Verder na ontrouw - deel 8

Peet52! schreef op 14-01-2025 om 11:56:

Aan iedereen die me sterkte en succes gewenst hebben..dank jullie. Volgende week ga ik verhuizen.
En ik sta volledig achter mijn beslissing. Gevoelsmatig vooral de eerste maanden dat we uit elkaar waren en als ik echt even rustig ga zitten en verdriet heb om mijn a.s. ex dan voel ik dat verdriet intens.
Maar nu kan ik daarnaast ook heel rationeel denken. Hoe heb ik me gevoeld de jaren tijdens het verwerken van zijn ontrouw. Daar wil ik gewoon nooit meer naar terug. Zoveel energie dat het me gekost heeft. Gekmakend was het af en toe die onrust in mijn hoofd. Het wantrouwen. Want dat heb ik echt zo gevoeld. Wantrouwen is echt vergif. Ondanks alle mooie momenten en de diepe verbinding die er was tussen ons. En dat groeien moet je echt samen doen.

En zoals ik hierboven al beschreef. Ik ben wakker geworden. Leefde echt in een freezing toestand om maar niets te voelen. ( voordat zijn ontrouw uitkwam) Dat is nu voorbij. Dus het heeft me zeker wat gebracht op persoonlijk vlak. Mijn huwelijk is voorbij maar beter alleen dan niet jezelf kunnen zijn of constant hard moeten werken omdat je het zo graag wilt.( beiden)
Een nieuwe partner daar hoef ik even niet aan te denken. Ga me eerst richten op het verwerken van de scheiding.

Of man en ik de vriendschap in stand kunnen houden. De tijd zal het leren. Ik weet nog dat hier iemand dat opperde. Jullie kunnen altijd nog vrienden blijven. Dat voelde voor mij zo als een opluchting. Misschien spreekt hier de verslavings dynamiek tussen ons. Dat zou heel goed kunnen. Voor nu hoop ik dat het werkt ook voor ons gezin. De kinderen. Die vinden het gewoon heel fijn dat we samen zijn en met elkaar omgaan. Je merkt gewoon dat het impact heeft op kinderen als ouders niet goed met elkaar omgaan. En een vechtscheiding wilde ik ten alle tijde voorkomen. Heb dat zelf meegemaakt vroeger en heeft gewoon heel veel impact op een kind.
De dynamiek die we in ons huwelijk hadden daar wil ik nooit meer naar toe. ( kan ik heel rationeel over denken)

Man was van de week ook heel verdrietig. Het begint nu allemaal echt te worden. Ik ga het huis uit en hij komt hier weer naar toe. Dus er zullen voor mij nog wel momenten zijn van afscheid. Afscheid van het huis waar ik 20 jaar gewoond heb op een hele fijne plek. Maar krijg er mijn eigen plek voor terug. Met tijd die ik kan indelen zoals ik wil. Tijd voor mezelf en de rust die ik straks zal vinden.

En tuurlijk heeft hij spijt..zoveel spijt..en dat weet ik ook maar soms is dat niet genoeg meer. En dat hij 10 jaar wil wachten. Nou ten eerste is dat een emotionele reactie. Ik ben zijn thuis. Dat had hij moeten koesteren door niet mijn allergrootste angst tot waarheid te brengen.

Man zei toevallig ook nog. Ik had graag bepaalde dingen willen weten. Zoals dat als we op vakantie waren dat ik dat altijd zo fijn vond. Dan waren we echt samen. Onze eigen bubbel. Dat had ik wel vaker gezegd. Alleen had hij het nooit gehoord. ( of hij had het niet opgeslagen)Ik heb natuurlijk ook nagedacht over vroeger. En dat vertelde ik hem ook. Hij deed altijd precies waar hij zin in had. En ik had een manier gevonden uiteindelijk om daarmee om te gaan. Door hem volledig vrij te laten. En dat vertelde ik hem ook. Ik heb zelfs dat ik jong was een gesprek met iemand gehad die in dezelfde situatie zat. Ik heb haar nog advies gegeven hoe om te gaan met zo'n man met een enorme drang naar vrijheid. Op zich niet verkeerd hé als je elkaar kunt vertrouwen.. Want ik merk dat ik zelf ook een enorme behoefte heb aan vrijheid en persoonlijke ruimte.

Nu zie ik in dat hij vaak mijn grens overging. Vooral als ik wel eens aangaf als ik iets niet leuk vond hij het toch gewoon deed. En ik gaf van de week ook aan dat hij de grens over is gegaan wat altijd mijn grootste angst was namelijk vreemdgaan. Dat wist hij al tijdens ons hele huwelijk. Hij wist hoe ik daarover dacht en zelfs die grens ging hij over. Waarom..omdat hij even niet goed in zijn vel zat en zich goed voelde door de aandacht. Zo'n trauma verdient gewoon niemand. Dus voor mij voelt dit heel goed. Om alleen verder te gaan.
Soms wil je heel graag iets maar kun je het gewoon niet.
Want hoe dubbel is het als je verder gaat met iemand waarvan je heel veel houdt maar die je zo'n pijn gedaan heeft. Dat voelde ook zo vaak als ik hier wel eens mijn verhaal opschreef. Je houdt van iemand maar...dat is zo'n ingewikkelde positie waarin je je bevindt als bedrogene. Althans was mijn gevoel vaak.

