Voor de tweede keer scheiden - hoe vertel je het de kinderen

Wat zou je willen dan?

Jij vindt het een probleem dat jullie beide veel thuis zijn. Hij schijnbaar niet, en hij begrijpt ook niet waarom jij dat een probleem vindt. Waarom vindt je het precies een probleem? Zit hij je in de weg? Als een van jullie buitenshuis zou gaan werken, heb je elkaar natuurlijk niet ineens veel meer te vertellen. Zo spannend is het ook weer niet onderweg naar je werk.
Ik heb net je oude draadje (met ongeveer dezelfde titel) er even bij gepakt. Toen werd het ook niet echt concreet wat er nu precies mis is. Zijn jullie nog in therapie geweest?

Verdriet

Ja, ik heb inderdaad heel veel verdriet.
maar ik weet geen oplossing meer....we zijn al een jaar geleden in therapie geweest omdat het niet lekker liep. Toen hebben we als huiswerk '5 talen van de liefde' gelezen in de hoop dat we op die manier meer begrip voor elkaar zouden krijgen. Ik weet eigenlijk niet eens meer waarom we toen naar een therapeut zijn gegaan, ik geloof omdat het gewoon wat lastig liep en ik hoopte dat we met wat hulp samen gelukkig verder zouden gaan.
En dat leek ook zo.
Ik heb toen vrij snel voorgesteld naar een therapeut te gaan omdat ik wilde voorkomen dat we te laat zouden zijn zoals bij mijn vorige huwelijk.
Maar ik heb zo het gevoel dat als ik nu tegen mijn man zeg dat het allemaal niet meer hoeft. Wat ik feitelijk vanmiddag al heb gezegd. Hij er 'gewoon' mee akkoord gaat.
Dat is een beetje zijn karakter, hij legt zich vrij snel bij een situatie neer.
Terwijl ik dit opschrijf zie ik dat dat raar klinkt, want in huis legt hij zich dus niet zo snel ergens bij neer.
Maar ik heb zo vaak tegen hem gezegd dat het niet raar is om op onze leeftijd en onze achtergrond samen een gezin te vormen (met mijn kinderen, hij heeft ze niet gekregen, terwijl hij dat wel graag heeft gewild in zijn vorige huwelijk).
Eigenlijk heb ik hem steeds 'overgehaald'. Maar dat kan ik niet meer.
Ik zit nu gewoon huilend achter mijn toetsenbord, ik zou zo graag willen dat hij moeite zou doen mij te begrijpen.
maar daarom is een praktische oplossing dus ook lastig, want als er geen probleem is (in zijn ogen) waarom zou je dan een oplossing zoeken?
Ik heb sinds een jaar een eigen bedrijf aan huis. Hij werkt bij een baas, maar kan dus ook veel vanuit huis werken. Ik denk er aan om dan ook maar weer te gaan solliciteren, maar aan de andere kant is dat heel erg zonde, want ik doe nu heel erg leuk werk, begin eindelijk wat klanten te krijgen en ik ben thuis als de kinderen uit school komen.
Wat dat laatste betreft kan ik ook niet zeggen, oke, ik ga buitenshuis werken want man is thuis, want dat is dus niet altijd zo, dat kan nogal varieren.
Hij zegt gewoon 'dan heb je pech, dit is gewoon mijn werk'.
Ik begin het hoe langer hoe egoistischer te vinden en ben het gewoon zat me altijd in hem te moeten verplaatsen.
Ik heb ook al voorgesteld te gaan latten, dan zouden we dit huis wel moeten verkopen, maar het zou wel kunnen.
Maar dat wil hij ook niet.
Vanvond heb ik dus alleen met de kinderen gegeten, hij bleef wel boven, want dan 'had ik ook geen last van hem'.
Ik vind dat heel erg kinderachtig en nu ik dit schrijf merk ik dat ik niet alleen verdrietig ben, maar ook heel erg boos!
Ik heb de neiging om dan ook maar kinderachtig terug te doen, maar dat heeft natuurlijk ook geen zin.
Maar aan de andere kant ben ik het ook zo zat om altijd maar de verstandigste te zijn!

