Als je naar een kerkdienst gaat...

Mijn ervaringen

Als ik in onze pkn-kerk zit geniet ik van de mensen die ik ken en van het zingen en van de gezelligheid na afloop. Ik vind echter dat het inhoudelijk nagenoeg nergens meer over gaat, ik val er bijna van in slaap zo saai en nietszeggend. Ik mis ook de passie van de predikanten bij wat ze vertellen. Geloof je wat je zelf zegt, vraag ik me vaak af.
Soms ga ik naar een andere kerk, ook pkn, in een andere plaats. Daar vind ik het inhoudelijk fijner, ik leer, ik wordt aangezet tot nadenken en ben het echt niet altijd eens, maar het doet me wat en het raakt me. Er gaat wat vanuit. De predikanten spreken veel meer aan. De kinderen vinden het daar leuker (krijg ik nog niet echt vat op, waarom dat is). De gemeente ken ik echter niet goed, sommige mensen wel, maar ik heb wat in mijn 'eigen' kerk opgebouwd.
We zitten nu een beetje in een dilemma, want ik wil zo graag "1 plek" en niet hoppen van kerk naar kerk. Maar je switcht niet zomaar, zeker niet als je taken hebt in je eigen kerk. Maar elke zondag zonder geraakt te zijn uit de kerk te komen, blll. Moeilijk is dat!
Als ik soms zing met de band en ik kom in een totaal nieuwe kerk ben ik altijd benieuwd wat het met me doet, ik sta er dan open voor.
Ik heb goede herinneringen aan de kerk in mijn kindertijd. In Brabant waar ik van mijn 5e-11e gewoond heb, in de Betuwe op een piepklein dorp wat minder omdat we de enige kinderen waren en je mocht niet aan het avondmaal als kind. Zaten we achterin de kerk de hele dienst uit (iedereen vooraan aan 1 tafel behalve wij). Later van mijn 14e-18e in Tiel een heerlijke kerktijd gehad, ik deed van alles in de kerk, jeugddiensten draaien vond ik echt heerlijk, maar ook koffie schenken, catechisatie, gespreksgroep, kindernevendienst, van alles gedaan. Het was ook een echt fijne gemeente met toffe predikanten. Ja daar kijk ik met veel plezier op terug!
Wat er moet veranderen in mijn kerk is de passie van de predikanten moet terugkomen want zo is het niks. Het gaat haast nergens over, veel academisch gepraat en waar is het geloof nog, denk ik soms. Er gaat niet veel van uit, vind ik. Ik geniet wel van de gesprekskring, waarbij mensen van beide genoemde kerken zitten.
Maar goed, een ander kan het anders ervaren hoor!

Passie

Wat een leuke vraag Tonny! Ik lees graag mee... In mijn kleine pkn gemeente word ik geraakt door de betrokkenheid van de mensen. Betrokkenheid naar elkaar toe, maar ook naar mensen buiten de gemeente: vluchtelingen, voedselbank etc. De diensten zijn soms saai, maar eigenlijk is er altijd wel iets wat me kan raken: een lied, de lezing, of soms een enkele regel uit de preek, die aanzet tot mijmeringen waardoor ik de rest van de preek mis. Bij de voorbeden kunnen mensen intenties inbrengen, waardoor het een gebed van de gemeente wordt. Doordat het een kleine protestantse gemeente in een katholieke omgeving is, is er geen neiging tot haarkloverij over zaken die uiteindelijk maar weinig met geloof te maken hebben. Ik voel mij heel erg thuis binnen deze pkn traditie, met oog voor een verzorgde liturgie van passende liederen en betrokken prediking. Ik begrijp echter wel dat jongeren op een andere manier hun geloof willen uiten. En tegelijkertijd vind ik het ook heel jammer: een prachtige traditie liederen zegt hen niets meer. Begrijpelijk en ook heel jammer: er wordt denk ik te gauw een makkelijk wijsje gekozen met simpele tekst. Of passie van predikanten hierin zou kunnen helpen? Ik denk het wel, maar passie is maar één kant van geloof, en niet altijd een heel betrouwbare: in hun passie kunnen mensen, en dus ook predikanten erg meedogenloos zijn: Van zó is het. Ik ben het wel met jou eens Geerke, dat van academisch gepraat je geloof niet gevoed noch geraakt wordt. Vandaar dat ik zou pleiten voor een betrokken verkondiging: betrokken op tekst én op mensen! Amen!

@geerke

Lees eens 'Neem je plaats in' van predikante Arenda Haasnoot. Inspirerend en persoonlijk verhaal.

