Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
MRI schreef op 23-04-2025 om 23:47:
[..]
Ja dat kan inderdaad een verklaring zijn. Maar dan gaat het imo er vervolgens om hoe hij/ jullie/ jij daar mee omgaan. Want een emotioneel volwassen partner steunt de ander in zulke zware tijden en gaat niet als een klein kind het elders zoeken ebn op die manier de partner aan haar zelf overlaten. En mijn punt in het vorige bericht is: als die vreemdgaande partner inziet: okay op dat punt ben ik entitled want ik vind dat ik aandacht verdien, en ik ga daar aan werken met een therapeut dan is er hoop. Maar als je als bedrogen partner gaat denken 'oh ik moet er ook meer voor hem zijn en wat is het rot voor hem dat hij zich alleen voelde en ja logisch dat hij het elders moest zoeken' dan kom je in een ongezond patroon terecht wat volgens mij niet helend is.
Ik heb hem eerlijk gezegd nooit als helemaal emotioneel ontwikkeld gezien. Hij kan wel heel meelevend zijn en helpt veel mensen, maar hij ziet de noden niet. Door zijn autisme misschien.
Ik ga nooit of te nimmer denken dat dit mijn fout is, er is niks dat ontrouw rechtvaardigheid. Maar ergens besef ik wel dat ik ook wel fouten gemaakt heb, ik heb onze relatie ook laten slabakken. Maar dat ga ik denk ik nooit tegen hem zeggen.
Hij werkt hard nu, is helemaal anders dan ik gewoon ben. Ik heb al die jaren, lang voor de ontrouw, het knuffelen en kussen gemist. Hand in hand lopen bvb deed hij nooit, affectie in het openbaar of bij familie kon niet. Nu neemt hij zelf mijn hand en knuffelt me waar mijn vader bij staat. Kleine dingen maar erg groot voor mij.
Alleen het stukje zelfreflectie is nog moeilijk. En ik denk dat hij daar misschien toch hulp bij gaat nodig hebben van een therapeut.
GekkeHenkie100 schreef op 24-04-2025 om 08:21:
[..]
Dat kan ik goed snappen. Het klinkt dan meer dat je het nodig hebt dat hij zelf snapt waar het vandaan komt. Dat hij laat zien zijn uiterste best te doen om te begrijpen welk gat hij probeert te vullen. Dat hij gaat snappen en herkennen wannee het opspeelt. Want als hij meer bewust zijn heeft op oorzaken, kan jou dat meer vertrouwen geven naar de toekomst. Dat herken ik zeker uit ons proces. Doordat mijn vrouw ging begrijpen welke pijn er in haar zat, ging ze zien dat de affaire een destructief lapmiddel was. Dat die kerel niet bijzonder was, maar dat wij precies de plek raakte waar het zat. En dus dat in de toekomst een affaire of oppervlakkige aandacht van mannen haar probleem niet zouden oplossen. Ze geeft nu veel vaker behoeften aan en ik begrijp beter wat ik haar kan geven. En dat geldt omgekeerd ook. Hopelijk lukt het hem!
Exact dat!
En ik weet dat de tendens is dat je de 'bedrieger' niet moet ondersteunen in zijn/haar noden, maar voor een gezonde relatie lijkt me dat wel nodig. Dat ook hij kan delen wanneer en waarmee hij worstelt en dat ik kan helpen. Maar dan moet hij het dus leren herkennen.
Theekannetje schreef op 24-04-2025 om 11:45:
[..]
Ik kan alleen maar voor mezelf spreken Winnie, en ik vind inderdaad niet dat onze relatie nu beter of slechter is, alleen anders. Onze relatie was goed en toch ging hij vreemd. Het is niet dat er verwijdering was, dat we niet praatten met elkaar, dat er geen verbinding was of geen tederheid, geen liefde of geen seks. Alles was gewoon normaal. Een heel normale overwegend gelukkige relatie, maar weliswaar geen prille relatie meer.
Dat was hier eerlijk gezegd anders. Al durf ik dat nu pas toegeven en voorlopig enkel aan mezelf.