Wat ik nu vooral geleerd heb is om te kijken en voelen. Wat zijn mijn eigen behoeftes. Wat wil ik. Dat waren dingen die ik volledig kwijt was.

Ik merk nu ook dat ik zoveel dingen zelfstandig regel. Moet ook wel omdat ik op mezelf ga wonen. Maar het geeft ook heel veel voldoening. En gelukkig veel mensen om me heen. Ook heel fijn.

Dit soort dingen kwamen in de gesprekken met mijn ex-vrouw ook wel eens naar boven. En daar had ik zoveel moeite mee. Omdat het voor mij niet waar was. Mijn ex-vrouw gaf op een gegeven moment aan dat het voor haar voelde alsof het 70-30 was. Dat zij zo gek van mij was en dat die verhouding andersom niet zo was. 

En dat voelt dan toch als een soort verwijt of verantwoording voor haar acties. Waarop ik volgens mij toen zei: Luister, elke dag. Elke dag kwam ik even bij je staan als je ging douchen, wat ben jij een prachtige vrouw. Er ging geen dag voorbij dat ik je er niet aan herinnerde hoe belangrijk je voor mij was. Echt elke dag. Ik hou van je, ik ben gek van je. Bosje bloemen meenemen eens in de zoveel tijd, kleine attente dingen als ferrero rocher meenemen ( vind ze zo lekker). Dat was voor mij de realisatie dat ik de dit 100x overnieuw zou kunnen doen, 100x iets anders had kunnen doen en de uitslag precies hetzelfde zou zijn.

Of zoals de mediator het vertelde toen mijn vrouw naar de wc ging: Heb je wel in de gaten dat de problemen die ze heeft niet zozeer aan jou liggen? Ja, dat heb ik heel erg goed in de gaten. Altijd gehad. Maar zelf ziet ze dat niet. 

Winnie86 schreef op 14-01-2025 om 09:42:

Dus... het gaat een jaar of 2 duren vooraleer alles terug echt beter/normaler voelt he?

Ik haat dat op en af gevoel. Ik voel me enkele dagen goed en verbonden met mijn man, en wil dat eigenlijk gewoon blijven want ik heb dat jaren gemist.
Maar dan komt die onrust weer in mijn lijf en maak ik het mezelf precies moeilijk door weer meer aan hen samen te denken, er meer over te praten, te huilen.

Zo dubbel. Ik heb min of meer de relatie van mijn dromen met een attente man (die nu ineens zelf inziet dat een relatie werken is en zegt dat hij me jaren heeft verwaarloosd) maar die schaduwkant blijft natuurlijk.
Ergens flitst het soms door mijn hoofd dat we elkaar zonder die affaire misschien nooit meer op deze manier gevonden zouden hebben.

Heel herkenbaar voor mij. Ook die gedachte dat we elkaar niet op deze manier gevonden zouden hebben zonder de affaire. We zijn beide nu veel bewuster van onszelf en onze patronen. Is dus ook een positieve kant aan. 

Maar dat andere die onrust in je lijf. Echt heftig kan dat zijn. Heeft vermoedelijk ook met hormonen te maken en bijv. externe stress. Dan kan je meer last hebben. Is mijn ervaring althans.

Je bewust zijn van dat je die onrust hebt en dan juist de verbinding zoeken is wat helpt. Helpt dan niet dat de ander zegt: begin je er nu weer over. Zoals ook heel duidelijk uitgelegd wordt door Esther Perel in het filmpje wat jij gisteren deelde.

Elpisto schreef op 14-01-2025 om 14:35:

[..]

Dit soort dingen kwamen in de gesprekken met mijn ex-vrouw ook wel eens naar boven. En daar had ik zoveel moeite mee. Omdat het voor mij niet waar was. Mijn ex-vrouw gaf op een gegeven moment aan dat het voor haar voelde alsof het 70-30 was. Dat zij zo gek van mij was en dat die verhouding andersom niet zo was.

En dat voelt dan toch als een soort verwijt of verantwoording voor haar acties. Waarop ik volgens mij toen zei: Luister, elke dag. Elke dag kwam ik even bij je staan als je ging douchen, wat ben jij een prachtige vrouw. Er ging geen dag voorbij dat ik je er niet aan herinnerde hoe belangrijk je voor mij was. Echt elke dag. Ik hou van je, ik ben gek van je. Bosje bloemen meenemen eens in de zoveel tijd, kleine attente dingen als ferrero rocher meenemen ( vind ze zo lekker). Dat was voor mij de realisatie dat ik de dit 100x overnieuw zou kunnen doen, 100x iets anders had kunnen doen en de uitslag precies hetzelfde zou zijn.

Of zoals de mediator het vertelde toen mijn vrouw naar de wc ging: Heb je wel in de gaten dat de problemen die ze heeft niet zozeer aan jou liggen? Ja, dat heb ik heel erg goed in de gaten. Altijd gehad. Maar zelf ziet ze dat niet.

Heeeeel herkenbaar. Dat besef kwam bij mij na de zomer vorig jaar. We waren op vakantie geweest en omdat de verbinding zo sterk is heb je meteen in de gaten dat er iets is. Hoeft alleen een oogopslag te zijn. Man miste het gevoel van de vakantie. En toen dacht ik al..maar dat gevoel kun je niet elke dag hebben. Je kunt niet constant in een up gevoel leven. Net zoals jij beschrijft. Elke dag vertellen dat je vrouw prachtig is. Wanneer is dat niet genoeg. Dan ook nog die bevestiging buitenshuis zoeken.

