Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
Anna Cara schreef op 04-08-2025 om 08:04:
Hey Peet, ja dat mag je vragen. Overigens herken ik wat je beschrijft over wat er moeilijk is bij verdergaan met je partner na vreemdgaan. Daarnaast zijn bepaalde triggers ook best pittig om mee te dealen.
Een relatie is een keuze. Dat heb ik heel helder sinds het gebeuren. Ik koos voor onderzoeken of verdergaan zou kunnen.
De gedachtes over hoe het zou zijn als gescheiden vrouw komen sinds het gebeuren af en toe op. Maar kunnen ook rustige onderzoekende gedachtes zijn zo van waar zou ik dan wonen en zal ik dan bepaalde bevriende stellen nog wel zien. Zou ik mij alleen voelen? Maar soms ook dwingendere gedachtes. Dat ik denk datdan alles geweldig(er) zou zijn in mijn leven. Met gedachte het gras is vast groener. Bijvoorbeeld als er onenigheid is of een stevige trigger langskomt. Dit kan ook de Truus zijn die nog steeds dichtbij woont. Zij bood zich nog járen erna aan. Ongegeneerd. Ook soms wishfull thinking gedachtes wat als het nooit was gebeurd? Natuurlijk ook soms uit angst. Ik heb het jaren niet gemerkt. Zou hij weer? Waarom? En grappig genoeg ook als ik mijn zin wil krijgen. Laatst over de inrichting van de huiskamer. We waren het oneens en ik betrapte mijzelf op gedachte dat ik 'dit gezeik' niet had gehad als we uit elkaar waren gegaan haha. Kon ik lekker alles zelf bepalen.
Ik vind het verdergaan na vreemdgaan niet altijd simpel. Rationeel en emotioneel. Wat valt jou overigens het meeste tegen nu je alleen verder bent gegaan? En wat is het fijnste?
Xxx
Het fijnste:
Dat ik mijn huis kan inrichten..zoals ik het wil. Heerlijk vind ik dat. Weet dat we 4 jaar geleden uit elkaar waren en ik de kringloop binnen liep en ik daar een ontzettende leuke kast zag staan. En toen dacht ik..die kan ik gewoon kopen. Ex vond dat toen we weer samen woonden een vreselijke kast. Staat nu nog bij hem want ik had geen ruimte. Maar inmiddels een huis toegewezen en dan gaat ie gewoon weer mee.
Verder de vrijheid die ik ervaar. Ik voelde me vaak gevangen in het huwelijk.
Ik heb meer tijd voor mezelf en voel me met de dag sterker. Mentaal en lichamelijk. Wandel dagelijks 5 en inmiddels al 6 kilometer. Pijnvrij.
Het huishouden kunnen doen in de avond. Eigenlijk mij eigen tijd indelen.
Mijn persoonlijke / spirituele groei. Hier kan ik erg van genieten. Ok voel inmiddels veel meer vrijheid in gedachten en in mijn manier van leven.
Geen last meer van triggers. Ik voel ze niet meer. Ik hoef er niets meer mee.
De minder fijne dingen
Ondanks mijn lijst wat ik fijn vind heb ik het ook heel zwaar gehad. In het begin het gevoel dat ik geamputeerd was van mijn ex. Ook omdat die verbinding zo sterk was de 4 jaar ervoor. We waren een twee eenheid in onze bubbel. Toen ik de sleutel kreeg van mijn huis. Al die goed bedoelde adviezen. Iedereen wilde helpen. Maar ik was overprikkeld. Kon niemand om me heen verdragen alleen ex. Oudejaars avond was echt een dieptepunt. Zag deze niet aankomen en dacht echt. Als ik er niet meer zou zijn zou ik het allemaal prima vinden. Alleen ex kon mij hieruit halen. Hierna heb ik nog 1 keer zo'n moment gehad. Dat waren echt wel heftige momenten.
De pijn ik voelde..inmense pijn dat ik dacht dat mijn kinderen nooit meer zouden komen. Ik zou tenslotte naar een flatje gaan. Maar die pijn..pffff die was heftig. Gelukkig bleek dit in de praktijk anders en voelen ze zich hier helemaal thuis.
Dat ik in de supermarkt liep en mijn tranen opeens begonnen te stromen..en deze niet meer wilde stoppen.
