Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
Annaniem2023 schreef op 05-06-2024 om 08:07:
[..]
ik zie dat toch anders. Jij was vol overtuiging aan je relatie aan het werken, hij niet want hij was met anderen bezig. Ik zie in jouw redenatie alleen maar goedpraten. Het was een defect in hem? Welnee, het was een bewuste keuze. Je legt wel heel makkelijk de fout buiten hem.
Mwoah, het is zoals ik het lees vooral een tegengeluid, er hoeft niet altijd wat mis te zitten in een relatie voor een affaire, dat is wel heel erg kort door de bocht.
Peet52! schreef op 04-06-2024 om 21:57:
Even een vraag voor diegene waarvan het al wat langer geleden is. Denken jullie er nog dagelijks aan.
Dit hoeft niet perse een uitgebreide gedachte te zijn maar kn ook bv een flits gedachte zijn.
Neen, ik denk daar zeker niet meer dagelijks aan. Het is 5 jaar geleden. Dat heeft toch wel 3 jaar geduurd, dat “dagelijkse”, maar ook alsmaar minder beladen totdat je het los kunt laten.
Peet52! schreef op 04-06-2024 om 21:57:
Even een vraag voor diegene waarvan het al wat langer geleden is. Denken jullie er nog dagelijks aan.
Dit hoeft niet perse een uitgebreide gedachte te zijn maar kn ook bv een flits gedachte zijn.
Relatief weinig. Zeker niet uitgebreid. Het zijn meer bepaalde dagen, die ik link aan hele vervelende gebeurtenissen. Dat zijn momenten waarop ik er nog wel eens bij stil sta. Bijvoorbeeld: Afgelopen weekend het jaarlijkse toernooi bij ons op de club. Het was daar, 2 jaar geleden, dat ik in de gaten kreeg dat er stront aan de knikker was. Op de een of andere manier blijf je die dag daar toch een beetje aan linken.
Maar meer dan dat niet echt eigenlijk. Ik blijf erbij dat, als je voor kiest om door te gaan met elkaar, je ook echt door moet gaan. Dat wil niet zeggen dat we niet open en eerlijk kunnen praten, maar het wil wel zeggen dat ik er zelf ook niet constant bij stil staan wil. Het is wat het is.
Ook niet aan je partner. De afspraak is "je hoeft me niet alles te vertellen, maar het moet wel de waarheid zijn, geen leugens".
Dit is ook wat moeilijk is als je gaat samenwonen. Dan moet iedereen alles vertellen en is een leugentje al te veel. Maar wat is een grote leugen en wat een kleine leugen en wie bepaalt dat?
https://www.umtcar.be/
Bgdrrejnxs53226 schreef op 05-06-2024 om 11:18:
[..]
Ja en nee. Je hebt natuurlijk gelijk dat ik de enige was die vrolijk en onwetend aan het bouwen was, hij maakte intussen bewust andere keuzes. Dat klopt. Toch was de oorzaak een defect in hem. Ik hecht eraan om dat te benoemen om de dooddoener te ontkrachten dat er per definitie iets ‘niet goed zou zijn in je relatie waar je beiden schuld aan hebt wat het risico van vreemdgaan zou versterken’. Of dat de vreemdganger een koud, berekend onmens is, onverschillig of hij anderen beschadigd. Dat is gewoon niet waar. Het kán zo zijn, maar is niet altijd het geval. De verantwoordelijkheid ligt volledig bij degene die besluit stiekem een dubbelleven te gaan leiden. Mijn partner verborg een deel van zijn persoonlijkheid voor de buitenwereld én voor zichzelf. Hij was extreem conflict vermijdend, egocentrisch (hij doet veel voor een partner maar dat doet hij eigenlijk uit eigenbelang, toen hij in een eerdere relatie zijn ‘investering’ niet terug kreeg vond hij dat hij recht had op vreemdgaan om ook iets voor zichzelf te hebben en vervolgens liet hij dat gedrag niet meer los) en hij bezat en bezit het vermogen zaken strikt van elkaar te scheiden. Dat zijn dingen waar je in het begin van de relatie niet zo snel achter komt als partner, bijvoorbeeld omdat er geen conflicten zijn. Hij is na de breuk hard en diep gevallen. Zijn totaal niet realistische zelfbeeld lag aan scherven. Hij heeft ook gezien en ervaren wat hij mij heeft aangedaan, ik heb hem niet gespaard. Zijn kinderen moesten een tijdje niets van hem hebben. Alles bij elkaar bracht dit hem het inzicht dat hij aan zichzelf moest werken, aan zijn defect. In de jaren dat we uit elkaar waren heeft hij therapie gevolgd en dingen opgeruimd uit zijn jeugd. Hij heeft zichzelf echt aangepakt, anders was ik nooit opnieuw met hem begonnen. Mensen en hun verleden zitten complex in elkaar. Het is allemaal niet zo zwart/wit.