Het laatste weekend voordat we uit elkaar gingen. Was man al weg in verband met een discussie die ik op een volwassen manier wilde bespreken maar man net zo lang doorging tot ik een heftige reactie gaf. ( wat natuurlijk weer resulteerde in een heftige ruzie)En ik doorzag. Maakt niet uit wat ik doe of hoe ik reageer. Het is niet genoeg. Ze hebben dat nodig van ons. En besef me nu ook heel goed dat het zijn innerlijk kind is wat pijn heeft en nog niet geheeld. Zie dat vooral nu. Nu hij alles kwijt is. Het thuisgevoel niet heeft. Vooral als hij verdriet heeft zie ik die kleine jongen. Met 1 verschil. Dat ik hem niet meer ga redden. Dat zal hij zelf moeten gaan doen.

Zie jij dat ook bij je ex nu. Je schreef dat ze een wrak is.

Peet52! schreef op 14-01-2025 om 16:03:

[..]

Heeeeel herkenbaar. Dat besef kwam bij mij na de zomer vorig jaar. We waren op vakantie geweest en omdat de verbinding zo sterk is heb je meteen in de gaten dat er iets is. Hoeft alleen een oogopslag te zijn. Man miste het gevoel van de vakantie. En toen dacht ik al..maar dat gevoel kun je niet elke dag hebben. Je kunt niet constant in een up gevoel leven. Net zoals jij beschrijft. Elke dag vertellen dat je vrouw prachtig is. Wanneer is dat niet genoeg. Dan ook nog die bevestiging buitenshuis zoeken.

Het laatste weekend voordat we uit elkaar gingen. Was man al weg in verband met een discussie die ik op een volwassen manier wilde bespreken maar man net zo lang doorging tot ik een heftige reactie gaf. ( wat natuurlijk weer resulteerde in een heftige ruzie)En ik doorzag. Maakt niet uit wat ik doe of hoe ik reageer. Het is niet genoeg. Ze hebben dat nodig van ons. En besef me nu ook heel goed dat het zijn innerlijk kind is wat pijn heeft en nog niet geheeld. Zie dat vooral nu. Nu hij alles kwijt is. Het thuisgevoel niet heeft. Vooral als hij verdriet heeft zie ik die kleine jongen. Met 1 verschil. Dat ik hem niet meer ga redden. Dat zal hij zelf moeten gaan doen.

Zie jij dat ook bij je ex nu. Je schreef dat ze een wrak is.

Ja en nee. Het gaat op en neer. Het ene moment kan ze compleet in de war zijn en niet meer willen en blablabla, om vervolgens 2 dagen daarna te zeggen dat het goed gaat, om vervolgens op dag 4 te appen dat ze zo beroerd is omdat ze me mist. 

Bij mijn vrouw zijn het vooral de narcistische trekjes die ze gewend is vanuit haar jeugd in combinatie met toch wel een heel heftig verloop in emoties. Ik had eigenlijk ergens de hoop dat ze zou zien dat die narcistische trekjes die ze heeft haar zo in de weg staan. Het is allemaal super goed, of het is allemaal super kut. En dat is afhankelijk van de omstandigheden. 

Zij kan prima het ene moment zeggen dat ze nooit zal opgeven en altijd van me zal houden en zeggen dat k haar ware liefde ben, om vervolgens om iets totaal onbenulligs zo te flippen, dat ze dingen zegt als " Dit is precies de reden dat het niet gaat werken tussen ons" om dan een dag later weer te zeggen dat ze dat niet had moeten zeggen. 

Ze valt terug in wat vertrouwd voelt, dat narcistische. Let wel, ik geloof niet dat ze echt narcistisch is. Absoluut niet. Maar op een moment dat ze er niet uit komt, dat ze niet meer weet wat ze aan moet, valt ze wel terug op wat ze geleerd heeft. Afstand creëren en diezelfde methodes hanteren die een narcist ook hanteert. Het zij niet in de hevige mate waarin een narcist dit doet. Maar inderdaad: Het vooral boos worden op mijn reactie op iets wat zij doet. Dus vreemd gaan, ik die haar betrap, en dan vooral boos woorden omdat ik boos ben. En dat heeft ze zo geleerd vanuit haar jeugd. Dat dat een normale reactie is.

Die link legt ze nog niet helemaal. Of naja, op een moment dat ze zich niet goed voelt en ze haar muur laat zakken, dan heb ik het idee dat ik doordring en dan zie je echt de realiteit van mijn woorden een beetje inzakken zeg maar. Dan veranderd haar hele houding en zie en hoor je: Ja, ik snap wat je bedoelt. Maar de ellende is: Als ze dan 2 dagen later weer een hele goede dag heeft en haar muren zijn weer omhoog,dan kan ik precies hetzelfde zeggen terwijl ze dan compleet de pan uitflipt, want hoe durf ik haar te vergelijken met een narcist. Terwijl dat niet is wat ik doe: Ik probeer haar te laten zien dat ze het verwerkingsmechanisme die haar moeder haar geleerd heeft, die een narcist was, gebruikt als ze vindt dat ze sterk moet zijn. Dus is het voor mij precies een beetje voelen: Hoe voel je je, kan ik iets wel bespreekbaar maken of lukt dat op dit moment niet, omdat je het verkeerd gaat opvatten?