En dan de zomer en alle activiteiten die je dan hoort vanaf je balkon. En je je dan heel erg alleen kunt voelen. De feestdagen zoals koningsdag etc etc. En tuurlijk heb ik vriendinnen en kan ik bij veel mensen terrecht maar soms kon ik me zo alleen voelen.
En..soms de gedachte. Zou ik alleen oud worden. Ik weet het is nog maar kort geleden en zou nu ook nog geen vaste relatie willen maar soms overvalt dit gevoel me.
Het was zeker niet makkelijk om te scheiden. Maar blijven was voor mij geen optie meer. Ik heb er zeker geen spijt van dat ik deze stap gezet heb.
Overigens dat wij die 4 jaar aan ons huwelijk werkte na het vreemdgaan had ik hetzelfde als wat jij benoemt. Het wikken en wegen wat te doen. Rationeel versus emotioneel.
LifeEvent! schreef op 04-08-2025 om 18:37:
https://www.telegraaf.nl/buitenland/man-50-veroordeeld-voor-huwelijk-met-drie-vrouwen-tegelijkertijd-partners-wisten-van-niets/81633091.html
Polygamie. Man moet onderzocht worden als onderdeel van een straf of hij geestelijk gezond is🤣
En het zou wel volkomen normaal gedrag zijn als de vrouwen het van elkaar wisten volgens bepaalde mensen hier ? Vreemde redenering 🤔
Als jouw niveau dat van de Telegraaf is begrijp ik dat je het niet kunt begrijpen.
Dat jullie relatie niet goed was en er een affaire is geweest staat los van stellen die in gezamenlijkheid zaken besluiten.
En als toevoeging. Wat betreft dat huis. Dit ging niet zonder slag of stoot. Ik heb er echt voor gevochten als het ware. Echt mijn best voor gedaan. De oude ik zou gedacht hebben. Nou daar heb ik geen zin in maar de nieuwe ik dacht. Ik ga er alles aan doen.
En toen ik de mail kreeg dat ik het huis had. Best onzeker. Moest de huur hier opzeggen. Mijn veilige plek na de scheiding. Maar ook het gevoel. Straks gaat er weer van alles mis want dat ben je zo gewend van de laatste jaren.
En gewoon een beslissing die ik helemaal alleen gemaakt hebt. Draagt ook weer bij aan mijn zelfstandigheid en dat ik me weer zekerder voel.
Izza schreef op 04-08-2025 om 21:29:
[..]
Als jouw niveau dat van de Telegraaf is begrijp ik dat je het niet kunt begrijpen.
Dat jullie relatie niet goed was en er een affaire is geweest staat los van stellen die in gezamenlijkheid zaken besluiten.
Niveau van een Telegraaf?
Ik vraag mij af wat je doel is om elke keer te herhalen dat onze relatie niet goed was. Ben jij een therapeut? Oh nee jouw motto is, "een affaire komt door een slechte relatie".
Alle uitleg, podcast en verhalen hier ten spijt, blijf je dit volhouden. Bedenk mij nu dat dit jouw verhaal blijkbaar is geweest!!! Daarom is je man een affaire begonnen, jullie relatie was slecht. En daarom is het bij iedereen nu hetzelfde.
MRI schreef op 04-08-2025 om 20:00:
[..]
Wil je het wel begrijpen? Als een dame ervan zou weten heeft zij een keuze. Dan kan ze zeggen 'je doet maar, ik ben weg'. Dat is de kracht van eerlijkheid: je geeft de ander de mogelijkheid van een keuze. Als iemand met een open relatie niet eerlijk is, is het gewoon vreemdgaan. En kenmerkend (en de grootste kwetsing) voor vreemdgaan is de leugenachtigheid. Dat is het verraad.
En btw: wat rot dat je man zich zo slecht voelt over wat hij deed. Dat is niet goed voor het vrij blijven van verslavingsgevoelig gedrag. Je schuldig voelen is zelfvernietigend en wordt vaak weer gedempt met verslavingsgedrag. Spijt hebben en accountable zijn is natuurlijk een ander verhaal, dan vergeef je jezelf dat je menselijk falen hebt, maar je gaat je niet heel slecht voelen over wie jij bent of was. Dat schijnt veel helender te werken. Volgens mij werkt van Zessen daar ook mee.
