Verder na ontrouw - deel 8

Het gaat niet om iemand accepteren zoals hij is, of willen dat hij verandert. Het gaat om het ervaren van problemen door iemands coping mechanisms, die nu niet meer helpend zijn, maar juist contraproductief. Waarmee iemand ook zijn eigen gezin om zeep helpt, zonder dat bewust te willen. Het gaat erom dat je iemand wil (en kan) helpen om dat inzicht te krijgen, om er wel wat aan te doen. Want er is niets zo moeilijk als om echt oprecht kritisch en objectief naar jezelf te kijken.

Ik weet dat wij het hierover nooit eens gaan worden, maar mijn man is me tot op de dag van vandaag dankbaar dat ik geduld heb gehad tot hij zover was om zijn demonen wel in de ogen te kijken. Waarmee ik zeker niet wil zeggen dat er voor iedereen een happy ending in het verschiet ligt. Degene die vreemdgaat, zichzelf niet echt kent, zijn/haar probleem afwentelt op de partner, is niet altijd in staat om echt met zichzelf aan de slag te gaan. Dat is heel triest. Vooral ook voor diegene zelf. Want eigenlijk levert het altijd iets goeds op voor diegene. Een eerlijker zelfbeeld, meer zelfvertrouwen, een opener blik op de wereld, meer zelfkennis en zelfacceptatie, een beter mens. Een mooi voorbeeld vind ik Karen uit de draadjes over haar drankprobleem en de problemen met haar zoon. Het is uiterst moeizaam en pijnlijk voor haar, maar ze wordt echt een betere moeder en een mooier mens nu ze haar problemen aankijkt. Dat geldt ook voor mensen die vreemdgaan zien als een oplossing voor hun problemen. Dat is het zelden. Meestal is het een vlucht, en als ze terugkijken blijkt dat ze daarmee hun hele leven en gezin op het spel hebben gezet. Dat was waarschijnlijk nooit de bedoeling. Ze wilden zich weer goed voelen. Maar dat lukt uiteindelijk zelden. Als ze de confrontatie met zichzelf aan durven en kunnen gaan levert dat uiteindelijk veel meer op. Voor henzelf, maar zeker ook voor hun partners en kinderen.

Izza schreef op 08-06-2025 om 21:27:

Ik vind dat je iemand moet accepteren zoals hij is. Jij ziet allerlei zaken die jou niet aanstaan en die hij zou moeten veranderen. Maar uiteindelijk is dat echt aan hemzelf. Geen enkele therapie heeft zin zonder intrinsieke motivatie. En daarnaast is de uiteindelijke werking van therapie voor veel mensen ook beperkt. Je moet zaken anders gaan doen. En in dit geval zeer pijnlijke zaken oprakelen. Het blijvend vasthouden van verandering op lange termijn is de grootste uitdaging. In dit geval wil of kan je partner geen therapie. En dat mag ook. Het is uiteindelijk niet aan jou hoe hij met vrienden, familie of het leven omgaat. Het enige dat jij moet doen is beslissen of jij met hem verder wilt zoals hij nu is. En alleen dreigen met zaken die je ook kunt waarmaken. Anders is het onzinnig.

Het lijkt net of je zegt dat ik hem hierin dwing en met loze dreigementen strooi. Waar in mijn verhaal lees je dat? Wat jij nu vertelt, dat heb ik ook zo naar hem benoemd. 

Tuurlijk, ik heb hier mijn wensen benoemd. Die heb ik niet expliciet naar mijn man benoemd. Ik vind dat dat zijn zoektocht is. En inderdaad, ik kan hem niet veranderen. Ik wil ook niet dat die motivatie door mij komt. Ik wil dat hij zelf in gaat zien wat zijn gedrag (heeft) veroorzaakt. Maar daar kan ik hem niet in dwingen.

Het enige wat ik heb gedaan is mijn gevoelens geuit. Gezegd wat ik verlang in een relatie en wat mijn angsten zijn voor onze toekomst. Ik heb zijn keuze vrijgelaten.

Had ik dan moeten zeggen: ik accepteer dit niet in een relatie, ik zet er een punt achter? Ondanks dat hij aangeeft nog te willen zoeken naar hulp? Ondanks dat de wil er wel is om te verbeteren?