Het allermooiste voorbeeld: Ze gaf vorig weekend op een gezamenlijke bijeenkomst een van mijn beste vrienden, die heel erg in de knoop zit met zichzelf en die daardoor wat afstand van zijn vrouw wil, het advies: Geef je vrouw niet op. Je vrouw is niet de oorzaak van je problemen, laat haar niet stikken. Raak haar niet kwijt. Dus toen wou ik later tegen haar zeggen: Goh, als je zoiets nou zegt. Heb je dan niet zoiets dat je je eigen advies ook zou moeten opvolgen? Nou bij het woordt zegt, flipte ze al helemaal de pan uit en was het: Jij weet niet hoe het voelt, wij snappen elkaar, wij hebben allebei ouders die ons dit aangedaan hebben en ik ga weg nu met de kinderen en blablablabla".

Terwijl ik echt, hands down, de enige ben die PRECIES weet hoeveel last ze op welke manier er van heeft in haar leven en hoeveel verdriet ze daar over heeft. Nog los van het feit dat ik daar dus helemaal niks over zeggen wou. En dan schiet ik echt oncontroleerbaar in paniek hoor. Nog steeds. Dan denk ik: Je kent me. Al 13 jaar. Ik zou nooit, maar dan ook nooit! je verdriet of gedachtes daarover bagatelliseren. Naja, dat zakt bij haar dan wel weer, en dan krijg ik een soort halve sorry. Maar bij mij maakt het wederom wat kapot. 

De mediator gaf aan dat ik haar minder moest gaan dragen. Ik ben haar man en niet haar ouder. En ik snap dat. Maar tegelijkertijd zie ik dat ze me wel op die manier nodig is geweest. Naja. lang verhaal weer. 

Birdy24 schreef op 14-01-2025 om 12:45:

Hoi allemaal,
Helaas een nieuw gezicht hier. Ik lees inmiddels al een paar weken mee en merk dat ik tot nu toe een drempel heb gevoeld om mijn verhaal te doen. Ik ben daar nu aan toe en hoop via dit forum tips/handvaten te vinden hoe met de situatie om te gaan. Ik weet dat heel wat van jullie al een stuk verder zijn en dat geeft hopelijk steun.
Mijn man is vreemdgegaan… al bijna een jaar heb ik twijfels of er naast ons drukke gezinsleven (4 kindjes tussen 7-2 jaar) meer speelde bij mijn man (met een collega) dan alleen de afwezigheid die ik voelde. Er vielen mij dingen op die niet normaal zijn en dat werd naarmate de tijd verstreek steeds erger. In 2023 zouden wij in relatietherapie gaan omdat het niet lekker liep. Dit is niet gebeurd omdat het eerste kennismakingsgesprek tegen viel. Daarbij had ik niet het idee dat hij er echt voor open stond en dan was het in mijn optiek gedoemd te mislukken. In april heeft hij mij verteld dat zijn gevoel voor mij niet was wat het moest zijn en dat hij niet wist of hij mij kon geven wat nodig is in een relatie. Intussen meerdere vreemde situaties waarbij ik hem meermaals geconfronteerd heb maar nee er speelde niets. In die periode was ik er al zo van overtuigd maar kon ik niets bewijzen. Heb hem toen meermaals verteld dat ik er hoe dan ook wel achter kom omdat de leugen de waarheid wel achterhaald. Vorige maand was het dan zover. Ik kreeg een appje die niet voor mij bedoeld was. Toen ik thuis kwam heeft hij het opgebiecht. Hij blijkt sinds februari een affaire te hebben en heeft diep gevoel voor haar gekregen en zij voor hem. Desondanks hebben ze beide uitgesproken om de affaire te stoppen en te kijken wat er van de vaste relatie te maken is. Een derde in het spel maakt dat onmogelijk. Ondanks dat mijn man daar met zijn verstand achter staat klopt zijn gevoel daarbij (nog) niet. Hij voelt nog veel voor haar en op dit moment niets voor mij. We hebben in ons 12 jaar samenzijn zoveel opgebouwd dat hij het echter wel een kans wil geven en hoopt weer geluk te vinden. Hierbij is hij wel eerlijk dat hij niet weet of dat lukt en wat zijn motivatie precies is. We hebben gisteren een kennismakingsgesprek bij een relatietherapeut gehad en morgen nog 1 bij een andere. Op basis van gevoel willen we dan kiezen bij wie we gaan starten. We beseffen ons dat alleen relatietherapie waarschijnlijk niet genoeg is en we los van elkaar ook hulp nodig hebben. Wat mij nu vooral bezig houdt is zijn gevoel voor haar en niet voor mij. Het is er niet nooit geweest en hij vond het altijd goed. Lijkt of hij nu meer heeft gevoeld waardoor dat hem aan het denken zet. Geen idee hoe lang zijn gevoel voor haar zo sterk blijft (ondanks dat hij uitspreekt geen toekomst met haar te zien door alle omstandigheden). Naar mijn idee staat dat gevoel voor haar zo ontzettend in de weg omdat het lijkt of hij alles daardoor nog niet helder kan zien. Voor nu heb ik besloten te blijven en het een kans te geven al besef ik me ook hoeveel dit van mij/ons gaat vragen. Ik weet op het moment niet waar ik goed aan doe qua verbinding met hem. Aan de ene kant heb ik behoefte aan een knuffel/kus (hij vindt dit prima) maar anderzijds heeft hij hier vanuit zichzelf weinig/geen behoefte aan. Hij heeft aangegeven dat we moeten doen waar we ons goed bij voelen dus als ik dat wel wil dan moet ik dat doen. Het voelt alleen zo dubbel omdat ik weet dat die behoefte er bij hem zelf nu niet is. Herkenbare situatie bij iemand?

