Verder na ontrouw - deel 8

Donna! schreef op 04-06-2024 om 20:34:

[..]

@liveevent! Izza maakt geen aannames; ze deelt gewoon haar mening. Ik ben het volledig met haar eens.

Natuurlijk mag jij ook je mening hebben en uiten, ook al lijkt die vaak gebaseerd op adviezen van psychologen, vrienden, en zelfs je hypotheekadviseur. Besef dat sommigen van ons in staat zijn om zelfreflectie toe te passen, een eigen mening te vormen en conclusies te trekken. Soms is het ook verstandig om te besluiten niet verder te willen met een bedrieglijke leugenaar.

Onnodige flauwe steken. Izza zegt: ‘als je glashard kunt liegen zit dat in je karakter.’ Dat is geen mening. Dat is een generalisatie en gaat voorbij aan complexiteit van wie wij zijn. En nog belangrijker: het gaat voorbij aan de praktijk dat mensen ook in staat zijn tot groei en verandering. Mijn vrouw heeft ook glashard gelogen. Dat tekent haar karakter niet. Zij is heel hard aan het werk gegaan om nooit meer zo te liegen. Heb ik daarmee de garantie dat het niet nog eens gebeurd? Nee. Zoals er ook geen garantie is dat ik zelf of Izza nog eens in omstandigheden komt waarbij glashard wordt gelogen.

Een keuze die Izza maakt is dat als iemand glashard liegt, zij diegene geen kans meer wil geven. Dat is een eigen opvatting. Ik kan me indenken dat er personen zijn bij wie dat inderdaad het meest verstandige is. Want hoewel ik geloof dat mensen kunnen leren en veranderen, de praktijk is dat dat niet voor iedereen geldt. En daarom moet je soms voor jezelf kiezen.

GekkeHenkie100 schreef op 04-06-2024 om 21:00:

[..]

Onnodige flauwe steken. Izza zegt: ‘als je glashard kunt liegen zit dat in je karakter.’ Dat is geen mening. Dat is een generalisatie en gaat voorbij aan complexiteit van trauma. Mijn vrouw heeft ook glashard gelogen. Dat tekent haar karakter niet. Zij is heel hard aan het werk gegaan om nooit meer zo te liegen. Heb ik daarmee de garantie dat het niet nog eens gebeurd? Nee. Zoals er ook geen garantie is dat ik zelf of Izza nog eens in omstandigheden komt waarbij glashard wordt gelogen.

Een keuze die Izza maakt is dat als iemand glashard liegt, zij diegene geen kans meer wil geven. Dat is een eigen opvatting. Ik kan me indenken dat er personen zijn bij wie dat inderdaad het meest verstandige is.

Het was niet flauw bedoeld. Ik lees het stukje wat Izza schrijft als een geheel, in de context waarin zij schrijft “Ik zou absoluut niet akkoord kunnen gaan met iemand waar ik de waarheid uit moet trekken. Waar continu gelogen wordt tot er keihard bewijs is. Ontkennen tot ik zelf met het tegendeel kom. Zo iemand is voor mij niet meer te vertrouwen. Niet meer in de toekomst of op andere onderwerpen. Want blijkbaar kan je glashard liegen? Dat zit dan in je karakter en zegt mij genoeg over de persoonlijkheid.” Dit zie dus als haar eigen opvatting, het geheel. Niet alleen een stukje eruit knippen en gelijk benoemen als aanname. 

Peet52! schreef op 04-06-2024 om 21:57:

Even een vraag voor diegene waarvan het al wat langer geleden is. Denken jullie er nog dagelijks aan.
Dit hoeft niet perse een uitgebreide gedachte te zijn maar kn ook bv een flits gedachte zijn.

Toen ik nog in de relatie zat wel (ja heb het echt nog wel even geprobeerd). Het verbreken van de relatie heeft veel verdriet gegeven. Daar denk ik zeker nog wel eens aan. Maar de hele affaire is hierdoor een afgesloten hoofdstuk geworden. De dagelijkse confrontatie met iemand die trauma en leed heeft veroorzaakt is weg. Daarmee begon voor mij de verwerking en investeren in mijzelf en de kinderen. Ipv door een gezamenlijk proces (naast je eigen mentale proces). Scheelde enorm veel energie. Er niet meer voor die persoon te moeten zijn, geen verwachtingen en geen gevoelens van wantrouwen. Als je blijft in een relatie heb je ook te maken met de ander. En dat koste mij teveel energie. 

