet, want dat hij echt wel de intentie heeft dit nooit meer te doen.

Ik voelde de nood om zelf naar mijn vroegere therapeute te gaan, omdat ik zo diep zat. We hebben eigenlijk nooit over individuele therapie voor hem gedacht. Ik vond het al een wonder dat hij naar een relatietherapeut wilde, normaal is hij daar allemaal niet voor.

Buitenspel2024 schreef op 22-04-2025 om 15:58:

[..]

Hi, is hier ook (nog) niet gelukt. Nog niet verder dan dat hij zich gezien/gewaardeerd voelde, vlucht uit een druk gezinsleven, en vorige week zei man dat het 'tijdelijke lust' was. Tsjah. Spijt van ons 3e kindje heb ik ook voorbij horen komen. De reden wisselt dus wat en ik vind dat ergens ook oppervlakkige redenen. Zo te lezen heb je al veel (samen) aan therapie gedaan als je ook een koppelweekend hebt gedaan. Heeft je man ook individuele therapie (gehad)? Misschien zou hij meer delen als jij er niet bij bent?

Zelfde verhaal als hier dus. Ook dat derde kindje. Niet dat hij ooit zei er spijt van te hebben maar wel dat hij het eigenlijk niet aankan. 

In het begin dacht ik dus dat de oorzaak de drukte thuis was, maar dan kwam er ineens lust bij, en dat het idee om voor de rest van zijn leven met 1 vrouw te vrijen hem benauwde (we waren elkaars eerste en zouden dat dus normaal gebleven moeten zijn).

Ik weet niet of hij daarvoor openstaat. En hij klapt meestal nog sneller dicht als ik er niet bij ben, denk ik. Voelt zich niet op zijn gemak dan. Ik ga het er morgen wel eens over hebben.

RoodVruchtje schreef op 22-04-2025 om 16:03:

[..]

Ik denk dat er niet altijd een duidelijke aanwijsbare oorzaak hoeft te zijn. Ook binnen goede relaties zal er vreemdgegaan (kunnen) worden, daarvoor is ‘lust’ een voorbeeld. En nee, dat is niet wenselijk of normaal, maar mensen zijn nu eenmaal geen robots.

Ik heb wel andere ideeën bij wat de therapeut zegt over dat de oorzaak maar bijzaak is, dat vind ik dus te simpel gedacht. Soms spelen er in de kern wel bepaalde zaken die vreemdgaan in de hand kunnen werken, maar daar zou je zelf of samen ook over moeten kunnen praten om tot deze conclusie te komen.

Het vreemdgaan van een partner is vaak voor beiden een soort van wakkerschudding waarbij men gaat nadenken van hoe het zo ver heeft kunnen komen. Dit wordt een stuk lastiger als er onderling niet goed gecommuniceerd kan worden. Dat men niet écht naar elkaar luistert bijv, terwijl er toch bepaalde signalen worden afgegeven.

Jullie hebben 3 (kleine/jonge?) kinderen, dat zijn tropenjaren! Kunnen jullie samen goed en open communiceren?

Als je dit zo schrijft , opent het me wel de ogen op bepaalde vlakken. We hebben nooit goed kunnen communiceren, zeker niet sinds er kinderen waren. Raar eigenlijk, want we zijn samen sinds ons 15e/18e dus je zou denken dat we dat wel geleerd hebben gaandeweg? Nu, we hebben ook niet de beste voorbeelden gehad, ik ouders die constant ruzieden en de zijne gescheiden toen hij 3 was.

Dat is dus iets waar we in therapie snel mee begonnen zijn, proberen om te leren overleggen (ik miste dat altijd enorm, hij vond het prima dat ik alles regelde maar ik voelde me alleen) , uitzoeken wat onze triggers zijn om ons terug te trekken van elkaar, verbinding zoeken.

Maar daardoor is dat stukje ontrouw wel wat ondergesneeuwd geraakt in de therapie. En daar heb ik nu dus behoefte aan, om het toch nog daarover te hebben. Wat lastig is, want het is 'al' 7 maanden geleden, dus heb ik daar nog recht op? 

Over de tropenjaren, daar zouden we ni stilaan uit moeten zijn, ze zijn nu 4, 7 en 10. Maar toen hij vreemd begin te gaan, dus 1, 4 en 7... Het was extreem pittig toen, we hadden geen seconde voor elkaar en hadden dat eigenlijk al 7j niet. De oudste twee hebben autisme en hadden ook in de avond en nacht veel zorg nodig. Het is pas sinds het uitkomen van de affaire dat we terug tijd maken voor elkaar. De 10j voordien zijn we denk ik maar 1x per jaar eens samen weg geweest... Al blijft het ook nu nog heel druk en vermoeiend met hen eerlijk gezegd.

