Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
LifeEvent! schreef op 05-02-2025 om 18:50:
[..]
Dat zeiden vrienden ook tegen mij dat ik niets MOEST en vooral moest doen wat goed voelde. Maar de consequentie van een andere weg gaan dan zij vonden, resulteerde voor mij in 10! verbroken vriendschappen.
Ik heb geen echte vrienden, dus makkelijk praten, maar een oprechte vraag: zou je het achteraf gezien anders gedaan hebben omwille van die vriendschappen?
Peet52! schreef op 05-02-2025 om 20:16:
[..]
Sterkte ...en herken je gevoel van bevrijding. Het vrij zijn en gewoon rust in je hoofd.
Wonen jullie ook al apart?
Wij zijn nu 4 maanden uit elkaar. En ook ik was boos, verdrietig..voelde me de eerste dagen echt geamputeerd. maar nu..ik voel geen boosheid meer. En ik hoef ook geen antwoorden meer. Af en toe verdriet is er zeker. Zoals van de week een videocall met de advocaat..tja..gaat toch om 32 jaar samen die je hebt doorgemaakt. Maar dat verdriet mag er zijn. En morgen wordt er een verzoek ingediend bij de rechtbank. Ik die dacht oud te worden met man. En we gaan nu supergoed met elkaar om..alleen het vreemdgaan..heb ik afgesloten. Wat jij zegt. Je hoeft er nu niets meer mee.
Maar die rust in je hoofd en regie over je eigen leven. Zoveel meer energie .
We leven nu apart. Oa ivm de kinderen hebben we ervoor gekozen om het huis aan te houden tot de jongste 18 is. Wij verhuizen om de week. Dit geeft hen rust en deze manier past bij ons.
Het belangrijkste voor mij is gewoon de rust in mijn hoofd die ik nu ervaar. Als je er middenin zit denk je dat het wel meevalt maar zie nu hoeveel tijd ik kwijt was met constant hiermee bezig te zijn. Tijd die ik nu aan mijzelf, kids en werk kan gaan besteden 😊
Buitenspel2024 schreef op 05-02-2025 om 22:20:
[..]
Wat voor zeggenschap geeft dat?
En dan bedoel je partner alimentatie of ook kinderalimentatie?
Zeggenschap in de zin dat je jaren aan elkaar verbonden blijft vanwege het geld. Gedoe met niet, niet meer of te laat betalen. Of bemoeien met uitgaven die gedaan worden. Of extra kosten voor bijvoorbeeld de kinderen. Dit forum staat er vol mee. En dan heb ik het nog niet over nieuwe partners of veranderende situaties (inkomensdaling).
Bij co ouderschap hoeft er eigenlijk geen alimentatie te zijn. Ik zou kijken of jullie alimentatie kunnen voorkomen of in 1x afkopen. Pas dan ben je los van elkaar. Meer vrijheid en zelfstandigheid ipv afhankelijkheid.
Izza schreef op 05-02-2025 om 20:28:
[..]
Ik begrijp dat dat heel erg naar en heftig is. Maar bedenk dat jij geen invloed hebt op andere mensen. Zij hebben hun eigen mening en dat kan. In hun ogen is jouw partner niet meer de persoon die ze dachten dat hij was. En willen ze geen omgang meer met zo iemand. Ik begrijp overigens niet waarom ze jou dan ook niet meer willen zien. Helaas zien veel stellen ieder ander stel als een geheel ipv 2 individuen. Jij bent niet je partner. En omgang met jou zou gewoon mogelijk moeten zijn. Wel zonder je partner en misschien is dat het probleem? Dat je partner toch mee wil komen? Of mensen denken dat jij boos of beledigd bent als je partner niet welkom is? Ik heb genoeg contacten waar de partner geen onderdeel van is. Maar ik weet dat sommige mensen daar heel star in zijn. Ik heb zelfs een vriendin wiens partner ik niet mag. Maar met haar heb ik gewoon omgang.
Bedenk je dat dit wellicht toch niet zulke goede vrienden waren.
De meningen in de vriendengroep zijn zeer verdeeld. Dus onderling is er ook wrijving ontstaan. Mijn man gaat zeker niet mee, dringt zich niet op. Hij begrijpt dat de consequenties zijn van zijn daden dat vrienden hem niet meer "moeten" hoe verdrietig hij er ook over is. Hij en ik zien nu wel in wat voor vrienden het zijn die mij straffen voor mijn keuze, hij krijgt ook steeds meer het gevoel dat hij er ook niet meer bevriend mee wil zijn. Hij had hen gesmeekt om hulp toen zijn bedrog openbaar was geworden en deze niet gekregen doordat iedereen in shock en enorm boos waren. Maar nu ruim anderhalf jaar verder willen ze hem nog steeds niet (ondanks pogingen van hem om in contact te komen, spijt te betuigen, heeft brieven geschreven) omdat ze zeggen dat ze met mensen die hier toe in staat zijn geen contact willen.