Izza schreef op 04-06-2024 om 22:52:

[..]

Toen ik nog in de relatie zat wel (ja heb het echt nog wel even geprobeerd). Het verbreken van de relatie heeft veel verdriet gegeven. Daar denk ik zeker nog wel eens aan. Maar de hele affaire is hierdoor een afgesloten hoofdstuk geworden. De dagelijkse confrontatie met iemand die trauma en leed heeft veroorzaakt is weg. Daarmee begon voor mij de verwerking en investeren in mijzelf en de kinderen. Ipv door een gezamenlijk proces (naast je eigen mentale proces). Scheelde enorm veel energie. Er niet meer voor die persoon te moeten zijn, geen verwachtingen en geen gevoelens van wantrouwen. Als je blijft in een relatie heb je ook te maken met de ander. En dat koste mij teveel energie.

Ja..dat herken ik zeker. Snap heel goed dat je uiteindelijk voor jezelf gekozen hebt.  Daarom ook mijn vraag. Hoe lang blijft dit in je systeem?

Izza schreef op 04-06-2024 om 22:52:

[..]

Toen ik nog in de relatie zat wel (ja heb het echt nog wel even geprobeerd). Het verbreken van de relatie heeft veel verdriet gegeven. Daar denk ik zeker nog wel eens aan. Maar de hele affaire is hierdoor een afgesloten hoofdstuk geworden. De dagelijkse confrontatie met iemand die trauma en leed heeft veroorzaakt is weg. Daarmee begon voor mij de verwerking en investeren in mijzelf en de kinderen. Ipv door een gezamenlijk proces (naast je eigen mentale proces). Scheelde enorm veel energie. Er niet meer voor die persoon te moeten zijn, geen verwachtingen en geen gevoelens van wantrouwen. Als je blijft in een relatie heb je ook te maken met de ander. En dat koste mij teveel energie.

Mooi dat je dit deelt!

Peet52! schreef op 04-06-2024 om 23:29:

[..]

Ja..dat herken ik zeker. Snap heel goed dat je uiteindelijk voor jezelf gekozen hebt. Daarom ook mijn vraag. Hoe lang blijft dit in je systeem?

Je verleden blijft, of je nu gaat of blijft. Bij mij scheelde het na het scheiden dat ik het stukje mens weer kon zien en geen verwachtingen meer hoefde te hebben, geen vertrouwen, me veiliger voelde op en met mezelf. Het partnerdeel was weg en daardoor kwam er ruimte.

Ik las net toevallig een artikel en daar stond een zin in  "ik zal niet teruggaan, omdat weggaan minder pijn doet dan vasthouden".

Izza schreef op 04-06-2024 om 13:56:

Voor mijzelf zou het wel heel erg belangrijk zijn of iemand er zelf mee stopt en zelf het komt opbiechten. Stel er is sprake van een betrapping of door externe factoren komt het uit. Dan zou mij vertrouwen in de partner echt minimaal zijn. Berouw en spijt zijn dan maar zeer de vraag. Want feitelijk wilde je gewoon doorgaan en dat deed je ook. Het stoppen komt niet vanuit iemand zelf. Dat zou een essentieel punt zijn.

Zo heeft ieder zijn eigen verhaal en is het niet zo zwart wit als jij hier stelt dat berouw en spijt dan maar de vraag zijn. 

Peet52! schreef op 04-06-2024 om 20:54:

[..]

Ik denk te begrijpen wat je bedoelt. Samen in die put. De vreemdganger moet samen met de bedrogene de put in. Bedoel je daarmee samen heel diep gaan ofzo. Maar ook al kan er zoveel spijt en berouw zijn. De pijn en het verraad wat je voelt als je bedrogen bent. Dat zal een ander nooit kunnen voelen.

Het zegt al genoeg dat het voor sommige echt een trauma is om mee te maken.

Mijn man had ook echt heel veel spijt berouw etc. En oprecht ook heel veel pijn om mij kwijt te zijn/ mijn pijn te zien...alleen is dat wel een lastige om een plek te geven want tenslotte was het zijn keuze. Het was zijn keuze om de grens over te gaan. Hij wist op dat moment oprecht dat hij niet goed bezig . Hij zal nooit in mijn schoenen kunnen staan. Nooit voelen wat ik voel. Want dat kan alleen als je dat meegemaakt hebt. Dus in dit gevoel zul je altijd naast elkaar staan. Dus dan kun je samen diep in de put duikelen er is altijd een kloof. Denk ik.