We waren beiden zo overprikkeld en moe dat er wel nog liefde, respect en seks was, maar weinig echte verbinding. We leefden een stuk naast elkaar.
Zo fijn dat je man nu weer wat verliefd is
Breiertje schreef op 24-04-2025 om 22:44:
[..]
Hoe reageerde hij op het apart wonen?
Precies zoals verwacht.. vrij vlak, geen emotie op zijn gezicht. Beetje 'ja' zeggen. Zeggen dat ie het moet laten bezinken. Dat als ik dat wil we dat dan wel doen. Dat hij geen zin heeft om bij zijn ouders te gaan zitten.
Hij was bijna een soort verbaasd, maar kon niet echt merken dat hij er emoties bij had. Appte de dag erna wel dat hij verdrietig was en ontloopt me weer een soort van de afgelopen 2 dagen.
wat mij enorm verbaasd is dat er op zijn therapie nu al een hele tijd enkel in het hier en nu en later gepraat wordt. Niet meer over wat hij deed. Ze werken dus eerder oplossingsgericht en checken of nu alles verloopt zoals moet, hoe hij zich nu voelt, zodat ze kunnen bijsturen als het fout dreigt te gaan? Maar nooit meer over wat is er gebeurd, het waarom.
En net dat willen wij weten.
Hij zegt ik weet niet waarom, maar is het hun taak niet om dat te vinden?
Moet wel zeggen dat ze al aangaven niet diep genoeg bij hem te geraken met therapie zodat ze de strategie wijzigden in levenslang opvolgen, ipv normaliter bij voldoende herstel afbouwen.
Therapie is nu eigenlijk gewoon babbelen en opvolgen. Dat gaf me weer zo'n woede aanval. Oh ik heb weer zo'n lelijke dingen gezegd tegen hem. Wat hij deed, wat ik ervan vond, hoe ik het zie, de harde realiteit...na een aantal weken goed met elkaar omgaan, liefdevol? en respectvol, een vulkaan aan verwijten.
Ik voel me altijd slecht na zijn therapie. Zo duur, beetje kletsen, en dan nog maar 50 min ipv een uur maar wel een heel duur uur aanrekenen.
Zo'n hulp is duidelijk enkel voor wie het kan betalen.
Sorry moest mijn frustraties kwijt.
Therapie is volgens mij geldklopperij. Ik heb peut, hij, en wij samen.
Heb bij alle peuten hetzelfde gevoel.
Breiertje schreef op 25-04-2025 om 09:00:
wat mij enorm verbaasd is dat er op zijn therapie nu al een hele tijd enkel in het hier en nu en later gepraat wordt. Niet meer over wat hij deed. Ze werken dus eerder oplossingsgericht en checken of nu alles verloopt zoals moet, hoe hij zich nu voelt, zodat ze kunnen bijsturen als het fout dreigt te gaan? Maar nooit meer over wat is er gebeurd, het waarom.
En net dat willen wij weten.
Hij zegt ik weet niet waarom, maar is het hun taak niet om dat te vinden?
Moet wel zeggen dat ze al aangaven niet diep genoeg bij hem te geraken met therapie zodat ze de strategie wijzigden in levenslang opvolgen, ipv normaliter bij voldoende herstel afbouwen.
Therapie is nu eigenlijk gewoon babbelen en opvolgen. Dat gaf me weer zo'n woede aanval. Oh ik heb weer zo'n lelijke dingen gezegd tegen hem. Wat hij deed, wat ik ervan vond, hoe ik het zie, de harde realiteit...na een aantal weken goed met elkaar omgaan, liefdevol? en respectvol, een vulkaan aan verwijten.
Ik voel me altijd slecht na zijn therapie. Zo duur, beetje kletsen, en dan nog maar 50 min ipv een uur maar wel een heel duur uur aanrekenen.
Zo'n hulp is duidelijk enkel voor wie het kan betalen.
Sorry moest mijn frustraties kwijt.
Therapie is volgens mij geldklopperij. Ik heb peut, hij, en wij samen.