Mijn bericht was re hard. Ik ben blij voor je dat je eruit bent gekomen.
Elpisto schreef op 05-06-2024 om 14:40:
[..]
Relatief weinig. Zeker niet uitgebreid. Het zijn meer bepaalde dagen, die ik link aan hele vervelende gebeurtenissen. Dat zijn momenten waarop ik er nog wel eens bij stil sta. Bijvoorbeeld: Afgelopen weekend het jaarlijkse toernooi bij ons op de club. Het was daar, 2 jaar geleden, dat ik in de gaten kreeg dat er stront aan de knikker was. Op de een of andere manier blijf je die dag daar toch een beetje aan linken.
Maar meer dan dat niet echt eigenlijk. Ik blijf erbij dat, als je voor kiest om door te gaan met elkaar, je ook echt door moet gaan. Dat wil niet zeggen dat we niet open en eerlijk kunnen praten, maar het wil wel zeggen dat ik er zelf ook niet constant bij stil staan wil. Het is wat het is.
Ik heb dat nu bij bepaalde muziek nummers die mijn vrouw met hem deelde. Maar ook locaties waar ze zijn geweest. Of zelfs producten waar ze over hebben gehad.
Weet niet of dat ooit weggaat. Ga het zien.
Peet52! schreef op 04-06-2024 om 23:29:
[..]
Ja..dat herken ik zeker. Snap heel goed dat je uiteindelijk voor jezelf gekozen hebt. Daarom ook mijn vraag. Hoe lang blijft dit in je systeem?
Het kwam gewoon regelmatig terug. Niet eens dagelijks. Bepaalde momenten, gebeurtenissen, liedjes. Meer iets dat je overvalt. Heel vervelend want dat wil je gewoon niet. En dat basisvertrouwen is weg. Het zit altijd in je achterhoofd. Maar heel eerlijk ik wilde ook niet nog jaren investeren in therapie en het toepassen daarvan. In verwerking van beide kanten. Met het verbreken van de relatie was het iets dat vroeger was gebeurd. Niet meer iets waar ik actief iets mee moest ten opzichte van de ander. Geen 3 processen meer draaiende houden (dat van jezelf, dat van de ander en de gezamenlijke relatie). 2 delen vielen weg. Dat gaf ruimte en energie.
Izza schreef op 05-06-2024 om 23:40:
[..]
Het kwam gewoon regelmatig terug. Niet eens dagelijks. Bepaalde momenten, gebeurtenissen, liedjes. Meer iets dat je overvalt. Heel vervelend want dat wil je gewoon niet. En dat basisvertrouwen is weg. Het zit altijd in je achterhoofd. Maar heel eerlijk ik wilde ook niet nog jaren investeren in therapie en het toepassen daarvan. In verwerking van beide kanten. Met het verbreken van de relatie was het iets dat vroeger was gebeurd. Niet meer iets waar ik actief iets mee moest ten opzichte van de ander. Geen 3 processen meer draaiende houden (dat van jezelf, dat van de ander en de gezamenlijke relatie). 2 delen vielen weg. Dat gaf ruimte en energie.
Op deze wijze communiceren vind ik "elkaar helpend" . Je houdt het nl bij jezelf! Dit is jouw manier hoe je met ontrouw bent omgegaan.