Dat 1 van hen zelf vreemd is gegaan was volgens hen "heel anders", dat 2 van hen bevriend zijn gebleven met ook een vreemdganger was ook "heel anders". Dat het een bekende truus van hen is en de lange duur van de affaire maakt dat het onvergeeflijk is.
Het zegt dus inderdaad veel over de vriendschap. Het was een illusie.
Stresskipje schreef op 05-02-2025 om 22:31:
[..]
Ik heb geen echte vrienden, dus makkelijk praten, maar een oprechte vraag: zou je het achteraf gezien anders gedaan hebben omwille van die vriendschappen?
Ja, achteraf had ik niet alle informatie tot in detail moeten geven. De apps die ik tussen man en truus ontdekt had, circuleren nog steeds. Die had ik nooit moeten delen. Maar de situatie toen was dat ik wilde scheiden. Dat ik razend op hem was en hem de afgrond in wilde zien gaan met die truus erbij. Een aantal vrienden bleven toch met hem contact houden en hen ben ik nu zo dankbaar dat ze ondanks dat ze enorm teleurgesteld waren hem ook als mens bleven zien en ook een soort buffer waren.
Maar niet iedereen is hiertoe in staat gebleken.
Ik was niet van plan hier iets te plaatsen, maar ik merk toch wat behoefte te hebben om mijn gedachtenspinsels te delen met (helaas) gelijkgestemden. Ongeveer 4 maanden terug heeft mijn vriend opgebiecht te zijn vreemdgegaan. Sindsdien zet hij zich echt aan alle kanten in, toont berouw en neemt ook verantwoordelijkheid. Op sommige momenten denk ik dan ook dat we het zouden kunnen redden. Maar, dan komt de maar, ik vraag me heel sterk af of ik me hier wel overheen kan zetten. Er blijft een stem hard roepen die het zo respectloos vindt, weet dat ik het zelf ook wel red (met de kinderen) en dat ik echt meer waard ben. Ik begrijp dat ik nog niet zo ver in het proces ben, maar bij anderen lees ik vaak de echte pure wil om het te proberen samen. Overtuiging. Zelf merk ik dat ik de overtuiging niet heb, of niet toelaat… dat vind ik lastig. Iemand die uit dezelfde gedachtegang toch tot samen verdergaan is gekomen?
Tullip schreef op 08-02-2025 om 22:23:
Ik was niet van plan hier iets te plaatsen, maar ik merk toch wat behoefte te hebben om mijn gedachtenspinsels te delen met (helaas) gelijkgestemden. Ongeveer 4 maanden terug heeft mijn vriend opgebiecht te zijn vreemdgegaan. Sindsdien zet hij zich echt aan alle kanten in, toont berouw en neemt ook verantwoordelijkheid. Op sommige momenten denk ik dan ook dat we het zouden kunnen redden. Maar, dan komt de maar, ik vraag me heel sterk af of ik me hier wel overheen kan zetten. Er blijft een stem hard roepen die het zo respectloos vindt, weet dat ik het zelf ook wel red (met de kinderen) en dat ik echt meer waard ben. Ik begrijp dat ik nog niet zo ver in het proces ben, maar bij anderen lees ik vaak de echte pure wil om het te proberen samen. Overtuiging. Zelf merk ik dat ik de overtuiging niet heb, of niet toelaat… dat vind ik lastig. Iemand die uit dezelfde gedachtegang toch tot samen verdergaan is gekomen?
Herken ik zeker. Het heeft mij geholpen dat ik van mijzelf en mijn man dat antwoord niet hoefde te geven. Het mocht open blijven. Het zijn fases van rouw die je eerst doorloopt en daarna kwam het besef, kan ik dit? Doe ik mijzelf niet tekort als ik in deze relatie blijf met alle triggers en flashbacks, boosheid die regelmatig opvlamde maar vooral de wanhoop dat het mij niet zou lukken het verraad wat mij en mijn kinderen, door hem was aangedaan achter mij te kunnen laten. Ik heb veel gehad aan podcasts artikelen dit forum maar bovenal aan onze psychologen en nog meer aan zijn verantwoordelijkheid nemen voor zijn daden. Het begrip wat hij steeds (en nog) uitsprak als ik niet verder zou kunnen. Hij gaf mij alle tijd en ruimte uit te zoeken of ik verder met hem wilde. Zolang ik hem een strohalm hoop zou geven. Na een jaar en 2 maanden kon ik hem vragen weer terug naar huis te komen omdat ik voelde dat we bij elkaar hoorden als gezin.