Heb bij alle peuten hetzelfde gevoel.
Ik ervaar(de) precies hetzelfde. Deze week een berichtje waarin hij aangaf dat hij teleurgesteld is in het feit dat hij mij niet van zijn oprechtheid naar de toekomst weet te overtuigen.
Ik denk dan bij mijzelf; je kijkt alleen maar vooruit en doet het verleden af als ‘kan niks meer aan veranderd worden’ waarbij hij feitelijk gelijk heeft maar daarbij compleet voorbij gaat aan mijn herhaaldelijke vraag over wat er nu echt gebeurd is zodat we het kunnen afsluiten en daarbij vind ik het gewoon disrespectvol naar mij toe dat hij dit niet eens weet op te brengen. Het doet hem pijn en hij schaamt zich oid maar dat dit ook iets met mij doet namelijk het niet eerlijk zijn en dus wantrouwen laat bestaan snapt hij niet en vind hij van mij niet constructief…
Mijn gevoel, en deels onderschreven door de theorie (van Zessen), zegt namelijk als je er niet over wilt en kunt praten je dat ook niet kan als een situatie zich weer voordoet. Het blijft dus jouw (grote) geheim terwijl ik wil dat er geen/nooit meer geheimen tussen ons in staan. En ik weet er zijn kleine dingen die je niet altijd hoeft te delen maar dit is er daar niet een van!
Breiertje schreef op 25-04-2025 om 09:00:
wat mij enorm verbaasd is dat er op zijn therapie nu al een hele tijd enkel in het hier en nu en later gepraat wordt. Niet meer over wat hij deed. Ze werken dus eerder oplossingsgericht en checken of nu alles verloopt zoals moet, hoe hij zich nu voelt, zodat ze kunnen bijsturen als het fout dreigt te gaan? Maar nooit meer over wat is er gebeurd, het waarom.
En net dat willen wij weten.
Hij zegt ik weet niet waarom, maar is het hun taak niet om dat te vinden?
Moet wel zeggen dat ze al aangaven niet diep genoeg bij hem te geraken met therapie zodat ze de strategie wijzigden in levenslang opvolgen, ipv normaliter bij voldoende herstel afbouwen.
Therapie is nu eigenlijk gewoon babbelen en opvolgen. Dat gaf me weer zo'n woede aanval. Oh ik heb weer zo'n lelijke dingen gezegd tegen hem. Wat hij deed, wat ik ervan vond, hoe ik het zie, de harde realiteit...na een aantal weken goed met elkaar omgaan, liefdevol? en respectvol, een vulkaan aan verwijten.
Ik voel me altijd slecht na zijn therapie. Zo duur, beetje kletsen, en dan nog maar 50 min ipv een uur maar wel een heel duur uur aanrekenen.
Zo'n hulp is duidelijk enkel voor wie het kan betalen.
Sorry moest mijn frustraties kwijt.
Therapie is volgens mij geldklopperij. Ik heb peut, hij, en wij samen.
Heb bij alle peuten hetzelfde gevoel.
Maar de oorzaak was toch al langer een soort van helder? Trauma's uit de jeugd die hebben geleid tot hechtingsstoornis en een madonna-hoer complex toch? De ene vrouw hoog op een sokkel hebben staan als een soort moeder en over andere vrouwen macht via seks uit oefenen?
Ik vraag me inderdaad af hoe therapeuten daar aan werken. Als ze alleen maar zich op het clean blijven focussen is dat symptoombestrijding lijkt me. Bij andere verslavingen moet je ook voortdurend aan je herstel werken.
Irtje schreef op 25-04-2025 om 11:01:
[..]
Ik ervaar(de) precies hetzelfde. Deze week een berichtje waarin hij aangaf dat hij teleurgesteld is in het feit dat hij mij niet van zijn oprechtheid naar de toekomst weet te overtuigen.