Nooit voelen wat ik voel. Want dat kan alleen als je het meegemaakt heb schrijf je.....Dat is ook voor iedereen anders. Mijn man heeft het wel zelf meegemaakt. Hij is ruim anderhalf jaar bedrogen door zijn vrouw en beste vriend wat begon voor hun huwelijk. Hij kwam er ook zelf achter. Hij wilde haar vergeven en verder met de relatie, zij koos uiteindelijk voor de ander. En toch bedroog hij mij met mijn vriendin en zegt zich nooit te hebben gerealiseerd dat hij mij en daarnaast zijn gezin hetzelfde aandeed. Ja achteraf.... Waarom ga je zelf drinken als je het drinken van je ouders afschuwelijk hebt gevonden? Waarom misbruikte mijn vader mij terwijl hij zelf door zijn moeder was misbruikt? 

Een brein kan zo ziek zijn geraakt en je kan jezelf zo voor de gek houden. Duisternis!! 

Peet52! schreef op 04-06-2024 om 21:57:

Even een vraag voor diegene waarvan het al wat langer geleden is. Denken jullie er nog dagelijks aan.
Dit hoeft niet perse een uitgebreide gedachte te zijn maar kn ook bv een flits gedachte zijn.

Ja, ik heb er nog dagelijks een gedachte over of flits. Soms is dat het maar soms raakt het mij echt nog. Ik merk dat het ook gebeurd als het niet eens direct met vg te maken heeft. Maar met het liegen wat mijn man heel lang heeft gedaan. Zelfs met grapjes. 

LifeEvent! schreef op 05-06-2024 om 03:21:

[..]

Nooit voelen wat ik voel. Want dat kan alleen als je het meegemaakt heb schrijf je.....Dat is ook voor iedereen anders. Mijn man heeft het wel zelf meegemaakt. Hij is ruim anderhalf jaar bedrogen door zijn vrouw en beste vriend wat begon voor hun huwelijk. Hij kwam er ook zelf achter. Hij wilde haar vergeven en verder met de relatie, zij koos uiteindelijk voor de ander. En toch bedroog hij mij met mijn vriendin en zegt zich nooit te hebben gerealiseerd dat hij mij en daarnaast zijn gezin hetzelfde aandeed. Ja achteraf.... Waarom ga je zelf drinken als je het drinken van je ouders afschuwelijk hebt gevonden? Waarom misbruikte mijn vader mij terwijl hij zelf door zijn moeder was misbruikt?

Een brein kan zo ziek zijn geraakt en je kan jezelf zo voor de gek houden. Duisternis!!

Ja..dan is het natuurlijk heel anders. Als je partner het zelf ook mee gemaakt heeft. Is zeker zo wat je zegt. Soms wordt de cirkel niet doorbroken en gaan mensen door met patronen 

Bgdrrejnxs53226 schreef op 28-05-2024 om 10:00:

Bij tijd en wijle lees ik dit draadje mee omdat ik ooit ook vreselijk bedrogen ben. Ik wil nu graag reageren omdat ik soms dingen lees waar ik het mee oneens ben. Zoals de aanname dat je relatie al niet goed was want anders had de ander geen kans gehad. Ik had twee jaar een relatie met mijn partner en onze relatie was echt goed. We waren vol overtuiging en met veel liefde aan het bouwen aan onze toekomst samen. Het was een ‘defect’ in mijn partner, een oud zeer, een karakterfout, hoe je het ook wil noemen, wat er toe leidde dat hij veelvuldig en met meerdere vrouwen vreemdging, ook al in relaties voor de onze. Het had dus niets met onze relatie of met mij te maken, maar alles met hem. Zomaar met zekerheid stellen dat een relatie al niet goed was maakt het slachtoffer mede verantwoordelijk en dat is in veel gevallen echt niet eerlijk en onterecht. 

ik zie dat toch anders. Jij was vol overtuiging aan je relatie aan het werken, hij niet want hij was met anderen bezig. Ik zie in jouw redenatie alleen maar goedpraten. Het was een defect in hem? Welnee, het was een bewuste keuze. Je legt wel heel makkelijk de fout buiten hem. 

Annaniem2023 schreef op 05-06-2024 om 08:07:

[..]

ik zie dat toch anders. Jij was vol overtuiging aan je relatie aan het werken, hij niet want hij was met anderen bezig. Ik zie in jouw redenatie alleen maar goedpraten. Het was een defect in hem? Welnee, het was een bewuste keuze. Je legt wel heel makkelijk de fout buiten hem.

