Dat eeuwige broertje........
Toen ik 12 jaar geleden zwanger was, was ik in eerste instantie zwanger van een tweeling. Daar kwamen we achter omdat ik onder extra medische controle stond.
Na 12 weken was ineens het tweede kindje weg, opgelost, zo kan het gaan...
Mij valt zo op dat mijn zoon zijn hele leven, vamnaf dat hij praten kan, de wens uit dat er een broertje of een zusje voor hem is. Meestal benoemt hij het als broertje.
Het is iets wat zeker wekelijks ter sprake komt: niet als zeuren want we hebben uitgelegd dat dat echt niet kan. Maar hij speelt met zijn knuffel alsof het zijn broertje is, wil dat ik een broertje speel of vraagt dit vroeger aan een vriendje, of hij speelt dit alleen. Hij verzucht regelmatig dat hij dat zo graag zou willen.
Zou dat nou iets te maken kunnen hebben met het feit dat hij er eigenlijk echt een gehad heeft, daar gezellig samen in de logeerkamer? Zou dat iets zijn dat een kind toch op een of andere manier meekrijgt?
Kan best
Misschien heeft hij dat gevoel van "gezellig samen" wel meegenomen vanuit die tijd. Gevoelens zijn en blijven heel sterk. En vaak vergeet je waar dat ook alweer vandaan kwam.
Gr. Poezie.
Vanishing twin
Hallo Koentje,
Zo'n helft van een tweeling die tijdens de zwangerschap 'verdwijnt' schijnt vaker voor te komen, maar vaak wordt het niet opgemerkt. Zie http://en.wikipedia.org/wiki/Vanishing_twin
Zelf heb ik bij één van mijn zwangerschappen ook zo'n vanishing twin gehad en het heeft weinig gescheeld of ik was ze allebei kwijt geraakt. De overlevende foetus was mijn tweede baby. Hij heeft nooit specifiek naar een broertjes of zusje gevraagd, want hij had al een oudere zus en een jongere broer kwam gelijk een jaartje later te wereld. Hij en de andere kinderen weten het wel dat zijn zwangerschap oorspronkelijk die van een tweeling was.
Wel heb ik zelf heel lang het idee gehad dat er een kindje mistte. Dat er nog ergens een baby boven zou liggen terwijl ik in huis was of dat ik er eentje vergat. Ik weet niet of dat gevoel nou specifiek aan dat nooit geboren tweelingbroertje lag of één van van de twee andere miskramen die ik heb gehad, maar ik bleef het gevoel van een soort schim van een kind in huis houden. Toen echter nummertje vier werd geboren was dat gevoel in één keer helemaal weg.
Ik denk dus meer dat het gevoel mijn projectie was van gewoon eigenlijk nog een kind willen en niet echt verbonden was met het verlies van degenen die het niet in mijn buik hebben gered. Zou je zoontje niet gewoon heel graag een broertje (of zusje) hebben gehad en projecteer jij op deze wens (die ook veel andere kinderen hebben) niet de wetenschap dat hij er één had kunnen hebben als de zwangerschap anders was gelopen?
Mijn oudste dochter wilde trouwens zo jong als ze was altijd een zusje hebben. De zwangerschap die gelijk na haar mis liep zou inderdaad een zusje zijn geweest, maar liep mis door een partiële mola. Vervolgens kreeg ze alleen maar broertjes, maar de laatste werd inderdaad een zusje. We maken er nog wel eens grapjes over op de momenten dat het pijnlijk duidelijk wordt dat kleine zusjes, die van grote-zussen dingen houden, niet altijd leuk zijn. Je wilde toch altijd een zusje? Nou, dit hoort bij zusjes 
Groeten Primavera