Ik denk dan bij mijzelf; je kijkt alleen maar vooruit en doet het verleden af als ‘kan niks meer aan veranderd worden’ waarbij hij feitelijk gelijk heeft maar daarbij compleet voorbij gaat aan mijn herhaaldelijke vraag over wat er nu echt gebeurd is zodat we het kunnen afsluiten en daarbij vind ik het gewoon disrespectvol naar mij toe dat hij dit niet eens weet op te brengen. Het doet hem pijn en hij schaamt zich oid maar dat dit ook iets met mij doet namelijk het niet eerlijk zijn en dus wantrouwen laat bestaan snapt hij niet en vind hij van mij niet constructief…
Mijn gevoel, en deels onderschreven door de theorie (van Zessen), zegt namelijk als je er niet over wilt en kunt praten je dat ook niet kan als een situatie zich weer voordoet. Het blijft dus jouw (grote) geheim terwijl ik wil dat er geen/nooit meer geheimen tussen ons in staan. En ik weet er zijn kleine dingen die je niet altijd hoeft te delen maar dit is er daar niet een van!
Ik heb Van Zessen van onder en vanboven uitgelezen. Daar gaat hij ook niet in op de oorzaak, maar werkt op het zelfwaardegevoel. Tools aanreiken om het vluchten in te voorkomen. En dat is inderdaad wat die peut van ons doet. Niet het waarom, maar het voorkomen. De strategie van Van Zessen. Het lege vat vullen met positieve dingen.
Meeste andere theorieën graven naar het waarom, hij net niet specifiek.
Jij, en ik willen het waarom weten. En eerlijk ik denk echt dat mijne en vele anderen het waarom niet weten. Wij willen het weten om te kunnen plaatsen, voorkomen, genezen, controle hebben over de situatie.
Maar controle zit bij bij hen. Bij patronen herkennen en er correct naar te handelen. En dan helpt het om vooruit te kijken en niet achterom. Dat klonkt logisch toch.
Ik zag een podcast van Van Zessen dat hij het graven naar waarom en oorzaken nutteloos vindt. Hij wil patronen doorbreken en nieuwe strategieën aanleren om te leren omgaan met.
En toch frustreert me dit. Hij weet nu door therapie wat te doen als hij afglijdt. Het is aan hem om dat dan toe te passen als het zich voordoet.
En het waarom? Misschien kun je graven van hier tot Tokio. Maar misschien is het gewoon een broek vol goesting, bloed in de p** en op dat moment geen bloed in de hersenen om na te denken. Gewoon puur egoïstische geilheid.
Niet meer dan dat.
Ik weet dat allemaal ik lees ik bestudeer, mijn verstand weet het wel.
Maar dan komt de vrouwelijke furie te boven, de waanzin, en heb ik alle verstand verloren, en reageer ik als een kreng. En ik wil dit niet. Maar toch doe ik het.
Breiertje schreef op 25-04-2025 om 11:21:
[..]
Ik heb Van Zessen van onder en vanboven uitgelezen. Daar gaat hij ook niet in op de oorzaak, maar werkt op het zelfwaardegevoel. Tools aanreiken om het vluchten in te voorkomen. En dat is inderdaad wat die peut van ons doet. Niet het waarom, maar het voorkomen. De strategie van Van Zessen. Het lege vat vullen met positieve dingen.
Meeste andere theorieën graven naar het waarom, hij net niet specifiek.
Jij, en ik willen het waarom weten. En eerlijk ik denk echt dat mijne en vele anderen het waarom niet weten. Wij willen het weten om te kunnen plaatsen, voorkomen, genezen, controle hebben over de situatie.
Maar controle zit bij bij hen. Bij patronen herkennen en er correct naar te handelen. En dan helpt het om vooruit te kijken en niet achterom. Dat klonkt logisch toch.
Ik zag een podcast van Van Zessen dat hij het graven naar waarom en oorzaken nutteloos vindt. Hij wil patronen doorbreken en nieuwe strategieën aanleren om te leren omgaan met.
En toch frustreert me dit. Hij weet nu door therapie wat te doen als hij afglijdt. Het is aan hem om dat dan toe te passen als het zich voordoet.