Geef jezelf de tijd, neem geen definitieve beslissingen in tijd van rouw. Doe wat goed voor je voelt want de ene dag denk je het te redden samen en de andere dag slaat de wanhoop toe met de misselijkheid, druk op de borst, knoop in je maag en borrelt de woede. En dat heb ik soms nog. Hij vraagt dan wat ik nodig heb (hem in mijn buurt of juist niet, praten of juist zwijgen en alleen maar vasthouden, dat verschilt per keer) en/of ik doe ademhalingsoefeningen luister en lees weer over het onderwerp.
Het is een life event, een trauma! Helen kost tijd!
Sterkte 🙏
Tullip schreef op 08-02-2025 om 22:23:
Ik was niet van plan hier iets te plaatsen, maar ik merk toch wat behoefte te hebben om mijn gedachtenspinsels te delen met (helaas) gelijkgestemden. Ongeveer 4 maanden terug heeft mijn vriend opgebiecht te zijn vreemdgegaan. Sindsdien zet hij zich echt aan alle kanten in, toont berouw en neemt ook verantwoordelijkheid. Op sommige momenten denk ik dan ook dat we het zouden kunnen redden. Maar, dan komt de maar, ik vraag me heel sterk af of ik me hier wel overheen kan zetten. Er blijft een stem hard roepen die het zo respectloos vindt, weet dat ik het zelf ook wel red (met de kinderen) en dat ik echt meer waard ben. Ik begrijp dat ik nog niet zo ver in het proces ben, maar bij anderen lees ik vaak de echte pure wil om het te proberen samen. Overtuiging. Zelf merk ik dat ik de overtuiging niet heb, of niet toelaat… dat vind ik lastig. Iemand die uit dezelfde gedachtegang toch tot samen verdergaan is gekomen?
Herkenbaar. Bij mij nu 7,5 maand na ontdekking. Man doet hard zijn best. Maar ook ik heb niet de overtuiging, ook ik 'laat niet toe, sta mezelf niet toe te genieten van mooie momenten'. Raar.
Het feit dat hij zelf zo hard wil, zorgt er ergens ook precies voor dat ik niet moet vechten of strijden om hem terug te winnen. Terwijl in situaties dat hij ook twijfelt aan de relatie, je zo misschien meer vechtlust hebt? Denk ik.
Ik laat het voorlopig zijn beloop, en zie wat de toekomst brengt
Velen zeiden me hier, scheiden kan altijd nog... Ik volg dat advies.
Sterkte meid.
Tullip schreef op 08-02-2025 om 22:23:
Ik was niet van plan hier iets te plaatsen, maar ik merk toch wat behoefte te hebben om mijn gedachtenspinsels te delen met (helaas) gelijkgestemden. Ongeveer 4 maanden terug heeft mijn vriend opgebiecht te zijn vreemdgegaan. Sindsdien zet hij zich echt aan alle kanten in, toont berouw en neemt ook verantwoordelijkheid. Op sommige momenten denk ik dan ook dat we het zouden kunnen redden. Maar, dan komt de maar, ik vraag me heel sterk af of ik me hier wel overheen kan zetten. Er blijft een stem hard roepen die het zo respectloos vindt, weet dat ik het zelf ook wel red (met de kinderen) en dat ik echt meer waard ben. Ik begrijp dat ik nog niet zo ver in het proces ben, maar bij anderen lees ik vaak de echte pure wil om het te proberen samen. Overtuiging. Zelf merk ik dat ik de overtuiging niet heb, of niet toelaat… dat vind ik lastig. Iemand die uit dezelfde gedachtegang toch tot samen verdergaan is gekomen?
Herkenbaar. Bij mij nu 7,5 maand na ontdekking. Man doet hard zijn best. Maar ook ik heb niet de overtuiging, ook ik 'laat niet toe, sta mezelf niet toe te genieten van mooie momenten'. Raar.
Het feit dat hij zelf zo hard wil, zorgt er ergens ook precies voor dat ik niet moet vechten of strijden om hem terug te winnen. Terwijl in situaties dat hij ook twijfelt aan de relatie, je zo misschien meer vechtlust hebt? Denk ik.