Eerdere post van jou heb ik als kwetsend ervaren omdat je invult voor een ander hoe de situatie is (een langere affaire is per definitie een parallelle relatie volgens jou en moet men meteen tot scheiden overgaan) hoe de ander in elkaar zit (een pathologische leugenaar) en geef je de indruk dat voor jezelf kiezen door weg te gaan bij de ander de gouden regel is omdat het voor jou zo gewerkt heeft. Dat laatste zeg je nu feitelijk ook maar nu zonder mij het gevoel te geven dat "het wel heel stupide is om te blijven en ik mijzelf en de kinderen tekort doe door een bepaald soort vreemdganger (in jouw ogen terwijl je hem helmaal niet kent) een tweede kans te geven"
Onze kinderen, 21, 17 en 13 hebben samen een kaart geschreven dat ze blij zijn dat het beter tussen ons gaat omdat ze mij steeds vaker blij zien als ik papa zie, papa nu regelmatig thuiskomt en het ook weer gezellig is met elkaar en ze hopen dat we als gezin in de toekomst samen kunnen blijven. (de oudste heeft altijd aangegeven achter mijn keuze te staan als ik wil scheiden)
Overspel is niet zwart/wit denk ik.
Iedereen bedankt voor het antwoord op mijn vraag.
Denk dat verder gaan na ontrouw van je partner heel complex is. Denk zeker dat Izza een punt heeft. En die weg mag je ook inslaan als je bedrogen bent. Ik heb persoonlijk dat ook heel vaak gedacht.
Maar ik ben overnieuw begonnen met man. Stukje bij stukje het verwerkings proces aangegaan.
Ontzettend moeilijk..maar ook een groeiproces met nieuwe inzichten over mezelf.
Zag gisteren een podcast met Leontien Ruiters. Zo herkenbaar. Ook met moeder relatie en hoe je dan in het leven staat en met dingen omgaat. Het please gedrag, codepent zijn. Maar ook een geparentificeerd kind zijn. En nu stukje bij stukje ook mezelf belangrijk vinden. Zo...die kwam laatst wel even binnen dat ik dat besef kreeg dat ik mezelf niet belangrijk vind. Altijd maar aan die ander denken.
Nou ja..is het een makkelijke weg...zeker niet.
Ik heb de podcast van Leontien (lon en leo) ook gehoord. Waarin ze spreekt over het veelvuldig vreemdgaan en hoe zij daar mee om is gegaan. Heel erg helpend en dapper om daar zo over te spreken. En wat ze ook duidelijk aangeeft. Dat beiden onderdeel zijn van de relatie. Dat maakt jou niet schuldig aan het overspel. Maar zelfinzicht is heel belangrijk. Welke patronen zijn ontstaan? Wat kon ik doen in de relatie waardoor dit heeft kunnen gebeuren? Dus ook naar jezelf kijken als onderdeel in een groter geheel en om ervan te leren en groeien. Dat mis ik vaak bij veel mensen die alleen wijzen naar de bedrieger als grote schuldige. Zij hebben ook nog steeds een goede band met elkaar omdat zij kon vergeven en afsluiten. Dat is in mijn geval ook zo.
Ik vind overigens zeker niet dat iedereen altijd moet scheiden. Wel denk ik dat sommige mensen te lang blijven en het eigenlijk niet achter zich kunnen laten. En ook heb ik twijfels bij situaties van veelvuldig of zeer langdurig vreemdgaan. Maar als iemand daarin wil blijven en gelukkig is moet hij of zij dat doen. Het lijkt mij logisch dat kinderen blij zijn als het gezin samen blijft. Weinig kinderen willen veranderingen laat staan zo'n verandering. En daarnaast hebben ze niet de vermogens om zo'n complexe situatie te kunnen overzien.
