Verder na ontrouw - deel 8

Buitenspel2024 schreef op 19-02-2025 om 12:15:

[..]

Als ik dit ophang in huis dan staat man binnen een halve minuut beledigd buiten denk ik...

Terwijl het natuurlijk allemaal logisch is wat er in staat. Je verstand botst met je hart. Enorm lastig. Ik voel met je mee. De kruik gaat zolang te water tot ze barst. Misschien dit document toch proberen onder zijn aandacht brengen? Rustig en beheerst maar vastberaden? Jouw man is echt niet te doen. Zelf niets beslissen, misschien zelf niet weten wat hij wil, en twee vrouwen aan het lijntje houden en voor hem laten vechten. Als buitenstaander wens je bijna dat ze hem alletwee laten zitten, wat op lange termijn niet eens zo onwaarschijnlijk is. Maar daar help ik je niet mee natuurlijk. Het lijkt er op dat jij de impasse gaat moeten doorbreken. Enorm beangstigend, want je hebt terecht angst dat dat tot een breuk zal leiden. Is niet zeker natuurlijk. Het kan ook zijn dat hij wakker wordt. Veel sterkte ❤️

Theekannetje schreef op 19-02-2025 om 14:45:

[..]

Terwijl het natuurlijk allemaal logisch is wat er in staat. Je verstand botst met je hart. Enorm lastig. Ik voel met je mee. De kruik gaat zolang te water tot ze barst. Misschien dit document toch proberen onder zijn aandacht brengen? Rustig en beheerst maar vastberaden? Jouw man is echt niet te doen. Zelf niets beslissen, misschien zelf niet weten wat hij wil, en twee vrouwen aan het lijntje houden en voor hem laten vechten. Als buitenstaander wens je bijna dat ze hem alletwee laten zitten, wat op lange termijn niet eens zo onwaarschijnlijk is. Maar daar help ik je niet mee natuurlijk. Het lijkt er op dat jij de impasse gaat moeten doorbreken. Enorm beangstigend, want je hebt terecht angst dat dat tot een breuk zal leiden. Is niet zeker natuurlijk. Het kan ook zijn dat hij wakker wordt. Veel sterkte ❤️

Dankjewel voor je lieve reactie.

Omdat de relatietherapie bijna gaat starten, ga ik nu maar even niet zo'n document op tafel leggen. Het is anders wel een goed document natuurlijk. Maar nu wacht ik het laatste stukje nog wel even totdat we wel in gesprek móéten. 

Of je kunt zeggen dat er nu 2 vrouwen om hem vechten, weet ik niet. Als iedereen eerlijk is tegen me dan willen man en Truus niet samen verder. Maar of ze eerlijk zijn, tsjah.. 

Man en ik leven weliswaar in hetzelfde huis, maar ik ga niet meer above and beyond voor hem zeg maar. Dus als Truus niet met hem verder wil, en ik doe in de liefdesrelatie nu ook niks, zijn er voor man zijn gevoel vast geen 2 vrouwen voor hem aan het strijden. 

Hij houdt mij wel aan het lijntje, hij hakt zelf geen knopen door op dit moment. Kan zijn dat hij dat met Truus ook doet, dat kan ik niet nagaan, helaas. Zou het voor mij wel makkelijker maken om zelf een knoop door te hakken. 

Ik ken(de) mijn man best goed, en ook al heel lang. Ook als vrienden voor onze relatie, maar ik heb werkelijk geen idee wat er in zijn hoofd omgaat. Snap er echt niks van. Ik zou nergens geld op in durven zetten (of hij door wilt, wilt scheiden) ik heb echt geen idee. 

oké.. ik schrijf het hier nu maar even van me af. Ik heb het op het moment heel moeilijk ermee dat mijn man zich niet volledig inzet. Ja we gaan naar therapie dus dat is iets maar verder lijkt hij helemaal vast te zitten in ‘niks kunnen opbrengen om het beter te maken’. Het lijkt op de impasse fase waar vaker over gesproken wordt en op dit moment trek ik dat ‘even’ niet. Ik zie ook gewoon even niet het licht aan het einde van de tunnel wat zou maken dat hij er anders in zou kunnen gaan staan. Denk dat hij dit zelf ook niet ziet wat hem misschien ook blokkeert. Het machteloze gevoel dat dit met zich meebrengt vind ik echt verschrikkelijk. Een mogelijke scheiding waar het toe zou kunnen komen wil ik eigenlijk helemaal niet over nadenken al weet ik dat je daar nooit zekerheid over hebt. Pfoe hoop dat iemand woorden kan vinden die mij misschien weer even wat kracht geven die ik op dit moment zelf mis

