Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
Als je idd verliefd bent en dan zoals ik het beschrijf, dan is de waarom minder ingewikkeld. Excuus als dat niet duidelijk was.
Ik bedoelde als er een emotionele affaire al dan niet met seks is geweest. Dat kan lijken op verliefdheid maar is het niet. Dan is de waarom heel belangrijk.
Buiten in alle gevallen er ego keuzes zijn geweest en daar verantwoordelijkheid voor wordt genomen en te willen veranderen
Slik. Binnen 3 dagen "vieren" we het eenjarig uitkomen van mijn man zijn bedrog.
De tranen zitten echt hoog vandaag en ik wil hem eigenlijk liefst gewoon niet zien op dit moment.
Terwijl het in feite allemaal wel goed ging tussen ons.
Ik schrik ervan dat ik alles opnieuw herbeleef nu.
Winnie86 schreef op 27-08-2025 om 17:28:
Slik. Binnen 3 dagen "vieren" we het eenjarig uitkomen van mijn man zijn bedrog.
De tranen zitten echt hoog vandaag en ik wil hem eigenlijk liefst gewoon niet zien op dit moment.
Terwijl het in feite allemaal wel goed ging tussen ons.
Ik schrik ervan dat ik alles opnieuw herbeleef nu.
Heel herkenbaar!!
Mijn man had gevraagd wat ik wilde op en rond die data. Ik wist het niet. Voelde mij ellendig door herbeleving, ook van die dagen ervoor. Ik wist alles nog precies. Zij was ook nog een hele dag bij mij geweest en ik had haar een wellnessdag cadeau gedaan omdat ze niet lekker in haar vel zat, dus had mij uitgesloofd en geprobeerd haar te helpen. Steeds als ik mij wilde terug trekken van haar (vanwege irritatie en onderbuikgevoelens) zorgde ze ervoor dat ik medelijden kreeg🤮🤢
Het gaf tussen ons spanning die dagen ervoor door mijn boosheid en omdat hij dingen niet meer wist die de dagen ervoor gebeurd waren en paniek voelde dat ik het herstel toch niet zou willen
Hij vroeg toen of hij mij op mocht halen (woonden niet bij elkaar) en dat we dan naar het strand zouden gaan met picknick (onze favoriete plek). Als ik het niet wilde ook al was het kort van tevoren dan snapte hij het.
Onderweg in de auto had hij een Playlist van de liedjes die we elkaar hadden gestuurd en van onze 30 jaar samen.
Het was een dag met een lach en een traan en kijk er goed op terug. Het was tenslotte een veel mooiere dag dan het jaar ervoor.
Is jouw man empatisch en zorgzaam?
Winnie86 schreef op 27-08-2025 om 17:28:
Slik. Binnen 3 dagen "vieren" we het eenjarig uitkomen van mijn man zijn bedrog.
De tranen zitten echt hoog vandaag en ik wil hem eigenlijk liefst gewoon niet zien op dit moment.
Terwijl het in feite allemaal wel goed ging tussen ons.
Ik schrik ervan dat ik alles opnieuw herbeleef nu.
Is helaas heel normaal. De details worden met de tijd steeds minder belangrijk maar het vertrouwen is voor altijd beschadigd. Dat gaat ook nooit meer weg. Het heeft veel tijd (jaren) nodig om het te verzachten. Hij is er niet meer mee bezig. De vraag is lukt het jou de komende jaren om door te gaan met deze trigger?
Winnie86 schreef op 27-08-2025 om 17:28:
Slik. Binnen 3 dagen "vieren" we het eenjarig uitkomen van mijn man zijn bedrog.
De tranen zitten echt hoog vandaag en ik wil hem eigenlijk liefst gewoon niet zien op dit moment.
Terwijl het in feite allemaal wel goed ging tussen ons.
Ik schrik ervan dat ik alles opnieuw herbeleef nu.
Schrik er niet van. Legio vrouwen gingen je voor. Ook ik. Zelfs dit jaar had ik het in een bepaalde week. Eén jaar is niks. Maar je zal merken dat tijd je goed zal doen. De tweede en zeker de derde keer/jaar is de scherpte er af. Het blijft vast een litteken. Maar de wond geneest steeds verder. Je gaat door een rouwproces en dat gaat in golven. Laat de zee komen en gaan.