En het waarom? Misschien kun je graven van hier tot Tokio. Maar misschien is het gewoon een broek vol goesting, bloed in de p** en op dat moment geen bloed in de hersenen om na te denken. Gewoon puur egoïstische geilheid.
Niet meer dan dat.
Ik weet dat allemaal ik lees ik bestudeer, mijn verstand weet het wel.
Maar dan komt de vrouwelijke furie te boven, de waanzin, en heb ik alle verstand verloren, en reageer ik als een kreng. En ik wil dit niet. Maar toch doe ik het.
Ja maar dat vind ik dus zo logisch als wat. Een seksverslaving bij een man werkt natuurlijk ook zo dat de partner als heel persoon, als sensuele vrouw met haar eigen seksdrive een soort van kaltgestellt wordt maar men wel seks kan hebben met meer anonieme vrouwen die alleen voor de seks zijn. Geen van die vrouwen, de partner noch de sekswerkers wordt als volledig mens gezien. En ja door seks buiten de deur te hebben en niet met jou heeft hij toch ook de pure sensuele vrouw in jou ontkend? Natuurlijk komt die furie opzetten. Zij is jarenlang in de kou gezet. En inderdaad: wat doen therapeuten daarmee?
MRI schreef op 25-04-2025 om 11:12:
[..]
Maar de oorzaak was toch al langer een soort van helder? Trauma's uit de jeugd die hebben geleid tot hechtingsstoornis en een madonna-hoer complex toch? De ene vrouw hoog op een sokkel hebben staan als een soort moeder en over andere vrouwen macht via seks uit oefenen?
Ik vraag me inderdaad af hoe therapeuten daar aan werken. Als ze alleen maar zich op het clean blijven focussen is dat symptoombestrijding lijkt me. Bij andere verslavingen moet je ook voortdurend aan je herstel werken.
Dat zijn vermoedens hoe de verslaving tot stand kan komen. Er werden verschillende oorzaken opgesomd waarin hij in het plaatje kon passen. Maar echt uitgesproken, dat is het en daaraan moeten we werken is het niet geworden.
Madonna hoer complex heb ik geopperd maar dit werd niet toegevoegd aan het lijstje, dat is iets wat hier op op het forum geopperd werd en ik ter sprake bracht bij zijn peut. Voor dat complex heb je een nauwe innige band met je moeder gehad en dat had hij niet. liefde heeft hij nooit gekregen, enkel van mij. Zijn moeder leefde in een eigen wereld. Sloot zich af van alles.
De peut gaf aan dat de verschillende oorzaken konden geleid hebben tot, maar ze niet diep genoeg raken met de therapie om daar iets mee te kunnen, om te weten want net de oorzaak was. Ze raken enkel aan het oppervlakkige laagje, en dan zitten ze al aan de bodem.
Hechtingstoornis, pakken we al aan nu, niet wetende of dit de aanleiding was. Hechten kun je leren.
Jeugdtrauma kon, en daar is in de therapie al over gepraat, over zijn jeugd. Hij vluchtte uit de miserie weg door masturbatie, dat gaf hem rust. Dat patroon is nooit gestopt. Nu moet hij andere patronen aanwenden.
Maar misschien is dit al aanpakken dan. Het gewoon praten, en denk ik dat therapie meer is dan dat. Ik heb ms een heel verkeerd beeld ervan.
Symptoombestrijding is het niet, want hij heeft nieuwe strategieën om om te gaan met stress. Maar dit op mijn initiatief voor we bij peut terechtkonden. Eigenlijk deden we voor de eerste consultatie al alles wat ze kon voorstellen. Ik ben als een gek beginnen lezen en toepassen. De peut hoeft nu enkel nog opvolgen hoe de strategieën die ik opstelde lopen en bijsturen. Het duurde een kleine 2 maand voor de eerste consultatie en daarin hadden wij 2 al een lange weg afgelegd. Dankzij boeken, internet en podcasts.
Ik had gedacht dat ze zijn jeugdtrauma's gingen aanpakken en zo.
Maar misschien was hij gewoon masturbatie en pornoverslaafd. En doordat pornoverslaving je hersenverbindingen wijzigt, raak je niet meer opgewonden van een gewoon lijf, en ga je over grenzen....