Klopt. Onze therapeut benoemt het ook. En 2 vrienden van hem zijn er alert op. Dat hij daar niet in moet blijven hangen want daardoor gevaar loopt zich te gaan verdoven om dat slechte gevoel niet te voelen. Eigenlijk wat tijdens de affaire steeds gebeurde. Schuldgevoel en dan toch weer naar truus om zichzelf weer even beter te voelen om zichzelf weer slechter te voelen. De zgn cirkel van verslaving Zichzelf vergeven hoort er ook bij zeker omdat hij wel gelooft dat God hem vergeven heeft. Dat is rationeel zegt hij. Gevoelsmatig is het soms anders, is hij bang voor de consequenties. Net als bij koning David bv in de Bijbel die zijn kind verloor na overspel.
Verschil is nu wel dat ik er alert op ben en mijzelf geen rad meer voor ogen draai. Hij is nu van het roken af en aandacht van vrouwen nodig hebben (verslaving) en probeert door de week niet meer te drinken.
Als aanvulling :hij denkt zelf dat zijn gevoel van dankbaarheid voor de kans die hij heeft gekregen het in evenwicht houdt.
Vind het wel een mooi punt dat hier geraakt wordt. In ons proces ook cruciaal. En voor LifeEvent: ik kijk hier ook als christen naar.
Het vreemdgaan en bedriegen is verschrikkelijk. Helemaal de verhalen hier van een jarenlang dubbelleven zijn hartverscheurend. De schade die voortvloeien uit keuzes die iemand (niet) heeft gemaakt zijn er. De impact die het heeft op jouw leven is zo goed te begrijpen. Daarom moet er een fase zijn van schuldbesef, erkenning. Dat is een fase die onevenwichtig is: de een heeft het gedaan, de ander draagt de pijn van het bedrog.
Dat moet ook weer in evenwicht komen. @LifeEvent: soms kan mij het gevoel bekruipen dat bij jullie die ongelijkheid blijft. Als dat zo is, dan is het risico dat zowel jouw als zijn proces ergens stokt.
Mijn vrouw kan nog wel eens voelen dat ze dankbaar is dat ik bij haar ben gebleven. Maar dat is omgekeerd ook: ik had haar ook kwijt kunnen raken, op mijn beurt ben ik ook dankbaar. Het heeft me heel erg goed gedaan te zien dat ze kapot was van wat ze had gedaan. Maar dat moest ook weer stoppen. Zij deed wat ze kon en moest doen. Het klinkt alsof dat ook voor jouw man geldt. Dan moet er ook een punt komen dat hij weer vanuit vrijheid in plaats van schuld gaan leven. Die ruimte moet hij krijgen en die ruimte moet hij nemen.
Wat natuurlijk niet betekent dat de pijn daarmee weg is. Voor mij is dat op het punt: mijn vrouw hoeft geen spijt meer te betuigen, dat is geweest. Ik wil ook niet meer dat ze zich rot voelt over wat er is gebeurd. Ik vind het wel fijn als ze zich realiseert dat ik er nog geregeld last van heb en ze mij ervoor bedankt dat ik dat draag.
Niet eenvoudig en niet maakbaar…
Henkie: "Het heeft me heel erg goed gedaan te zien dat ze kapot was van wat ze had gedaan. Maar dat moest ook weer stoppen. Zij deed wat ze kon en moest doen. Het klinkt alsof dat ook voor jouw man geldt. Dan moet er ook een punt komen dat hij weer vanuit vrijheid in plaats van schuld gaan leven. Die ruimte moet hij krijgen en die ruimte moet hij nemen.
Wat natuurlijk niet betekent dat de pijn daarmee weg is." Ja in die zin bedoelde ik het ook: als de vreemdganger blijft hangen in een schuldgevoel, is er, met name bij vreemdgaan door verslaving, nog best wat te winnen. Ik denk dat schuldgevoel, dat verterende gevoel van 'ik ben een slecht mens om mijn daden' komt van een zelfde egoconstruct, je kan het gebrokenheid noemen, als de verslaving. Want dat gevoel is zo onverdraaglijk op den duur, dat moet weer verdoofd worden. Bij jouw vrouw Henkie was er niet sprake van verslaving dus zal het weer anders werken maar ik ben het met je eens: zaken moeten weer in balans komen na vreemdgaan. En dat is een hele grote uitdaging waarbij ook de bedrogene te rade mag gaan bij haar zelf want zij heeft nu een soort machtspositie gekregen: jij hebt mij lelijke dingen aangedaan maar uit de goedheid van mijn hart vergeef ik je. oh maar ik voel toch nog veel pijn en dat komt door jou.' En daar voelt de ander zich dan weer schuldig over en zo blijf je als paar in een bepaalde dynamiek hangen.