Hoi Birdy,

Wat rot dat je hier doorheen moet. 
Ik herken wat je zegt over dat je man nog niet weet of hij verder wil met jou. Mijn man was weliswaar niet verliefd, maar vertelde me wel dat hij niet wist of hij nog verder wilde met mij. Dat het gevoel er niet was tussen ons. Dat heeft enkele maanden geduurd. Ik vond het verschrikkelijk, want elke poging die ik deed tot een 'verbindend' goed gesprek, resulteerde in ruzie. Omdat hij telkens weer aangaf niet te weten met mij wel verder te willen, wat mij weer onzeker maakte: Wat doen we hier dan!?

Pas toen ik duidelijk mijn grenzen aangaf en dat hij dan maar elders moest gaan nadenken of hij nog wel met me verder wilde, veranderde er iets in zijn houding en is er een knop omgegaan. Maar ook dat kostte tijd. Zoals hij zelf zei: ik ben een paar dagen weggegaan en toen heb ik voor mezelf besloten dat ik er echt voor wil vechten. 

Je man zal een keuze moeten maken. En dat zal lang niet zo makkelijk zijn voor hem, vooral als er gevoelens voor de derde in het spel zijn. Dat kan nog wel even duren en daardoor kan hij niet helder denken. Dat kost tijd. 
Maar ik wil je waarschuwen: bewaak je eigen grenzen goed. Bedenk wat voor jou het beste werkt. Een tijdje afstand van elkaar kan heel verhelderend zijn. 

Sterkte!

Elpisto schreef op 14-01-2025 om 16:17:

[..]

Ja en nee. Het gaat op en neer. Het ene moment kan ze compleet in de war zijn en niet meer willen en blablabla, om vervolgens 2 dagen daarna te zeggen dat het goed gaat, om vervolgens op dag 4 te appen dat ze zo beroerd is omdat ze me mist.

Bij mijn vrouw zijn het vooral de narcistische trekjes die ze gewend is vanuit haar jeugd in combinatie met toch wel een heel heftig verloop in emoties. Ik had eigenlijk ergens de hoop dat ze zou zien dat die narcistische trekjes die ze heeft haar zo in de weg staan. Het is allemaal super goed, of het is allemaal super kut. En dat is afhankelijk van de omstandigheden.

Zij kan prima het ene moment zeggen dat ze nooit zal opgeven en altijd van me zal houden en zeggen dat k haar ware liefde ben, om vervolgens om iets totaal onbenulligs zo te flippen, dat ze dingen zegt als " Dit is precies de reden dat het niet gaat werken tussen ons" om dan een dag later weer te zeggen dat ze dat niet had moeten zeggen.

Ze valt terug in wat vertrouwd voelt, dat narcistische. Let wel, ik geloof niet dat ze echt narcistisch is. Absoluut niet. Maar op een moment dat ze er niet uit komt, dat ze niet meer weet wat ze aan moet, valt ze wel terug op wat ze geleerd heeft. Afstand creëren en diezelfde methodes hanteren die een narcist ook hanteert. Het zij niet in de hevige mate waarin een narcist dit doet. Maar inderdaad: Het vooral boos worden op mijn reactie op iets wat zij doet. Dus vreemd gaan, ik die haar betrap, en dan vooral boos woorden omdat ik boos ben. En dat heeft ze zo geleerd vanuit haar jeugd. Dat dat een normale reactie is.

Die link legt ze nog niet helemaal. Of naja, op een moment dat ze zich niet goed voelt en ze haar muur laat zakken, dan heb ik het idee dat ik doordring en dan zie je echt de realiteit van mijn woorden een beetje inzakken zeg maar. Dan veranderd haar hele houding en zie en hoor je: Ja, ik snap wat je bedoelt. Maar de ellende is: Als ze dan 2 dagen later weer een hele goede dag heeft en haar muren zijn weer omhoog,dan kan ik precies hetzelfde zeggen terwijl ze dan compleet de pan uitflipt, want hoe durf ik haar te vergelijken met een narcist. Terwijl dat niet is wat ik doe: Ik probeer haar te laten zien dat ze het verwerkingsmechanisme die haar moeder haar geleerd heeft, die een narcist was, gebruikt als ze vindt dat ze sterk moet zijn. Dus is het voor mij precies een beetje voelen: Hoe voel je je, kan ik iets wel bespreekbaar maken of lukt dat op dit moment niet, omdat je het verkeerd gaat opvatten?