En hij zocht geen macht over die vrouwen. Zo was het niet. Hij stuurde hen dat hij het respectvol wou. De loser.
Irtje schreef op 25-04-2025 om 11:01:
[..]
Ik ervaar(de) precies hetzelfde. Deze week een berichtje waarin hij aangaf dat hij teleurgesteld is in het feit dat hij mij niet van zijn oprechtheid naar de toekomst weet te overtuigen.
Ik denk dan bij mijzelf; je kijkt alleen maar vooruit en doet het verleden af als ‘kan niks meer aan veranderd worden’ waarbij hij feitelijk gelijk heeft maar daarbij compleet voorbij gaat aan mijn herhaaldelijke vraag over wat er nu echt gebeurd is zodat we het kunnen afsluiten en daarbij vind ik het gewoon disrespectvol naar mij toe dat hij dit niet eens weet op te brengen. Het doet hem pijn en hij schaamt zich oid maar dat dit ook iets met mij doet namelijk het niet eerlijk zijn en dus wantrouwen laat bestaan snapt hij niet en vind hij van mij niet constructief…
Mijn gevoel, en deels onderschreven door de theorie (van Zessen), zegt namelijk als je er niet over wilt en kunt praten je dat ook niet kan als een situatie zich weer voordoet. Het blijft dus jouw (grote) geheim terwijl ik wil dat er geen/nooit meer geheimen tussen ons in staan. En ik weet er zijn kleine dingen die je niet altijd hoeft te delen maar dit is er daar niet een van!
Heb je nog veel vragen over de periode?
Ik snap het gevoel wel dat je ook deelgenoot wilt zijn van 'het geheim' zodat het niet meer zijn eigen wereld is en geheim is maar je het samen deelt. Of het echt lukt om daarna af te sluiten, weet ik niet, heb soms zelf het idee dat hoe langer het duurt voor het hele verhaal op tafel ligt, hoe kleiner de kans dat je volledig geloofd dat het hele verhaal op tafel ligt..
Breiertje schreef op 25-04-2025 om 11:52:
[..]
Dat zijn vermoedens hoe de verslaving tot stand kan komen. Er werden verschillende oorzaken opgesomd waarin hij in het plaatje kon passen. Maar echt uitgesproken, dat is het en daaraan moeten we werken is het niet geworden.
Madonna hoer complex heb ik geopperd maar dit werd niet toegevoegd aan het lijstje, dat is iets wat hier op op het forum geopperd werd en ik ter sprake bracht bij zijn peut. Voor dat complex heb je een nauwe innige band met je moeder gehad en dat had hij niet. liefde heeft hij nooit gekregen, enkel van mij. Zijn moeder leefde in een eigen wereld. Sloot zich af van alles.
De peut gaf aan dat de verschillende oorzaken konden geleid hebben tot, maar ze niet diep genoeg raken met de therapie om daar iets mee te kunnen, om te weten want net de oorzaak was. Ze raken enkel aan het oppervlakkige laagje, en dan zitten ze al aan de bodem.
Hechtingstoornis, pakken we al aan nu, niet wetende of dit de aanleiding was. Hechten kun je leren.
Jeugdtrauma kon, en daar is in de therapie al over gepraat, over zijn jeugd. Hij vluchtte uit de miserie weg door masturbatie, dat gaf hem rust. Dat patroon is nooit gestopt. Nu moet hij andere patronen aanwenden.
Maar misschien is dit al aanpakken dan. Het gewoon praten, en denk ik dat therapie meer is dan dat. Ik heb ms een heel verkeerd beeld ervan.
Symptoombestrijding is het niet, want hij heeft nieuwe strategieën om om te gaan met stress. Maar dit op mijn initiatief voor we bij peut terechtkonden. Eigenlijk deden we voor de eerste consultatie al alles wat ze kon voorstellen. Ik ben als een gek beginnen lezen en toepassen. De peut hoeft nu enkel nog opvolgen hoe de strategieën die ik opstelde lopen en bijsturen. Het duurde een kleine 2 maand voor de eerste consultatie en daarin hadden wij 2 al een lange weg afgelegd. Dankzij boeken, internet en podcasts.