Ja en nee. Je hebt natuurlijk gelijk dat ik de enige was die vrolijk en onwetend aan het bouwen was, hij maakte intussen bewust andere keuzes. Toch was de oorzaak juist een defect in hem. Ik hecht eraan om dat te benoemen om de dooddoener te ontkrachten dat er per definitie iets ‘niet goed zou zijn in je relatie waar je beiden schuld aan hebt wat het vreemdgaan zou veroorzaken’. Dat is gewoon niet waar. Hij verborg een groot deel van zijn persoonlijkheid voor de buitenwereld én voor zichzelf. Hij was wat betreft persoonlijkheid extreem conflict vermijdend, egocentrisch (hij doet veel voor zijn partner maar dat doet hij eigenlijk uit eigen belang) en hij bezat en bezit het vermogen zaken strikt van elkaar te scheiden. Dat zijn dingen waar je in het begin van de relatie niet zo snel achter komt als partner, bijvoorbeeld omdat er geen conflicten zijn. Hij is na de breuk hard en diep gevallen. Zijn totaal niet realistische zelfbeeld lag aan scherven. Hij heeft ook gezien en ervaren wat hij mij heeft aangedaan, ik heb hem niet gespaard. Zijn kinderen moesten een tijdje niets van hem hebben. Alles bij elkaar bracht dit hem het inzicht dat hij aan zichzelf moest werken, aan zijn defect. In de jaren dat we uit elkaar waren heeft hij therapie gevolgd en dingen opgeruimd uit zijn jeugd. Hij heeft zichzelf echt aangepakt, anders was ik nooit opnieuw met hem begonnen. Het is allemaal niet een dimensionaal en zwart/wit. 

Annaniem2023 schreef op 05-06-2024 om 08:07:

[..]

ik zie dat toch anders. Jij was vol overtuiging aan je relatie aan het werken, hij niet want hij was met anderen bezig. Ik zie in jouw redenatie alleen maar goedpraten. Het was een defect in hem? Welnee, het was een bewuste keuze. Je legt wel heel makkelijk de fout buiten hem.

Ja en nee. Je hebt natuurlijk gelijk dat ik de enige was die vrolijk en onwetend aan het bouwen was, hij maakte intussen bewust andere keuzes. Dat klopt. Toch was de oorzaak een defect in hem. Ik hecht eraan om dat te benoemen om de dooddoener te ontkrachten dat er per definitie iets ‘niet goed zou zijn in je relatie waar je beiden schuld aan hebt wat het risico van vreemdgaan zou versterken’. Of dat de vreemdganger een koud, berekend onmens is, onverschillig of hij anderen beschadigd. Dat is gewoon niet waar. Het kán zo zijn, maar is niet altijd het geval. De verantwoordelijkheid ligt volledig bij degene die besluit stiekem een dubbelleven te gaan leiden. Mijn partner verborg een deel van zijn persoonlijkheid voor de buitenwereld én voor zichzelf. Hij was extreem conflict vermijdend, egocentrisch (hij doet veel voor een partner maar dat doet hij eigenlijk uit eigenbelang, toen hij in een eerdere relatie zijn ‘investering’ niet terug kreeg vond hij dat hij recht had op vreemdgaan om ook iets voor zichzelf te hebben en vervolgens liet hij dat gedrag niet meer los) en hij bezat en bezit het vermogen zaken strikt van elkaar te scheiden. Dat zijn dingen waar je in het begin van de relatie niet zo snel achter komt als partner, bijvoorbeeld omdat er geen conflicten zijn. Hij is na de breuk hard en diep gevallen. Zijn totaal niet realistische zelfbeeld lag aan scherven. Hij heeft ook gezien en ervaren wat hij mij heeft aangedaan, ik heb hem niet gespaard. Zijn kinderen moesten een tijdje niets van hem hebben. Alles bij elkaar bracht dit hem het inzicht dat hij aan zichzelf moest werken, aan zijn defect. In de jaren dat we uit elkaar waren heeft hij therapie gevolgd en dingen opgeruimd uit zijn jeugd. Hij heeft zichzelf echt aangepakt, anders was ik nooit opnieuw met hem begonnen. Mensen en hun verleden zitten complex in elkaar. Het is allemaal niet zo zwart/wit.