Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
MRI schreef op 23-04-2025 om 23:47:
[..]
Ja dat kan inderdaad een verklaring zijn. Maar dan gaat het imo er vervolgens om hoe hij/ jullie/ jij daar mee omgaan. Want een emotioneel volwassen partner steunt de ander in zulke zware tijden en gaat niet als een klein kind het elders zoeken ebn op die manier de partner aan haar zelf overlaten. En mijn punt in het vorige bericht is: als die vreemdgaande partner inziet: okay op dat punt ben ik entitled want ik vind dat ik aandacht verdien, en ik ga daar aan werken met een therapeut dan is er hoop. Maar als je als bedrogen partner gaat denken 'oh ik moet er ook meer voor hem zijn en wat is het rot voor hem dat hij zich alleen voelde en ja logisch dat hij het elders moest zoeken' dan kom je in een ongezond patroon terecht wat volgens mij niet helend is.
Ik heb hem eerlijk gezegd nooit als helemaal emotioneel ontwikkeld gezien. Hij kan wel heel meelevend zijn en helpt veel mensen, maar hij ziet de noden niet. Door zijn autisme misschien.
Ik ga nooit of te nimmer denken dat dit mijn fout is, er is niks dat ontrouw rechtvaardigheid. Maar ergens besef ik wel dat ik ook wel fouten gemaakt heb, ik heb onze relatie ook laten slabakken. Maar dat ga ik denk ik nooit tegen hem zeggen.
Hij werkt hard nu, is helemaal anders dan ik gewoon ben. Ik heb al die jaren, lang voor de ontrouw, het knuffelen en kussen gemist. Hand in hand lopen bvb deed hij nooit, affectie in het openbaar of bij familie kon niet. Nu neemt hij zelf mijn hand en knuffelt me waar mijn vader bij staat. Kleine dingen maar erg groot voor mij.
Alleen het stukje zelfreflectie is nog moeilijk. En ik denk dat hij daar misschien toch hulp bij gaat nodig hebben van een therapeut.
GekkeHenkie100 schreef op 24-04-2025 om 08:21:
[..]
Dat kan ik goed snappen. Het klinkt dan meer dat je het nodig hebt dat hij zelf snapt waar het vandaan komt. Dat hij laat zien zijn uiterste best te doen om te begrijpen welk gat hij probeert te vullen. Dat hij gaat snappen en herkennen wannee het opspeelt. Want als hij meer bewust zijn heeft op oorzaken, kan jou dat meer vertrouwen geven naar de toekomst. Dat herken ik zeker uit ons proces. Doordat mijn vrouw ging begrijpen welke pijn er in haar zat, ging ze zien dat de affaire een destructief lapmiddel was. Dat die kerel niet bijzonder was, maar dat wij precies de plek raakte waar het zat. En dus dat in de toekomst een affaire of oppervlakkige aandacht van mannen haar probleem niet zouden oplossen. Ze geeft nu veel vaker behoeften aan en ik begrijp beter wat ik haar kan geven. En dat geldt omgekeerd ook. Hopelijk lukt het hem!
Exact dat!
En ik weet dat de tendens is dat je de 'bedrieger' niet moet ondersteunen in zijn/haar noden, maar voor een gezonde relatie lijkt me dat wel nodig. Dat ook hij kan delen wanneer en waarmee hij worstelt en dat ik kan helpen. Maar dan moet hij het dus leren herkennen.
Theekannetje schreef op 24-04-2025 om 11:45:
[..]
Ik kan alleen maar voor mezelf spreken Winnie, en ik vind inderdaad niet dat onze relatie nu beter of slechter is, alleen anders. Onze relatie was goed en toch ging hij vreemd. Het is niet dat er verwijdering was, dat we niet praatten met elkaar, dat er geen verbinding was of geen tederheid, geen liefde of geen seks. Alles was gewoon normaal. Een heel normale overwegend gelukkige relatie, maar weliswaar geen prille relatie meer.
Dat was hier eerlijk gezegd anders. Al durf ik dat nu pas toegeven en voorlopig enkel aan mezelf.
We waren beiden zo overprikkeld en moe dat er wel nog liefde, respect en seks was, maar weinig echte verbinding. We leefden een stuk naast elkaar.
Zo fijn dat je man nu weer wat verliefd is
Breiertje schreef op 24-04-2025 om 22:44:
[..]
Hoe reageerde hij op het apart wonen?
Precies zoals verwacht.. vrij vlak, geen emotie op zijn gezicht. Beetje 'ja' zeggen. Zeggen dat ie het moet laten bezinken. Dat als ik dat wil we dat dan wel doen. Dat hij geen zin heeft om bij zijn ouders te gaan zitten.
Hij was bijna een soort verbaasd, maar kon niet echt merken dat hij er emoties bij had. Appte de dag erna wel dat hij verdrietig was en ontloopt me weer een soort van de afgelopen 2 dagen.
wat mij enorm verbaasd is dat er op zijn therapie nu al een hele tijd enkel in het hier en nu en later gepraat wordt. Niet meer over wat hij deed. Ze werken dus eerder oplossingsgericht en checken of nu alles verloopt zoals moet, hoe hij zich nu voelt, zodat ze kunnen bijsturen als het fout dreigt te gaan? Maar nooit meer over wat is er gebeurd, het waarom.
En net dat willen wij weten.
Hij zegt ik weet niet waarom, maar is het hun taak niet om dat te vinden?
Moet wel zeggen dat ze al aangaven niet diep genoeg bij hem te geraken met therapie zodat ze de strategie wijzigden in levenslang opvolgen, ipv normaliter bij voldoende herstel afbouwen.
Therapie is nu eigenlijk gewoon babbelen en opvolgen. Dat gaf me weer zo'n woede aanval. Oh ik heb weer zo'n lelijke dingen gezegd tegen hem. Wat hij deed, wat ik ervan vond, hoe ik het zie, de harde realiteit...na een aantal weken goed met elkaar omgaan, liefdevol? en respectvol, een vulkaan aan verwijten.
Ik voel me altijd slecht na zijn therapie. Zo duur, beetje kletsen, en dan nog maar 50 min ipv een uur maar wel een heel duur uur aanrekenen.
Zo'n hulp is duidelijk enkel voor wie het kan betalen.
Sorry moest mijn frustraties kwijt.
Therapie is volgens mij geldklopperij. Ik heb peut, hij, en wij samen.
Heb bij alle peuten hetzelfde gevoel.