En praten met een goeie vrien? Ik zou niet weten met wie. We zijn 5 jaar geleden verhuisd vanwege zijn werk (?!) en ik heb hier wel weer wat vriendinnen gelukkig, maar hij is zijn oude vrienden uit het ook verloren en gezamelijke vrienden hebben we eigenlijk niet.

Oja, sorry, het wordt wel heel erg lang, heb je nog geduld?
Ik heb ook wel eens gevraagd of hij een paar dagen weg zou kunnen gaan, gewoon voor wat meer lucht. Maar dat doet hij niet. Het is ook zijn huis, zegt hij, maar ik kan moeilijk met de kinderen weg gaan. Familie woont op zeker 2 uur rijden, hun vader op 1 uur, dus ik kan ze ook niet daar brengen zodat hij ze naar school kan brengen....

Nouja, ik merk dat het schrijven me wel helpt het op een rijtje te zetten, maar een oplossing weet ik nog niet.
Misschien is de liefde toch wel op.

Daantje

Zoek dan ook gelijk het draadje daarvoor op. Daarin vroeg je je af of je wel van hem hield (terwijl het er best goed uitzag allemaal). Misschien hebben jullie wel allebei een ander beeld bij een 'goede relatie'. Of misschien ben je er niet voor geschikt om samen te wonen?
(ps sorry dat ik je heb opgezocht in het archief, maar we gingen min of meer 'gelijk op' met het opnieuw samenwonen, trouwen en scheiden dus ik herinnerde me je verhaal nog

Oude draadje

Vic, ik heb het oude draadje er weer even bijgezocht en gelezen. Bedankt dat je me er aan herinnerde!
Er is weinig veranderd, lees ik. Behalve 1 ding: ik voel me niet meer afhankelijk. Ga niet meer (letterlijk) op mijn knieen om het weer goed te maken.
En daarom loopt het nu volgens mij echt mis.
Alle tips uit het vorige draadje heb ik toegepast, ik neem afstand, zeg 'nu ga ik weg, je gaat nu te ver' en meer.
Ik weet dat hij een enorm probleem heeft en misschien nog wel meer verlatingsangst dan ik.
hij heeft zijn vader verloren toen hij 13 was, aan zijn moeder had hij niets. Zijn vorige huwelijk was wat hem betreft prima (er kwamen geen kinderen, maar hij dacht dat ze het samen leuk hadden) maar liep 'plotseling' af....
Maar de gelatenheid waarmee hij denkt dat hij altijd het slachtoffer is irriteert mij nu enorm.
Daarom ben ik boos. Ik heb ook aardig wat meegemaakt in mijn leven, maar toch zie ik altijd (behalve nu hahaha) de zon schijnen, maar zijn glas is altijd half leeg zeg maar.
Ik denk dat ik op hem viel omdat tijdens onze eerste verliefde periode hij zo verrast was dat hem dit overkwam en hij zo veel lol enz had, maar dat is er dus niet meer en ik zie het eigenlijk ook niet meer terugkomen.
Hij is wel zelf in therapie omdat zijn gedrag ook op zijn werk tegen hem werkt 'ze luisteren toch nooit naar mij', maar dat is eigenlijk alleen op zijn werk gericht.
Ik had zo gehoopt dat dat ook prive een goed effect zou hebben.
Laat ik nu maar ophouden, dit wordt wel een erg solo draadje.
Toch hoop ik stiekum op een oplossing, want ergens weet ik dat we het samen ook leuk kunnen hebben, als we maar niet op elkaars lip zouden zitten....

@vic

je hebt misschien wel gelijk.
In het begin hebben mijn man en ik het er ook over gehad. Hij wilde Alles samen doen, terwijl ik ook mijn eigen dingen wilde blijven doen.
Maar dom als ik ben, heb ik me toch steeds naar hem geschikt en dat is dus mijn fout.

Hoe gaat het nu met jou?

Tja

Wij zijn dus wel gescheiden en hebben nu een latrelatie. Achteraf bezien is dat voor alle partijen alleen maar goed geweest (behalve in financieel opzicht, huis met verlies verkocht).
Ik heb steeds het idee, als ik jouw stukjes lees, dat het bij jullie niet zover hoeft te komen. Maarja, als een van de twee vindt dat er geen probleem is... Ik hoop dat je nog reacties krijgt van mensen die er wel verstand van hebben.