Ik had gedacht dat ze zijn jeugdtrauma's gingen aanpakken en zo.
Maar misschien was hij gewoon masturbatie en pornoverslaafd. En doordat pornoverslaving je hersenverbindingen wijzigt, raak je niet meer opgewonden van een gewoon lijf, en ga je over grenzen....
En hij zocht geen macht over die vrouwen. Zo was het niet. Hij stuurde hen dat hij het respectvol wou. De loser
Maar door voor de ene anonieme vrouw te betalen en hun als koopwaar voor je lust te zien oefen je al macht uit. Door de andere vrouw als partner en moeder te waarderen maar haar seksueel in de kou te zetten ben je al bezig haar meer als een moeder dan als volledig lustvol mens te zien. Ik ben ervan overtuigd dat in die scheiding van vrouwelijke 'rollen' de clou zit: het spiegelt de breuk in zichzelf waar met 'hart' vrijen met de geliefde te kwetsbaar is en de lustbeleving bij meer anonieme objecten gezocht moet worden. Ik kan me ook voorstellen dat hij nu meer met je kan vrijen omdat het hele gebeuren ervoor heeft gezorgd dat jouw hart meer is dichtgegaan voor hem. Dat zou mij ook furieus maken.
MRI schreef op 25-04-2025 om 12:09:
[..]
Maar door voor de ene anonieme vrouw te betalen en hun als koopwaar voor je lust te zien oefen je al macht uit. Door de andere vrouw als partner en moeder te waarderen maar haar seksueel in de kou te zetten ben je al bezig haar meer als een moeder dan als volledig lustvol mens te zien. Ik ben ervan overtuigd dat in die scheiding van vrouwelijke 'rollen' de clou zit: het spiegelt de breuk in zichzelf waar met 'hart' vrijen met de geliefde te kwetsbaar is en de lustbeleving bij meer anonieme objecten gezocht moet worden. Ik kan me ook voorstellen dat hij nu meer met je kan vrijen omdat het hele gebeuren ervoor heeft gezorgd dat jouw hart meer is dichtgegaan voor hem. Dat zou mij ook furieus maken.
Nee zo voel ik het niet aan.
Dus doordat ik niet meer smacht ben ik seksueel aantrekkelijker?
Ik zie het niet zo. Ik denk dat hij zo gefocust was op pornolijven en pornotieten dat hij mijn lichaam niet meer prikkelend vond.
Hij vrijt nu heel anders. Teder, strelend, mij aankijkend. Nooit deed hij het zo
Ik denk dat hij nu beseft wat hij kwijt is, en had.
Hij zegt ook, die beelden zijn uit mijn hoofd. Zijn geest is nu zuiver.
Breiertje schreef op 25-04-2025 om 12:22:
[..]
Nee zo voel ik het niet aan.
Dus doordat ik niet meer smacht ben ik seksueel aantrekkelijker?
Ik zie het niet zo. Ik denk dat hij zo gefocust was op pornolijven en pornotieten dat hij mijn lichaam niet meer prikkelend vond.
Hij vrijt nu heel anders. Teder, strelend, mij aankijkend. Nooit deed hij het zo
Ik denk dat hij nu beseft wat hij kwijt is, en had.
Hij zegt ook, die beelden zijn uit mijn hoofd. Zijn geest is nu zuiver.
Ja ik vermoed dat, omdat jouw hart voor hem meer dicht is, zoals je vaak schrijft, je minder bedreigend voor hem bent. Zoals je vroeger was: je hart volledig open én sensueel en graag met hem willen vrijen, was ws te kwetsbaar voor hem. Maar als ik het zo lees, gaat het toch helemaal leuk? Dan is inderdaad de vraag waarom je je nog met het verleden of de oorzaak bezig zou houden. Dan zou ik in de intimiteit gaan kijken of ik me meer voor hem kon gaan openen.