Hi Birdy,
Ik herken je struggles, helaas, en kan hier dan niet echt tips op geven.. Jullie doen het al beter dan wij hier. Dat is iets. Je man is open als je wat vraagt en dat lijkt me op zich prettig en een goed teken? 
Je schreef laatst dat jullie in de volgende therapiesessie gaan praten over de affaire en zijn houding? Wanneer staat die sessie gepland? Daar kun je dit misschien wel mooi in meenemen? Is misschien een klein lichtpuntje dat dat onderwerp er in ieder geval aan komt.. 

In de wijze woorden van andere forumleden: scheiden kan altijd nog. Je hoeft die keuze nu niet te maken. Jullie zijn nog samen aan het werk en aan het kijken of het gevoel weer terug kan komen. Dat proces kost denk ik wel veel tijd. Dus dag voor dag, adem in, adem uit.. Soms is het al goed genoeg als de dag om is denk ik dan. Je bent in ieder geval weer een dag dichterbij de volgende sessie. 

Je bent misschien gevoelsmatig overgeleverd aan wanneer jouw man het licht gaat zien. Dat ben je natuurlijk niet, jij kan ook een/het licht zien op enig moment. 

Je doet denk ik het maximale van wat je kan. 

Durf niet te stellen dat je iets hebt aan bovenstaande, maar misschien is het al iets dat ik je gevoel erg herken en te weten dat je niet alleen bent 🤗 

Ach birdy ❤️
ik herken je paniekgevoel denk ik wel. Was het bij jou ook niet zo dat je man zegt het gevoel voor jou kwijt te zijn? In mijn geval is dat de grootste trigger van wanhoop. Je kan het wegzetten onder vastzitten, maar het is denk ik ook voor een (groot) deel nonchalance. Ze voelen geen liefde, dus zijn niet of minder bang je te verliezen. 
Bij verliefdheid gebeurd er iets in de hersenen wat maakt dat je meer risico durft te nemen.Of doordat ze met hun hoofd bij Truus zitten 'vergeten' ze de partner. Of ze zijn druk met de afweging of scheiden de moeite waard is omdat Truus /de vrijheid lonkt. Wat het ook is, ze zijn niet echt bang om je te verliezen, dus ze hoeven niet te vechten. 
Dat doet pijn en is idd verschrikkelijk. Je kan ze niet dwingen. Hooguit hopen dat het snel overwaait. Of je zelf op een kantelpunt komt of je nog wel wil. Dan wordt een scheiding ook een stuk minder eng, geloof me. 
Doen wat goed voelt helpt mij per dag de dag door. Samen met wat oxazepammetjes en blijven doorleven en ademen. Kijken naar dingen die wel positieve gevoelens geven. De kindjes, werk, leuke dingen doen.
Knuffels en steun van naasten, en online lotgenoten 
Je bent niet alleen 

buitenspel en stresskipje, dank voor jullie reacties. Ondanks dat ik weet waar jullie zelf ook staan helpen jullie woorden mij wel. Goed om even te lezen.
De volgende sessie is as maandag dus dat duurt niet heel lang meer. En inderdaad. Deze dag is ook weer voorbij gegaan.
Klopt inderdaad dat mijn man het gevoel kwijt is en denk dat je de spijker op z’n kop slaat met de grootste trigger. Denk dat het inderdaad ook klopt dat er minder angst is bij hem om mij te verliezen dus dat kan zeker zijn manier van reageren nu beïnvloeden. Truus heeft zelf ook een man en kinderen en ‘neemt ook haar verantwoordelijkheid om te kijken of hun relatie nog te redden valt’ dat maakt dus dat zij niet direct een uitvlucht voor hem is omdat ze een soort van onbeschikbaar is… ja dat klinkt heel gek nadat ze dat al die tijd voor elkaar hadden moeten zijn…
Ik haal inderdaad m’n geluk met name uit het samen zijn met mijn kindjes al merk ik ook dat dit me tegelijk veel angst geeft dat om ze deels kwijt te kunnen raken… 