Ik laat het voorlopig zijn beloop, en zie wat de toekomst brengt
Velen zeiden me hier, scheiden kan altijd nog... Ik volg dat advies.
Sterkte meid.
Tullip, vreemdgaan heeft een enorm psychologisch effect. En ja vreemdgaan is ook respectloos naar jou toe. En ja, je bent meer waard dan dit. Ook ik dacht de ene dag we redden het en de andere dag ik moet weg van hem. Mijn hoofd en hart botsen vaak. Mijn ego riep go go go.
Maar elk verhaal is anders.
En elke beslissing is goed.
Stay of go.
Ik merkte dat mijn hoofd en hart ook uit bescherming deze tweesprong in optie hield. Hoe kon ik blijven bij een man die mij pijn heeft gedaan. Onze afspraken van monogamie verpletterde. Die recht in mijn gezicht loog. Voor sex met een ander. Het voelde als falen om weg te gaan. At drukte enorm op mij. Maar het voelde als oneerlijk om te blijven. Ik verdiende dit niet. Gevoel voor hem vlakte af. Later bleek ook dit bescherming. Ik wilde nooit meer deze pijn.
Ik besloot op een dag rationeel dat ik wilde onderzoeken of deze relatie verder zetten kans van slagen had. Steeds op de tweesprong staan is heel vermoeiend. Ik stelde wel voorwaarden. En gaf het tijd. Dat gaf rust.
Mijn advies aan jou is geef het tijd (tenzij je echt al afgeknapt bent op je partner). Ik denk dat 4 maanden namelijk erg kort is. Of kies ervoor om een proefperiode niet bij elkaar te wonen. Om helderder te krijgen wat je wil.
De vraag die ik mijzelf regelmatig daarna stelde was of mijn partner een toevoeging was op mijn leven. Of ik gelukkiger was met hem of zonder hem.
Scheiden kan inderdaad altijd nog...
Xxx
Deze week wat grenzen die ik getrokken had, ook voor het eerst echt nageleefd. Man wilt mij geen antwoorden geven, dus heb ik Truus gebeld. Man trekt zich terug thuis, praat amper/niet tegen me, dus aangegeven wat dat met me doet en het gevolg is dat we dit weekend een lang weekend, niet samen thuis zijn en hij de kinderen daardoor ook niet ziet. Aansluitend heeft man een zakenreis en dus zien we elkaar misschien alleen maandagavond kort en verder de hele week niet.
Het is ergens een beetje raar dat we elkaar zolang niet zien maar het sterkt me ergens wel dat ik dit/het alleen kan. Los van het financiële plaatje, die staat als een enorme berg voor me. Ik dacht eerst misschien schudt deze week hem wakker, maar merk dat deze paar dagen mij ook wakker schudden.
Door het verhaal te delen met andere mensen die nog niets wisten, maakt ook dat ik mij weer helemaal besef hoeveel er stuk is gemaakt bij en voor mij...
Misschien is herstel tussen ons wel niet de weg..
En daar is ook niets mis mee. Het is jouw pad. Jouw gevoel. Goed dat jebjegrenzen bewaakt!
Anna Cara schreef op 09-02-2025 om 08:20:
Tullip, vreemdgaan heeft een enorm psychologisch effect. En ja vreemdgaan is ook respectloos naar jou toe. En ja, je bent meer waard dan dit. Ook ik dacht de ene dag we redden het en de andere dag ik moet weg van hem. Mijn hoofd en hart botsen vaak. Mijn ego riep go go go.
Maar elk verhaal is anders.
En elke beslissing is goed.
Stay of go.
Ik merkte dat mijn hoofd en hart ook uit bescherming deze tweesprong in optie hield. Hoe kon ik blijven bij een man die mij pijn heeft gedaan. Onze afspraken van monogamie verpletterde. Die recht in mijn gezicht loog. Voor sex met een ander. Het voelde als falen om weg te gaan. At drukte enorm op mij. Maar het voelde als oneerlijk om te blijven. Ik verdiende dit niet. Gevoel voor hem vlakte af. Later bleek ook dit bescherming. Ik wilde nooit meer deze pijn.
Ik besloot op een dag rationeel dat ik wilde onderzoeken of deze relatie verder zetten kans van slagen had. Steeds op de tweesprong staan is heel vermoeiend. Ik stelde wel voorwaarden. En gaf het tijd. Dat gaf rust.