Xxx
Winnie86 schreef op 27-08-2025 om 17:28:
Slik. Binnen 3 dagen "vieren" we het eenjarig uitkomen van mijn man zijn bedrog.
De tranen zitten echt hoog vandaag en ik wil hem eigenlijk liefst gewoon niet zien op dit moment.
Terwijl het in feite allemaal wel goed ging tussen ons.
Ik schrik ervan dat ik alles opnieuw herbeleef nu.
Wat ook meespeelt is dat voor je man die dag/periode waarschijnlijk niet heel bijzonder was. Terwijl voor jou op dat moment je wereld instortte. Ik weet ook nog heel precies wanneer en hoe het bij ons ‘ontplofte’. Dat heeft er heel diep ingehakt. Voor hem niet. Hij zat al maanden op een andere golflengte, was al maanden aan het worstelen met zichzelf. Iets andere situatie hier, bij ons begon het met dat hij al jaren (zei hij) twijfelde aan de relatie terwijl ik van niks wist. Net nog een maand op vakantie geweest naar de roots van onze vaders, was een prachtige reis waarin we juist voor mijn gevoel heel close waren, een hecht gezin, veel intimiteit. Dus echt out of the blue. In de jaren daarna zijn er veel nare dingen gebeurd, voor mij zijn die data/periodes nog steeds wat beladen. Voor hem zijn ze dat nooit echt geweest. Ik heb wel de verwachting gehad dat hij op dat soort dagen wel het gesprek zou openen over wat er gebeurd was, om er dan vervolgens achter te komen dat hij daar helemaal niet mee bezig was, geen data meer wist. Dus als ik het erover wil hebben moet ik er zelf over beginnen. Die behoefte heb ik steeds minder. Het is hier ook al een paar jaar geleden.
Het wordt wordt beter, het slijt, echt! Maar geef ruimte aan die gevoelens. Bespreek het met je man. Vraag of hij je kan en wil troosten. Vraag nog eens uitleg, excuses of wat jij maar nodig hebt. JIJ bepaalt wat jij van hem nodig hebt, maar je moet het wel laten weten, hij kan dat niet ruiken…
Sterkte!
Pennestreek schreef op 27-08-2025 om 22:16:
[..]
Wat ook meespeelt is dat voor je man die dag/periode waarschijnlijk niet heel bijzonder was. Terwijl voor jou op dat moment je wereld instortte. Ik weet ook nog heel precies wanneer en hoe het bij ons ‘ontplofte’. Dat heeft er heel diep ingehakt. Voor hem niet. Hij zat al maanden op een andere golflengte, was al maanden aan het worstelen met zichzelf. Iets andere situatie hier, bij ons begon het met dat hij al jaren (zei hij) twijfelde aan de relatie terwijl ik van niks wist. Net nog een maand op vakantie geweest naar de roots van onze vaders, was een prachtige reis waarin we juist voor mijn gevoel heel close waren, een hecht gezin, veel intimiteit. Dus echt out of the blue. In de jaren daarna zijn er veel nare dingen gebeurd, voor mij zijn die data/periodes nog steeds wat beladen. Voor hem zijn ze dat nooit echt geweest. Ik heb wel de verwachting gehad dat hij op dat soort dagen wel het gesprek zou openen over wat er gebeurd was, om er dan vervolgens achter te komen dat hij daar helemaal niet mee bezig was, geen data meer wist. Dus als ik het erover wil hebben moet ik er zelf over beginnen. Die behoefte heb ik steeds minder. Het is hier ook al een paar jaar geleden.
Het wordt wordt beter, het slijt, echt! Maar geef ruimte aan die gevoelens. Bespreek het met je man. Vraag of hij je kan en wil troosten. Vraag nog eens uitleg, excuses of wat jij maar nodig hebt. JIJ bepaalt wat jij van hem nodig hebt, maar je moet het wel laten weten, hij kan dat niet ruiken…
Sterkte!
Mijn man weet van die dag nog wel de datum. Voor hem stortte ook zijn wereld in zij het op een andere manier dan voor mij en onze kinderen. Maar die dagen ervoor zeggen hem niets. Ook al was hij 3 dagen ervoor nog in haar bed geweest. Mannen zijn zowieso minder met data bezig.