Birdy24 schreef op 19-02-2025 om 22:25:

oké.. ik schrijf het hier nu maar even van me af. Ik heb het op het moment heel moeilijk ermee dat mijn man zich niet volledig inzet. Ja we gaan naar therapie dus dat is iets maar verder lijkt hij helemaal vast te zitten in ‘niks kunnen opbrengen om het beter te maken’. Het lijkt op de impasse fase waar vaker over gesproken wordt en op dit moment trek ik dat ‘even’ niet. Ik zie ook gewoon even niet het licht aan het einde van de tunnel wat zou maken dat hij er anders in zou kunnen gaan staan. Denk dat hij dit zelf ook niet ziet wat hem misschien ook blokkeert. Het machteloze gevoel dat dit met zich meebrengt vind ik echt verschrikkelijk. Een mogelijke scheiding waar het toe zou kunnen komen wil ik eigenlijk helemaal niet over nadenken al weet ik dat je daar nooit zekerheid over hebt. Pfoe hoop dat iemand woorden kan vinden die mij misschien weer even wat kracht geven die ik op dit moment zelf mis

Hey birdy

Ik begrijp je situatie goed, maar dan in omgekeerde vorm. Hier gaat mijn man voluit en vecht voor zijn relatie en om mij terug te winnen. Kijkt liefdevol en verliefd, maar bij mij is het gevoel weg. Na alle verraad en leugens en dubbelleven...

Hij werkt aan de relatie, aan zichzelf, en ik loop er gelaten bij. Ik heb niet echt het gevoel dat ik vecht voor hem. Maar ja, ik ben er nog en dat kost me al zoveel energie...

Dus ik begrijp wat het is om niets meer te voelen. En je geeft aan dat je man dit ook heeft.

Ik weet het maandag eigenlijk 8 maand, en nog steeds voel ik niets. De momenten dat ik denk over wat hij deed, keer ik in mezelf. De momenten dat ik dit afblok ben ik toegankelijker.

Dat afblokken van wat hij deed zou ik misschien meer moeten doen, of net niet. Van de therapeut mag ik afblokken, maar ik doe dit vaak niet en laat het over me heen komen.

Maar heel soms heb ik 1 seconde een verlangend gevoel van, straks komt hij thuis.

Dat heb ik nu al 2x gehad, 1 seconde die door mijn hoofd flitst, 'straks is hij thuis' in de positieve zin.

Misschien is dit het begin van gevoelens die terugkomen, of misschien is dit een gewoonte gedachte van vroeger die door mijn hoofd flitst.

Als man plannen maakt voor de toekomst keer ik helemaal in mezelf. Paniek.(Plannen deze zomer, volgende maand....)

Best dat hij dit niet doet, wil hij mijn toegankelijkheid niet boycotten. Dit kan een tip zijn als jullie dingen plannen. 

Ik wil hiermee duidelijk maken dat ik al 8 maand niets voel, en al 2 seconden een flits had van iets. Wie weet brengt tijd raad...

De mijne moet geduld hebben. Maar hij deed dit zichzelf aan. Hier moet jij geduld hebben terwijl je dit allemaal niet hebt veroorzaakt....

Ik denk aan je. 

Breiertje schreef op 20-02-2025 om 00:26:

[..]

Hey birdy

Ik begrijp je situatie goed, maar dan in omgekeerde vorm. Hier gaat mijn man voluit en vecht voor zijn relatie en om mij terug te winnen. Kijkt liefdevol en verliefd, maar bij mij is het gevoel weg. Na alle verraad en leugens en dubbelleven...

Hij werkt aan de relatie, aan zichzelf, en ik loop er gelaten bij. Ik heb niet echt het gevoel dat ik vecht voor hem. Maar ja, ik ben er nog en dat kost me al zoveel energie...

Dus ik begrijp wat het is om niets meer te voelen. En je geeft aan dat je man dit ook heeft.

Ik weet het maandag eigenlijk 8 maand, en nog steeds voel ik niets. De momenten dat ik denk over wat hij deed, keer ik in mezelf. De momenten dat ik dit afblok ben ik toegankelijker.