Het allermooiste voorbeeld: Ze gaf vorig weekend op een gezamenlijke bijeenkomst een van mijn beste vrienden, die heel erg in de knoop zit met zichzelf en die daardoor wat afstand van zijn vrouw wil, het advies: Geef je vrouw niet op. Je vrouw is niet de oorzaak van je problemen, laat haar niet stikken. Raak haar niet kwijt. Dus toen wou ik later tegen haar zeggen: Goh, als je zoiets nou zegt. Heb je dan niet zoiets dat je je eigen advies ook zou moeten opvolgen? Nou bij het woordt zegt, flipte ze al helemaal de pan uit en was het: Jij weet niet hoe het voelt, wij snappen elkaar, wij hebben allebei ouders die ons dit aangedaan hebben en ik ga weg nu met de kinderen en blablablabla".

Terwijl ik echt, hands down, de enige ben die PRECIES weet hoeveel last ze op welke manier er van heeft in haar leven en hoeveel verdriet ze daar over heeft. Nog los van het feit dat ik daar dus helemaal niks over zeggen wou. En dan schiet ik echt oncontroleerbaar in paniek hoor. Nog steeds. Dan denk ik: Je kent me. Al 13 jaar. Ik zou nooit, maar dan ook nooit! je verdriet of gedachtes daarover bagatelliseren. Naja, dat zakt bij haar dan wel weer, en dan krijg ik een soort halve sorry. Maar bij mij maakt het wederom wat kapot.

De mediator gaf aan dat ik haar minder moest gaan dragen. Ik ben haar man en niet haar ouder. En ik snap dat. Maar tegelijkertijd zie ik dat ze me wel op die manier nodig is geweest. Naja. lang verhaal weer.

Ja..we kunnen hele verhalen schrijven. Maar dat laatste is zeker waar. Je kunt de ander niet altijd blijven dragen.

Het advies aan iedereen die het proces aangaat om ontrouw te verwerken.

Ga aan de slag met jezelf. Ontdek de patronen in jezelf en in je relatie. Wordt sterk. Wacht niet af. Neem zelf het heft in handen. Het is een lange weg maar het brengt je ook veel.

En ook vooral bedenk wat je eigen behoeftes zijn. Wat is voor jou belangrijk.

En de vreemdganger...mag heel erg blij zijn met een 2e kans. 

Buitenspel2024 schreef op 14-01-2025 om 17:26:

De adviezen omtrent je grenzen stellen. Het klinkt zo logisch, net als het advies 'blijf bij jezelf'.
Maar hoe hebben jullie, in de eerste crisisperiode, achterhaald wat dan je grenzen zijn of hoe je bij jezelf blijft?

Het is zeker niet makkelijk. Allereerst beginnen denk met je naar jezelf kijken hoe je met dingen omgaat. Ben je zachtaardig. Of juist niet en ben je dominant.

Zo heb ik al 32 jaar een ongezonde relatie met mijn moeder. Ik ben een geparentificeerd kind. Dat wist ik altijd wel maar had een manier gevonden om hier mee om te gaan.

Tot mijn man opbiechtte dat hij vreemd was gegaan. Hij vertrok meteen uit huis. Ik ervaarde zoveel vrijheid. Ook in de relatie met mijn moeder. Want ik had nu hetzelfde mee gemaakt maar ik voelde me totaal geen slachtoffer. Nadat wij toch verder gingen( man en ik) merkte ik dat mijn moeder toch weer invloed kreeg. Bijv door middel van haar mening etc etc. Ik was daar heel gevoelig voor.

Ik ben er toen heel veel over gaan lezen. Over relaties met moeders. Maar ook veel over verder na vreemd gaan. Luisteren van podcasten etc..uiteindelijk een coach bezocht. Dus heel veel lezen en lezen..en dan wat je gelezen hebt herkenning in zien. Erover praten. Zo heb ik over de relatie met met mijn moeder heel veel met mijn ex gepraat. En iedere keer merkte ik. Hé...ik zie dingen zoals ze moeten zijn. Op een volwassen manier.

Waar ik ook veel aan gehad heb is op you tube filmpjes kijken van Lars Faber. Hij bespreekt heel veel onderwerpen in zijn filmpjes. Daar heb ik ook heel veel herkenning in gevonden. Totdat ik uiteindelijk door had dat ik behoorlijk codepent was. En dan kun je van daaruit dat onderwerp weer uitdiepen.

In het begin in de crisis periode heb ik nooit geweten dat ik het moeilijk vond om grenzen te stellen. Dat is wel een aardig proces geweest met veel zelf reflectie. En er best wel aardig wat tijd in steken😅

Breiertje schreef op 14-01-2025 om 14:37:

[..]

Dag Birdy.

Hij heeft spijt, toont berouw, is nu echt de attente aanwezige man die ik altijd wou. Nu beseft hij hoe graag hij me ziet, bla bla bla, je kent dat wel. En ik geloof hem. Hij meent dit echt.

Hij wil zoenen, knuffelen, heeft daar zo'n nood aan. 

Velen hier die bedrogen zijn vechten, willen hem niet kwijt. Dat heb ik dus niet. Geen angst om hem kwijt te raken. De angst zit bij hem. Hij is bang mij kwijt te raken. Hij is ontzettend bqng. En vecht, vecht voor ons. Ik doe niet zoveel om het te redden. Bij hem blijven en ademen, blijven ademen, kost me alle energie dat ik heb. Misschien is dit ook vechten of proberen. Het voelt niet alof ik me inzet, maar misschien is dit net wel inzetten van mijn kant.