@vic

Hoi Vic,

ik hoop dat je nu gelukkig bent! En financieel, ja dat is wel heel jammer, maar om voor het geld in 1 huis te blijven wonen is ook geen oplossing.

Ik heb net een kop thee gekregen, met 'sorry'.
Ik heb een kus terug gegeven, maar ik weet nog niet wat ik er mee aan moet.
Er moet echt wel iets veranderen.....

Bedankt Vic en ook de anderen voor de reacties!

Ik begrijp je heel goed.

Hier twee werklozen, ook dan zit je veel op elkaars lip. Is heel slecht voor een relatie, toen ik een baan had viel alles veel meer op zijn plek, verheugde me erop hem te zien na mijn werk, er waren minder irritatiemomenten. Financieel was het ook zorgelozer, minder gedoe om geld, elke cent moeten omdraaien en de spaarrekening zien slinken maakt beiden nerveus. Wat ik mis is zo nu en dan mijn eigen gang gaan zonder dat er moet worden overlegd, gevraagd, becommentarieerd; ik ben iemand die graag alleen is (maar wel in de wetenschap dat ik partner en vriendinnen heb), ik vind het vervelend om de hele tijd geobserveerd te worden. Is er misschien zoiets aan de hand?

Praktisch denken

Misschien is het een mogelijkheid om ergens bij jou in de buurt een kamer te huren waar je kan werken? Onlangs heb ik namelijk op funda lopen zoeken (voor mijn vriendin) voor een werkkamer in een kantoren complex. Ik geloof dat het 300 euro per maand kostte. (Latten is volgens mij duurder namelijk) En als je man een keer buitenshuis moet werken, dan werk jij die dag gewoon thuis, dus je bent wel zoveel mogelijk op 'kantoor' maar als het een keer niet kan, dan kan je een keer thuis werken. Zou dat geen betaalbare optie zijn?

Verplaats je eens in zijn plaats

De oude draadje heb ik niet gevolgd, maar verplaats je nou eens in zijn plaats. Hij is vrij, is dan het liefste thuis, maar moet van zijn vrouw de hort op omdat zij hem niet te lang en te vaak bij zich verdraagt. Het is toch zeker ook zijn huis? Wat moet hij dan doen, rondjes in de auto rijden totdat hij van zijn vrouw weer thuis mag komen? Geforceerd allerlei hobby's en bezigheden buitenshuis bedenken omdat hij als het ware gast in eigen huis is?
Als jij meer lucht nodig hebt (niks mis mee, niet iedereen is het zelfde) organiseer dan zelf dat je meer tijd buitenshuis doorbrengt ipv je man iedere dag tijdelijk het huis uit te willen gooien.
Het meest praktische is als je ergens een kantoortje huurt. De kosten zijn geheid minder dan een scheiding en als je activiteit niet genoeg opbrengt voor huisvestingskosten doe je iets verkeerd.
Ik snap ook best dat je man zich erbij neerlegt dat je wil scheiden. Voor hem komt het over alsof je hem niet om je heen verdraagt, wat zou hij daar nog aan kunnen doen? Je bent niet in de steek gelaten door je man, jij bent degene die hem in de steek laat.
Het is altijd hetzelfde liedje. In het begin past een vrouw zich ongevraagd in een relatie aan en doet zich anders voor dan ze is. Na een aantal jaren komt de ware aard naar boven en dan heeft de man het gedaan omdat hij op zijn beurt zichzelf niet wil verloochenen zoals zij dat eerst helemaal uit zichzelf gedaan heeft.
Als je een lange en gelukkige relatie wil hebben zul je moeten leren om je eigen problemen op te lossen ipv de oplossing van je man te verwachten. Als JIJ meer privacy nodig hebt dan ga JIJ zorgen dat je die krijgt zonder te verwachten dat HIJ daarvoor moet veranderen. Een scheiding is één manier, maar wel een hele verdrietige en kostbare manier. Dat kan veel praktischer.
PS Huilen nadat je er zo'n puinhoop van maakt is niet praktisch.
Sorry voor de wat harde woorden, maar ik vind je een ongelovelijke sufferd dat je om deze reden een relatie zomaar weggooit en hoop dat het je misschien helpt om uit je impasse te komen.
Groeten Primavera

Waar werk je thuis dan?