Dat afblokken van wat hij deed zou ik misschien meer moeten doen, of net niet. Van de therapeut mag ik afblokken, maar ik doe dit vaak niet en laat het over me heen komen.

Maar heel soms heb ik 1 seconde een verlangend gevoel van, straks komt hij thuis.

Dat heb ik nu al 2x gehad, 1 seconde die door mijn hoofd flitst, 'straks is hij thuis' in de positieve zin.

Misschien is dit het begin van gevoelens die terugkomen, of misschien is dit een gewoonte gedachte van vroeger die door mijn hoofd flitst.

Als man plannen maakt voor de toekomst keer ik helemaal in mezelf. Paniek.(Plannen deze zomer, volgende maand....)

Best dat hij dit niet doet, wil hij mijn toegankelijkheid niet boycotten. Dit kan een tip zijn als jullie dingen plannen.

Ik wil hiermee duidelijk maken dat ik al 8 maand niets voel, en al 2 seconden een flits had van iets. Wie weet brengt tijd raad...

De mijne moet geduld hebben. Maar hij deed dit zichzelf aan. Hier moet jij geduld hebben terwijl je dit allemaal niet hebt veroorzaakt....

Ik denk aan je.

Dankjewel. Dat vind ik inderdaad het lastige, geduld moeten hebben doordat hij het erger heeft gemaakt door een affaire aan te gaan. Toch is dat de enige kans op het redden, zolang ik dat nog wil…

Merk je dan ook dat er meer dingen zijn  van jouw man in hoe hij doet die de afstand nu groter maken? Zoals je bijv. zei over toekomst praten?

Ben ook wel benieuwd naar de positieve dingen die je misschien nu als positief ziet en eerder negatief.. 

wat fijn dat je 2 keer zo’n momentje hebt gehad. Hopelijk komt dat vaker waardoor je zelf misschien ook wat meer duidelijkheid krijgt. 

Birdy24 schreef op 20-02-2025 om 07:20:

[..]

Dankjewel. Dat vind ik inderdaad het lastige, geduld moeten hebben doordat hij het erger heeft gemaakt door een affaire aan te gaan. Toch is dat de enige kans op het redden, zolang ik dat nog wil…

Merk je dan ook dat er meer dingen zijn van jouw man in hoe hij doet die de afstand nu groter maken? Zoals je bijv. zei over toekomst praten?

Ben ook wel benieuwd naar de positieve dingen die je misschien nu als positief ziet en eerder negatief..

wat fijn dat je 2 keer zo’n momentje hebt gehad. Hopelijk komt dat vaker waardoor je zelf misschien ook wat meer duidelijkheid krijgt.

Wel ik lag vannacht nog hierover te denken. Mijn gevoelens zijn weg. Bij ontdekking was dit nog niet direct zo. Toen had ik vechtlust. Maar de leugens de maanden achteraf maakten alles kapot. De therapeut zei dat dit door het blijven liegen kwam. Het kan dat je dan opeens niets meer voelt. Dat het opeens op is, weg is. Ik kan me niet voorstellen dat dit zo is want ik was stapel op hem. Verraad, leugens bedrog, dat vergeet je niet. 

Maar. In jouw geval voelt je man niets meer. Door zijn verliefdheid. Verliefdheid kan wel overgaan. En dan zal hij misschien wel terug voelen... Jouw man werd niet verraden...

Je hoort vaak van koppels die uiteen gaan na bedrog omdat het op is van man. Maar na de verliefdheid, en zien dat het gras niet groener is aan de andere kant, komen ze vaak terug bij elkaar...

Ik probeer te blijven en hoop dat mijn gevoelens terugkomen. Mijn warme nest is me dierbaar...

Wat me beklemt.

Bv plannen voor de zomer, zover wil ik nog niet kijken.

Plannen in de toekomst (bv klussen in huis)

Waar ik wel van geniet is dingen doen. Deze week waren we 'kinderloos', en we gingen ad hoc 's avonds een kleine snack eten. Daar geniet ik nu nog verder van en mijn positieve modus bleef. Gewoon, ongepland iets leuks doen met ons 2.

De eerste zonnestralen ... Een wandeling met ons 2. Deed me goed.