Hij is heel alert op hoe ik mij voel. Nu er weer een nieuwe trigger is helemaal! (ze is vlak achter ons komen wonen) Ik hoef er dus niet over te beginnen, hij vindt het enorm rot voor mij. Wel lukt het om er af en toe geintjes met elkaar over maken dat maakt het wat luchtiger. Maar wat je zegt het loopt idd niet altijd synchroon. Hij heeft ook momenten dat het zich weer aan hem opdringt door triggers (anders dan die van mij) dat hij zo'n slechte man was in die periode. Het lukt inmiddels dat ik hem dan kan troosten.
Het slijt idd. Het tweede jaar was een stuk minder pijnlijk. Zeker door weer mooie herinneringen te maken met elkaar en ons gezin en de liefde voor elkaar. Voel mij op handen gedragen. Maar dat voelde (grotendeels) ook zo tijdens de jaren zijn bedrog. Dat maakt het soms zo verwarrend.
Erover praten helpt.
LifeEvent! schreef op 27-08-2025 om 17:53:
[..]
Heel herkenbaar!!
Mijn man had gevraagd wat ik wilde op en rond die data. Ik wist het niet. Voelde mij ellendig door herbeleving, ook van die dagen ervoor. Ik wist alles nog precies. Zij was ook nog een hele dag bij mij geweest en ik had haar een wellnessdag cadeau gedaan omdat ze niet lekker in haar vel zat, dus had mij uitgesloofd en geprobeerd haar te helpen. Steeds als ik mij wilde terug trekken van haar (vanwege irritatie en onderbuikgevoelens) zorgde ze ervoor dat ik medelijden kreeg🤮🤢
Het gaf tussen ons spanning die dagen ervoor door mijn boosheid en omdat hij dingen niet meer wist die de dagen ervoor gebeurd waren en paniek voelde dat ik het herstel toch niet zou willen
Hij vroeg toen of hij mij op mocht halen (woonden niet bij elkaar) en dat we dan naar het strand zouden gaan met picknick (onze favoriete plek). Als ik het niet wilde ook al was het kort van tevoren dan snapte hij het.
Onderweg in de auto had hij een Playlist van de liedjes die we elkaar hadden gestuurd en van onze 30 jaar samen.
Het was een dag met een lach en een traan en kijk er goed op terug. Het was tenslotte een veel mooiere dag dan het jaar ervoor.
Is jouw man empatisch en zorgzaam?
Hij doet heel erg zijn best empatisch en zorgzaam te zijn, maar dit is nog altijd een leerproces voor hem. Soms voel ik dus wel een gemis hierin.
Ik weet eigenlijk wat ik nodig heb. Tijd voor ons, om nieuwe herinneringen te maken. Zoals jij deed.
We waren daar goed mee begonnen, in oktober, december en april een weekendje weg, de eerste keren na 10 jaar want met de kindjes ging dat niet. Af en toe 2-3 u in bed doorbrengen, nieuwe dingen ontdekken, seksueel getinte gezelschapspellen spelen. Eens alleen naar de film, uit eten of welness.
Maar na april is dat stilgevallen. We zijn nog 1x naar de welness geweest en eens alleen naar de ikea 🙄 alle andere tijd was weer gedeeld met de kinderen. We hebben gewoon zo weinig opvangmogelijkheden 
Renate46 schreef op 27-08-2025 om 19:44:
[..]
Is helaas heel normaal. De details worden met de tijd steeds minder belangrijk maar het vertrouwen is voor altijd beschadigd. Dat gaat ook nooit meer weg. Het heeft veel tijd (jaren) nodig om het te verzachten. Hij is er niet meer mee bezig. De vraag is lukt het jou de komende jaren om door te gaan met deze trigger?
Meestal is het wel ok met het vertrouwen. Maar nu ineens slaat die angst me weer om het hart. Ik hoop dat dat terug overgaat.
Anna Cara schreef op 27-08-2025 om 21:01:
[..]
Schrik er niet van. Legio vrouwen gingen je voor. Ook ik. Zelfs dit jaar had ik het in een bepaalde week. Eén jaar is niks. Maar je zal merken dat tijd je goed zal doen. De tweede en zeker de derde keer/jaar is de scherpte er af. Het blijft vast een litteken. Maar de wond geneest steeds verder. Je gaat door een rouwproces en dat gaat in golven. Laat de zee komen en gaan.
Xxx
Dankjewel , het geeft hoop. Ik denk dat mijn grootste angst is, dat het voorgoed zo pijnlijk zal blijven.
Waarom is dat jouw grootste angst?