Is misschien te simpel gezien, maar wáár werk je thuis dan? Huiskamer/keuken???? Vast op een plek waar je man ook vaak is/langs komt.
Ik snap precies wat je bedoeld, mijn man is een tijdje (2 maand) werkeloos geweest en toen werd ik op de dagen dat ik thuis was er ook horendol van. We liepen elkaar gewoon in de weg. Wilde ik dweilen, zat hij in op de plek waar ik wilde dweilen en dat irriteerde mij dan weer etc.etc.
Gelukkig was het bij ons wederzijds.Man vond het ook niet prettig. Maar bij ons ging het maar om 2 dagen (of 3 middagen). Dus plande man dan aktiviteiten buitenshuis (buurman helpen, buiten vegen, tuin) of ging in de garage bezig of boven waar hij een tijdelijke werkkamer had gecreëerd, zodat ik het rijk alleen had en kon doen wat ik anders ook doe/deed.
Kan je niet ergens in huis een plek (gang boven ofzo) of kamer maken die dan jouw kamer is? Met alle voorzieningen. Internet/telefoon etc.etc. En dan werk je daar gewoon en je gaat om 10.00 uur koffie drinken beneden in de huiskamer en om 12.00 uur brood eten etc.etc.
En verder ben je op je kamer. En wenst niet gestoord te worden.
Wat ik wel als voordeel zag toen, omdat man thuis was deed hij het grootste deel van het huishouden (was, koken, boodschappen, zuigen etc.etc.) dus ik hield wel meer vrije tijd over.
groeten albana

Antwoord

Huismus en Merel, ik denk dat het helemaal klopt wat jullie zeggen. Ik ben ook graag alleen (net als Merel maar wel in de wetenschap dat ik man en vriendinnen heb) en Primavera, ik begrijp helemaal wat je bedoelt.
Maar het klopt niet helemaal wat je zegt. Ik heb me niet altijd aangepast, mijn ware aard is altijd zo geweest, maar hij komt meer en meer in 'mijn ruimte'.
We hebben juist hier thuis een ruimte verbouwd zodat ik thuis kan werken (webdesign en productfotografie).
En dat vind ik helemaal ideaal. Is ook praktisch ivm de kinderen en mijn manstaat hier ook helemaal achter.
Huilen lost inderdaad niets op, maar ik zou gewoon heel graag willen dat hij een poging zou doen mij te begrijpen in plaats van dat ik hem altijd probeer te begrijpen. Dat doe ik namelijk wel.
Maar ik ben juist naar hem toegegaan om te praten omdat het mij benauwd zo. En dan gooit hij z'n kont tegen de krib, zeg maar, want hij voelt zich heel snel heel erg aangevallen. En gaat dan dingen roepen die hij achteraf weer terugneemt. Een soort machteloosheid die ik ook begrijp.
Maar ik wil ook wel eens begrepen worden, daar gaat het eigenlijk om, dat hij zich eens in mij verplaatst, in plaats van dat hij zegt dat ik maar eens normaal moet doen.
Het is echt een gevoel en dat drukt op mij.
Maar goed, hij is vandaag wel vertrokken naar werkopdrachten, dus ik heb nu even lucht. Ik kan het even van een afstandje bekijken en ik ben weer rustig.
Scheiden wil ik dus niet. Latten is inderdaad duurder dan een kantoor huren, misschien moet ik me daar toch maar een op gaan orienteren....
Gelijk denk ik dan dat is ook zonde, maar goed, als dat een oplossing is, dan is het misschien een goeie.

Heel heel erg bedankt voor jullie medeleven!!!