GekkeHenkie100 schreef op 22-04-2025 om 17:17:

Hier wilde ik het ook zo graag begrijpen. Waar ik op uit ben gekomen: dingen uit de hechting en patronen in mijn vrouw waar deels onbewustzijn op zat, patronen in mij en ons huwelijk waardoor er emotioneel afstand was en dan een batterij aan bizarre omstandigheden die extra druk gaven en kers op de taart iemand met verkeerde intenties. Alleen… vreemdgaan is gewoon niet rationeel. Er is geen oorzaak voor liegen en bedriegen. Namelijk: het is niet eerlijk, het lost niets op, de problemen worden alleen maar groter. Dus denk ik dat je veiligheid of vrede niet gaat vinden in de reden voor vreemdgaan. Er zijn wel omstandigheden waardoor iemand vastloopt en dan voor een destructieve ipv constructieve oplossing heeft gekozen. Het komt ongeveer hier op neer: iemand voelt een gemis of tekort, herkent dat onvoldoende en/of weet dat niet goed bespreekbaar te maken, er doet zich een (zelfgecreeerde) mogelijkheid voor om je even fijn te voelen, je raakt erin verstrikt. Dat kunnen dus ook andere dingen dan affaires zijn.

Ik vond de veiligheid meer hierin: mijn vrouw begon meer in te zien wat er in haar rugzak zat. En in die van mij en onze relatie. Zij (en wij) zijn beter gaan herkennen wat momenten zijn waarop we daarin geraakt werden, momenten waarop je elkaar in het groot of klein kunt verliezen. Waar je even eenzaamheid voelt. Waar je je afgewezen voelt. Ik durf er nu op te vertrouwen dat we die momenten herkennen, in het contract brengen en dan herstellen. En in die verbondenheid is geloof ik echt geen ruimte voor leugens. En dat geeft voor mij houvast.

Hier blijf ik wel worstelen met het feit dat hij de veroveraars was, zij heeft nooit zelf initiatief genomen. Hij zei maanden geleden in therapie iets over veroveringsdrang omdat hij dat bij mij nooit had moeten doen (ik versierde hem als wicht van 15 😅), daar moet ik misschien eens dieper op ingaan.

Hij gaf op het koppelweekend aan dat hij indertijd wel het gevoel had dat wij minder hecht waren, dat we veel minder fysiek intiem waren, dat we geen tijd voor elkaar hadden. Maar hij had het gewoon als gegeven aangenomen en heeft er nooit aan gedacht dat daaraan gewerkt kon worden. In zijn ogen was het gewoon de gang van zaken na meer dan 20j. Dan, als hij bij haar was, voelde hij het als een aanvulling op ons. Maar ze wisten beiden dat ik wel de vrouw van zijn leven was. 

Misschien is dat dan wat jij aangeeft. Hij voelde een gemis, kon er niet over praten en voelde dan dat dat gemis een stuk opgelost kon worden door haar. Ze hebben nooit een 'verheven liefdesrelatie' gehad, maar meer een soort friends with benefits, al vind ik dat vanuit mijn ideeën moeilijk te begrijpen.

Dat leren wij nu ook, die kantelmomenten herkennen. Maar het lukt me nog niet goed me op zo een moment niet opnieuw terug te gaan trekken. Dat is altijd mijn reactie op me afgewezen, ed.  voelen.

Izza schreef op 22-04-2025 om 18:58:

Als je het hebt over 2 jaar. Dan is er gewoon sprake van een parallelle relatie. Niet een vergissing of een keer dronken een verkeerde keuze maken. Maar heel duidelijk langdurig jouw voorliegen. Dat zegt wat over zijn karakter. En in die 2 jaar heeft hij ook een band met haar gekregen. Elkaar regelmatig zien en spreken (waarschijnlijk ook over jou of jullie gezin). Dat gaat echt wel dieper dan een keertje vreemdgaan. En dan is 7 maanden nog niet zo lang. Herstel duurt jarenlang. En is een berg vol ellende en pijn om doorheen te komen.

Is die collega wel uit zijn leven? Anders is het echt behoorlijk kansloos allemaal. Absoluut geen contact en desnoods een andere baan. Heeft hij wel het niveau en de emotionele diepgang om echt te begrijpen waar het verkeerd is gegaan? Niet iedereen kan dit.

En uiteindelijk moet jij het achter je kunnen laten. Jij kiest ook voor verdergaan. Dus niet eindeloos blijven hangen in die keuze.

Inderdaad. Ik zou nu bekeken 'blij' geweest zijn met een eenmalige misstap. Maar dit gaat om een vijftigtal keer over die 2j verspreid. Ze hadden al een vriendschapsband, ik kende haar ook al meer dan 10j. Zij was ergens zijn veilige keuze om dit mee te doen. Ze wist ook dat hij me nooit zou verlaten en vond dat prima.

Ze werken nog voor dezelfde werkgever maar zij zit in een gebouw aan de overkant en ze hebben geen contact meer. Af en toe ziet hij haar in de gang of eetzaal maar ze praten niet. Hij zei vorige week dat ze in de eetzaal zat en ik vroeg of hij naar haar verlangde en hij beweert dat hij absoluut geen enkele zin meer heeft om iets met haar te doen en ook niet snapt wat hem bezielde.

Die emotionele diepgang om de oorzaak echt zelf te begrijpen heeft hij niet denk ik. Ik had gehoopt dat de therapeut daarmee kon helpen.