Ook wel ontnuchterend als het over de predikantsopleiding gaat: ‘De opleidingen in Nederland zijn vaak eenzijdig gericht op verstandelijke kennis, niet op geloofsbeleving of ervaringskennis. Het persoonlijk geloof moet buiten de collegezalen blijven en de inhoud van de colleges is niet bedoeld om het christelijk geloof te ondersteunen of te verdiepen. Veel predikanten zijn opgegroeid en opgeleid met de Duitse historisch-kritische, maar ook liberale theologie. Vaak heeft men helder voor ogen wat men niet gelooft, maar de inhoud van wat (nog) wel wordt geloofd, komt veel minder helder naar voren. De traditionele geloofsleer wordt bekritiseerd of ter discussie gesteld. Onduidelijkheid omtrent de bijbelse leer heeft zijn weerslag op de gemeente. Mensen haken af omdat hun verlangen naar een geloofsbasis en naar de ervaring van Gods Geest niet gevoed wordt. ‘

Hier

... wat beleef je daar dan aan? Verandert dat door de jaren?

Ik ga naar een evangelische gemeente, waar ik me op dit moment thuis voel. Qua gedachtengoed en visie past het bij mij. Ook geniet ik van de mensen om me heen, onze geweldig mooie band en de - over het algemeen - fijne preken. Kortom, ik heb niet zoveel te klagen. Ik kom hier nu alweer ruim 11 jaar (tjee...wat lang, had nooit gedacht dat ik zo lang zou blijven plakken). Ik heb momenten gehad dat ik me minder en meer thuis voelde. Ik heb een periode overwogen om weg te gaan en wat anders te zoeken (samen met man), uiteindelijk zijn we gebleven.

Hoe is het om in een heel andere kerk te komen als je gewend was? Wat doet dat met je?

Ik vind dat mooi, omdat God overal te vinden is, in bijna elke kerk. Soms heel anders, maar ik vind het mooi om te zien hoe anderen dat beleven. Het is niet zo dat ik me overal evenzeer thuis voel en met name in gemeenten waar de wetjes en regels op de voorgrond staan in plaats van de grote genade van God, voel ik me minder thuis. Maar dat neemt niet weg dat ik het altijd heel bijzonder vind om mee te maken. Het komt overigens niet zo vaak voor, omdat we zelf kerkelijk behoorlijk actief zijn en dus vaak ook in onze eigen dienst aanwezig moeten (en willen) zijn.

Wat voor herinnering heb je aan de kerk uit je kindertijd (als je die herinnering hebt?)
Als jong kind (tot 15) ging ik naar een gemeente waar ik niet zo veel herinneringen aan heb. Ik viel er een beetje buiten, omdat we niet in de directe omgeving van de kerk woonden, maar verder weg. De dominee was vrij afstandelijk en wel van de regeltjes, ik vond de cathechisatie ook nooit echt leuk daar.
2e gemeente, vanaf 15 jaar: leuke gemeente met leuke contacten, maar wel op de regeltjes en buiten de kaders denken was niet aan de orde. wel bijbels onderwijs. Leuke cathechisaties met zinvolle besprekingen. Heb ik een leuke tijd gehad, maar ik ben uiteindelijk erg anders gaan denken over een aantal zaken waardoor ik me niet meer thuis voelde. En wat ik erg beklemmend vond is dat bepaalde regels soms belangrijker geacht werden dan het geloof zelf, in mijn ogen. Regels om de regels.

Wat zou er wat jou betreft moeten veranderen in kerkdiensten?

Bij ons: er mag wel iets meer onderwijs gegeven worden. soms gaat het teveel over gevoel, en geloof is niet alleen gevoel.

Groetjes, Lynn

Herkenbaar

Afzender: tonny [adres bekend bij de redactie]

Oef Geerke wat herkenbaar, datgene wat je schrijft. Onze gemeente bestaat nu uit twee kerken en ik vind allebei de dominees eigenlijk niet zo aansprekend preken. Dat is zoo verschrikkelijk jammer. De een is haalt er van alles bij, terwijl het kernpunt van de preek in feite steeds niet zoveel om het lijf heeft. Dan moet ik mezelf weerhouden om niet te denken: 'Man kom ter zake en ga nu nog even op die gedachte door...' Maar dat gebeurt nooit.
De ander is net die ene dominee uit 'Bidden wij voor Owen Meany' een dominee die zelf niet gelooft in wat hij zegt (ten minste, dat lijkt zo). Dan is het bijna alleen nog maar vorm en gaat de inhoud ook verloren. En ik wil juist zo graag inhoud in die preken. Heldere duidelijke inzichten. Het hoeft heus niet iedere keer, maar wel af en toe graag.

En hier...

Wat een leuke vraag toch weer Tonny. Hoe verzin je ze toch altijd!! Maar nu de antwoorden nog. Even voor het beeld: ik ben van huis uit rooms-katholiek.

... wat beleef je daar dan aan? Verandert dat door de jaren?
Ik beleef in een dienst rust. Het even stilstaan in de hectiek van de week. De vaste liturgische volgorde en rituelen helpen daarbij. Wat veranderd is, is dat voor mij de mystiek en de symboliek van de dienst belangrijker zijn geworden dan de inhoud. Een mooie overweging of preek is fijn, maar ook als ik er inhoudelijk niet wijzer van wordt, is voor mij een kerkdienst waardevol.