Waar hier de meesten van de bedrogenen de angst hebben om hun partner te verkiezen, is de situatie bij ons andersom. Bij mij zit de angst bij de bedrieger.

Heel raar als ik erover nadenk.

Is niet raar hoor. Ik herken wat je schrijft, had het ook de eerste 5 maanden. Ik walgde van hem, als mijn dochter met hem FaceTime had, kon ik die kop niet zien. Vroeg mij af wat ik in hem had gezien. Was ook vreselijk boos. 

Gaandeweg liet de psycholoog mij inzien dat de boosheid de liefde overheerste. Ze adviseerde af te wachten wat ik zou voelen als de ergste boosheid over was want tot de dag van bedrog ontdekken hield ik van hem, die liefde kon niet weg zijn. En dat blijkt ook. We zijn nu anderhalf jaar verder. En de liefde stroomt weer. 

Izza schreef op 14-01-2025 om 13:55:

Birdy, ik denk voor velen zeker herkenbaar. Waar ik goed over na zou denken is dat hij feitelijk 2 opties open lijkt te houden. Hij wil jullie beiden niet kwijt. Hij blijft bij jou om praktische redenen. Maar zonder gevoel. En wil haar vanwege oa het gevoel (maar er zal waarschijnlijk meer zijn). Alleen staan de praktische problemen (zijn gezin, geld, huis) dat in de weg. Je eerste ingeving is natuurlijk dat je hem terug wilt. Heel logisch. Maar denk heel goed na hoelang jij dit trekt. Dit klinkt als een parallelle relatie. Een emotionele band en eigenlijk samen verder willen. En wat mij heel veel pijn zou doen. Jij hebt hem echt moeten ontmaskeren. Hij was absoluut niet van plan te stoppen of eerlijk te zijn. Heeft jou bewust voorgelogen. Bewust kunnen liegen en bedriegen is een nare karaktertrek. Kijk wat het doet met jouw eigenwaarde. Wil je 2e keus zijn? En wil hij jou echt terug om wie jij bent (als liefdespartner) of om de praktische redenen. Geef het de tijd. Maar hou je eigen grenzen goed in de gaten. Is het contact volledig verbroken? En kijk ook naar de problemen in jullie eigen relatie. Wat ging er fout tussen jullie?

Hij wil niet bij mij blijven om de praktische redenen alleen zegt zijn verstand nu dat hij daarom niet zomaar kan/moet vertrekken omdat hij teveel heeft/heeft gehad. Hij hoopt het liefdes gevoel en geluk terug te vinden bij ons en zo niet dan wil hij alleen verder. Ik wil geen 2e keus zijn en om die reden zou ik ook niet blijven. Ik zoek op dezelfde manier liefde en geluk. Vind dat ik dat een kans moet geven omdat ik denk dat hij nu (door zijn gevoel voor haar) geen plek heeft om ons eerlijk te kijken en voelen wat er is. Het lastige is alleen dat ik niet weet hoe lang dat gevoel voor haar zal blijven. Het contact is helemaal gestopt alleen noodzakelijk contact op het werk. Dit is meestal met andere collega’s erbij. We kijken ook zeker verder naar wat er niet goed zat tussen ons en daar erkennen we beide at er werk aan de winkel is. 

Theekannetje schreef op 14-01-2025 om 14:12:

[..]

Dag Birdy,

Het is hier op dit forum al zoveel herhaald, maar terwille van jou misschien hier nog eens de nadruk op leggen: wil je man echt voor jou en zijn gezin gaan, dan moet hij afscheid nemen van zijn verliefdheid. Radicaal. Haar niet meer zien. Geen contact. En zijn liefdesverdriet verbijten.

Hij verwart bovendien verliefdheid met liefde. De liefde die hij voor jou zogezegd niet meer voelt. Dat denkt hij nu. Dat kan, maar hij kan dat nu nog niet weten. Hij is op dit moment onder invloed van zijn verliefdheid en denkt niet helder na. Hij zit letterlijk vol van haar, tenminste … vol van het gevoel dat zij hem geeft. Dus of hij echt niks meer voor je voelt, zal nog moeten blijken.

Het is een rotperiode. Doe niks overhaast, heb geduld, maar laat ook niet over je geen lopen. Veel liefs.

Dit zijn exact mijn gedachten waardoor ik ook niet nu al een keuze wil maken om weg te gaan. Het over me heen laten lopen vind ik lastig omdat ik veel twijfel heb wat mijn grenzen zijn en waar ik goed aan doe. 

Breiertje schreef op 14-01-2025 om 14:37:

[..]

Dag Birdy.

Alvast veel sterkte in deze verschrikkelijke tijd...

Ik reageer even omdat dit voor mij ergens herkenbaar is, zij het anders. Ook ik werd bedrogen. En had niets door. Voor het bedrog was ik smoor op mijn man.

Echt stapelverliefd.

Hij heeft spijt, toont berouw, is nu echt de attente aanwezige man die ik altijd wou. Nu beseft hij hoe graag hij me ziet, bla bla bla, je kent dat wel. En ik geloof hem. Hij meent dit echt.

Ik geloof dat hij me graag ziet.

Maar ik voel het niet meer. Al 6 maand niet. Ik zoek verbinding, maar het is van mijn kant weg.