Begrijp je helemaal

Ik begrijp je helemaal. Mijn man werkt veel thuis, de dagen dat hij naar kantoor gaat zijn de dagen dat ik werk. Gooi ik mijn dagen om dan doet hij dat ook. Hij heeft geen hobbies en ook geen vrienden dus hij is altijd thuis. Ik ben dus veel op pad. Hij loopt ook altijd met een soort van vraagteken op zijn gezicht. Als hij wat meer weg zou zijn en ook wat hobbies en vrienden zou hebben dan hadden we best een leuke relatie kunnen hebben. Maar het lijkt alleen maar erger te worden en ik vrees dat er een moment komt dat ik het niet meer trek. Dus ja veel herkenning, sterkte ermee!

Ook herkenning

Wat een herkenning ook in de posting van Moniemonie. MIjn man doet het liefst alles met zijn allen en ik ben heel graag alleen. Op dit moment gaat dat goed omdat man een hele drukke baan heeft (meestal van 8 tot 8 weg en nog vaak 's avonds of in het weekend thuiswerken ook), maar zodra hij even tijd heeft verwacht hij dat kinderen en ik voor hem in de houding springen, alles uit onze handen laten vallen en met hem "leuke" dingen gaan doen, terwijl wij ons net hadden verheugd op een hele dag thuis blijven ofzo. Voorbeeld: dan zeg ik, "zo ik ga even naar de supermarkt", "oh gezellig dan ga ik mee" zegt hij dan, waarop ik denk, wat een tijdverspilling, als hij toch gaat kan ik mooi even ... (de was ophangen, de stofzuiger door het huis halen noem maar iets), maar als ik dat dan antwoord is meneer zwaar teleurgesteld, want samen naar de supermarkt is blijkbaar het toppunt van gezellig ofzo. Ik krijg het er echt benauwd van en nu heeft meneer ook nog het voornemen opgevat om over een jaar of 7 te stoppen met werken, dan zijn we rond de 50! Ik moet er niet aan denken zeg, ik zou bijna wensen dat hij niet zo'n goede baan had en dat we niet zo verstandig waren geweest met sparen, (niet) lenen en huizen kopen, dan zou hij gewoon tot 67 door moeten werken. Ik heb dus gezegd dat ik dan weer ga werken (doe ik nu niet) en had me ingeschreven voor een universitaire studie waar ik in deeltijd over 7 jaar mee klaar zou zijn. Maar goed dat bleek helemaal niet de bedoeling, want hij kan natuurlijk helemaal niet alleen zijn, dus als hij stopt met werken heeft hij wel mij nodig om hem gezelschap te houden. En ik kan nou juist zo ontzettend goed alleen zijn, vind het zelfs heerlijk. Volgens mij hebben meer mannen hier last van, ik had een zwager en die nam ook altijd vrij op de dag dat zijn vrouw al vrij had in een schoolvakantie. Soms brachten ze dan ook nog de kinderen naar oma en gingen samen wat leuks doen. Terwijl ik dan denk, joh we nemen elk een dag vrij, dan heb je al twee dagen in zo'n vakantieweek geregeld.
Maar even een concrete tip voor draadstartster. Ik ken iemand die voor 50 euro per maand een kantoor huurt. Is een soort anti-kraakconstructie, zoals je dat ook wel voor woonhuizen hebt. Misschien is zoiets ook wel in jouw omgeving.

Pfff

Nou MoniemOnie en Einzelganger,

ik ben toch wel een beetje blij met jullie reacties! Ik begon toch wel weer te denken dat ik raar ben ofzo. Mijn man kan zo lekker zeggen dat ik normaal moet doen, maar wat is dan normaal?
En ik moet erg lachen (gelukkig) om het voorbeeld boodschappen doen. Dat gaat hier helemaal precies zo! Ik vraag wel eens 'zou jij even boodschappen willen doen?' dan kan ik even zusofzo.
Maar dat is inderdaad niet de bedoeling. En als hij aanbiedt om mee te gaan, moet ik ook maar blij zijn, want dat is toch goed bedoeld?

O,o, ik kan er nu wel om lachen. Eens kijken of ik echt tot hem door kan dringen op een positieve manier. Want ondanks dit probleem is hij wel leuk hoor (zei zij die dit weer kan zeggen omdat ze vandaag lekker alleen is )

Herkenning

Jouw verhaal is veel herkenning.
Dit was de reden waarom ik inderdtijd gescheiden ben. Mijn ex man had ook geen hobby's, geen vrienden en wilde vooral thuis bij ons zijn. Dit benauwde mij enorm.