Voor iedereen is dit anders. Elk verhaal is ook anders. Ik zal het nooit kunnen vergeten. En bepaalde keuzes van mijn man zijn onvergeeflijk gebleken. Het is een traumatische ervaring/tijd geweest wat mijn hoofd en hart heeft geraakt. Dat maakt dat bepaalde triggers nog steeds emotie geven. Of dat altijd zo zal zijn? Geen idee. Is dat vervelend: ja. Heb ik spijt verder te zijn gegaan na zijn ontrouw? Nee.
Mijn ervaring is wel dat ik het eerste jaar eigenlijk niet mijzelf meer was. Veel heeft schade ondergaan: het beeld van mijn man, vriendinnen, vrienden, herinneringen en mijn zelfbeeld. De wisselende emoties van angst, woede, onzekerheid en niks voelen zijn erg impactvol. Ook ontdekte ik later dat ik aan het pleasen was. En grenzeloos was geworden. Ik wilde de leukste, mooiste, liefste, spannendste zijn. Dat zat in mijn hoofd. We hadden altijd een heel goed seksleven, toch werd dat eerste jaar ook experimenteel. Daarbinnen heb ik dingen gedaan die ik eigenlijk terugkijkend niet wilde of plannen gemaakt om spannender te zijn. Anders dan zijn Truus (die ik dus ken). Allemaal om mijn man tja, te behagen denk ik. En om mijn zelfbeeld op te poetsen. En grenzeloos, ik zei bijvoorbeeld weg te gaan als mijn man weer met Truus contact zou zoeken maar ik bleef. Ook durfde ik vaak niet hard te zijn. Want wilde geen ruzie. Gelukkig werd ik na een tijdje dus 'wakker'.
Ik vind zelf dat pas na een jaar (of twee?) het beter ging om - en dit forum en therapie hielpen mij daar enorm mee - mezelf terug te vinden. De relatie weer meer te waarderen. Feit is dat zijn vreemdgaan mij heeft veranderd. Dat had hij nooit bedacht en verwacht. Vreemdgaan en vooral het liegen (zeker erna!) heeft gevolgen. En die zijn niet weg na 1 2,3 of meer jaar. Triest maar waar.
Xxx
Winnie86 schreef op 27-08-2025 om 23:58:
[..]
Dankjewel , het geeft hoop. Ik denk dat mijn grootste angst is, dat het voorgoed zo pijnlijk zal blijven.
Niet zo pijnlijk. Een psycholoog vergeleek het met het keihard stoten/kneuzen /breken van je teen. Die pijn neemt af maar als je weer stoot kan het weer even heftig zijn maar neemt dan weer af totdat het ook bij stoten minder pijn doet. Maar blijft heel lang gevoelig. Een vriendin van mij waarbij langdurig bedrog van haar man nu 11 jaar geleden is zegt er nu aan te kunnen terugdenken zonder pijn zeker ook doordat de relatie nu zoveel intenser en fijner is. Soms wel een gevoel van teleurstelling dat haar dat is aangedaan. Maar ze zegt er zoveel voor in de plaats terug te hebben gekregen!
Dat is ook mijn hoop de komende jaren dit te gaan ervaren!
Zat zelf deze week te denken wat 3 jaar later voor mij de gevolgen zijn. Met als context: vrouw heeft een korte affaire gehad, we hebben daarna een enorm proces doorlopen en we staan vandaag de dag sterk.
Toen het vreemdgaan op tafel kwam voelde ik sterk dat er iets in mij was doodgegaan. Nu denk ik dat dat was omdat ik een pijn, verdriet en eenzaamheid heb ervaren die ik gewoonweg niet kende. Ik wist niet dat het bestond. En die eenzaamheid kan ik nog steeds voelen. Ik heb het heel goed met mijn vrouw en tegelijk is de eenzaamheid dat ik dit alleen heb moeten dragen. Zij zal nooit weten hoe dat ten diepste voor mij is geweest en is. Vrienden en familie evenmin (zijn sowieso maar weinig die het weten). Pijn en verdriet kan er nog steeds zijn, maar het overvalt me niet meer en ontregelt me niet meer. Het is denk ik vooral een herbeleven van wat ik toen voelde. En dat kan heel vaak nog aangeraakt worden: een collega die uitgebreid vertelt over een affaire in de familie, een opmerking of grapje van mijn vrouw die mij even terugbrengt naar iets wat ik weet over de affaire, een vraag van de kinderen. Kortom: ik kan er goed mee leven en vind het op momenten nog verdrietig dat dit in mijn leven is gebeurd. Overigens in het volle besef dat wij allemaal onze portie krijgen in het leven.