Ik had gewild dat mijn man dit ook bij mij had gedaan, anderhalf jaar geleden. Ipv na 4 maanden donderwolken opeens te willen scheiden. Dan hadden we het er samen over kunnen hebben en had ik ook kunnen kijken wat ik eraan kon doen. 

Pennestreek schreef op 08-06-2025 om 21:56:

Het gaat niet om iemand accepteren zoals hij is, of willen dat hij verandert. Het gaat om het ervaren van problemen door iemands coping mechanisms, die nu niet meer helpend zijn, maar juist contraproductief. Waarmee iemand ook zijn eigen gezin om zeep helpt, zonder dat bewust te willen. Het gaat erom dat je iemand wil (en kan) helpen om dat inzicht te krijgen, om er wel wat aan te doen. Want er is niets zo moeilijk als om echt oprecht kritisch en objectief naar jezelf te kijken.

Ja ik vind dit interessante materie. Ik denk dat er wel degelijk mensen zijn die kunnen zien wie hun partner van binnen is, voorbij de pijn en de copingmechanismes. En ook dat het mogelijk kan de ander daarbij te helpen. Maar dat kan alleen als die partner oprecht naar zichzelf wil kijken want ik denk ook dat vaak mensen te lang blijven hangen in het geduldig afwachten of de ander zijn proces aangaat ('want van binnen is het zo'n mooie man') terwijl het voor die ander niet zo nodig hoeft. Of sterker nog dat hij het wel best vindt, al die aandacht die hij krijgt en die zijn tijd wel uit duurt en dat betrokkene net genoeg kruimels geeft om hoop te blijven houden terwijl je eigenlijk wel weet dat dit door gaat duren. Het luistert nauw en zaak is in voorkomende gevallen naar je intuïtie te luisteren. Nee, je kan een ander niet veranderen als hij dat zelf niet wil, en ja er zijn mensen zoals de partner van Pennestreek die gewoon heel blij zijn dat hun partner in hen is blijven geloven waar hij zelf zag dat zijn copingmechanismes om de pijn te ontlopen hem zelf geen goed deden/doen. 

Pennestreek schreef op 08-06-2025 om 21:56:

Het gaat niet om iemand accepteren zoals hij is, of willen dat hij verandert. Het gaat om het ervaren van problemen door iemands coping mechanisms, die nu niet meer helpend zijn, maar juist contraproductief. Waarmee iemand ook zijn eigen gezin om zeep helpt, zonder dat bewust te willen. Het gaat erom dat je iemand wil (en kan) helpen om dat inzicht te krijgen, om er wel wat aan te doen. Want er is niets zo moeilijk als om echt oprecht kritisch en objectief naar jezelf te kijken.

Ik weet dat wij het hierover nooit eens gaan worden, maar mijn man is me tot op de dag van vandaag dankbaar dat ik geduld heb gehad tot hij zover was om zijn demonen wel in de ogen te kijken. Waarmee ik zeker niet wil zeggen dat er voor iedereen een happy ending in het verschiet ligt. Degene die vreemdgaat, zichzelf niet echt kent, zijn/haar probleem afwentelt op de partner, is niet altijd in staat om echt met zichzelf aan de slag te gaan. Dat is heel triest. Vooral ook voor diegene zelf. Want eigenlijk levert het altijd iets goeds op voor diegene. Een eerlijker zelfbeeld, meer zelfvertrouwen, een opener blik op de wereld, meer zelfkennis en zelfacceptatie, een beter mens. Een mooi voorbeeld vind ik Karen uit de draadjes over haar drankprobleem en de problemen met haar zoon. Het is uiterst moeizaam en pijnlijk voor haar, maar ze wordt echt een betere moeder en een mooier mens nu ze haar problemen aankijkt. Dat geldt ook voor mensen die vreemdgaan zien als een oplossing voor hun problemen. Dat is het zelden. Meestal is het een vlucht, en als ze terugkijken blijkt dat ze daarmee hun hele leven en gezin op het spel hebben gezet. Dat was waarschijnlijk nooit de bedoeling. Ze wilden zich weer goed voelen. Maar dat lukt uiteindelijk zelden. Als ze de confrontatie met zichzelf aan durven en kunnen gaan levert dat uiteindelijk veel meer op. Voor henzelf, maar zeker ook voor hun partners en kinderen.