Een leuke serie samen bekijken op de bank

En een hobby opnemen. Heb daarin geïnvesteerd. In de zijne en de mijne. We plannen hobbytijd in. Bezig zijn met je handen ontspant je geest, waardoor je even niet moet denken. En je ontspant volledig. Je brainstormt met jezelf hoe je ermee bezig bent . 

Ik denk dat die hobby goed is om te verwerken. Je lichaam bezigen ontspant je geest. Maar in de acute fase kan je dit nog niet. De storm moet wat gaan liggen. Heeft hij een hobby? Stuur hem, prikkel hem in de richting om dit terug op te nemen. Zodat hij thuis kan ontspannen.

Hobby's opnemen is ook een goede therapie tegen verslaving. Als de affaire verslavend was, is dit zeker goed. Mijn man vluchtte weg in zijn verslaving als copingmechanisme. Nu ontspant zijn hobby hem. (Hobby thuis, iets creatiefs)

Dat is hoe wij het aanpakken. En hier draait alles goed, met man. De enige die het moeilijk heeft hier ben ik.

Hoe verder ik soms van hem ben hoe meer hij vecht. Vraag me soms af of het de jacht is die hem aantrekt...

Breiertje schreef op 20-02-2025 om 07:59:

[..]

Wel ik lag vannacht nog hierover te denken. Mijn gevoelens zijn weg. Bij ontdekking was dit nog niet direct zo. Toen had ik vechtlust. Maar de leugens de maanden achteraf maakten alles kapot. De therapeut zei dat dit door het blijven liegen kwam. Het kan dat je dan opeens niets meer voelt. Dat het opeens op is, weg is. Ik kan me niet voorstellen dat dit zo is want ik was stapel op hem. Verraad, leugens bedrog, dat vergeet je niet.

Maar. In jouw geval voelt je man niets meer. Door zijn verliefdheid. Verliefdheid kan wel overgaan. En dan zal hij misschien wel terug voelen... Jouw man werd niet verraden...

Je hoort vaak van koppels die uiteen gaan na bedrog omdat het op is van man. Maar na de verliefdheid, en zien dat het gras niet groener is aan de andere kant, komen ze vaak terug bij elkaar...

Ik probeer te blijven en hoop dat mijn gevoelens terugkomen. Mijn warme nest is me dierbaar...

Wat me beklemt.

Bv plannen voor de zomer, zover wil ik nog niet kijken.

Plannen in de toekomst (bv klussen in huis)

Waar ik wel van geniet is dingen doen. Deze week waren we 'kinderloos', en we gingen ad hoc 's avonds een kleine snack eten. Daar geniet ik nu nog verder van en mijn positieve modus bleef. Gewoon, ongepland iets leuks doen met ons 2.

De eerste zonnestralen ... Een wandeling met ons 2. Deed me goed.

Een leuke serie samen bekijken op de bank

En een hobby opnemen. Heb daarin geïnvesteerd. In de zijne en de mijne. We plannen hobbytijd in. Bezig zijn met je handen ontspant je geest, waardoor je even niet moet denken. En je ontspant volledig. Je brainstormt met jezelf hoe je ermee bezig bent .

Ik denk dat die hobby goed is om te verwerken. Je lichaam bezigen ontspant je geest. Maar in de acute fase kan je dit nog niet. De storm moet wat gaan liggen. Heeft hij een hobby? Stuur hem, prikkel hem in de richting om dit terug op te nemen. Zodat hij thuis kan ontspannen.

Hobby's opnemen is ook een goede therapie tegen verslaving. Als de affaire verslavend was, is dit zeker goed. Mijn man vluchtte weg in zijn verslaving als copingmechanisme. Nu ontspant zijn hobby hem. (Hobby thuis, iets creatiefs)

Dat is hoe wij het aanpakken. En hier draait alles goed, met man. De enige die het moeilijk heeft hier ben ik.

Hoe verder ik soms van hem ben hoe meer hij vecht. Vraag me soms af of het de jacht is die hem aantrekt...

Ik herken zoveel dingen van wat jij zegt. Hier dus ook zo twijfelend over het ‘gevoel’. Man werkt er heel hard aan, aan zichzelf en aan ons. Doet zoveel meer met de kinderen, in huis, noem maar op. Hij beseft wat hij kapot gemaakt heeft en wil strijden voor de relatie. Ik duik op dit moment alleen maar dieper in de keuzes die hij heeft gemaakt in de 4 maanden verliefdheid op Truus. 