Daar staat wel wat naast. Ik heb ook meer dan ooit het gevoel dat ik leef. Ik ervaar meer ruimte in mijzelf. Wat ik voel, waar ik naar verlang. Ik kan beter emotioneel verbinden met vrouw en anderen. We leven meer nog dan voorheen zoals we zelf willen. Onze vrijpartijen blijven heerlijk ongeremd, vrij van angst en schaamte.
Voor mij geen weegschaal overigens van voor- en nadelen. Ik had het zo graag niet meegemaakt. En tegelijk ben ik dankbaar waar ik nu sta.
GekkeHenkie100 schreef op 29-08-2025 om 15:25:
Zat zelf deze week te denken wat 3 jaar later voor mij de gevolgen zijn. Met als context: vrouw heeft een korte affaire gehad, we hebben daarna een enorm proces doorlopen en we staan vandaag de dag sterk.
Toen het vreemdgaan op tafel kwam voelde ik sterk dat er iets in mij was doodgegaan. Nu denk ik dat dat was omdat ik een pijn, verdriet en eenzaamheid heb ervaren die ik gewoonweg niet kende. Ik wist niet dat het bestond. En die eenzaamheid kan ik nog steeds voelen. Ik heb het heel goed met mijn vrouw en tegelijk is de eenzaamheid dat ik dit alleen heb moeten dragen. Zij zal nooit weten hoe dat ten diepste voor mij is geweest en is. Vrienden en familie evenmin (zijn sowieso maar weinig die het weten). Pijn en verdriet kan er nog steeds zijn, maar het overvalt me niet meer en ontregelt me niet meer. Het is denk ik vooral een herbeleven van wat ik toen voelde. En dat kan heel vaak nog aangeraakt worden: een collega die uitgebreid vertelt over een affaire in de familie, een opmerking of grapje van mijn vrouw die mij even terugbrengt naar iets wat ik weet over de affaire, een vraag van de kinderen. Kortom: ik kan er goed mee leven en vind het op momenten nog verdrietig dat dit in mijn leven is gebeurd. Overigens in het volle besef dat wij allemaal onze portie krijgen in het leven.
Daar staat wel wat naast. Ik heb ook meer dan ooit het gevoel dat ik leef. Ik ervaar meer ruimte in mijzelf. Wat ik voel, waar ik naar verlang. Ik kan beter emotioneel verbinden met vrouw en anderen. We leven meer nog dan voorheen zoals we zelf willen. Onze vrijpartijen blijven heerlijk ongeremd, vrij van angst en schaamte.
Voor mij geen weegschaal overigens van voor- en nadelen. Ik had het zo graag niet meegemaakt. En tegelijk ben ik dankbaar waar ik nu sta.
Heel herkenbaar. Maar op dikgedrukte zin wil ik inhaken. Mijn man heeft door zijn eerste vrouw met beste vriend langdurig ontrouw meegemaakt. Je zou zeggen dan weet hij hoe het is. Ik dacht zelfs dat hij het DAAROM nooit zou doen, juist omdat hij weet hoe kapot van ellende je gaat om zo verraden te zijn. Toch weerhield hem dit niet! Nog meer onbegrijpelijk voor mij vooral toen hij zei daar nooit bij stil te hebben gestaan dat hij hetzelfde deed. Hij had het verwerkt, heeft ervaren dat hij door zijn scheiding met haar (zij koos uiteindelijk na een paar maanden toch voor "zijn vriend" ) mij had leren kennen en onze kinderen heeft gekregen. Hij heeft het nooit gekoppeld aan zijn eigen ontrouw.
Dus iedere bedrogene heeft dus zijn eigen proces. Hoe hij zich toen gevoeld heeft kan ik ook niet invoelen nl, tuurlijk zijn er overeenkomsten maar hij wilde niet uit elkaar, heeft zijn vriend toen bv gesmeekt haar los te laten. Hij heeft daar ook veel over gesproken met zijn therapeut, zat ook nog een stukje onverwerkte rouw ook al had hij hen allebei vergeven en zelfs ook via social media contact gehouden.
Een brein van een mens is zo complex!