Dat trek ik sterk in twijfel. Ik kan me niet voorstellen dat mijn ex met zichzelf aan de slag is gegaan, maar volgens de kinderen is hij al jaren meer dan gelukkig met zijn huidige vrouw. Waarmee hij geen kleine kinderen heeft gehad (hoop stress) en niet de periode van carrière opbouw (hoop stress) heeft doorgemaakt. Dat was allemaal achter de rug toen zij samen verder gingen. Die stress factoren spelen naar mij idee een grote rol. 

elledoris schreef op 09-06-2025 om 15:19:

[..]

Dat trek ik sterk in twijfel. Ik kan me niet voorstellen dat mijn ex met zichzelf aan de slag is gegaan, maar volgens de kinderen is hij al jaren meer dan gelukkig met zijn huidige vrouw. Waarmee hij geen kleine kinderen heeft gehad (hoop stress) en niet de periode van carrière opbouw (hoop stress) heeft doorgemaakt. Dat was allemaal achter de rug toen zij samen verder gingen. Die stress factoren spelen naar mij idee een grote rol.

Die stress factoren spelen zeker een grote rol. Dat is door therapie bij mijn man er ook uit naar voren gekomen. Maar niets is een excuus natuurlijk. Hij heeft nu inzage gekregen in zijn coping mechanisme, dus gaat dit in de toekomst hopelijk herkennen maar ik hou vinger aan de pols (dwz dat ik mijn intuïtie niet meer ga tegenspreken, ik vond dat hij zich vaak zo naar gedroeg)  Hij had door stress zelfs lichamelijke klachten wat hij toeschreef aan ouder worden en doordat wij relatie problemen hadden. Nooit bij stilgestaan dat de stress veroorzaakt werd door het geheim van overspel. Dat merkte hij pas toen het overspel voorbij was. Hij voelt zich lichamelijk weer oke

Of therapie zinvol is is voor iedereen verschillend. Jij kunt als partner tal van terechte belemmeringen zien. Maar iemand zelf kan gewoon tevreden zijn. Of zichzelf accepteren zoals hij of zij is. En heeft een eigen manier gevonden om met zijn belemmeringen om te gaan. Sommige mensen zien oprecht het probleem ook niet. Dan kan je gaan aandringen op therapie. Maar dat komt dan niet vanuit iemand zelf. Maar vanuit de omgeving. En de stelling dat therapie altijd een positieve uitkomst heeft is echt niet zo. Heel veel mensen vallen uiteindelijk terug, vergeten het geleerde of houden alleen de grote lijnen vast. Om echt te kunnen profiteren van therapie is heel veel intrinsieke motivatie nodig. Een bepaald niveau van denken. En het geleerde blijvend toepassen. En bij sommige mensen ontbreekt echt het zelfinzicht. 

Ik zeg niet dat je zomaar moet opgeven. Vreemd woord want echt niemand gaat zomaar een scheiding aan. Maar in de basis moet je iemand wel accepteren zoals hij is. Therapie maakt geen totaal ander mens van je. En dat er diep van binnen een geweldige persoon zit zegt heel weinig. Het gaat om gedrag en handelen. 

elledoris schreef op 09-06-2025 om 15:19:

[..]

Dat trek ik sterk in twijfel. Ik kan me niet voorstellen dat mijn ex met zichzelf aan de slag is gegaan, maar volgens de kinderen is hij al jaren meer dan gelukkig met zijn huidige vrouw. Waarmee hij geen kleine kinderen heeft gehad (hoop stress) en niet de periode van carrière opbouw (hoop stress) heeft doorgemaakt. Dat was allemaal achter de rug toen zij samen verder gingen. Die stress factoren spelen naar mij idee een grote rol.

Precies dit. Tal van mensen die in een andere relatie of zonder relatie heel gelukkig zijn. Zonder therapie of enig inzicht. Een andere situatie of partner kan soms beter passen bij iemand. Heel naar voor de achterblijver. Maar zo kan het gewoon gaan. 

In het geval van Ilya zegt ze hem niet te willen veranderen. Om vervolgens tal van punten te noemen die anders zouden moeten. Maar daar moet hij zelf achter komen. Dan wil je dus wel dat hij gaat veranderen. Je blijft wachten in de hoop dat hij dat gaat doen. Maar als hij niets doet is er verder ook geen consequentie. Als ik die man was zou ik rustig afwachten. Misschien een paar keer in therapie. En dan heb ik aan mijzelf gewerkt en kunnen we weer verder. 