Izza schreef op 07-06-2024 om 10:20:
Ik heb de podcast van Leontien (lon en leo) ook gehoord. Waarin ze spreekt over het veelvuldig vreemdgaan en hoe zij daar mee om is gegaan. Heel erg helpend en dapper om daar zo over te spreken. En wat ze ook duidelijk aangeeft. Dat beiden onderdeel zijn van de relatie. Dat maakt jou niet schuldig aan het overspel. Maar zelfinzicht is heel belangrijk. Welke patronen zijn ontstaan? Wat kon ik doen in de relatie waardoor dit heeft kunnen gebeuren? Dus ook naar jezelf kijken als onderdeel in een groter geheel en om ervan te leren en groeien. Dat mis ik vaak bij veel mensen die alleen wijzen naar de bedrieger als grote schuldige. Zij hebben ook nog steeds een goede band met elkaar omdat zij kon vergeven en afsluiten. Dat is in mijn geval ook zo.
mwoah, als iemand nou seksverslaafd is dan? Dus het patroon bestond al voordat de relatie begon? (Alleen wist je dat niet want mensen lopen daar niet mee te koop) Dan kun je toch moeilijk spreken van een in de relatie gevormd patroon waar jij ook naar moet kijken.
Het enige wat je dan kan zeggen is: wil ik met een seksverslaafde gaan?
Peet52! schreef op 07-06-2024 om 09:17:
Iedereen bedankt voor het antwoord op mijn vraag.
Denk dat verder gaan na ontrouw van je partner heel complex is. Denk zeker dat Izza een punt heeft. En die weg mag je ook inslaan als je bedrogen bent. Ik heb persoonlijk dat ook heel vaak gedacht.
Maar ik ben overnieuw begonnen met man. Stukje bij stukje het verwerkings proces aangegaan.
Ontzettend moeilijk..maar ook een groeiproces met nieuwe inzichten over mezelf.
Zag gisteren een podcast met Leontien Ruiters. Zo herkenbaar. Ook met moeder relatie en hoe je dan in het leven staat en met dingen omgaat. Het please gedrag, codepent zijn. Maar ook een geparentificeerd kind zijn. En nu stukje bij stukje ook mezelf belangrijk vinden. Zo...die kwam laatst wel even binnen dat ik dat besef kreeg dat ik mezelf niet belangrijk vind. Altijd maar aan die ander denken.
Nou ja..is het een makkelijke weg...zeker niet.
Dit herken ik wel, door je empathisch vermogen is de gelijkwaardigheid zoekgeraakt. Ondanks je goede bedoelingen, kan de ander je dan als 'saai' gaan bestempelen en op zoek gaan naar iemand die wat meer spanning of pushback brengt.
Die gelijkwaardigheid zal weer terug moeten komen.
Izza schreef op 07-06-2024 om 10:20:
Ik heb de podcast van Leontien (lon en leo) ook gehoord. Waarin ze spreekt over het veelvuldig vreemdgaan en hoe zij daar mee om is gegaan. Heel erg helpend en dapper om daar zo over te spreken. En wat ze ook duidelijk aangeeft. Dat beiden onderdeel zijn van de relatie. Dat maakt jou niet schuldig aan het overspel. Maar zelfinzicht is heel belangrijk. Welke patronen zijn ontstaan? Wat kon ik doen in de relatie waardoor dit heeft kunnen gebeuren? Dus ook naar jezelf kijken als onderdeel in een groter geheel en om ervan te leren en groeien. Dat mis ik vaak bij veel mensen die alleen wijzen naar de bedrieger als grote schuldige. Zij hebben ook nog steeds een goede band met elkaar omdat zij kon vergeven en afsluiten. Dat is in mijn geval ook zo.
Ik vind overigens zeker niet dat iedereen altijd moet scheiden. Wel denk ik dat sommige mensen te lang blijven en het eigenlijk niet achter zich kunnen laten. En ook heb ik twijfels bij situaties van veelvuldig of zeer langdurig vreemdgaan. Maar als iemand daarin wil blijven en gelukkig is moet hij of zij dat doen. Het lijkt mij logisch dat kinderen blij zijn als het gezin samen blijft. Weinig kinderen willen veranderingen laat staan zo'n verandering. En daarnaast hebben ze niet de vermogens om zo'n complexe situatie te kunnen overzien.
Ik denk dat ik een andere podcast heb gezien.
Ik snap je opmerking dat je beide onderdeel bent. Alleen overspel van de andere partij is wel een heel onvolwassen manier van omgaan met problemen( is mijn mening) wat je kan doen. Of iemand moet je echt intimiteit ontzeggen en je hebt meerdere malen aangegeven daar behoefte aan te hebben. Maar denk sowieso dat communicatie heel essentieel is. Maar ook ontzettend moeilijk. Vaak wil je de partner ontzien of is de verbinding weg waardoor je minder communiceert. Of je bent je echt niet bewust van bepaalde patronen. Ik ben daar ook pas achter gekomen door deze crisis.