Ik denk inderdaad dat jouw man blijft hangen in het gevoel van schaamte. Ook uit hoe je het beschrijft hij schaamt zich rot, diepe afkeer, stond blijkbaar op een voetstuk etc. Zelfs de kinderen worden betrokken en zijn op de hoogte. Hij heeft volledig gefaald als man en Christen in zijn ogen waarschijnlijk. En dat jij hem ook niet meer voor vol aanziet. De relatie was natuurlijk al niet goed. Maar hierdoor komt die nog steeds niet in balans omdat er een grote mate van ongelijkheid is. Als je continu hiermee bezig bent. En dankbaarheid moet tonen aan de vergever die een kans geeft. Hoe kan zo'n persoon dan nog iets verkeerd doen. Alles valt in het niets bij dat wat jij een ander hebt aangedaan. Het continu blijven oprakelen van alles helpt daarin ook niet. Net als voortdurende haat naar de vrouw in kwestie. Zolang je het niet kunt afsluiten blijf je in die cirkel hangen zoals anderen ook aangeven.
Izza schreef op 05-08-2025 om 11:21:
Ik denk inderdaad dat jouw man blijft hangen in het gevoel van schaamte. Ook uit hoe je het beschrijft hij schaamt zich rot, diepe afkeer, stond blijkbaar op een voetstuk etc. Zelfs de kinderen worden betrokken en zijn op de hoogte. Hij heeft volledig gefaald als man en Christen in zijn ogen waarschijnlijk. En dat jij hem ook niet meer voor vol aanziet. De relatie was natuurlijk al niet goed. Maar hierdoor komt die nog steeds niet in balans omdat er een grote mate van ongelijkheid is. Als je continu hiermee bezig bent. En dankbaarheid moet tonen aan de vergever die een kans geeft. Hoe kan zo'n persoon dan nog iets verkeerd doen. Alles valt in het niets bij dat wat jij een ander hebt aangedaan. Het continu blijven oprakelen van alles helpt daarin ook niet. Net als voortdurende haat naar de vrouw in kwestie. Zolang je het niet kunt afsluiten blijf je in die cirkel hangen zoals anderen ook aangeven.
Maar hoe raak je uit die cirkel?
Ik lees hier al een hele tijd mee, ik ben zelf bedrogen door mijn man na een relatie van 20 jaar. We zijn nu een dik jaar verder en momenteel zit ik echt in een slechte periode. Ik blijf bij hem, ik hou van hem, we hebben therapie, maar ik kan hem precies niet helemaal vergeven. En geloven dat het allemaal niets met mij te maken had. Ik wil ergens dat hij zich schuldig blijft voelen en ik denk dat het door alles wat jij hierboven aanhaalt nog gaat stuklopen.
EricaS84 schreef op 07-08-2025 om 19:10:
[..]
Maar hoe raak je uit die cirkel?
Ik lees hier al een hele tijd mee, ik ben zelf bedrogen door mijn man na een relatie van 20 jaar. We zijn nu een dik jaar verder en momenteel zit ik echt in een slechte periode. Ik blijf bij hem, ik hou van hem, we hebben therapie, maar ik kan hem precies niet helemaal vergeven. En geloven dat het allemaal niets met mij te maken had. Ik wil ergens dat hij zich schuldig blijft voelen en ik denk dat het door alles wat jij hierboven aanhaalt nog gaat stuklopen.
Hier ook een meelezer. Je verhaal is heel herkenbaar. Hier is het 10 maanden geleden, maar na een redelijke periode, nu ook weer een slechtere periode. Ik blijf er soms heel erg in hangen, dan is het zo pijnlijk. Bij ons was het eenmalig en als ik dan hier verhalen lees over jarenlange affiares, vind ik dat ik me niet zo aan moet stellen, maar ik voel me zo verraden. We doen alles wat mogelijk is om er samen uit te komen, maar soms vraag ik me af of het genoeg zal zijn. De tijd zal het leren.