Izza schreef op 10-06-2025 om 10:03:

Of therapie zinvol is is voor iedereen verschillend. Jij kunt als partner tal van terechte belemmeringen zien. Maar iemand zelf kan gewoon tevreden zijn. Of zichzelf accepteren zoals hij of zij is. En heeft een eigen manier gevonden om met zijn belemmeringen om te gaan. Sommige mensen zien oprecht het probleem ook niet. Dan kan je gaan aandringen op therapie. Maar dat komt dan niet vanuit iemand zelf. Maar vanuit de omgeving. En de stelling dat therapie altijd een positieve uitkomst heeft is echt niet zo. Heel veel mensen vallen uiteindelijk terug, vergeten het geleerde of houden alleen de grote lijnen vast. Om echt te kunnen profiteren van therapie is heel veel intrinsieke motivatie nodig. Een bepaald niveau van denken. En het geleerde blijvend toepassen. En bij sommige mensen ontbreekt echt het zelfinzicht.

Ik zeg niet dat je zomaar moet opgeven. Vreemd woord want echt niemand gaat zomaar een scheiding aan. Maar in de basis moet je iemand wel accepteren zoals hij is. Therapie maakt geen totaal ander mens van je. En dat er diep van binnen een geweldige persoon zit zegt heel weinig. Het gaat om gedrag en handelen.

Wat is jezelf zijn? Verhaal van Ylja doet mij juist denken dat door ervaringen de man bij zichzelf is weggegaan. Daar heeft hij inmiddels zijn weg in gevonden, het is wat hij kent. Wat vertrouwd is is veilig voor ons. Het is zelfs zo dat een vertrouwde ongezonde situatie veiliger voelt dan een onbekende gezonde situatie. Bijvoorbeeld mensen die blijven in een toxische relatie.

Ik vind dat jezelf zijn juist gaat over terug naar die vrijheid, passies, verlangens en behoeften voordat we ze door ervaringen in het leven verloren. Therapie kan daarbij helpen, mijn ervaringen was dat ik met goede hulp verder kwam dan ik ooit zelf had gekund. Maar er zijn ook tegenovergestelde ervaringen. 

Ik geloof dat we allemaal in het leven een aantal keer de keuze krijgen: kies ik voor groei en bewustzijn (incl een stuk pijn dat daaraan vastzit) of ga ik dat uit de weg? De man van Ylja heeft nu die keuze. De keuze om het niet te doen is een die ik heel goed kan begrijpen en je kunt inderdaad nooit iemand dwingen. Ook omdat het onbekend is waar het je brengt en succes geen garantie is. Het is alleen niet zonder consequenties als je er niet voor kiest omdat het dan blijft wat het is: een last die blijft, manieren om dat te kunnen dragen (die ook consequenties hebben voor anderen), verbinding met jezelf en anderen die ergens blijft steken. 

GekkeHenkie100 schreef op 10-06-2025 om 10:52:

[..]

Wat is jezelf zijn? Verhaal van Ylja doet mij juist denken dat door ervaringen de man bij zichzelf is weggegaan. Daar heeft hij inmiddels zijn weg in gevonden, het is wat hij kent. Wat vertrouwd is is veilig voor ons. Het is zelfs zo dat een vertrouwde ongezonde situatie veiliger voelt dan een onbekende gezonde situatie. Bijvoorbeeld mensen die blijven in een toxische relatie.

Ik vind dat jezelf zijn juist gaat over terug naar die vrijheid, passies, verlangens en behoeften voordat we ze door ervaringen in het leven verloren. Therapie kan daarbij helpen, mijn ervaringen was dat ik met goede hulp verder kwam dan ik ooit zelf had gekund. Maar er zijn ook tegenovergestelde ervaringen.

Ik geloof dat we allemaal in het leven een aantal keer de keuze krijgen: kies ik voor groei en bewustzijn (incl een stuk pijn dat daaraan vastzit) of ga ik dat uit de weg? De man van Ylja heeft nu die keuze. De keuze om het niet te doen is een die ik heel goed kan begrijpen en je kunt inderdaad nooit iemand dwingen. Ook omdat het onbekend is waar het je brengt en succes geen garantie is. Het is alleen niet zonder consequenties als je er niet voor kiest omdat het dan blijft wat het is: een last die blijft, manieren om dat te kunnen dragen (die ook consequenties hebben voor anderen), verbinding met jezelf en anderen die ergens blijft steken.