Mijn advies aan jou is geef het tijd (tenzij je echt al afgeknapt bent op je partner). Ik denk dat 4 maanden namelijk erg kort is. Of kies ervoor om een proefperiode niet bij elkaar te wonen. Om helderder te krijgen wat je wil.
De vraag die ik mijzelf regelmatig daarna stelde was of mijn partner een toevoeging was op mijn leven. Of ik gelukkiger was met hem of zonder hem.
Scheiden kan inderdaad altijd nog...
Xxx
Voor mij was het teken dat ik weer kon uitkijken naar hem te zien, het weer samen fijn te hebben, kleine geluksmomentjes weer kon voelen, weer toekomst zag met hem, kon genieten/warm voelen om als gezin samen te zijn, voor mij, dat ik verder kan.
Dat ik geloof in zijn berouw en zijn verdriet zie om wat hij heeft stukgemaakt.
Dat ik niet meer boos wordt omdat hij zegt "ik hou zo ontzettend veel van je, vergeet dat nooit"! Als ik al eens moet slikken of tranen krijg, zegt hij "ik weet dat ik dat altijd heb gezegd want ik heb het altijd gemeend maar het is nu zonder een vreselijk geheim"!
LifeEvent! schreef op 09-02-2025 om 13:46:
[..]
Voor mij was het teken dat ik weer kon uitkijken naar hem te zien, het weer samen fijn te hebben, kleine geluksmomentjes weer kon voelen, weer toekomst zag met hem, kon genieten/warm voelen om als gezin samen te zijn, voor mij, dat ik verder kan.
Dat ik geloof in zijn berouw en zijn verdriet zie om wat hij heeft stukgemaakt.
Dat ik niet meer boos wordt omdat hij zegt "ik hou zo ontzettend veel van je, vergeet dat nooit"! Als ik al eens moet slikken of tranen krijg, zegt hij "ik weet dat ik dat altijd heb gezegd want ik heb het altijd gemeend maar het is nu zonder een vreselijk geheim"!
Slik. 🥹🥹🥹
Buitenspel2024 schreef op 09-02-2025 om 10:14:
Deze week wat grenzen die ik getrokken had, ook voor het eerst echt nageleefd. Man wilt mij geen antwoorden geven, dus heb ik Truus gebeld. Man trekt zich terug thuis, praat amper/niet tegen me, dus aangegeven wat dat met me doet en het gevolg is dat we dit weekend een lang weekend, niet samen thuis zijn en hij de kinderen daardoor ook niet ziet. Aansluitend heeft man een zakenreis en dus zien we elkaar misschien alleen maandagavond kort en verder de hele week niet.
Het is ergens een beetje raar dat we elkaar zolang niet zien maar het sterkt me ergens wel dat ik dit/het alleen kan. Los van het financiële plaatje, die staat als een enorme berg voor me. Ik dacht eerst misschien schudt deze week hem wakker, maar merk dat deze paar dagen mij ook wakker schudden.
Door het verhaal te delen met andere mensen die nog niets wisten, maakt ook dat ik mij weer helemaal besef hoeveel er stuk is gemaakt bij en voor mij...
Misschien is herstel tussen ons wel niet de weg..
Weet je man dat je dat gedaan hebt?
Heeft dat telefoontje je verder geholpen?
Man van de truus heeft mijn man ook diverse keren benaderd om te checken of het verhaal wat zij ophing klopte of omdat ze weer eens acuut aan geheugenverlies leed en omdat hij voor de zoveelste keer om vergeving gevraagd wilde worden. Op advies van de psycholoog van mijn man moest hij na een paar maanden bij de man van truus aangeven dat hij daar mee ging stoppen. De antwoorden moest hij nl bij haar vinden en boetedoening naar hem had mijn man genoeg gedaan (hij had immers zelfs aangifte kunnen doen omdat hij fysiek mishandeld was door hem zei ze) maar mijn man vond dat hij het verdiend had dus nooit overwogen.
Ik heb zelf nooit de behoefte gehad haar te spreken om antwoorden te krijgen. Die had ze mij meteen al gegeven toen ik haar geconfronteerd had met haar verraad en door een lullig briefje die ze heeft moeten schrijven omdat ze anders niet aan het Heilig Avondmaal kon deelnemen. Het maakte voor mij in 1 klap duidelijk waardoor het onderbuikgevoel er al die jaren naar haar toe was geweest.
Heeft het jou wat gebracht door haar weer te spreken?
Geeft je man aan wat de reden is dat hij zich nu zo opstelt en zijn verantwoordelijkheid niet wil nemen?