Beste Erica en Lola, welkom! Triest dat jullie dit mee moeten maken in je leven. Velen hier herkennen dat je niet door eigen keuze in een rollercoaster terecht komt en alles, maar dan ook alles op z’n kop staat. Van harte welkom om mee te doen, te delen, te vragen. En natuurlijk veel sterkte op jullie weg. Zoals je dan weet zijn hier verhalen van mensen die elkaar definitief kwijt raken en mensen die in een sterkere relatie zijn gekomen.
Ik luisterde een podcast waar iemand vertelde over opgroeien zonder vader. De systeemtherapeut gaf terug: jij hebt geen verhaal omdat hij er niet was. En als je zelf geen verhaal hebt, dan wordt het verhaal van anderen jouw verhaal.
Dit is was ik van voelen rondom het overspel: ik heb geen verhaal. Het is traumatisch, maar ik was er niet bij. Ik moet iets verwerken, maar ik weet niet wat. Zou dat de reden zijn dat velen van ons zo worden aangevochten door beelden en zelfgecreëerde films? Dat we zo proberen een verhaal te vormen dat we kunnen verwerken?
Vreemdgaan of het nou kort of lang was, brengt bij uitkomen gedoe mee. Het is een impactvolle ervaring. Ik zie het terugkijkend echt als traumarische ervaring. En daaroverheen komen kost tijd. Het niet nakomen van afspraken voelt als verraad en het vertrouwen is geknakt. Ik merkte zelf dat pas maanden later het eigenlijk ging landen. Rationeel en gevoel konden botsen. Feit is wel dat je gedachtes vaak naar de lelijke kant gaat. Je ego moppert. En alles wat je aandacht geeft groeit. Dus ... cirkel gaat rond en rond.
Ik heb ervaren dat je niet alles hoeft te vergeven om te groeien qua relatie (let op dat is iets anders dan goedkeuren!). En dat het helpt als je vooral je eigen leven gaat leven en opbouwen. Steek energie in afspreken met vriendinnen, sport, kapper en waar je verder blij van wordt. Richt niet al je aandacht op man (en evt kinderen). Zoek afleiding als je in dip gedachtes zakt. En neem het dag voor dag. Ik merkte dat tijd echt verzachtend werkt. Dat leuke en lieve nieuwe ervaringen met mijn man goed doen. En zo een bléh moment mag er echt ook zijn. Omarm gewoon dat dat mag. Het is niet leuk maar okay. En sta vooral dan stil bij wat je wel hebt. De mooie dingen. Dat is helpend.
EricaS84 schreef op 07-08-2025 om 19:10:
[..]
Maar hoe raak je uit die cirkel?
Ik lees hier al een hele tijd mee, ik ben zelf bedrogen door mijn man na een relatie van 20 jaar. We zijn nu een dik jaar verder en momenteel zit ik echt in een slechte periode. Ik blijf bij hem, ik hou van hem, we hebben therapie, maar ik kan hem precies niet helemaal vergeven. En geloven dat het allemaal niets met mij te maken had. Ik wil ergens dat hij zich schuldig blijft voelen en ik denk dat het door alles wat jij hierboven aanhaalt nog gaat stuklopen.
Precies dat stukje is het aller lastigste. Om echt verder te kunnen moet jijzelf die cirkel verbreken. Dus accepteren dat je nooit alles zult weten. Accepteren dat er dingen in hem maar ook soms in de relatie niet goed zaten (dat is wat anders dan schuld hebben aan). En accepteren dat je geen enkele zekerheid hebt dat er nooit meer iets zal voorvallen. En het echt achter je kunnen laten. Hij kan zijn aandeel doen (contact verbreken, therapie serieus nemen, investeren in jullie relatie). Maar jij moet hem kunnen vergeven. Het echt achter je laten en verder gaan. Geen boosheid meer naar de derde. Niet continu triggers en er met hem over gaan beginnen. En de ander moet weer een gelijkwaardige partner worden die fouten mag maken. In heel veel gevallen lukt dat niet omdat basisvertrouwen weg is. En door de affaire het respect voor die ander weg is. Mijn therapeut vertelde dat je moet kunnen toelaten dat iemand die jou vreselijk veel pijn heeft gedaan. Jou vervolgens komt troosten. Terwijl dat eigenlijk geen natuurlijke reactie is. Want jouw instinct nu gewaarschuwd is "opletten deze persoon kan ons pijn doen".