Mijn man geeft aan nu niet zichzelf te kunnen zijn. Hij wil nl die oude zelf (arrogant, moet gaan zoals hij van tevoren gedacht had bv) niet meer zijn!

Volgens zijn psycholoog loopt hij op de ladder van bekwaamheid. 

Hij was ten tijde van overspel gemengd (on)bewust onbekwaam (het brein kan je echt voor de gek houden met momenten van bewust weten dat het niet goed is wat je doet) , toen bewust bekwaam (hij wilde verandering) dat zorgt ervoor dat hij niet zichzelf kan zijn maar bovenaan staat onbewust bekwaam. Dat kan dus met veel inzet! Hij heeft mij en onze kinderen familie en vrienden gevraagd hem te helpen. Hierdoor stelt hij zich kwetsbaar op en is ontvankelijk voor feedback. Ook zijn therapeut is snel beschikbaar voor een gesprek. 

Een andere zelf zijn is ook wat ik wil zijn. Niet oordelend, niet bitter, niet haatdragend moet daardoor vaak op mijn tong bijten en soms gaat dit mis. Ik vraag ook feedback en hoop dat ik ook onbewust bekwaam kan worden. Een andere zelf zijn. 

Izza schreef op 10-06-2025 om 10:11:

[..]

Precies dit. Tal van mensen die in een andere relatie of zonder relatie heel gelukkig zijn. Zonder therapie of enig inzicht. Een andere situatie of partner kan soms beter passen bij iemand. Heel naar voor de achterblijver. Maar zo kan het gewoon gaan.

In het geval van Ilya zegt ze hem niet te willen veranderen. Om vervolgens tal van punten te noemen die anders zouden moeten. Maar daar moet hij zelf achter komen. Dan wil je dus wel dat hij gaat veranderen. Je blijft wachten in de hoop dat hij dat gaat doen. Maar als hij niets doet is er verder ook geen consequentie. Als ik die man was zou ik rustig afwachten. Misschien een paar keer in therapie. En dan heb ik aan mijzelf gewerkt en kunnen we weer verder.

Je hebt helemaal gelijk hoor. Therapie is geen garantie en iemand is niet zomaar een veranderd mens. Ik ben het ook helemaal met je eens dat het om intrinsieke motivatie moet gaan. 
Ik bekijk het misschien iets romantischer: Ik wou dat ik een partner had die in mij bleef geloven als het moeilijk was. 
En tegelijkertijd vraag ik me inderdaad ook heel erg af of mijn man het zelfinzicht wel heeft. Hij is er slim genoeg voor, maar flink beschadigd.

Je zegt dat ik blijf wachten, en dat is in zekere opzicht ook wel zo. Tegelijkertijd zie ik het niet zo zwart-wit. Ik heb momenteel gewoon geen haast om knopen door te hakken, om consequenties eraan te verbinden. Het is even goed zo, er lopen genoeg andere zaken waar mijn aandacht nu naar uitgaat. 

Wèl ben ik het eerlijke gesprek met mijn man aangegaan: Op deze manier gaat het voor mij in de toekomst niet werken. Dat is enerzijds om hem het signaal te geven: Dit heb ik nodig in een relatie. Het andere signaal: Wees niet verrast als ik straks aangeef dat ik iets anders wil.
Ik durf wel te stellen dat ik egoïstisch genoeg ben om voor mezelf te kiezen als de situatie voor mij niet meer werkend is.

Izza schreef op 10-06-2025 om 10:11:

[..]

Precies dit. Tal van mensen die in een andere relatie of zonder relatie heel gelukkig zijn. Zonder therapie of enig inzicht. Een andere situatie of partner kan soms beter passen bij iemand. Heel naar voor de achterblijver. Maar zo kan het gewoon gaan.

Misschien is het ook wel aan te bevelen in de kennismakingsfase al te peilen of de ander een bereidheid aan de dag legt om alleen en samen te 'groeien'. Want je gaat als stel geheid moeilijkheden tegen komen en als die bereidheid er niet is, blijf je dus de een voor de ander inwisselen. Dat kan een keuze en een levenswijze zijn. Je kan als mens er ook voor kiezen imho om verdieping in je verbinding met elkaar te krijgen juist door die lastige zaken in jezelf en de ander door te werken. En natuurlijk is het aan een ieder om te kijken wat er bij haar past. Mijn ideaal is een diepe commitment, juist in moeilijke tijden, niet steeds inwisselen. Voor een ander kan het ' weer eens verder kijken zijn'.