Ik ging best wel veel weg, maar zag er vaak tegenop om weer naar huis te gaan. Ook bij mij hielp praten niet, want hij zag het probleem ook niet en zei vaak "ik vind het gewoon fijn om thuis of bij jullie te zijn". Aan de ene kant een compliment, maar aan de andere kant dus super verstikkend.

Ik kan je weinig raad geven.
Therapie zou misschien helpen, maar dat moet hij wel willen (ex wilde dat niet).

Boodschappen

en het erge is dat je dan nog eens drie keer zo lang bezig bent met boodschappen doen, dan dat je alleen was gegaan hahaha. Maar volgens mij past je draadje eigenlijk beter in relatieproblemen dan in echtscheiding als ik eerlijk ben. Zag dat MonieMonie daar ook een draadje had.

Mag dit draadje naar relaties?

Einzelganger, je hebt denk ik wel gelijk. Dit draadje hoort toch niet bij echtscheiding, al dacht ik dat wel toen ik er mee begon......
Ik weet niet hoe ik het moet verplaatsen, maar misschien ziet de forumredactie dit en wordt het dan wel verplaatst.

Man is al weer thuis....
begon met de mededeling dat hij eerst heeeel veeeel rondjes had gereden, maar dat hij toen toch maar naar huis is gegaan...
Misschien moet ik daar toch de humor maar van inzien, hij is er in ieder geval mee bezig.
Vanavond gaan we samen een stuk lopen. Dat is sowieso lekker en misschien kunnen we dan een goed gesprek hebben.

Bedankt weer allemaal. Het opschrijven en lezen van jullie reacties helpt al enorm om mijn eigen gedachten op een rijtje te zetten.

Daan

Ik vind het ook lastig om, tijdens ziekte (griep) of vakanties alleen maar samen te zijn. Je hebt elkaar na een tijdje niets te vertellen op een gegeven moment. En daarbij vind ik het heerlijk om eens een dagje alleen door te brengen zonder dat ik daarvoor m'n vertrouwde omgeving uit moet. Dan wordt een relatie bedrukkend en gaat uiteindelijk de liefde over. Je verdriet klinkt als een rouwproces waarin je zit. Ben je afscheid aan het nemen?

En de reactie van je man (het wegwuiven, bij jou neerleggen) klinkt als iemand die geen raad weet met wat jij zegt en reageert vanuit zelfbescherming (en vooral terugleggen want dan hoef je er niets mee). En nu jij hebt gezegd dat het echt niet meer gaat, weet hij nog niet wat hij moet doen. Veel mannen krijgen ook niet mee hoe ze hier om mee moeten gaan: of je zegt dat er geen probleem is of het ligt aan een ander.. en dan is er ook geen probleem. En dat heet dan 'opgelost'.

Dit klinkt als iets waar je ook een praktische oplossing voor kan bedenken (nl praktijk elders). En een gesprek met een relatietherapeut over de voordelen en noden van elkaar wat te vertellen hebben, elkaar losser laten.

En misschien zit jij in een andere relatiefase dan hij: de eerste jaren wil je zoveel mogelijk bij elkaar zijn: elkaar ontdekken. Dat verandert na een aantal jaar naar meer ontwikkeling voor jezelf (en dus kom je losser te staan van elkaar).

Hoe is je werkruimte nu?

Hoe is je werkruimte op dit moment dan? Kan je de deur niet gewoon dichtdoen en doen of hij er niet is? Of je nu alleen in een werkruimte elders zit, of alleen in je werkkamer thuis, dat is eigenlijk hetzelfde. Zie ook het stukje wat Albana een paar dagen geleden al schreef. Je komt om 10.00 uur er even uit voor de koffie en om 12.00 voor de lunch en verder ga je daar lekker aan het werk.

Ideaal

Daantje 123, dit viel mij op: 'We hebben juist hier thuis een ruimte verbouwd zodat ik thuis kan werken (webdesign en productfotografie). En dat vind ik helemaal ideaal. Is ook praktisch ivm de kinderen en mijn manstaat hier ook helemaal achter.'