Hoe is het om in een heel andere kerk te komen als je gewend was? Wat doet dat met je?
Ik merk dat ik me soms wat ongemakkelijk voel in een andere kerk. Andere gewoontes wat betreft de hele gang van zaken, wanneer sta je wel op en wanneer niet? Anderzijds vind ik het ook wel leuk om te zien hoe het er in een andere kerk aan toe gaat.

Wat voor herinnering heb je aan de kerk uit je kindertijd (als je die herinnering hebt?)
Vooral negatieve herinneringen. Tot mijn zestiende werd ik door mijn ouders verplicht om iedere week naar de kerk te gaan. Met als gevolg dat ik er na mijn zestiende ook weer ongeveer zestien jaar geen stap heb binnengezet.

Wat zou er wat jou betreft moeten veranderen in kerkdiensten?
Nou, "moeten" veranderen is een groot woord. Wel vind ik het belangrijk dat een dienst gedragen wordt door de hele gemeente. Het moet geen intellectuele lezing zijn waarbij driekwart van het kerkvolk zich bijna te dom voelt om erbij te mogen zijn. Één van onze vaste prekers heeft een voorkeur voor het gebruik van eindeloos veel symbolen in de dienst. Dat mag voor mij wel wat minder...
n@nny

Tonny

Twee jaar geleden toen ik hier kwam wonen ben ik bewust een aantal kerken langsgegaan. Ik ben uiteindelijk niet bij de parochie terecht gekomen die het meest dichtbij was. Niet omdat daar iets mis mee is. Ik ga daar ook wel eens naar de kerk als dat zo uitkomt. Echter ik vond de sfeer bij de parochie waar ik me uiteindelijk heb ingeschreven meer aansprekend. Waarom vind ik lastig om te zeggen. Waarschijnlijk vanwege een wat gemengder publiek. Dit is een kerk met Engelstalige missen en er komen dus veel mensen uit allerlei landen. Ik voelde me gelijk welkom.

Naar een andere katholieke kerk gaan doe ik wel eens. Als ik minder tijd heb dan ga ik naar de kerk hier in de buurt. Op vakantie bezoek ik ook altijd wel een lokale mis. Naar een andere katholieke kerk gaan is nooit zo'n punt. In principe is de liturgie precies hetzelfde tenzij je terecht komt bij een Tridentijnse Mis maar die worden nauwelijks gevierd. Vrijwel alle Missen zijn Novus Ordo. Nu zijn er meestal wel wat subtiele verschillen per kerk maar het voelt meestal heel vertrouwd. Soms kom je wel eens iets vreemds tegen, iets wat mijn zoon mooi een liturgisch misverstand noemt, maar zelfs dan is er meestal toch een bepaalde basis die je herkent.

Naar een andersoortige kerk ga ik soms. Ik ben door de jaren heen in veel verschillende kerken geweest. Ik ga nu soms naar een evangelische kerk. Ik ken de familie die deze kerk leidt en dat zijn zulke lieve warme mensen. De muziek is er levendig en de preken zijn meestal zeer interessant. Protestantisme is waar ik woon een marginale beweging en er lijkt waarschijnlijk daarom binnen deze evangelische kerk meer ruimte voor een verschillende opvatting van het geloof te zijn dan ik me herinner uit de zeer conservatieve omgeving in de VS waar ik tijdelijk gewoond heb. Daar had je zo ongeveer 1 kerk per 3 inwoners en allemaal verschillend en allemaal overtuigd dat ze het ware geloof hadden.

Ik vind het interessant om in andere kerken te komen. Soms voel je je enorm thuis en soms ook niet.

In mijn kindertijd speelde de kerk niet zo'n belangrijke rol. We gingen wel maar alleen mijn moeder is gelovig dus het was niet heel groots aanwezig in ons gezin. We gingen ook zeker niet elke week. Wel regelmatig. Ik heb er niet veel herinneringen aan; negatief of positief. School was in zekere zin voor mij een meer religieuze ervaring dan de kerk. Ik heb jaren bij de nonnen op school gezeten dus heel veel rituelen die ik nu nog weet stammen uit die tijd. Ik vond de catechismus lessen altijd interessant. Het samen bidden op school vond ik ook mooi. Op de middelbare school maakten we een reis naar Lourdes en dat heeft ook veel indruk gemaakt. Ik was dus wel gelovig maar het was niet zozeer verbonden aan de kerk.

Wat anders zou moeten... Ik weet het niet. Ik vind het prettig als de overweging/preek een beetje sterk is. Die is in de katholieke kerk sowieso vrij kort dus het is altijd mooi als de Priester die gelegenheid gebruikt om echt iets te zeggen wat indruk maakt. Niet alle priesters zijn geboren prekers en dat vind ik altijd wat jammer. Verder zou ik niet durven zeggen wat anders zou moeten. Er zit zo'n geschiedenis en verhaal achter elk ritueel. Dat is niet iets wat je zomaar veranderd.