Hier nemen we het dag voor dag. Net als jij hoop ik dat er steeds vaker momenten zullen zijn waarop ik graag naar huis ga, hem zie of dat ik ‘het’ gewoon voel. Ze zijn er soms, maar voor mij op dit moment niet vaak genoeg. Stap voor stap. 

Waar ik vooral nog mee struggle is of ik de vriend van Truus moet inlichten. Als ik zelf onwetend was geweest dan had ik het graag gehoord. Maar de ‘leven en laten leven’ gaat ook door m’n hoofd. 

En voor Birdy; je bent echt een powervrouw, elke dag is er 1. 

Tullip schreef op 20-02-2025 om 13:30:

[..]

Ik herken zoveel dingen van wat jij zegt. Hier dus ook zo twijfelend over het ‘gevoel’. Man werkt er heel hard aan, aan zichzelf en aan ons. Doet zoveel meer met de kinderen, in huis, noem maar op. Hij beseft wat hij kapot gemaakt heeft en wil strijden voor de relatie. Ik duik op dit moment alleen maar dieper in de keuzes die hij heeft gemaakt in de 4 maanden verliefdheid op Truus.

Hier nemen we het dag voor dag. Net als jij hoop ik dat er steeds vaker momenten zullen zijn waarop ik graag naar huis ga, hem zie of dat ik ‘het’ gewoon voel. Ze zijn er soms, maar voor mij op dit moment niet vaak genoeg. Stap voor stap.

Waar ik vooral nog mee struggle is of ik de vriend van Truus moet inlichten. Als ik zelf onwetend was geweest dan had ik het graag gehoord. Maar de ‘leven en laten leven’ gaat ook door m’n hoofd.

En voor Birdy; je bent echt een powervrouw, elke dag is er 1.

De eerste keer kwam ik een jaar niet graag thuis. Ik had een kutjob, en thuis wilde ik ook kiet zijn (ook toen sorry, ga het niet meer doen, ga je nooit meer kwetsen...🤮🤮🤮🤮)

Enige plaats waar ik ceilig was was in de auto van en naar werk. En ik haat autorijden... Kun je denken....

Het lastigste vind ik dat ik veranderd ben. Ik ben harder, afstandelijker, een andere persoon. En ik vind die persoon die ik nu ben niet leuk. Ik wil zo niet zijn. Maar ik ben het toch.

En ik heb het niet tov hem.  Gewoon in het algemeen. Ik hecht me niet meer aan anderen,beem afstand van iedereen.

Tullip schreef op 20-02-2025 om 13:30:

[..]

Ik herken zoveel dingen van wat jij zegt. Hier dus ook zo twijfelend over het ‘gevoel’. Man werkt er heel hard aan, aan zichzelf en aan ons. Doet zoveel meer met de kinderen, in huis, noem maar op. Hij beseft wat hij kapot gemaakt heeft en wil strijden voor de relatie. Ik duik op dit moment alleen maar dieper in de keuzes die hij heeft gemaakt in de 4 maanden verliefdheid op Truus.

Hier nemen we het dag voor dag. Net als jij hoop ik dat er steeds vaker momenten zullen zijn waarop ik graag naar huis ga, hem zie of dat ik ‘het’ gewoon voel. Ze zijn er soms, maar voor mij op dit moment niet vaak genoeg. Stap voor stap.

Waar ik vooral nog mee struggle is of ik de vriend van Truus moet inlichten. Als ik zelf onwetend was geweest dan had ik het graag gehoord. Maar de ‘leven en laten leven’ gaat ook door m’n hoofd.

En voor Birdy; je bent echt een powervrouw, elke dag is er 1.

Ik vind dit ook lastig. Ik had het ook graag gehoord als Truus-man het eerder wist. Maar inderdaad, dat leven en laten leven stuk. Bij Truus zijn ook kinderen. Moeten er nog meer kinderen last krijgen van deze situatie? Moet ik die man aandoen wat ik zelf nu voel, dit gevoel gun ik ook echt niemand. Als de affaire echt klaar is, dan leven hij en de kinderen gelukkiger in onwetendheid... Ik denk dat ik het uiteindelijk wel aan mijn geweten verschuldigd ben om hem te informeren. Maar wil het ook niet doen om alleen mijn eigen geweten te sussen. 