En..ik heb echt wel begrip voor een zij stap...na 27 jaar...in verband met spanning etc etc. Maar..ik heb totaal geen begrip voor het daarna geen verantwoording nemen van deze keuze. Er hangen consequenties aan overspel. Neem die gewoon. Maar nee want ik ben altijd van je blijven houden..dus ja..dan gaat de vlieger ook niet echt op van het ging zo slecht. Ik weiger echt de verantwoording te nemen van zijn vreemdgaan. Relatieproblemen ala ...daar wil ik wel verantwoording voor nemen.
Maar goed....dat moeten mijn man en ik samen verwerken. Ik heb zelf de keuze gemaakt om verder te gaan. En we zijn allemaal mens..en mensen maken fouten..
Peet52! schreef op 07-06-2024 om 10:55:
[..]
Ik denk dat ik een andere podcast heb gezien.
Ik snap je opmerking dat je beide onderdeel bent. Alleen overspel van de andere partij is wel een heel onvolwassen manier van omgaan met problemen( is mijn mening) wat je kan doen. Of iemand moet je echt intimiteit ontzeggen en je hebt meerdere malen aangegeven daar behoefte aan te hebben. Maar denk sowieso dat communicatie heel essentieel is. Maar ook ontzettend moeilijk. Vaak wil je de partner ontzien of is de verbinding weg waardoor je minder communiceert. Of je bent je echt niet bewust van bepaalde patronen. Ik ben daar ook pas achter gekomen door deze crisis.
En..ik heb echt wel begrip voor een zij stap...na 27 jaar...in verband met spanning etc etc. Maar..ik heb totaal geen begrip voor het daarna geen verantwoording nemen van deze keuze. Er hangen consequenties aan overspel. Neem die gewoon. Maar nee want ik ben altijd van je blijven houden..dus ja..dan gaat de vlieger ook niet echt op van het ging zo slecht. Ik weiger echt de verantwoording te nemen van zijn vreemdgaan. Relatieproblemen ala ...daar wil ik wel verantwoording voor nemen.
Maar goed....dat moeten mijn man en ik samen verwerken. Ik heb zelf de keuze gemaakt om verder te gaan. En we zijn allemaal mens..en mensen maken fouten..
Wat verwacht je van verantwoording nemen?
En welke consequenties (als je doorgaat) doel je hier op?
Ik ben het helemaal eens met jouw visie. In mijn geval was de relatie ook in een diep dal geraakt en ook ik heb zelfreflectie waardoor ik inzie dat de lat voor vreemdgaan laag was komen te liggen. Volgens haar was er genoeg gecommuniceerd, volgens mij (als man) zijn er signalen gegeven dat ze niet gelukkig was maar niet goed gecommuniceerd. Signalen zoals een boek over relaties, een brief jaren terug, dat soort zaken. Maar gewoon in je gezicht zeggen of s avonds op de bank een open gesprek heb ik nog niet meegemaakt. Communicatie is wat dat betreft moeilijk en confronterend. Ook nu, na de affaire, zie ik weinig aanzet tot communicatie van haar kant. Zelden een 'hoe is het?'. Tuurlijk wel een 'Goed geslapen?' maar dat is geen gesprek aangaan. Dat ligt na het uitkomen bij mij.
Ik voel en neem volledig verantwoordelijkheid voor de omstandigheden en dynamiek in de relatie waaronder de affaire heeft plaatsgevonden. Daarmee ook begrip dat mijn vrouw is vastgelopen, dat een andere man toegang tot haar gevoel kreeg en dat dit in stapjes en stappen verder is gegaan.
Ik voel geen verantwoordelijkheid voor het overschrijden van emotionele grenzen, seksuele grenzen, het breken van beloften en het liegen. Daar moet wat mij betreft degene die vreemdgaat verantwoordelijkheid voor nemen en een extra stap zetten in herstel.