Hij wil zoenen, knuffelen, heeft daar zo'n nood aan. Voor het eerst he, want vroeger had hij daar nooit nood aan. En ik laat hem dat doen, zoals jouw man dit toelaat van jou. Maar ikzelf heb geen nood daaraan. Vroeger enorme nood, na het uitkomen van het bedrog zegt affectie me niets meer.

Raar, want ik herken mezelf dus niet neer. Ik ben precies een andere persoon geworden. Van mega lief en gevoelig naar onverschillig. En die onverschilligheid heb ik ook naar anderen nu.

Sommige momenten sluit ik me volledig af van hem. Ik merk dat dit afsluiten minder lang duurt en dat ik het onder controle heb, omdat ik merk dat ik dw knop kan omdraaien op die momenten. Maar dat wil niet zeggen dat ik dan ook de knop wil omdraaien. Op die momenten dat ik me afsluit en knuffels of zoenen niet toelaat is hij compleet verloren. Hij haat het en doet nog meer zijn best.

Velen hier die bedrogen zijn vechten, willen hem niet kwijt. Dat heb ik dus niet. Geen angst om hem kwijt te raken. De angst zit bij hem. Hij is bang mij kwijt te raken. Hij is ontzettend bqng. En vecht, vecht voor ons. Ik doe niet zoveel om het te redden. Bij hem blijven en ademen, blijven ademen, kost me alle energie dat ik heb. Misschien is dit ook vechten of proberen. Het voelt niet alof ik me inzet, maar misschien is dit net wel inzetten van mijn kant.

Waar hier de meesten van de bedrogenen de angst hebben om hun partner te verkiezen, is de situatie bij ons andersom. Bij mij zit de angst bij de bedrieger.

Heel raar als ik erover nadenk.

Ik kan me jouw reactie wel voorstellen. Misschien zit er nog teveel angst om je echt open te kunnen stellen? Want als je dat doet kan je weer gekwetst worden?

Ylja94 schreef op 14-01-2025 om 16:50:

[..]

Hoi Birdy,

Wat rot dat je hier doorheen moet.
Ik herken wat je zegt over dat je man nog niet weet of hij verder wil met jou. Mijn man was weliswaar niet verliefd, maar vertelde me wel dat hij niet wist of hij nog verder wilde met mij. Dat het gevoel er niet was tussen ons. Dat heeft enkele maanden geduurd. Ik vond het verschrikkelijk, want elke poging die ik deed tot een 'verbindend' goed gesprek, resulteerde in ruzie. Omdat hij telkens weer aangaf niet te weten met mij wel verder te willen, wat mij weer onzeker maakte: Wat doen we hier dan!?

Pas toen ik duidelijk mijn grenzen aangaf en dat hij dan maar elders moest gaan nadenken of hij nog wel met me verder wilde, veranderde er iets in zijn houding en is er een knop omgegaan. Maar ook dat kostte tijd. Zoals hij zelf zei: ik ben een paar dagen weggegaan en toen heb ik voor mezelf besloten dat ik er echt voor wil vechten.

Je man zal een keuze moeten maken. En dat zal lang niet zo makkelijk zijn voor hem, vooral als er gevoelens voor de derde in het spel zijn. Dat kan nog wel even duren en daardoor kan hij niet helder denken. Dat kost tijd.
Maar ik wil je waarschuwen: bewaak je eigen grenzen goed. Bedenk wat voor jou het beste werkt. Een tijdje afstand van elkaar kan heel verhelderend zijn.

Sterkte!

Dat gaat ook wel eens door mijn hoofd maar ik ben nog niet op het punt dat ik die keuze kan maken. Op welke manieren heb jij je grenzen goed bewaakt?

LifeEvent! schreef op 14-01-2025 om 18:32:

[..]

Is niet raar hoor. Ik herken wat je schrijft, had het ook de eerste 5 maanden. Ik walgde van hem, als mijn dochter met hem FaceTime had, kon ik die kop niet zien. Vroeg mij af wat ik in hem had gezien. Was ook vreselijk boos.

Gaandeweg liet de psycholoog mij inzien dat de boosheid de liefde overheerste. Ze adviseerde af te wachten wat ik zou voelen als de ergste boosheid over was want tot de dag van bedrog ontdekken hield ik van hem, die liefde kon niet weg zijn. En dat blijkt ook. We zijn nu anderhalf jaar verder. En de liefde stroomt weer.

Hoh. Dat vind ik bemoedigend om te lezen. Ik hoop wel dat het terugkomt. Want die negatieve gevoelens, die boosheid, dat is alles wat ik niet ben, nooit ben geweest. Ik herken mezelf echt niet. Ik ben een vreemde voor mezelf. Mijn therapeut zegt dat liefde kan over zijn. Zomaar ineens stoppen. Dat dit vaak zo is na bedrog. Ik kan dat niet geloven. Maar voorlopig is het van mijn kant over.

Pas op. We leven samen, als koppel. Maar nu is het van mijn kant een verstandshuwelijk. En hoe harder en onbereikbaarder ik ben, hoe liever hij me ziet. Als ik vroeger lief en aanhankelijk was, deed dat hem niets. Maar nu ik het niet meer ben, mist hij het. Hij dacht dat hij dit niet nodig had. Maar nu het weg is snakt hij ernaar.