Ik heb er absoluut tijd en moeite ingestoken. Maar om diverse redenen was het beter te stoppen. Pas toen merkte ik dat de triggers verdwenen. Niet dagelijks geconfronteerd worden met de bron van alle ellende hielp waarschijnlijk al. Ik ben er nu zelden meer mee bezig. En we gaan heel goed met elkaar om. In de relatie daarna speelde het eigenlijk geen rol meer. Daarin heb ik zelfs een periode een open relatie gehad wat haaks lijkt te staan op een eerdere affaire.
Het belangrijkste voor mij was wel dat ik nu alle tijd in mijn eigen leven en dat van de kinderen kan stoppen. Als je samenblijft moet je veel tijd en energie stoppen in jouw eigen verwerking (dus deze slechte periodes die heel normaal zijn), in het proces van je partner (die natuurlijk zijn eigen problemen heeft) en in jullie gezamenlijke relatie. Dat kost bergen aan energie.
Het is misschien wel de lastigste vraag: hoe laat ik het los? Met het verlangen en weten dat je bepaalde dingen moet accepteren blijkt het nog steeds niet weg. Ik denk (deels eigen ervaring):
- wees lief voor jezelf en verzet je niet tegen je gevoelens en gedachten. Het is er. Dat is geen keuze. Ons zenuwstelsel kan het niet loslaten. Het is een trauma. Lief zijn is: tegen jezelf zeggen dat alles er mag zijn, dat je niets verkeerd door door wat dan ook te voelen of denken, dingen te doen waar je je goed me bij voelt (wat Anna Cara schrijft). Als je proces vordert worden gevoelens minder in frequentie en qua zwaarte. Met gevoelsmatig 2 stappen vooruit en dan weer 1 stap terug.
- gevoelens worden pas minder als ze gevoeld worden. Steeds weer. Dat moet jij toestaan, maar misschien wel belangrijker is dat ook de vreemdgaande partner daar ruimte voor heeft. Het is er, uit het en vooral: laat je troosten en troost jezelf. In de troost zit het herstel.
- ontdek en leer. Via podcasts (ik heb eens een opsomming gegeven), via boeken en misschien ook via professionele hulp. In dingen beter begrijpen, in persoonlijke groei zit ook een stuk herstel. Mijn ervaring is dat met goede professionele hulp ik een spade dieper ben gekomen, vooral emotioneel. En EMDR schijnt iets te kunnen doen mbt de beelden en het trauma.
- de partner speelt een cruciale rol. Neemt deze voldoende verantwoordelijkheid? Doet hij/zij wat nodig is voor herstel? Kun je na verloop van tijd samen onderzoeken wat er in de relatie zat en moet gebeuren? Als de partner dit niet doet blijft je als bedrogen partner het werk doen en zweven. Het is oneerlijk en daar word je doodongelukkig van. Houden van is superbelangrijk, maar niet voldoende. Hoe gezond is de dynamiek in de relatie en in jullie zelf? Een relatie kan niet hetzelfde blijven, kan niet terug. De keuze is: samen groeien of stoppen.
- voor mij is nooit de vraag geweest of ik van mijn vrouw hield. Doorslaggevend was de vraag: kan ik leven met de pijn die er is en die misschien wel blijft? En dat is ergens ook een afweging: wat is het je waard? Ik geloof dat doorgaan betekent dat je nog regelmatig geconfronteerd wordt. Door dingen die gezegd worden, dingen die gebeuren, locaties waar je komt. Ik ben 3 jaar verder. Het wordt minder vaak en minder zwaar. Meestal merk ik de gedachte of het beeld op en dan gaat het weer. Soms ben ik een dag of meer was somber. En dan is het weer opnieuw: mag het er dan zijn? En wat heb ik dan nodig? Ik kan er mee leven, omdat zonder het vreemdgaan dit soort dagen er ook zijn. Maar eerlijk ik wel dat ik me op dit punt nog geregeld eenzaam voel. O.a. het forum is voor mij daarom een betekenisvol plekje.
Sterkte!