In jouw gedachte is het helemaal ideaal. Je hebt er alleen geen rekening mee gehouden dat hij dan meer weg zou moeten. Ik denk ook niet dat je het zo hebt voorgesteld (ik bouw hier een werkkamer en dan ga jij vaker het huis uit), want ik denk niet dat de kinderen en hij daar vaker mee hadden ingestemd.
Met andere woorden: in je hoofd heb je een bepaalde voorstelling van de gang van zaken rond werk en zorg, en die voorstelling is ideaal, alleen houd je geen rekening met de werkelijkheid.

Dan vraag je steeds om begrip van hem voor jou. Maar wat zou hij moeten begrijpen? Eerder zeg je dit: 'Hij begrijpt me niet als ik aangeef dat we elkaar te veel zien. Ik werk aan huis en hij heeft een baan met weinig werk/werk dat hij vanuit huis kan doen. Dus we zijn vaak samen thuis.' Eerlijk gezegd kan ik me voorstellen dat hij dat niet begrijpt of dat hij boos wordt/zich aangevallen voelt als hij denkt dat hij het wel begrijpt. Als hij jou goed begrijpt zou hij moeten begrijpen dat jij hem liever niet over de vloer hebt de hele dag. Dat vraagt wel om een heel grote opoffering van zichzelf! Het zou al schelen als jij zou begrijpen dat dat eigenlijk teveel gevraagd is van een mens. Dus misschien kun je aan de andere kant beginnen: wanneer mag hij van jou in zijn huis zijn?

Tsjor

Een paar dagen verder....

Hoi allemaal,
we zijn een paar dagen en een paar goede gesprekken verder.
Nog even een kleine toelichting, voorheen was mijn man wel vaker van huis, alleen sinds zijn nieuwe baan is hij meer thuis, simpelweg omdat er nog niet heel veel te doen is, of dat hij het werk vanuit huis kan doen.
Voordat hij van baan wisselde heb ik aangegeven dat als hij thuis zou gaan werken, ik een baan buitenshuis zou zoeken. Gewoon voor de afstand die ik nodig heb. (ik zie het hier staan, die IK nodig heb, ik weet wel dat dat aan mij ligt)
Maar dat was niet de bedoeling, dus verbouwing gedaan en ik werk vanuit huis.
Maar goed. We hebben echt goed gepraat. Gelukkig heb ik een vriendin waar ik mijn hart heb uitgestort (doe ik niet snel, liever hier ) en dat luchtte enorm om.
Daardoor had ik weer de kracht om het vanuit zijn perspectief te zien en een gesprek te beginnen vanuit zijn idee.
En dat heeft heel goed uitgepakt. We hebben letterlijk afgesproken dat hij niet meer zomaar bij mij binnen komt lopen, voor elk wissewasje. En het werkt!
Hij geeft wel aan dat hij het niet echt begrijpt, maar hij weet wel hoe ik in elkaar zit. Ik heb ook gezegd dat we gewoon niet hetzelfde zijn, maar dat ik wel van hem hou.
Er speelt eigenlijk van alles mee. Hij heeft ook verlatingsangst en zoals jullie ook al schreven, hij wist ook niet meer hoe hij het moest doen.
Eigenlijk gaat het nu heel goed en heb ik soms zelfs even het gevoel dat ik hem mis.
Maar ik weet zeker dat ik van hem hou. En ja, het is een waarheid als een koe, houden van is een werkwoord.
Het zal altijd een punt blijven waarover we in gesprek moeten blijven. Mijn man gaf aan het als een gevecht te zien, maar ik hoop dat hij nu ook inziet dat het geen vechten is, maar communiceren.
Eerlijk is eerlijk, ik wist ook niet meer hoe ik het moest brengen, dus ik heb ook wel eens iets lelijks gezegd in de hoop dat ik dan tot hem door zou dringen.
Maar nogmaals, heel erg bedankt voor jullie luisterende oren en adviezen!
Dit is niet de moeite en het verdriet van een scheiding waard!
we komen er wel uit, al zal het met pieken en dalen gaan.

Daan

Wat een goed bericht!

Jullie blijven eraan werken dus dat moet goed komen, dat houden van!