Izza schreef op 10-06-2025 om 10:11:

[..]

Precies dit. Tal van mensen die in een andere relatie of zonder relatie heel gelukkig zijn. Zonder therapie of enig inzicht. Een andere situatie of partner kan soms beter passen bij iemand. Heel naar voor de achterblijver. Maar zo kan het gewoon gaan.

In het geval van Ilya zegt ze hem niet te willen veranderen. Om vervolgens tal van punten te noemen die anders zouden moeten. Maar daar moet hij zelf achter komen. Dan wil je dus wel dat hij gaat veranderen. Je blijft wachten in de hoop dat hij dat gaat doen. Maar als hij niets doet is er verder ook geen consequentie. Als ik die man was zou ik rustig afwachten. Misschien een paar keer in therapie. En dan heb ik aan mijzelf gewerkt en kunnen we weer verder.

Als een andere situatie betekent "niet meer de stress van de kleine kinderen" (om maar 1 aspect te noemen), dan vind ik dat zuur voor de achterblijver en vooral heel laf van degene die verder gaat. Die heeft inderdaad geen therapie nodig om (weer) gelukkig te worden. Want die heeft een hoop shit gedumpt bij de achterblijver. Dat is niet zozeer dat een andere situatie of partner beter past. Maar gewoon de makkelijke weg. Niet iedereen wil groeien. 

MRI schreef op 10-06-2025 om 16:27:

[..]

Misschien is het ook wel aan te bevelen in de kennismakingsfase al te peilen of de ander een bereidheid aan de dag legt om alleen en samen te 'groeien'. Want je gaat als stel geheid moeilijkheden tegen komen en als die bereidheid er niet is, blijf je dus de een voor de ander inwisselen. Dat kan een keuze en een levenswijze zijn. Je kan als mens er ook voor kiezen imho om verdieping in je verbinding met elkaar te krijgen juist door die lastige zaken in jezelf en de ander door te werken. En natuurlijk is het aan een ieder om te kijken wat er bij haar past. Mijn ideaal is een diepe commitment, juist in moeilijke tijden, niet steeds inwisselen. Voor een ander kan het ' weer eens verder kijken zijn'.

Lastige hiervan is dat je dit nooit ten volle kunt testen van tevoren. Hoe iemand reageert in een prille relatie is vaak niet representatief voor de situatie van vijf jaar later met kinderen, sterfgevallen, werk etc. Mensen veranderen daarnaast ook. Dus groene vlaggen kunnen rode vlaggen worden en vice versa.

Ik ben momenteel wat moe gestreden. Alsof er iets geknakt is. Maar de kinderen. Ja maar zij heeft het uiteindelijk gedaan. Ja maar vind je het echt zo belangrijk? Ja, denk ik. Ze moesten eens weten wat ze ons aandoen.

Draver23 schreef op 10-06-2025 om 17:34:

[..]

Lastige hiervan is dat je dit nooit ten volle kunt testen van tevoren. Hoe iemand reageert in een prille relatie is vaak niet representatief voor de situatie van vijf jaar later met kinderen, sterfgevallen, werk etc. Mensen veranderen daarnaast ook. Dus groene vlaggen kunnen rode vlaggen worden en vice versa.

Ik ben momenteel wat moe gestreden. Alsof er iets geknakt is. Maar de kinderen. Ja maar zij heeft het uiteindelijk gedaan. Ja maar vind je het echt zo belangrijk? Ja, denk ik. Ze moesten eens weten wat ze ons aandoen.

Ik zag de post eigenlijk als een cynische reactie op doe van Izza. Want natuurlijk werkt het niet zo door die afspraken te maken. We maakten ook de afspraak elkaar trouw te zijn. Mijn man wist hoe het voelde om bedrogen te worden en deed het toch zelf ook.

Het belangrijkste is de liefde onderhouden, niet als vanzelfsprekend ervaren maar investeren. Vallen maar ook weer opstaan hoort bik dit leven. Vergeven en genezen is een proces. Dat gaat ook met ups en downs.

Ze wisten idd niet wat ze ons aandeden.