Als hij het me op de man af zou vragen, zou ik er sowieso niet over liegen. Ik ga niet meedoen in man en Truus hun eindeloze leugens. 

Ik zit er nu even echt doorheen. Gister weer een mega rode vlag thuis en ik ben toch boos geworden en uiteraard zei man niks helpends of iets. 

Het is 'fijn' dat de gevoelens voor vele zo herkenbaar zijn. Ben ik toch niet raar dat de affaire echt al mijn gedachtes overheerst. Ik functioneer best aardig verder maar het zit echt nonstop in mijn hoofd. Wat nou als dat niet minder wordt als je wilt herstellen samen en nog meer, wat nou als dat niet minder wordt als je uit elkaar gaat..  

Buitenspel2024 schreef op 20-02-2025 om 16:20:

[..]

Ik vind dit ook lastig. Ik had het ook graag gehoord als Truus-man het eerder wist. Maar inderdaad, dat leven en laten leven stuk. Bij Truus zijn ook kinderen. Moeten er nog meer kinderen last krijgen van deze situatie? Moet ik die man aandoen wat ik zelf nu voel, dit gevoel gun ik ook echt niemand. Als de affaire echt klaar is, dan leven hij en de kinderen gelukkiger in onwetendheid... Ik denk dat ik het uiteindelijk wel aan mijn geweten verschuldigd ben om hem te informeren. Maar wil het ook niet doen om alleen mijn eigen geweten te sussen.

Als hij het me op de man af zou vragen, zou ik er sowieso niet over liegen. Ik ga niet meedoen in man en Truus hun eindeloze leugens.

Ik zit er nu even echt doorheen. Gister weer een mega rode vlag thuis en ik ben toch boos geworden en uiteraard zei man niks helpends of iets.

Het is 'fijn' dat de gevoelens voor vele zo herkenbaar zijn. Ben ik toch niet raar dat de affaire echt al mijn gedachtes overheerst. Ik functioneer best aardig verder maar het zit echt nonstop in mijn hoofd. Wat nou als dat niet minder wordt als je wilt herstellen samen en nog meer, wat nou als dat niet minder wordt als je uit elkaar gaat..

Dat herken ik, die gedachten.. moedeloos wordt je ervan he! Ik word er mee wakker en ga er mee naar bed, vreselijk. Ben ook benieuwd hoe lang dat duurt… denk pas als het echt een duidelijke kant op gaat dat dat misschien wat minder kan worden

Birdy24 schreef op 20-02-2025 om 17:25:

[..]

Dat herken ik, die gedachten.. moedeloos wordt je ervan he! Ik word er mee wakker en ga er mee naar bed, vreselijk. Ben ook benieuwd hoe lang dat duurt… denk pas als het echt een duidelijke kant op gaat dat dat misschien wat minder kan worden

Ik had dat ook. 24/24. Gek werd ik ervan. Nu na 8 maand merk ik dat ik soms eens aan iets anders denk, die er niets mee te maken heeft. Kort. En dan verzink je weer in gedachten.

En die momentjes worden eens langer, en frequenter. En dan opeens heb ik weer van die dagen dat ik er 24/24 aan denk. Ik zie de beelden voor me, kan dan aan niets anders denken, en een week later weer wat beter...

Ik kan die momenten ook afblokken. Maar soms wil ik dat ook niet.

Na een maand of 7 merkte ik een evolutie daarin. 

Ik vraag me af of dat afblokken goed is. Volgens de therapeut wel. En moet ik dit doen. Maar dat voelt niet altijd goed. Dit voelt als negeren, verdringen. Vandaar dat ik het me vaak laat overspoelen. Maar daar word ik niet beter van. Met het afblokken loop ik gelukkiger dan bij het laten overspoelen.

Het is dus wel zo dat je zult merken dat je er eens niet aan zal denken. En ook dat je eens zal optimaal genieten van momenten dat je iets leuks doet met een vriendin bv. Zonder dat je pijn voelt in dat grote zwarte gat in je borst...